- Joined
- Nov 24, 2019
- Messages
- 4,267
σημερα στον ηλεκτρικο, στο μισογεμάτο βαγονι μου, ετσι χωρις να το καλοσκεφτω, εξαφνα, χωρις προειδοποιηση, ΕΒΗΞΑ.
οχι, μη φανταστεις κανενα ξεροβηχα, συνεχομενο η χλεμπονιαρικο ή "παραγωγικο" που ειναι η μοντερνα εκφραση που χρησιμοποιουν τα κομενακια στο φουμπου. οχι. ηταν ενα ντροπαλο, χαμηλοφωνο, σχεδον αμηχανο γκουχ. ενα.
ξαφνικα, η απολυτη σιγη. τα σκυμμενα κεφαλια, σηκωθηκαν απ τα κινητα, απ τα ταμπλετ (πιο σπανιο), απ τα βιβλια (σπανιοτατο). εβλεπα τα γεματα μισος βλεμματα μπροστα μου. και τα ενιωθα στην πλατη μου να με τρυπανε. κοιταξα το κινητο μου. ταχα μ ενδιαφερον.
με κοιταξε κι αυτο. χωρις ενδιαφερον.
αφησα να περασουν λιγα δευτερολεπτα και σηκωσα το κεφαλι. με κοιταγαν ακομα. αρχισα να μη νιωθω ανετα. σκεφτομουαν εικονες με τους πισω μου να εχουν σηκωθει και σαν ντεσπεραντα, κομαντα και παρτιζανς (1941 συγκεκριμενα) μαζι να με πλησιαζουν στελθι και να ετοιμαζονται να πατησουν το σημα κινδυνου και να με πεταξουν οξω στο σκοτεινο τουνελ.
σκεφτηκα να ψελισω: "λαθος ακουσατε καλε κυριοι. ηταν ρεψιμο... ή κλασιμο ακομα ακομα..."
σιγουρα καλυτερα θα αντιδρουσαν αν ηταν κατι απ αυτα.
η ενταση μεγαλωνε. τρομακτικη, πηχτη. μπορουσες σχεδον να την κοψεις με μαχαιρι (παντα ηθελα να το γραψω αυτο.)
ξαφνικα, σ αυτο το σετινγκ της καταστροφης, χτυπησε ενα κινητο. ο τυπος το σηκωσε, και σαν να ξυπνησαν ολοι ξαφνικα απο κακο ονειρο, γυρισαν στις δουλειες τους. την ειχα βγαλει καθαρη. αλλά μπρο μου, ηταν φακινγκ close call.
η ιστορια ηταν αληθινη. καντε τα κουμαντα σας. ο κοσμος εχει ξεφυγει.
οχι, μη φανταστεις κανενα ξεροβηχα, συνεχομενο η χλεμπονιαρικο ή "παραγωγικο" που ειναι η μοντερνα εκφραση που χρησιμοποιουν τα κομενακια στο φουμπου. οχι. ηταν ενα ντροπαλο, χαμηλοφωνο, σχεδον αμηχανο γκουχ. ενα.
ξαφνικα, η απολυτη σιγη. τα σκυμμενα κεφαλια, σηκωθηκαν απ τα κινητα, απ τα ταμπλετ (πιο σπανιο), απ τα βιβλια (σπανιοτατο). εβλεπα τα γεματα μισος βλεμματα μπροστα μου. και τα ενιωθα στην πλατη μου να με τρυπανε. κοιταξα το κινητο μου. ταχα μ ενδιαφερον.
με κοιταξε κι αυτο. χωρις ενδιαφερον.
αφησα να περασουν λιγα δευτερολεπτα και σηκωσα το κεφαλι. με κοιταγαν ακομα. αρχισα να μη νιωθω ανετα. σκεφτομουαν εικονες με τους πισω μου να εχουν σηκωθει και σαν ντεσπεραντα, κομαντα και παρτιζανς (1941 συγκεκριμενα) μαζι να με πλησιαζουν στελθι και να ετοιμαζονται να πατησουν το σημα κινδυνου και να με πεταξουν οξω στο σκοτεινο τουνελ.
σκεφτηκα να ψελισω: "λαθος ακουσατε καλε κυριοι. ηταν ρεψιμο... ή κλασιμο ακομα ακομα..."
σιγουρα καλυτερα θα αντιδρουσαν αν ηταν κατι απ αυτα.
η ενταση μεγαλωνε. τρομακτικη, πηχτη. μπορουσες σχεδον να την κοψεις με μαχαιρι (παντα ηθελα να το γραψω αυτο.)
ξαφνικα, σ αυτο το σετινγκ της καταστροφης, χτυπησε ενα κινητο. ο τυπος το σηκωσε, και σαν να ξυπνησαν ολοι ξαφνικα απο κακο ονειρο, γυρισαν στις δουλειες τους. την ειχα βγαλει καθαρη. αλλά μπρο μου, ηταν φακινγκ close call.
η ιστορια ηταν αληθινη. καντε τα κουμαντα σας. ο κοσμος εχει ξεφυγει.