Burnout. The cake is a lie.

[Pain]

Πάει καιρός που είχα να ανοίξω thread, αλλά βλέποντας τη συζήτηση που ξεκίνησε στο "Tι παίζετε αυτόν τον καιρό" και έχοντας παρόμοιους προβληματισμούς εδώ και καιρό, είπα να το κάνω. Here goes λοιπόν:

Έχετε περάσει ποτέ/περνάτε φάση "gaming burnout", ξεστομίσατε ποτέ βαρύγδουπα λόγια όπως του μέγα μύστη "Τέλος το gaming για εμένα, δεν ξαναπαίζω ποτέ μου video game" μόνο και μόνο για να καταλήξετε 3 εβδομάδες μετά να κάνετε κωλοτούμπα και να καίγεστε δίχως ντροπή σε γνωστό survival game με γυμνούς βαρβάρους;

Προσωπικά, κατά καιρούς, (ειδικά όταν είχα ελεύθερο χρόνο, τώρα όλα αυτά είναι ολίγον first world problems) υπήρχαν μέρες που απλά κοιτούσα το library, αποφάσιζα να παίξω κάτι από το backlog -> launch -> πριν καν το main menu είχα βαρεθεί και το είχα κλείσει. Επόμενο item, ξανά τα ίδια, και πάει λέγοντας. Τις περισσότερες φορές το "ψυχομπούκωμα" αυτό "περνούσε" μόνο του καθώς το πήξιμο στη δουλειά και οι γενικότερες υποχρεώσεις της "πραγματικής ζωής" πετούσαν ξανά σπίθες που οδηγούσαν σε αναζωπύρωση. Άλλες, ξεκινούσα εσκεμμένα να ασχολούμαι με gaming related stuff όπως videos από gaming συλλογές άλλων, DIY projects, interior design από mancaves και σιγά-σιγά ξαναέπαιρνα μπρος.

Spoiler: Κάθε φορά είμαι σίγουρος πως ο ΠΕ ελπίζει ότι "μεγάλωσα", ειδικά τώρα που... "έκανες παιδιά"

ΟΧΙ ΡΕ, ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ ΕΚΑΝΑ

 

[Borracho]

Έλα στην αγκαλιά μου Σύντροφε Πέην!

Απόλυτα φυσιολογικό είναι αυτό που περιγράφεις και νομίζω είναι και υγιές να συμβαίνει όταν είσαι άνθρωπος ολοκληρωμένος και όχι κατεστραμμένο γκίκ καριέρας. Είναι λίγο παγίδα αυτό το πράμα με το ψυχωτικό γκέημινγκ : πάντα κάτι καινούριο βγαίνει, πάντα κάτι είναι στο μπάκλογκ και αν δεν το σκεφτείς, μένεις παγιδευμένος στην εφηβική/φοιτητική/ελεύθερη-πριν-τα-παιδιά-θρήνος-και-οδυρμός νοοτροπία του 'ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΙΞΩ ΟΛΑ' ακόμη κι αν δεν νιώθεις τίποτε.

Ακολουθείς το ένστιχτό σου. Αν δε σου κάνει κλικ να παίξεις, δεν παίζεις. Βαράς πουσάπς, παίζεις κιθάρα, πας βόλτα τα παιδιά, τους εξιστορείς την Ιλιάδα. Δεν 'χάνεις' τίποτε επειδή το είπαν δέκα υπογειόκλειστοι τρόφιμοι του Ρέντιτ. Κάποια παιχνίδια ακόμη μας συγκινούν, μα είναι ολοένα και λιγότερα κάθε χρόνο. Τ'ακολουθούμε, τα χαιρόμαστε.

Μα πριν και πάνω απ' όλα, είναι η ίδια μας η ζωή.

Έγραφε κάποτε ένας συνταξιοδοτημένος αξιωματικός της σκούνας πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο adventure από την ίδια μας τη ζωή και κάθε μέρα που περνά, συμφωνώ και περισσότερο.

 

[lucinos]

 

[Thaxll'ssillyia]

Έχετε περάσει ποτέ/περνάτε φάση "gaming burnout"

Φυσικά!

Καθώς πιστεύω ότι η διαδικασία του μπερναουτ εξαρτάται κυρίως από παράγοντες εξωτερικού περιβάλλοντος, νομίζω ότι κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι κάτι κακό, αλλά αντιθέτως είναι κάτι απολύτως υγιες, καθώς ο άνθρωπος δεν έχει αποκλειστικά μια ενασχόληση αλλά μια ομάδα προτιμήσεων, όπου δυναμικά δημιουργούνται, οξύνονται και αμβλυνονται στο χρόνο, μέσα από συνδυασμους ερεθισμάτων και περιβάλλοντος.

 

[Tony Corvus]

 

[nitro912gr]

Νομίζω είμαι στην ίδια κατηγορία αυτόν τον καιρό. Μας έπεσαν πολλά μαζί και δύσκολα σε όλους τους τομείς, καήκαμε και εμείς ψυχολογικά, βλέπουμε ότι παίζουμε χωρίς να απορροφάμε το παιχνίδι όπως του αξίζει και σταματάμε από οίκτο στον παλιό μας εαυτό.

Προσωπικά την ίδια στιγμή ξανά ανακαλύπτω τις μουσικές τις εφηβείας μου και πάω τώρα να διαβάσω τίποτα από backlog των βιβλίων να φύγω από την οθόνη.

 

[lelos kounelos]

Το καθε παιχνιδι ειναι μια ξεχωριστη προσωπικοτητα. Δεν ξαναπαιζω τιποτα (σκεψου το πουλακι σου), ειναι μια ρηχη και διχως αληθεια ανακοινωση.
Ναι, εχω παρατησει παιχνιδι και ναι, το εχω διαγραψει. Οπως ολες οι φυσιολογικες σχεσεις. Μολις περασει ο θυμος ερχεται η φωνουλα που λεει, δεν ηταν και τοσο ασχημο. Πρεπει να δωσεις αλλη μια ευκαιρια.... Install.
Ειναι λιγο σπανιο να βλεπουμε τσακωμους που δινουν οριστικο τελος σε μια σχεση. Ειδικα οταν ειναι ο πρωτος τσακωμος. Εξαιρουνται οι ειδεχθεις καταστασεις με παιχνιδια, ονομπατλ δεν λεμε.