LOST HORIZON 2
Τα adventure games είθισται εδώ και χρόνια να χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, ανάλογα με το ποιο είναι κάθε φορά το στοιχείο διαφοροποίησής τους. Έτσι λοιπόν έχουμε τα first person και third person adventure games, τα inventory-based and puzzle-based, τα “καθαρόαιμα και παραδοσιακά” και “interactive movies” (ΟΚ, η τελευταία κατηγορία κακώς συμπεριλαμβάνεται στο ευρύτερο είδος, τα έχουμε ξαναπεί αυτά) κ.ο.κ. Υπάρχει όμως μία ακόμη, σημαντικότερη και πιο ουσιώδης, κατηγοριοποίησή τους, μεταξύ εκείνων που καταφέρνουν να σε κρατήσουν κολλημένο στο monitor μέχρι το φινάλε τους και των άλλων, που απλά τα παίζεις μέχρι να τα ολοκληρώσεις. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι τα πρώτα είναι τα πιο εμπνευσμένα, ατμοσφαιρικά και πρωτότυπα, με τα δεύτερα να φαντάζουν δίπλα τους ως οι φτωχοί συγγενείς, όντας πιο… generic τίτλοι, που βαδίζουν στα μονοπάτια άλλων εκπροσώπων της κατηγορίας, αδυνατώντας όμως ν’ αφήσουν το δικό τους στίγμα, που θα κάνει τον παίκτη να τα θυμάται γι’ αρκετό καιρό μετά την ενασχόλησή του μαζί τους. Το “Lost Horizon 2” της Animation Arts, sequel ενός ενδιαφέροντος και πολύ χορταστικού -από άποψης διάρκειας- παιχνιδιού που μας είχε έρθει το 2010, δυστυχώς ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.
Τον Νοέμβριο του 2010, ολοκληρώνοντας το review του πρώτου κεφαλαίου της σειράς, για λογαριασμό του περιοδικού PC Master, ανέφερα ως συμπέρασμα: “Το Lost Horizon είναι, πέραν πάσης αμφιβολίας, ένα adventure game που πρέπει να παίξετε. Κάτι μου λέει ότι αν είχε κυκλοφορήσει από την LucasArts και λεγόταν, π.χ., “Indiana Jones and the Key to World Domination”, τώρα όλοι θα μιλούσαν για ένα απίστευτο, καταπληκτικό, adventure game. Χωρίς να καταφύγω στις υπερβολές των χαρακτηρισμών αυτών και με το παιχνίδι να λέγεται και να είναι το “Lost Horizon”, σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!”. Ρίχνοντας, αρκετό καιρό μετά, μία ματιά στη Metacritic σελίδα του παιχνιδιού, διαβάζω, μεταξύ άλλων, τα εξής συμπεράσματα ξένων reviewers: “This adventure is so close to the Indy’s heritage, that you can almost taste it”, “A great adventure game in the style of the Indiana-Jones-action-movies”, “It’s not an original game but it gives a realistic sense of wonder, recalling Indiana Jones and his adventures”, “A fun and adventurous point & click game in the style of classics like Fate of Atlantis”, “Old-school adventure game with obvious inspiration from Indiana Jones”. Διόλου τυχαίο τ’ ότι στο μυαλό των περισσοτέρων έχει εντυπωθεί ως ένα πολύ αξιόλογο, Indiana Jones-like, “ταξιδιάρικο”, adventure game, έστω κι αν έπασχε στον κομβικό τομέα της πρωτοτυπίας, που, υπό διαφορετικές συνθήκες, θα ήταν σε θέση να το απογειώσει και να το καταστήσει ως ένα all time classic.
Κατά την άποψή μου, το εν λόγω παιχνίδι υπήρξε μακράν το καλύτερο που μας είχε δώσει έως τότε η Animation Arts, κάτι που δεν άλλαξε με την κατοπινή έλευση του μέτριου “Secret Files 3”, τον Οκτώβριο του 2012 και του επίσης ασθενικού “Secret Files: Sam Peters”, έναν χρόνο αργότερα. Δε θ’ αλλάξει ούτε εν έτει 2015, καθώς το “Lost Horizon 2” καταφέρνει να κάνει πραγματικότητα κάτι αρκετά δύσκολο: Να υπολείπεται του προκατόχου του σ’ όλους τους τομείς! Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ακόμη κι η φιγούρα του πρωταγωνιστή, Fenton Paddock, δεν έχει την παραμικρή σχέση μ’ εκείνη του πρώτου παιχνιδιού. Ο παρόντας τίτλος λοιπόν θα μπορούσε κάλλιστα να διαθέτει τελείως διαφορετική ονομασία, αφού και η σεναριακή διασύνδεσή του με τ’ αρχικό “Lost Horizon” είναι κάτι λιγότερο από υποτυπώδης.
MOSSAD, KGB ΚΑΙ STASI ΜΠΛΕΞΑΝΕ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ
Στην εισαγωγή-tutorial, που αναλαμβάνει να μας φέρει σ’ επαφή με τα νέα χαρακτηριστικά του gameplay που εισάγει το δεύτερο αυτό μέρος και στα οποία θ’ αναφερθούμε αργότερα, αρχικά παρακολουθούμε την εκτέλεση ενός Νορβηγού ερευνητή απ’ τον Walther Kessler, υψηλόβαθμο στέλεχος των SS, στη Δρέσδη το 1942, μπροστά στα μάτια των δύο μικρών κοριτσιών του. Αιτία είναι η άρνηση του πρώτου να παραδώσει μία κασετίνα που περιέχει στοιχεία ενός αρχαίου μυστικού των Βίκινγκς, το οποίο τα στρατεύματα του Χίτλερ για κάποιο λόγο κυνηγούν μανιωδώς. Στη συνέχεια –κι αφού ενδιαμέσως πέσουν τα εισαγωγικά credits- μεταφερόμαστε στο Port Said της Αιγύπτου και στο έτος 1956. Εκεί ο Fenton Paddock, σε συνεργασία με τον Ισραηλινό φίλο του ονόματι Tamer, ετοιμάζονται να εισέλθουν στην πόλη, ερχόμενοι σ’ επαφή μ’ έναν ντόπιο που θ’ αποτελέσει τον κρυφό σύνδεσμό τους. Σκοπός τους είναι να καταφέρουν να καταδείξουν μέσω σήματος την ακριβή τοποθεσία του αρχηγείου του Αιγυπτιακού στρατού, με σκοπό ν’ ακολουθήσει βομβαρδισμός του απ’ τις δυνάμεις των Άγγλων στα πλαίσια της κρίσης στο Σουέζ.
Όπως πάντα όμως κάτι θα στραβώσει κι εδώ δεν είναι άλλο απ’ την απουσία του τρίτου προσώπου που είναι απαραίτητο για την ολοκλήρωση της αποστολής. Ο Tamer θα πάρει το ρίσκο να υποδυθεί τον προδότη, με σκοπό να στείλει εκείνος το σήμα στον Fenton, μέσω ενός πομπού. Το σχέδιο δε θα πάει καλά, η ταυτότητά του θ’ αποκαλυφθεί και σύντομα θα πέσει νεκρός. Ο Fenton, στην προσπάθειά του ν’ αποδράσει θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με την Anna, μία πράκτορα της Mossad, που αποτελεί κυνηγό εγκληματιών πολέμου και κυρίως Ναζί. Η Anna βρίσκεται στα χνάρια του Kessler, προσπαθώντας να βρει στοιχεία που θ’ αποτελέσουν αποδείξεις για την προ 14ετίας δολοφονία που διέπραξε. Στη συνάντηση που έχουν, η Anna θ’ αφηγηθεί στον Fenton τα γεγονότα που οδήγησαν στη γνωριμία της με την κόρη του, Gwen. Η τελευταία έχει πέσει θύμα απαγωγής από μέλη μίας ομάδας της KGB, με ηγέτιδα μίαν πρώην πράκτορα της Stasi. Το σημείο όπου κρατείται η Gwen έχει εντοπιστεί απ’ την CIA και βρίσκεται, πού αλλού, στο Κρεμλίνο. Ουφ, όπως καταλαβαίνετε κανείς δεν απουσιάζει απ’ αυτή την πολύπλοκη ιστορία!
Το σενάριο του “Lost Horizon 2” σίγουρα δεν είναι κακό και, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, φαντάζει πιο “γήινο” σε σχέση μ’ εκείνο του πρώτου μέρους. Σιγά μη κρατιόντουσαν όμως οι άνθρωποι της Animation Arts, αφήνοντας εκτός το φανταστικό, υπερφυσικό, στοιχείο στο οποίο μας έχουν συνηθίσει σ’ όλα τα adventure games που μας έχουν δώσει έως σήμερα. Αυτό θα το ανακαλύψει στην πορεία και κυρίως προς το φινάλε οποιοσδήποτε αποφασίσει να προμηθευτεί το παιχνίδι. Όπως επίσης θα διαπιστώσει ότι τελικά η ιστορία δεν είναι και τόσο πολύπλοκη όσο αρχικά παρουσιάζεται. Αυτό βέβαια δεν είναι το μόνο στοιχείο που αλλάζει μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου μισού του παιχνιδιού…
ΟΤΑΝ ΚΑΤΙ ΔΟΥΛΕΥΕΙ, ΔΕ ΤΟ ΠΕΙΡΑΖΟΥΜΕ
Οι μόνοι τεχνικού χαρακτήρος τομείς στους οποίους το “Lost Horizon 2” καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων σε σχέση με τον γεννήτορα της σειράς είναι η ποιότητα των voice overs στο σύνολό της και τα γραφικά… κατά το ήμισυ. Γιατί κατά το ήμισυ; Διότι σ’ αντίθεση με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία που παρουσιάζει, με τη χρήση της Unity Εngine, στην απεικόνιση των διαφόρων τοποθεσιών που επισκεπτόμαστε, όταν έρθει η ώρα των cut scenes το αποτέλεσμα είναι μάλλον τραγικό για τίτλο του 2015. Εκτός της ανεξήγητης, αλλά καταφανέστατης, θολούρας που παρατηρείται, η ποιότητα πέφτει κατακόρυφα, σε σημείο ό,τι παρακολουθούμε εκείνες τις στιγμές να φαντάζει ως κάτι τελείως διαφορετικό σε σχέση μ’ όσα έχουν προηγηθεί. Ακόμη κι η εμφάνιση αρκετών χαρακτήρων δε συνάδει με την in-game εικόνα τους, δημιουργώντας εύλογα ερωτηματικά αναφορικά με τη δουλειά που -δεν- έκαναν οι developers. Την κατάσταση σώζει η εικόνα που παρουσιάζει το παιχνίδι κατά την υπόλοιπη διάρκειά του, που μόνο κακή δεν είναι, αποδεικνύοντας ότι τα στελέχη της Animation Arts τουλάχιστον δεν έχουν απολέσει την ικανότητά τους να σχεδιάζουν όμορφες, ποικίλες και πολύχρωμες τοποθεσίες που μαγνητίζουν τη ματιά μας.
Στον τομέα των voice overs δε νομίζω να υπάρξει κάποιος που θα βρει “ξύλινη”, άνευρη ή άστοχη κάποια ερμηνεία. Άπαντες οι ηθοποιοί που δανείσανε τις φωνές τους κάνανε πολύ καλά τη δουλειά τους, ντύνοντας πολύ όμορφα την περιπέτεια. Εξίσου ποιοτικές είναι κι οι διάφορες μουσικές ενορχηστρώσεις που συνοδεύουν τα δρώμενα, των οποίων η ένταση όμως είναι αισθητά μεγαλύτερη εκείνης των voice overs, μ’ αποτέλεσμα να πρέπει να προβούμε στις σχετικές ρυθμίσεις απ’ το panel του ήχου ούτως ώστε νε επιτύχουμε την απαραίτητη ισορροπία. Σε γενικές γραμμές ο ήχος είναι το πιο “ομαλό” συστατικό του παιχνιδιού, ειδικά αν τον συγκρίνουμε με τον χειρισμό και το gameplay.
Φτάνοντας σ’ αυτά τα δύο στοιχεία, αυτό που περιγράφει επακριβώς την αίσθηση που αποκόμισα είναι η λέξη “σύγχυση”. Γι’ αρχή λοιπόν, οι δημιουργοί δε χάνουν καθόλου χρόνο να μας πληροφορήσουν, στο ξεκίνημα της περιπέτειας, για την ύπαρξη κάποιων action τύπου ενεργειών, timed sequences, αλλά και quick time events. Σε τί ακριβώς συνίστανται τα παραπάνω; Το πρώτο στο άνοιγμα δύο πορτών, όπου στη μία περίπτωση πολύ απλά πρέπει να τραβήξουμε την πόρτα, ενώ στη δεύτερη να στρίψουμε καταλλήλως το κλειδί κι εν συνεχεία να γυρίσουμε το πόμολο. Το επόμενο σημείο όπου θα βρούμε κάτι ανάλογο είναι τέσσερα κεφάλαια αργότερα, οπότε και θα χρειαστεί να χειριστούμε ένα παλαιού τύπου τηλέφωνο, με το δεξιόστροφο καντράν επιλογής αριθμών. Οι ενέργειες με χρονικό περιορισμό, αν εξαιρέσουμε εκείνη της εισαγωγής, είναι δύο, η πρώτη μ’ αρκετά σφιχτό όριο και η δεύτερη απείρως πιο χαλαρή. Τέλος, τα quick time events τα συναντάμε μόλις μία φορά, κατά την απόδρασή μας απ’ την Αίγυπτο. Εκτός όλων των παραπάνω, σε δύο περιπτώσεις θα χρειαστεί να διασχίσουμε μία μικρή απόσταση αποφεύγοντας τα βλέμματα των φρουρών. Δε ξέρω αν γίνεται αντιληπτό, αλλά έχουμε να κάνουμε με στοιχεία που αφ’ ενός ήταν εξ’ αρχής παντελώς περιττά, αφ’ ετέρου ελάχιστα χρησιμοποιήθηκαν τελικά, οπότε απορίας άξιος είναι ο λόγος που αποφασίστηκε η εισαγωγή τους στο παιχνίδι.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό το στοιχείο του gameplay που εγκαταλείπεται κατά την πρόοδό μας στο “Lost Horizon 2”. Ενώ αρχικά η σκέψη περί σωστού συνδυασμού αντικειμένων που συγκεντρώνουμε στο inventory μας οδηγεί σε μία συγκεκριμένη οθόνη όπου παρακολουθούμε την πρόοδο που επιτελείται με την επιτυχή χρήση τριών-τεσσάρων αντικειμένων μεταξύ τους, σ’ ανάλογη περίπτωση λίγο πριν το φινάλε δε συμβαίνει το ίδιο, παρά ακολουθείται ο κλασσικός, βήμα προς βήμα κι εντός inventory, σχηματισμός του νέου αντικειμένου που προκύπτει, λες κι έχουμε να κάνουμε μ’ εντελώς άλλο παιχνίδι! Τώρα πώς εξηγείται αυτό, μόνο οι developers ξέρουν…
Τελικά καθίσταται σαφές ότι όλες αυτές οι… ευφάνταστες πινελιές διανθίσματος του gameplay, καθώς και ο εναλλακτικός χειρισμός που προσφέρεται μέσω των W, A, S, D πλήκτρων αλλά και του gamepad, γίνανε προς τέρψιν ενός πιο casual κοινού, στην προσπάθεια των Animation Arts και Deep Silver να προσελκύσουν παίκτες που δεν ανήκουν στην παραδοσιακή μερίδα εκείνων που ασχολούνται τακτικά με adventure games. Έχω την αίσθηση ότι τ’ αποτέλεσμα δεν ικανοποιεί ούτε τους μεν ούτε τους δε, αφήνοντας παραπονεμένες και τις δυο πλευρές. Κι αυτό διότι οι θιασώτες της κατηγορίας δεν αρέσκονται στην εισαγωγή ξένων προς το είδος στοιχείων, ενώ το πιο mainstream κοινό δεν έχει τη διάθεση ν’ ασχοληθεί με τους γρίφους που ενσωματώνει ένα παιχνίδι σαν το “Lost Horizon 2”.
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ…
Αφού φτάσαμε ν’ αναφερθούμε σ’ αυτούς, οι γρίφοι είναι ένα εκ των, λιγοστών δυστυχώς, δυνατών σημείων του. Υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις όπου εκτίμησα την ευρηματικότητα των δημιουργών. Ο τρόπος που ανοίγουμε το χρηματοκιβώτιο στη βίλα του Kessler, η λογική βάσει της οποίας παραβιάζουμε την πόρτα για το μεγάλο δωμάτιο όπου κρατούνται τ’ αρχεία του Γερμανού αξιωματικού, η τακτική που ακολουθούμε όντας στο μαυσωλείο της Μόσχας, η μέθοδος απόκτησης των τεσσάρων διαμαντιών στο Yggdrasil, όπως και διάφορες άλλες ενέργειες στις οποίες καλούμαστε να προβούμε όταν βρεθούμε εκεί, θα ικανοποιήσουν τους φίλους του είδους. Την ίδια στιγμή βέβαια απόρησα για το πώς και γιατί θελήσανε οι developers να μπερδέψουν δύο αντιδιαμετρικά αντίθετα χαρακτηριστικά μεταξύ τους, δηλαδή τους κλασσικούς και εύστοχους γρίφους ενός γνήσιου και παραδοσιακού adventure game με τους casual νεωτερισμούς που θεωρητικά είναι σε θέση να προσελκύσουν μεγαλύτερη μερίδα του gaming κοινού. Λες και 1-2 QTEs και 2-3 σκηνές με χρονικό περιορισμό των από πλευράς μας ενεργειών θα λύσουν τα υπόλοιπα προβλήματα του “Lost Horizon 2” και θα του χαρίσουν την επιτυχία.
Ποια είναι τα προβλήματα αυτά; Γι’ αρχή η σαφώς μικρότερη διάρκειά του σε σχέση με το πρώτο μέρος, την ίδια στιγμή που η τιμή κυμαίνεται σε πολύ υψηλά επίπεδα, όντας, ούτε λίγο, ούτε πολύ, στα €40! Στο προ πενταετίας review του “Lost Horizon” είχα αναφέρει ότι κυμαινόταν στις 20 περίπου ώρες. Μ’ όσα υπερβολή κι αν εμπεριείχε η άποψή μου -δεν είχα την πολύτιμη συνδρομή του Steamόμετρου στην ακριβή αναφορά του συνόλου των ωρών που ξόδεψα με το παιχνίδι, καθώς το review βασίστηκε στη retail, DRM free, edition- το sequel είναι σίγουρα μικρότερο του μισού εκείνου! Όταν ένας τίτλος κοστολογείται €40 και διαρκεί μόλις 7-8 ώρες, είναι περισσότερο από προφανές ότι κάτι δεν έχει εκτιμηθεί σωστά απ’ τον publisher. Βέβαια η Deep Silver έχει μακρά παράδοση τσουχτερών τιμών σε παιχνίδια των οποίων ανέλαβε το publishing, αλλά εδώ το παράκανε.
Το παιχνίδι προσφέρει 10 save slots για αποθήκευση της προόδου μας. Όντας τελείως ανυποψίαστος για το τι θ’ ακολουθούσε, φτάνοντας περίπου στα μέσα της περιπέτειας χρειάστηκε να κάνω το πρώτο overwrite. Τότε αρχίσανε τα βάσανα. Στην καλύτερη περίπτωση από ‘κει και πέρα τόσο το loading όσο και το saving χρειάζονταν περί τα τρία περίπου λεπτά! Σ’ άλλες περιπτώσεις ενώ φαινόταν ότι πραγματοποιήθηκε overwriting, στην πραγματικότητα δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Στην απολύτως χειρότερη περίπτωση το παιχνίδι κράσαρε στο desktop, με την πρόοδό μου να χάνεται. Ακόμη και η χειροκίνητη διαγραφή των saves απ’ τον σχετικό φάκελο του παιχνιδιού δεν επέφερε λύση, έστω κι αν κρατούσα μόνο δύο ή τρία save slots χρησιμοποιημένα. Όπως καταλαβαίνετε, αναγκάστηκα να ξοδέψω ένα σεβαστό χρονικό διάστημα προκειμένου να ξεκινήσω το παιχνίδι από την αρχή (!), φτάνοντας εκ νέου στο σημείο που ήμουν, έχοντας όμως χρησιμοποιήσει μόνο δύο απ’ τις δέκα θέσεις αυτή τη φορά. Συνεπώς, έχετε υπόψη σας να πραγματοποιείτε overwrites στις διάφορες θέσεις, ούτως ώστε να καταφέρετε, με σωστή διαχείριση, να μη χρησιμοποιήσετε και τα δέκα slots αποθήκευσης της προόδου σας.
ΚΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ…
Κάτι επίσης που με δυσαρέστησε ήταν η αίσθηση που δίνεται, από ένα σημείο κι έπειτα, ότι επιταχύνεται αισθητά η ολοκλήρωση της περιπέτειας. Με τον τρόπο που ξετυλίγεται η υπόθεσή του, το “Lost Horizon 2” θα μπορούσε άνετα να διαθέτει τρεις και τέσσερις επιπλέον ώρες δράσης. Απ’ τη στιγμή όμως που ορισμένες εκ των τοποθεσιών που επισκεπτόμαστε απαιτούν να πράξουμε λιγοστά πράματα μέχρι να μεταβούμε στις επόμενες, λογικό είναι η περιπέτεια να φτάνει πρόωρα στο φινάλε. Σε συνδυασμό με τ’ ότι ο κόσμος του παιχνιδιού φαντάζει απελπιστικά άδειος από τρίτους χαρακτήρες -ένα ακόμη σημείο υστέρησης σε σχέση με το πρώτο μέρος- δεν είναι περίεργη η γρήγορη συνάντηση με τα ending credits. Αν μπορούσα να υπολογίσω στο περίπου την αναλογία των γραμμών διαλόγων που ηχογραφήθηκαν για λογαριασμό των LH1 και LH2 θα έλεγα ότι αυτή μ’ ευκολία κυμαίνεται στο 3:1.
Οι δημιουργοί επέλεξαν να συμπεριλάβουν ενσωματωμένο το walkthrough του παιχνιδιού. Αν και ασυνήθιστη κίνηση, υπό νορμάλ συνθήκες δε θα ήταν σε θέση να δυσαρεστήσει κάποιον, αφού όποιος θέλει ρίχνει ματιά κι όποιος δε θέλει δε το κάνει. Το πρόβλημα εδώ είναι αλλού. Αφού ολοκλήρωσα την περιπέτεια, θέλησα να δω τη λογική βάσει της οποίας λυνόταν ένας γρίφος που προσωπικά κατάφερα να τον φέρω εις πέρας κατά τύχη, με τις αριθμητικές πιθανότητες να είναι συντριπτικά εναντίον μου. Εκεί, προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα πόσο φανερή ήταν η προχειροδουλειά που είχε γίνει ακόμη και στη σύνταξη του walkthrough, αφού δεν επεξηγείται σ’ αυτό η λογική επίλυσης των διαφόρων γρίφων, μεταξύ των οποίων κι εκείνος που αναζήτησα.
Για να μην αναφέρω όμως μόνο τ’ αρνητικά γνωρίσματα του παρόντος sequel, οι τοποθεσίες στις οποίες ταξιδεύουμε θυμίζουν τον προκάτοχό του όσον αφορά στην ποικιλία and διαφορετικότητα μεταξύ τους. Αίγυπτος, Γερμανία, Ρωσία, το νησί Jersey στις ακτές της Νορμανδίας, το νησί Gotland στη Σουηδία και η Ισλανδία είναι οι περιοχές που θα βρεθούμε, μέχρι να καταλήξουμε στον τελικό μας προορισμό. Το φινάλε της περιπέτειας, αν και δείχνει να ξεπατικώνει σε κάποιο βαθμό το πρώτο “Lost Horizon”, φέρνει μία σχετική ανατροπή στην ιστορία, αφού, όπως προείπα, ξεφεύγει αρκετά απ’ τον χαρακτήρα που έχει μέχρι εκείνη τη στιγμή το παιχνίδι.
Ανέφερα επίσης στην αρχή του κειμένου μου ότι η εμφάνιση του Fenton Paddock δεν έχει καμία σχέση μ’ εκείνη που θυμόμαστε απ’ την προηγούμενη περιπέτειά του. Τα 17 χρόνια που υποτίθεται ότι χωρίζουν τις δύο ιστορίες μεταξύ τους δε μπορούν ν’ αποτελέσουν δικαιολογία για την αλλαγή των φυσιογνωμικών χαρακτηριστικών του πρωταγωνιστή, ούτε βέβαια για την πλήρη απουσία της Kim, στην οποία απλά γίνεται μία υποτυπώδης αναφορά στον αρχικό διάλογο μεταξύ του ήρωα μας και του Tamer. Ξαναλέω λοιπόν ότι το συγκεκριμένο adventure game επί της ουσίας δε μοιράζεται τίποτα μ’ εκείνο απ’ τ’ οποίο… δανείστηκε την ονομασία του, άρα και θα ήταν, κατά τη γνώμη μου, πιο “τίμια” η επιλογή ενός άλλου τίτλου.
ΤΟ ΕΧΑΣΕ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΑ ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ
Κάθε φορά που μας έρχεται κάποιο sequel παιχνιδιού, μοιραία προβαίνουμε σ’ επιμέρους συγκρίσεις του μ’ όσα μέρη έχουν προηγηθεί, προκειμένου να εντοπίσουμε τα σημεία υπεροχής, αλλά και υστέρησης. Το “Lost Horizon 2” δε διαθέτει τίποτα απ’ τα πρώτα κι είναι γεμάτο απ’ τα δεύτερα. Τι θα χρειαζόταν προκειμένου να καταφέρει να σταθεί επάξια δίπλα στον τίτλο που μας έκανε να τον αγαπήσουμε το 2010; Μεγαλύτερη διάρκεια, περισσότερους χαρακτήρες, σαφώς καλύτερα γραφικά στις διάφορες cut scenes, απουσία των χαζών, action-τύπου, νεωτερισμών, μεγαλύτερη συνοχή στο gameplay, πιο ομαλή ροή προς το φινάλε και σίγουρα χαμηλότερη τιμή! Δε του λείπουν και λίγα, ε;
Απογοήτευση και μάλιστα μεγάλη είναι η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό αναφορικά με το “Lost Horizon 2”. Μετά τα μετριότατα “Secret Files 3” και “Secret Files: Sam Peters”, η Animation Arts συνεχίζει την πτωτική πορεία των τίτλων που μας δίνει, με το εν λόγω sequel. Αρχίζω ν’ αμφιβάλλω σοβαρά για το αν μπορεί να προσφέρει κάτι καλύτερο απ’ το προ πενταετίας παιχνίδι της. Το οποίο μάλιστα είναι, όπως πολλοί ακόμη τίτλοι της Deep Silver, σε -75% προσφορά μέχρι μεθαύριο, 19/10, στο Steam, στα €2.50, ή αλλιώς στο 1/15 της τιμής του sequel. Χρειάζεται να σας πω ποιο προτείνω ν’ αγοράσετε;
Τον review κωδικό του παιχνιδιού μας παραχώρησε η Enarxis Dynamic Media, την οποία ευχαριστούμε θερμά.
Pros
- Υψηλής ποιότητας voice overs και ανάλογη μουσική επένδυση
- Περιέχει μερικούς πολύ καλούς γρίφους
- Ποικιλία τοποθεσιών που επισκεπτόμαστε, στα χνάρια του πρώτου μέρους της σειράς
Cons
- Απαράδεκτη η ποιότητα γραφικών κατά τη διάρκεια των cut scenes
- Δεν έχει ούτε τη μισή διάρκεια σε σχέση με τον προκάτοχό του
- Πρόβλημα με τα saves όταν εξαντληθούν τα δέκα διαθέσιμα slots
- Οι περισσότερες τοποθεσίες φαντάζουν άδειες από ανθρώπινες παρουσίες
- Παντελώς αχρείαστη κι αποτυχημένη η απόπειρα εισαγωγής νεωτερισμών στο gameplay
- Σύγχυση στον τομέα του χειρισμού, που παρουσιάζει μία σημαντική διαφοροποίηση λίγο πριν το φινάλε
- Πάρα πολύ ακριβό
- Δε θυμίζει σε τίποτα το πρώτο Lost Horizon, ούτε καν στην εμφάνιση του πρωταγωνιστή
Πολύ κρίμα, καθώς το πρώτο ήταν ένα πολύ ευχάριστο adventure. Με αυτά που διαβάζω, πιθανότατα η ανάπτυξη του παιχνιδιού θα ήταν ολίγον τι ταραχώδης, εξ’ ου και οι τόσες διαφορές στα επιμέρους κομμάτια του, τη μικρή διάρκεια και την έλλειψη αρκετού περιεχομένου. Δυστυχώς η Animation Arts έχει πάψει να προσφέρει αξιόλογες δουλειές εδώ και πολύ καιρό…
Με 2,50€ πάντως θα το τσέκαρα.
Κρίμα. Το 1ο ήταν όντως πολύ μεγάλο, πιστεύω εύκολα 20 ώρες όπως αναφέρεις Μάνο. Ίσως σε κανά sale να αξίζει η αγορά.
Χαίρομαι που επιβεβαιώνεις ότι δεν είχα πέσει έξω στην εκτίμησή μου.
Με προβλημάτισαν κάτι gaming χρόνοι που είδα από χρήστες στο Steam, άλλος είχε 13 ώρες, άλλος 14, άλλος 16, οπότε μοιραία αναρωτήθηκα αν μόνο σ’ εμένα είχε πάρει αρκετά παραπάνω.
Culture nazi aboard…
Δεν έχω παίξει το παιχνίδι και δεν ξέρω αν πρόκειται για κάποιο ingame λογοπαίγνιο ή κάτι τέτοιο, αλλά το σωστό είναι Yggdrasil (το Δέντρο μεταξύ των 9 κόσμων, όπου κατοικούσαν οι θεοί κατά τη Σκανδιναβική μυθολογία).
Κάποια αρνητικά όπως αυτό με τα saves μου φαίνονται αρκετά χτυπητά, αλλά πάλι (cutscenes) όχι τόσο. Σε κανένα sale μετά από καιρό (που υπάρχει η πιθανότητα να έχει πέσει γυάλισμα σε τομείς που πάσχει) θα το δω.
Όχι, δικό μου λάθος ήταν, που διορθώθηκε ήδη, thanks.
Θα ρισκάρω πάντως να κάνω την πρόβλεψη ότι δεν θα υπάρξει update για το παιχνίδι, ελπίζοντας φυσικά να διαψευστώ γρήγορα.
H τιμή του παιχνιδιού, μέσα σ’ έναν ακριβώς χρόνο κυκλοφορίας, έχει ήδη κατρακυλήσει στα €15, που με την -75% προσφορά που τρέχει αυτή τη στιγμή στο Steam, ελέω Deep Silver weekend, διαμορφώνεται στα €3.75. Εντάξει, σ’ αυτή την τιμή αξίζει, οπότε το τσιμπάει όποιος θέλει να το δει.