SCRAP GARDEN
Τα 3d platform αποτελούν ένα είδος, λίγο πολύ, υπό εξαφάνιση. Στους προσωπικούς υπολογιστές δεν ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένα ενώ ακόμα και στις οικιακές κονσόλες όπου αφθονούσαν, έχουν εκλείψει εδώ και χρόνια (τα remaster δε μετράνε). Τίτλοι όπως τα Croc, Spyro the Dragon, Crash Bandicoot ή ακόμα και πιο πρωτοκλασάτα ονόματα όπως Banjo Kazooie, Rayman 2-3 και Super Mario 64 δεν έχουν κάτι αντίστοιχο σήμερα. Με λιγοστές εξαιρέσεις όπως τα The Last Tinker: City of Colors, Alice: Madness Returns και Grow Home, καθώς και τα αναμενόμενα A Hat in Time and Yooka-Laylee, καταλαβαίνει κανείς ότι η κατηγορία δε βρίσκεται και στα καλύτερα της, σε αντίθεση με τα δισδιάστατα-side scrolling αδερφάκια τους που διανύουν δεύτερη νιότη εδώ και χρόνια και έχουν κατακλύσει την αγορά. Μέσα σε αυτή την περίοδο ξηρασίας έρχεται χωρίς τζέρτζελο και βαρύγδουπες ανακοινώσεις το Scrap Garden, των Egidijus Bachur και Alexey Davydov. Το παιχνίδι ακολουθεί τις περιπέτειες του ρομπότ Canny σε ένα post-apocalyptic κόσμο, όπου μετά από μία απροσδιόριστη απειλή που τον έφερε στην τωρινή του κατάσταση, ξυπνά ως μοναδικός επιζών.
Το παιχνίδι αυτοπροσδιορίζεται ως puzzle-plagformer, και γενικά πέφτει μέσα αν και το βάρος έχει πέσει ξεκάθαρα στο platforming κομμάτι, με κάποια εμβόλιμα και μάλλον χαμηλής δυσκολίας περιβαλλοντικά puzzle. Η δράση χωρίζεται σε 8 κεφάλαια ή αν προτιμάτε σε 5 σαφείς θεματικούς κόσμους (με τα αντίστοιχα σε αριθμό αφεντικά). Σε αντίθεση με άλλα παιχνίδια του είδους που έχουμε στη διάθεση μας αρκετές διαφορετικές κινήσεις για να αλληλεπιδράσουμε με το περιβάλλον και τα εχθρικά πλάσματα, εδώ έχουμε μόλις τρεις! Άλμα, διπλό άλμα και ανύψωση αντικειμένων. Κατά συνέπεια τα εχθρικά πλάσματα μπορούν να εξοντωθούν είτε όταν προσγειωθούμε πάνω τους είτε με τη ρίψη κάποιου αντικειμένου.
Η εξερεύνηση είναι σχετικά limited καθώς τα επίπεδα αν και ανοιχτά, είναι αρκετά μικρά και δε θα σπαταλήσετε παραπάνω από 15 με 20 λεπτά για να τα διανύσετε. Τα άλματα που θα χρειαστεί να πραγματοποιήσετε δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικά, αν εξαιρέσουμε 2-3 σε όλο το παιχνίδι όπου χρειάζεται λίγο περισσότερη προσοχή καθώς πτώση μέσα σε κενό ή κάποιο υγρό που συνήθως διασχίζει την περιοχή που βρισκόμαστε οδηγεί σε ακαριαίο θάνατο και επιστροφή στο προηγούμενο checkpoint. Η κάμερα ανταποκρίνεται ικανοποιητικά και μπορεί ελεύθερα να περιστραφεί γύρω από τον Canny, αν και όταν δεν την μετακινούμε ακολουθεί από μόνη της τις κινήσεις του συμπαθέστατου μεταλλικού ήρωα, ώστε να βρίσκεται πάντα πίσω του.
Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι χτισμένα πάνω στη Unity3D και αν και δεν βρίσκονται στην τεχνολογική αιχμή, καταφέρνουν τα κεντρίσουν το ενδιαφέρον μας με το χαριτωμένο art design που βγάζει ζεστασιά, μελαγχολία αλλά και μοναξιά. Αυτά συνοδεύονται ιδανικά με κάποιες πραγματικές μοναδικές μελωδίες, κατά κύριο λόγο παιγμένες στο πιάνο, άκρως χαλαρωτικές αλλά και αρκετά μελαγχολικές. Θα διαπιστώσετε και οι ίδιοι πως πρόκειται για αρκετά πρωτότυπες επιλογές για τέτοιου είδους παιχνίδι, όπου θα περιμένατε να ακούσετε κάτι πιο εύθυμο ή παιχνιδιάρικο. Επιπλέον σε κομβικά σημεία της ιστορίας υπάρχει voice acting σε βασικούς χαρακτήρες, όπου ναι μεν δεν συνεπαίρνει αλλά δε θα το λέγαμε και εκτός κλίματος.
Προβλήματα σημαντικά στο optimization ή bugs δεν υπάρχουν αλλά το παιχνίδι για κάποιο ανεξήγητο λόγο παρουσιάζει συχνά frame skips όταν σπάμε κάποιο αντικείμενο (βαρέλια, κιβώτια κτλ.) ή όταν νικάμε κάποιο εχθρό. Δεν είναι κάτι που καθιστά το παιχνίδι απροσπέλαστο αλλά σίγουρα γίνεται αισθητό και πιθανόν θα ενοχλήσει. Στα ενδότερα, βλέπουμε πως το παιχνίδι έχει σχετικά μικρή διάρκεια, όχι μόνο σε σύγκριση με τα κλασικά του παρελθόντος αλλά και αναλογικά με την τιμή που προσφέρεται. Η διάρκεια του δεν ξεπερνάει τις 4 ώρες ενώ στην περίπτωση που κυνηγήσετε τίποτα achievements που τυχόν σας ξέφυγαν, προσθέστε μία ώρα ακόμη. Η διάρκεια του αυτή, οφείλεται τόσο στην ευκολία των γρίφων όσο και στο απλουστευμένο platforming που είναι ξεκάθαρα σχεδιασμένο για παίκτες μικρής/νεαρής ηλικίας. Τα μόνα σημεία που παρουσιάζουν κάποια πρόκληση είναι τα αφεντικά του παιχνιδιού όπου σε κάποια από αυτά θα χρειαστούν λίγες προσπάθειες μέχρι να καταλάβουμε τι χρειάζεται να πράξουμε.
Αν κάποιος έχει ήδη ανατρέξει στο βαθμό και αναρωτιέται από πού προκύπτει, θα πω ότι δεν είναι από κάτι που κάνει πολύ στραβά το παιχνίδι αυτό καθ’ αυτό, αλλά η σχετική μονοτονία που στοιχειώνει το gameplay. Τόσο οι λιγοστές ενέργειες στη διάθεσή μας όσο και οι περιορισμένοι «παιδότοποι» που τις εξασκούμε, σε συνδυασμό με την έλλειψη συγκλονιστικών, γεμάτων ένταση, στιγμών, καθιστά το Scrap Garden ελαφρώς σκουριασμένο. Στιγμές όπου πραγματικά νιώθεις ενθουσιασμό, όπως για παράδειγμα η κατάβαση μιας χιονισμένης πλαγιάς με εμπόδια, είναι λίγες. Κάποια chapter γυρνάνε την προοπτική σε αυτή των 2 διαστάσεων περίπου αλλά και πάλι δε διαφοροποιούνται σημαντικά από το gameplay των υπολοίπων κεφαλαίων. Σε όλα τα παραπάνω δε βοηθάει και ο πολύ μικρός αριθμός εχθρών που ακολουθούν ακριβώς το ίδιο pattern επίθεσης.
Τι μένει τελικά από το Scrap Garden; Δεν πρόκειται για ένα άσχημο τίτλο σε καμία περίπτωση και είναι αρκετά πιθανό να σας προσφέρει κάποιες στιγμές χαλάρωσης για 1-2 απογεύματα. Απλά, τόσο η χαμηλή πρόκληση όσο και το απλουστευμένο γενικά gameplay το καθιστούν ιδανική πρόταση για αρχάριους ή για παιδιά που ξεκινάνε την επαφή τους με το συγκεκριμένο είδος. Από την άλλη, όσον αφορά τα τρισδιάστατα παιχνίδια πλατφόρμας δεν υπάρχουν και πολλές προτάσεις την τρέχουσα περίοδο, οπότε σε μια έκπτωση ίσως να αξίζει να του ρίξετε μια ματιά.
Pros
- Γοητευτικό art design
- Μουσική υπόκρουση που ταξιδεύει
- Μελαγχολική ατμόσφαιρα
- Διαφορετικοί θεματικοί κόσμοι
Cons
- Gameplay που μπορεί γρήγορα να γίνει μονότονο
- Λίγοι διαφορετικοί τύποι εχθρών
- Απλοϊκό platforming και γρίφοι
- Λιγοστά set pieces που να ενθουσιάζουν
- Μικρή διάρκεια σε υψηλή σχετικά τιμή
Πολύ ωραία παρουσίαση Παναγιώτη… Ένα spyro μου έλειψε ρε γαμώτο…