τα γκοθικς για μενα, περα και πανω απ ολα τ αλλα, ειναι ατμοσφαιρα.
ποτε και σε κανενα αλλο παιχνιδι, δεν νιωθεις στην αρχη τοσο απελπισμενος. αποκλεισμενος, αδυναμος, χωρις στηριγμα. εφτανες οσο πιο γρηγορα μπορουσες στο old camp, και φυσιολογικα, εχοντας στο νου σου αλλα παιχνιδια, ελεγες: α, ωραια, θα μαζεψω λεβελς εδω, θα ψωνισω, θα κανω φιλους, ολα καλα.
θα θελες. ολα ζορικα. τα exp points με αιμα, οι σφαλιαρες απανωτες. θυμαμαι, επαιρνα σβαρνα ολα τα σπιτακια, περιμενοντας να κοιμηθουν οι αλλοι κακομοιροι εκει, εκανα σνηκ (το οποιο σιχαινομαι σ ολα τα γκεημς, αλλα δεν γινοταν αλλιως) κι ανοιγα τα σεντουκια μ εκεινο το καταραμενο μινι γκειμ. καθε νομισμα μετρουσε, καθε λοκπικ πολυτιμη. εβρισκες κανα σκουριασμενο μαχαιρι, κανενα ρουχο σε αποσυνθεση και ξεμυτιζες δειλα στην εξοχη.
τι το θελες ο καψερός? ξυλο χωρις ελεος. απο εκεινες τις γαλοπουλες (θυμηθηκα ο γεροντας: σκαβεντζερς τις λεγανε) μεχρι οτι ειχε ποδια, φτερα η λεπια σε κανανε μεζε σε 3 χτυπηματα. με τρεξιμο και τυχη, σκοτωνες κανα δυο θηραματα, προσεχες που πατας, μαρκαριζες περιοχες στο μυαλο σου. ολα οριακα. αυτη νομιζω ηταν και η μαγεια του παιχνιδιου. τα γραφικα χειροτερα απο αλλα παιχνιδια της εποχης. λουτ? σχεδον στοιχειωδες. 3 φορες αν θυμαμαι καλα, αλλαζες σε πιο ισχυρη πανοπλια στο παιχνιδι, οι σπάθες μετρημενες. ειχε ομως κραφτινγκ, μαγεια, skills για κυνηγι, μαγειρεμα και αλλα ωραια. ειχε ατμοσφαιρα γαματη και σκοτεινη. δεν ησουνα ο τσοζεν ουαν, στο μισο και πανω παιχνιδι σε ειχανε κανει τζανετακο απ τις καρπαζιες. και βεβαια ειχε ορκς. αιμοβορα, τρομακτικα, καταπληκτικα. δε θα ξεχασω πως σκοτωσα το πρωτο μου. κλασικα, luring σε ψηλο σημειο, η βραχος ηταν η τειχος, και σκαρφαλωσα πανω ο κοκοκός και το γεμωσα βελη. :lol:
και σιγα σιγα ανεβαινες, εβγαινες παραεξω, σκοτωνες ολο και πιο δυσκολους εχθρους. οταν σκοτωσεις και το πρωτο σου δε θυμαμαι πως διαλο το λεγανε, αυτο τελος παντων που κοιμοτανε σε κατι σπηλιες, ηξερες οτι πια το εχεις το παιχνιδι. τι ικανοποιηση ηταν αυτη, τι αναταση. θυμαμαι προς το τελος ειχα μαθει το νησι απ εξω και το πηγαινα πανω κατω με κλειστα τα ματια που λεει ο λογος.
μ εψησα ο γερομπισμπίκης. θελω να το ξαναπαιξω ΤΩΡΑ. να σαι καλα, ρε ανταν.
α, μην ακουω χαζα. οποιος δεν το εχει παιξει η τελειωσει (τ ακους σιθ_αρη??) ας κανει μια χαρη στον εαυτο του. δεν μας βλεπετε που μυξοκλαιμε απ τη νοσταλγια? παρτε τα με τη σειρα.
(ολ αυτα που γραφω ειναι για το γκοθικ 1 μονο. ΔΕΝ θες να συνεχισω, συμφορουμιτη, το σεντονι, θα γινει κουρτινα σαλοτραπεζαριας).
" title="
