Η Καρδιά Της Νοσταλγίας

[Borracho]

Λογοτεχνικό θρεντάκι, εμπνευσμένο από την πρόσφατη νεκρανάσταση του 'Περί PC Master'.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε έναν συνεχόμενο διάλογο με τους δυό παιδικούς μου φίλους -άπαντες ξενιτεμένοι, 40κάτι, πλέον 'κυριλέ' και μπουκωμένοι παιδοκομική παντόφλα- αναφορικά με το τί είναι εκείνο που μας λείπει περισσότερο απ'την Προηγούμενη Ζωή, τα Νιάτα, την Ελλάδα, την Χαμένη Ατλαντίδα, την Καταποντισμένη Κιβωτό της Ανεμελιάς.

Όσο περισσότερο εμβαθύνουμε στην υπαρξιακή μας κρίση, τόσο περισσότερα κομμάτια της ανθρώπινης εμπειρίας έρχονται στο φως και σκέφτηκα πως ήταν ωραία στιγμή για ν'ανοίξω την κουβέντα στη σκληροπυρηνική γιάφκα μας, το πανέμορφο καφενείο του Ρεηκουί.

Όσο λοιπόν τρίβουμε με τις ψυχικές μας οδοντόβουρτσες τ'απομεινάρια της ζωής μας, εξετάζουμε τί είναι αυτό που πραγματικά μας λείπει. Τί ψάχνουμε ΑΛΗΘΕΙΑ όταν σκαλίζουμε παλιά εξώφυλλα PC Master, χαρτόκουτα παιχνιδιών, εισιτήρια συναυλιών ή τεύχη του Classic Rock με ιστορίες από ροκάδες είτε στο χώμα ή το γηροκομείο;

Νομίζω η τιμιότερη απάντηση είναι : την απλότητα. Το χαμένο παράδεισο της παιδικής ηλικίας, ως ενός χρονοτοπίου που μας φρόντιζαν άλλοι. Τον καιρό που είχαμε την υπερπολυτέλεια ν'ασχολούμαστε μονάχα με ό,τι μας ενδιέφερε, που κάθε συνομιλία, σκέψη ή σχέδιό μας, αφορούσε αποκλειστικά πράγματα που αγαπούσαμε και μας εξέφραζαν. Που δεν ήμασταν υπεύθυνοι για τίποτε πέρα από την άμεση ευτυχία μας.

Και κάθε απόγευμα που χανόμαστε σε παλιές διαφημίσεις μαγαζιών κλειστών από δεκαετίες, που μυρίζουμε κιτρινισμένο χαρτί και 'μαγευτικά' screenshots του Quest for Glory III: Wages of War, συνδεόμαστε μ'εκείνο το πνεύμα. Κι όταν δώσουν οι Θεοί και ξανασμίξουμε όλοι με ρεπό στην Αθήνα για 3-4 μέρες υπερπολύτιμης ελευθερίας, είναι όλα πάλι σωστά.

Στιγμές είναι η ζωή, στιγμές. Και η ψυχή μένει πάντα 22.

 

[Tony Corvus]

Για μια στιγμή νόμιζα πως το θρεντ ήταν αφιερωμένο για τον Πάπα που μόλις πέθανε.

 

[soad667]

Πάπα Στρουμφ;

Για το τόπικ δεν έχω να πω κάτι, γιατί πρέπει να κυνηγήσω 3 σαρμαδάκια που μου ξεφεύγουν από χθες. Θα αρκεστώ μόνο στο ότι οι άνω τον 40 τον ψιλοπαίρνουν και μπορεί να επανέλθω.

 

[Borracho]

Παρακαλούνται τα άγρια Στηβ Ντουζεϊκά νιάτα να μη μπαχαλεύουν το θρέντ ασούμ γιατί θα τους πάρουμε στο κατόπι με τα Πί και τις μαγκούρες.

 

[Sugamoto Panagia]

ψαχνω αυτα τα νιατα και δεν τα βρισκω.

 

[Hellion]

Ισχύει 100% αυτό περί απλότητας επειδή όλες τις ανάγκες σου τις κάλυπταν ουσιαστικά άλλοι οπότε μπορούσες να ασχολείσαι αποκλειστικά με οτιδήποτε γουστάρεις. Σκεφτόμουν τις προάλλες υπό τελείως άσχετο κόντεξτ πως ίσως η τελευταία εποχή που δεν είχα το παραμικρό ίχνος άγχους για την επιβίωση, το μέλλον, τη ζωή γενικότερα, ήταν οι τελευταίοι μήνες στο στρατό ακριβώς επειδή και εκεί άλλοι φροντίζουν για όλες τις βασικές σου ανάγκες, σε ταΐζουν σε ποτίζουν σε σπιτώνουν σε ντύνουν σου δίνουν όπλα και σφαίρες κτλ.

Είναι πάντως συνδυασμός του παραπάνω αλλά και του ότι σε νεαρή ηλικία που ανακαλύπτεις τον κόσμο ουσιαστικά όλα σου φαίνονται εκπληκτικά και πρωτόγνωρα. Και αυτός ο χαρακτήρας είναι σταθερός μέχρι τα 20 φεύγα, αν και προφανώς εξελίσσεται κάπως. Όπως δηλαδή στα 5 σου χρόνια βρίσκεις ξερωγω μια παράξενη πέτρα στο χωράφι του παππού και σου συνεπαίρνει το είναι και τη θεωρείς το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο και τη δείχνεις σε όλους τους φίλους σου, έτσι και στα 14-22 γνωρίζεις τους Iron Maiden και το Diablo και τους Pentium και σου ανατινάσσονται τα μυαλά και θέλεις να μιλάς μόνο για αυτά. Και, προφανώς, να συζητάς με άλλους ανθρώπους που αναγνωρίζουν όπως εσένα την ανωτερότητα των παραπάνω σε σχέση με τα μπανάλ πράγματα που θεωρούν σημαντικά "ΟΙ ΑΛΛΟΙ", και κάπως έτσι έρχεται στο παιχνίδι και ο ειδικός τύπος της εποχής τον οποίο διάβαζες σαν ευαγγέλιο επειδή έβλεπες πως υπάρχουν και άλλοι χαζοί σαν εσένα που θέλουν να ασχολούνται μόνο με τους υπολογιστές και το μέταλ.

Πλησιάζει τέλος του μήνα ε, ας μπω να πληρώσω κάνα λογαριασμό.

 

[mits@kos]

Συμφωνάω Μποράτσε, κι ας μην έχω φάει στη μάπα παιδοκομικά (ή παιδο-κωμικά) σκηνικά. Την απλότητα στην ζωή, όπως την εκλαμβάνει ο καθένας, και τον ενθουσιασμό για καθετί πρωτόγνωρο. Ο δεύτερος γίνεται ολοένα και σπανιότερο βίωμα, η πρώτη όμως είναι εφικτή και ξεκάθαρος στόχος πλέον.

Edit: πρόλαβε ο Χέλιον και έθιξε τα του ενθουσιασμού για το νέο. RQ hive mind is real.

 

[Borracho]

Τί θες να πεις Γκουνελιόν, δεν έχεις ΗΔΗ πάγιες εντολές για όλα, ώστε κάθε φορά που λογκάρεις στο ebanking να νιώθεις όμορφα πως 'ίσα νερά ίσα βάρκα, δεν θα μας επιπλήξουν, άαααχ, ας κάτσουμε ήσυχα στη γωνίτσα μας';

Και ισχύει @mits@kos , όσο κυνηγάς το κοινωνικό οικοδόμημα της 'επιτυχίας', από τόσο μεγαλύτερο ύψος πέφτεις μόλις συνειδητοποιείς πως δεν υπάρχει τίποτε ομορφότερο από τις απλές χαρές που έμαθες μικρός. Είναι απίθανα στημένη φάκα. Σε τραμπουκίζει ολούθεν το σύστημα ότι πρέπει 'να σοβαρευτείς' και να σηκώσεις το βάρος του κόσμου στις πλάτες σου κι όταν το κάνεις, αγωνίζεσαι ως τη σύνταξη για το προνόμιο να ξαναγίνεις έφηβος.

Σιχτίρ δηλαδή.

 

[Χειρομαλάχτης]

ΟΜΠΒΙΟΥΣΛΥ η απλοτητα και η ξεγνοιασια/ανεμελιά που λετε δεν θα ξαναυπαρξουν ποτέ. και το λεω ως καποιος που εχει αποφυγει καθε "παγιδα" της κενωνιας (καλα, εκτος απο την εργασία, αλλά δγιαολε, καπως πρεπει να τα φερνεις βολτα) και της οικογενειακης "αυτοεκπληρωσης" και κανονικοτητας.

αλλά οτι και να κανεις δυστυχως ΔΕΝ γινεται να μεινεις μεσα στο ζεστο κουκουλι της ατομικης καλοπερασης για πολυ. αν δεν ειναι το παντόφλινγκ/παιδοκομια, θα ειναι οι νομοτελειες που σε σημαδευουν. το κουκουλι δεν ειναι μονο το μανκειβ/pc/συνηθειες σου, ειναι και κυριως οι ανθρωποι γυρω σου. οσο λιγοστευουν, η ισορροπια και τα θεμελια σου χανονται. και τρως μια φαπα που δεν την μικραινει ουτε η βουτια στην κουτα με τα κιτρινισμενα πισιμαστερ, ουτε η νιοστη εγκατασταση του beast within, ουτε η φωτο σου με την βασουλα του β3.

τικ τακ, τικ τακ. σορυ για το μεγαλοπαρασκευιατικο ποστ, αλλα τα παραπονα σου στον μπορατσο, συφορουμιτη. ακου τωρα το αποσταγμα της εμπειριας: δεν ειναι πολλα τα χρυσα χρονια. για μενα, η Μεγαλη Καμπανα ειναι τα 50, δε μπιγκ φιφτυ. σε μια στιγμη περνας απ το πιο ζωντανο κομματι της κενωνιας, αυτο που αποθεωνουν και γλυφουν οι διαφημιστες, οι πολιτικοι και οι ινφλουενσερς, το φορτυσαμθινγκ, στο κατωφλι της συνταξης. ερχεται αμειλικτο το τεραστιο ερωτηματικο πανω απ το κεφαλι σου, σα να σαι κουεστ γκιβερ σε κλικλίκι: "ΕΓΩ τωρα σε 20 χρονια (νερο περνανε fyi) θα ειμαι ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ????"

τζαστ σέιινγκ. οκ, δεν στο γραφω για να ψυχοπλακωθεις, αλλά για να δωκεις πονο σε ολα τα επιπεδα μεχρι τοτε.
ησαντε τα 2 σκουριασμενα, φθαρμενα μου σεντς.

 

[Borracho]

Τεράστια αλήθεια ΜπραΜπρού.

Όπως γράφει και ο Σαββόπουλος στη φανταστική βιογραφία του: 'Άλλες 15 φορολογικές δηλώσεις και τέρμα. Αυτή είναι η ζωή;!'

Toν Άνδρα δυστυχώς η κοινωνία τον μετρά σε πορτοφόλι. Δε πα να 'σαι ο πιο χαρισματικός καριόλης της Γης όλης, αν είσαι με άδεια τσέπη και γέρος, ούτε να σε φτύσουν. Κι ας παίζεις και τραγουδάς και και. Γραφικός μπάρμπας στην ΚΑΛΥΤΕΡΗ. Κι όταν είσαι χαρισματικός με πορτοφόλι πικραίνεσαι γιατί ξέρεις πως έχεις την ίδια ακριβώς μεταχείριση μ'έναν κουράδα με το ίδιο πορτοφόλι.

Γι'αυτό, ειδικά στο γήρας (άντε και τη μέση ηλικία για μας τα τζόβενα) το πιο σημαντικό κομμάτι, είναι οι φίλοι. Η λυκοπαρέα από τα νιάτα. Όσο μένει ζωντανή αυτή η coterie, είμαστε όλοι πάντα 22. Είμαστε η ζωντανή ανάμνηση ο ένας του άλλου πως κάποτε διαβαίναμε και η Γη έτρεμε. Οι ανυποψίαστοι διαβάτες βλέπουν γραφικούς ροκ μπαρμπάδες μα εμείς ξέρουμε και θυμόμαστε πως μια φορά κι ένα καιρό, στίβαμε τις πέτρες.

Ένα καλό που έχει το ξύλο της παιδοκομίας, είναι πως καταπιέζεσαι τόσο μεταξύ 35-50, που σαν άλλος Μόντε Κρίστο, ζεις με το όνειρο της απόδρασης, σε σημείο που ένας καφές έξω μόνος χωρίς τη μουρμούρα της Χαρχάλλως σου φαίνεται το απόλυτο Όνειρο.

Σκληρό γαμημένο αστείο η φάση, αλλά, κενωνία, ανθρώπινη ράτσα.

 

[Admiral]

Εμένα να πω την αλήθεια δεν μου λείπουν πολλά πράγματα από το παρελθόν ούτε νιώθω ιδιαίτερη νοσταλγία. Έχουμε ίντερνετ, έχουμε ρέιτζκουιτ, έχουμε ισχυρό PC gaming, έχουμε Μαρβελάρα, τι άλλο να ζητήσει κανείς;

 

[Borracho]

Εσύ 'Χούκο είσαι μικρός ακόμα, 45 στα 14, έχεις καιρό ακόμα να νοσταλγήσεις.

 

[captain kal]

Πάντως για μένα ξενιασιά, έφυγε στα 18 μου!!! Από επιλογή !! Πιθανόν αυτή την εποχή να είμαι και καλύτερα, από ότι ήμουν στα 18!!

Εμένα να πω την αλήθεια δεν μου λείπουν πολλά πράγματα από το παρελθόν ούτε νιώθω ιδιαίτερη νοσταλγία. Έχουμε ίντερνετ, έχουμε ρέιτζκουιτ, έχουμε ισχυρό PC gaming, έχουμε Μαρβελάρα, τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Μέχρι το ισχυρό PC gaming καλά το πήγαινες!!! Μετά το πήρε ο Διάολος!!!

 

[Chronomancy]

Εχω ένα δέμα για το ΚΑΠΗ Ρέητζκουιτ. Εδώ είναι είναι;

 

[vlad]

Ω ναι, αυτή η ανεμελιά και η χαμένη παιδικότητα που σου βγάζει το να κρατάς στα χέρια σου το σβηστό gameboy χωρίς μπαταρίες, αυτή η "ζεστασιά" που νιώθεις όταν ξεφυλλίζεις ένα παλιό περιοδικό και θυμάσαι να σχολιάζεις το κάθε άρθρο με τους εξίσου καμμένους κολλητούς σου, δεν είναι δέσιμο με τα αντικείμενα αλλά με αυτές τις μαμημένες αναμνήσεις που μας κάνουν να έχουμε ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη και ας μας κοιτούν οι νεώτεροι με βλέμμα απορίας ή οίκτου (πάει ζουρλάθηκε δαύτος).
Μιλάμε πάντα βέβαια για "φυσιολογικούς" τύπους, τυχαίνει να έχω κολλητούς που έχουν αναγάγει το gaming σε πρωταρχική δραστηριότητα στα όρια του άρρωστου. Παιχνίδι - δουλειά - παιχνίδι. Για αυτούς δεν υπάρχει νοσταλγία, επειδή ακόμα συμπεριφέρονται σαν 20άρηδες. Και υπάρχει φυσικά και το άλλο άκρο, όπου η νοσταλγία είναι ουμπερ αλες και δε σε αφήνει να δεις τίποτα με καθαρή ματιά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κυκλοφορία του BG3 το οποίο έτρωγε κράξιμο επειδή δεν ήταν σαν τα παλιά (οκ σαν το 2 που είναι το υπερέπος), αλλά εν τέλει αποδείχθηκε παιχνίδι για το Χολ οφ Φειμ.

(Μας γέρασαν προώρως, Μποράτσε, το κατάλαβες; )

 

[Borracho]

Η γενιά μας κουβαλάει και το στίγμα της πρώτης που μυήθηκε σ'αυτό τον κόσμο. Ήμασταν καβάλα στο πρώτο κύμα της τεχνολογικής αυτής επανάστασης. Είτε με τα πρώτα γκέημς είτε αργότερα με το ευρυζωνικό ίντερνετ, τα MMO's, τα social media, βιώσαμε πολύ έντονα όλες αυτές τις κοσμογονικές μεταβάσεις, δεν θεωρούμε τη 'νέα εποχή' κάτι δεδομένο και θεωρώ πως θα έχουμε για πάντα μέτρο σύγκρισης τα παλιά.

Όχι με τρόπο αρνητικό ή σαν γραφικοί κολλημένοι, αλλά όταν έχεις αντίληψη ολόκληρης της ιστορίας του χώρου σου, τα βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα. Πιο ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα.

Βάλε μετά και την οικογένεια που ούτως ή άλλως σου αφήνει ελάχιστο προσωπικό χρόνο -και προφανώς κανείς δεν δίνει δυάρα τσακιστή πώς τον ξοδεύει ο φουκαράς ο μπαμπάς- και έτοιμη η μολότωφ για την κρίση μέσης ηλικίας

 

[bald_killer]

Όσο λοιπόν τρίβουμε με τις ψυχικές μας οδοντόβουρτσες τ'απομεινάρια της ζωής μας, εξετάζουμε τί είναι αυτό που πραγματικά μας λείπει. Τί ψάχνουμε ΑΛΗΘΕΙΑ όταν σκαλίζουμε παλιά εξώφυλλα PC Master, χαρτόκουτα παιχνιδιών, εισιτήρια συναυλιών ή τεύχη του Classic Rock με ιστορίες από ροκάδες είτε στο χώμα ή το γηροκομείο;

Νομίζω η τιμιότερη απάντηση είναι : την απλότητα. Το χαμένο παράδεισο της παιδικής ηλικίας, ως ενός χρονοτοπίου που μας φρόντιζαν άλλοι. Τον καιρό που είχαμε την υπερπολυτέλεια ν'ασχολούμαστε μονάχα με ό,τι μας ενδιέφερε, που κάθε συνομιλία, σκέψη ή σχέδιό μας, αφορούσε αποκλειστικά πράγματα που αγαπούσαμε και μας εξέφραζαν. Που δεν ήμασταν υπεύθυνοι για τίποτε πέρα από την άμεση ευτυχία μας.

Πιστεύω πως το "εγώ" μας, αντιλαμβάνεται την Δύση της ζωής και προσπαθεί κάπως, μέσω αναμνύσεων της εποχής που κατακτούσαμε (και καλά) τον κόσμο, να μας κρατήσει όρθιους ψυχολογικά για να συνεχίσουμε. Δεν είναι τυχαίο που οι άνδρες στα 50-55 αρχίζουν και συμπεριφέρονται σαν 16 χρονα. Ενα τελευταίο πέρασμα, μια τελευταία φλόγα της ζωής πριν μπούμε στην τελική ευθεία.

Προσωπικά μπορεί να μην έχω οικογένεια, αλλά πολλές φορές αναπολώ το παρελθόν, και οι σκέψεις και τα συναισθήματά μου καταλλήγουν στο γεγονός πως πλεόν έχω μεγαλώσει και πως κάποιος άλλος έχει πάρει τη θέση μου και πως, διάολε, επιστροφή δεν υπάρχει.

μια φορά κι ένα καιρό, στίβαμε τις πέτρες.

κάτι άλλο στίβαμε μια φορά κι έναν καιρό αλλά τέσπα...

 

[soad667]

Έλα να ανέβουμε λίγο, τι είναι αυτά για τελευταίες φλόγες και μλκς;

 

[soad667]

Α ρε αθάνατος Θανούλης και δεν εννοώ αυτόν της μάρβελ. Για πλάκα το πόσταρα και με πήρε από κάτω. Αιωνία η μνήμη του και αξέχαστο το λάιβ στο Κηποθέατρο που τραγουδούσε ξάπλα στο πάτωμα λιώμα με μία σακούλα μπανάνες που ποτέ δεν κατάλαβα πως βρέθηκε στα χέρια του. Ωραία χρόνια.

 

[nitro912gr]

Θα έλεγα ότι μου έχει λείψει το να μπορώ να εξαφανίζομαι από τα εγκόσμια για 2-3 μέρες και να λιώνω games ή άρθρα στο io9 με κατεβασμένα μπατζούρια να μην ξέρω τι ώρα είναι, να βγαίνω έξω μόνο για τσιγάρα και φαΐ (με τα πόδια, πόδια και μυαλό που σε πάνε χώρια...) που συνήθως ήταν ένα ολόκληρο κοτόπουλο από ΑΒ με μια τυροκαφτερή και ένα ψωμί για να βγάλω αυτές τις 2-3 μέρες χωρίς να ξαναβγω.

Και χθες σκεφτόμουν ότι μου έχουν λείψει τα περιοδικά (λόγω PCMaster και εγώ). Ξέρω εγώ ρε παιδί μου, αυτό το πράγμα που αγόραζες το περιοδικό όταν έβγαινες, έκανες την βόλτα σου γύριζες σπίτι και άραζες δίπλα στο πορτατίφ με την κίτρινη λάμπα για εντελώς κόζι καταστάσεις και άρχιζες να το ξεψαχνίζεις, σελίδα σελίδα, άρθρο το άρθρο. Ναι δεν το έχω πλέον αυτό, έχω αγοράσει μια φανταστικά άνετη πολυθρόνα και δεν έχω ένα περιοδικό να αράξω επάνω της....