Το State of Mind ήταν για καιρό τώρα στην λίστα “Cyberpunk-μελλοντολογικά adventure-που-πρέπει-να-παίξω”. Η θεματολογία του και ο τόνος του φαινόταν από τα προωθητικά βίντεο πως αντλούν έμπνευση από την σειρά Deus Ex καθώς και από την κινηματογραφική Κυβερνο-Μέκκα του Blade Runner. Αυτό που το κάνει όμως να ξεχωρίζει ιδιαίτερα είναι το καλαίσθητο στυλ χαμηλών πολυγώνων καθώς και το υποδειγματικό art direction που χτίζει μια ζοφερή και πιστευτή εικόνα του προσεχούς μέλλοντος.
Όλο αυτό το όραμα και η υλοποίηση του οφείλεται στον Martin Ganteföhr, τον επικεφαλής του σχεδιασμού του κόσμου του State of Mind και συγγραφέα του σεναρίου του. Η δουλειά του που βασίζεται σε μια ιδιότυπη έρευνα χρόνων κυρίως απλά ενώνει τις τελείες που μπορούμε να εντοπίσουμε ήδη στην τεχνολογία και την κοινωνία γύρω μας. Google glass και επαυξημένη πραγματικότητα, γενετική, ρομποτική, μόλυνση του περιβάλλοντος και ενεργειακή κρίση σε συνδυασμό με την ήδη υπάρχουσα κοινωνική κρίση και τη διαφαινόμενη κατάρρευση που θα φέρει η ανάπτυξη της ρομποτικής στα εργασιακά θέματα. Όλα αυτά χτυπημένα βίαια και ίσως λίγο υπερτονισμένα, ως οφείλει να κάνει το σωστό sci-fi, μαζί με ένα ανθρώπινο δράμα και μια εμπνευσμένη καλλιτεχνική απόδοση, είναι το νέο δημιούργημα της Daedalic Entertainment.
Οι πρωταγωνιστές του δράματος, τουλάχιστον αρχικά είναι δύο, ο Richard Nolan και ο Adam Newman (που καταφέρνει να έχει πιο ύποπτο όνομα και από έναν John Smith). Ο πρώτος ζει στο δυστοπικό Βερολίνο του μέλλοντος, το οποίο ανήκει σε κάποια ασαφή ομοσπονδία Ηνωμένων Πολιτειών της Δύσης που αντιμάχεται μια αντίστοιχη ομοσπονδία της Ανατολής σε μια απεγνωσμένη μάχη για τους τελευταίους φυσικούς πόρους της Γης. Ο κόσμος αυτός είναι φορτωμένος με προβλήματα, εγκληματικότητα και πάνω από όλα από βαριά σαν αιθαλομίχλη απελπισία για το μέλλον.
Ο κόσμος του Adam Newman από την άλλη, έρχεται σε έντονη αντιπαραβολή με αυτόν του Richard, έχοντας όλα τα χαρακτηριστικά μιας τέλειας ουτοπίας. Οι άνθρωποι ζουν σε άνετα διαμερίσματα, σε μια μεγαλούπολη που εμφωλεύει αρμονικά το πράσινο και την ποιότητα ζωής. Η εργασία είναι ξεκάθαρα απόλαυση και ενασχόληση με ό,τι είναι ενδιαφέρον. Κι όμως πίσω από όλα αυτά, η υπερβολική τελειότητα φαίνεται να κρύβει κάτι, πέρα από την κλινική άνεση και αρμονία. Ως πλάσματα που έχουμε εξελιχθεί και ωριμάσει πολιτιστικά μέσα στις κακουχίες και τα προβλήματα, εγγενώς μια τέτοια τελειότητα φαίνεται ψεύτικη και ύποπτη. Μια τελειότητα εφικτή μόνο μέσω μιας εξομοίωσης.
Κάνοντας μια συνεχή εναλλαγή στις ζωές των δύο ηρώων, καλούμαστε να συνθέσουμε το μωσαϊκό της κατακερματισμένης μνήμης των ηρώων και να βρούμε τι τους συνδέει και πως όσα τους συνδέουν σχετίζονται με τον κόσμο του καθενός. Στην αναζήτηση του Richard Nolan για την εξαφανισμένη του οικογένεια και την απώλεια μνήμης του μετά από ένα ατύχημα και την αίσθηση του Adam πως κάτι πάει στραβά.
Όλα αυτά συμβαίνουν μέσω ενός συστήματος gameplay που θυμίζει τα παιχνίδια της Telltale και μάλλον περισσότερο ακόμα το Life is Strange. Τι σημαίνουν αυτά; Πως δεν έχουμε ένα παραδοσιακό adventure που θα πρέπει ο παίκτης να σκεφτεί να συνδυάσει ένα κατσαβίδι με μια πατάτα για να φτιάξει ένα αντικείμενο που θα ξεκλειδώσει ένα μπαρόκ κομό. Αντ’ αυτού έχουμε σαφέστατες ενδείξεις των αντικειμένων ενδιαφέροντος και απλούς και γραμμικούς συνδυασμούς. Πρακτικά δηλαδή κυρίως μια εξιστόρηση στην οποία έχουμε και την δυνατότητα να περιηγηθούμε στους χώρους και τα περιβάλλοντα. Οι γρίφοι είναι τόσο απλοί που σχεδόν δεν μπορούν να αποκαλούνται γρίφοι αλλά κυρίως λειτουργούν ως μια μικρή παύση για την ανάγνωση εγγράφων που δίνουν πληροφορίες για τον κόσμο και την ιστορία.
Έτσι γίνεται ξεκάθαρο πως όσοι έρχονται στο State of Mind για να βιώσουν ένα καθαρόαιμο adventure παλιάς κοπής και μόνο, καλύτερα να κάνουν μεταβολή και να απομακρυνθούν ταχύτατα. Για αυτό εξάλλου δεν μπορεί να κριθεί ως adventure αλλά καθαρά και μόνο για την ιστορία του, την εμπειρία της συμμετοχής του παίκτη σε αυτή και την περιρρέουσα αισθητική του. Και σε όλα αυτά το State of Mind είναι μια πολύ καλή εμπειρία.
Αρχικά η διαφοροποίηση των Γερμανών Developers (όπως και στον κινηματογράφο) από τις κλασικές φόρμες και τυφλοσούρτες “επιτυχίας” προσφέρει ναι μεν λιγότερο streamlining, αγγλιστί εκθαμβωτική γυαλάδα, αλλά προσφέρει ένα αίσθημα απρόσμενου και δημιουργικού weirdness που ήταν το πιο ευχάριστο κομμάτι των oldschool adventure. Μπορεί δηλαδή κάποιες φορές ο ρυθμός και η εξιστόρηση να είναι κάπως άβολα και μη-συμβατικά αλλά αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια πραγματική απόδραση σε έναν άλλο κόσμο, μια δημιουργική νιρβάνα καθώς στοχάζεσαι κοιτώντας έξω από το τζάμι το σκοτεινό Βερολίνο ή την βροχερή Νέα Υόρκη με τις περιπολίες των bot της αστυνομίας να περνάνε από τους δρόμους από κάτω.
Το μίγμα της ιστορίας του State of Mind χρησιμοποιεί σε ίσα μέρη ένα προσωπικό δράμα, που ως ανθρώπινο συνδέει τον παίκτη με τους ήρωες, αλλά και θέτει ταυτόχρονα φιλοσοφικά ερωτήματα για το μέλλον της ανθρωπότητας που είναι ήδη εδώ. Ο λεγόμενος Trans-Humanism, το επόμενο στάδιο για τον νεαρό homo sapiens, έρχεται πιο γρήγορα με τις εξελίξεις στην τεχνολογία από ότι είμαστε έτοιμοι να τον αντιμετωπίσουμε και διαχειριστούμε. Ως είδος έχουμε αφήσει πολύ σημαντικά θέματα να χρονίζουν, θεωρώντας την φιλοσοφία ως περιττή πολυτέλεια στους καιρούς μας. Τα ζητήματα αυτά όμως, αφρόντιστα θα σκάσουν στα μούτρα μας όταν θα ψάχνουμε ηθικές φόρμουλες ανάγκης.
Συνοψίζοντας, το State of Mind αποτελεί πάνω από όλα ένα πανέμορφο καλλιτεχνικό δημιούργημα, που καταφέρνει να εξάρει το ταπεινό του budget για γραφική απεικόνιση σε ένα καλαίσθητο στυλ χαμηλών πολυγώνων και μιας άψογης χρωματικής παλέτας. Η ατμόσφαιρα στον δυστοπικό κόσμο αλλά και στον δυστοπικά ουτοπικό, αποδίδεται μέσω της παλέτας αυτής αλλά και μέσω ενός soundtrack που εμβυθίζει τον παίκτη στον ανάλογο τόνο μοναξιάς του κάθε κόσμου. Στην τιμή των 30 ευρώ προσφέρει ένα δεκάωρο ταξίδι σε ένα σύντομο μέλλον μας, το οποίο βέβαια ελλείψει επιλογών και βάθους gameplay δεν προσφέρεται για συνεχή περιδιάβαση.
Pros
- Αυθεντική ατμόσφαιρα
- Εξαιρετική καλλιτεχνική επένδυση οπτικά και μουσικά
- Θεματολογία με ουσιώδεις στοχασμούς
Cons
- Απουσία “πραγματικού” gameplay
- Η απουσία παραδοσιακής λογικής γρίφων θα ενοχλήσει κάποιους
Θα τριπάρουμε στο Βερολίνο του 2048;
RATING - 83%
83%
Σίγουρα
Ένα αυθεντικό cyberpunk ταξίδι σε έναν κόσμο δυστυχώς πιστευτό με ανθρώπινους χαρακτήρες και πάθη
Δυνατό κείμενο και επιβεβαιώνω πως η ατμόσφαιρά του είναι αυτή ακριβώς που περιγράφει ο σύντροφος Κοφρέτος. Εξαιρετικό δείγμα cyberpunk γραφής, σε μια αγορά που την έχει μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ.
Και κάπου στα μισά του παιχνιδιού συνειδητοποιώ πως η φωνή του Ρίτσαρντ όλο κάτι μου θυμίζει, δυσσαδερό και αγαπημένο.
Και προφανώς, Doug Cockle, Γκίραλτ της Καρδιάς μας, +3% στη βαθμολογία για τους πιστούς.
Ναι, τη λάτρευα την φωνή και την στραβωμένη του φάτσα και μετά πήρα και εγώ χαμπάρι γιατί…