Μεγάλωσα με υπολογιστή στο σπίτι από τριών χρονών. Ευτυχώς έμενα σε γειτονιά με άπειρα κουτσούβελα στην ηλικία μου, οπότε ποτέ δεν τέθηκε ζήτημα απομόνωσης. Μαζευόμασταν όλοι μαζί σε σπίτια, παίζαμε Apple II, Amiga, Sega Master System, ό,τι είχε ο καθένας και μετά πάλι έξω για κρυφτό, μπάλλα, αλάνες, ήταν μια υγιής κατάσταση.
Αργότερα (επί 486/66) φύγαν πολλά από τα παιδιά της γειτονιάς και ξέμεινα χωρίς παρέα, οπότε νομοτελειακά άρχισα να καίγομαι περισσότερο. Δεν έφτασα ποτέ στο τραγικό σημείο του Νο Λάιφερ/Νετκαφιτζή (χέχ, είμαι η γενιά που είδε το άνοιγμα, την άνοδο και την πτώση των νετκαφέ) κι ας ήμουν Καραγκίκουλας Ολκής. Πιστεύω μ'έσωσε η μανιασμένη, κολασμένη, απόλυτη επιθυμία μου για βυζάκια, που με εξωθούσε να αποτινάξω τα δεσμά της γκικοσύνης και να γίνω ο πρωτογιός του Κλίντ και ο δευτεροξάδερφος του Ρούρκ. (Δεν είχαμε Βίγκαρο ακόμα ως πρότυπο, έγραφε ποιήματα στη Νορβηγία και μανατζάριζε το βιβλιοπωλείο του σαν άθρωπας)
Όπως πολύ σωστά είπε ο Πρίγκηπας Γλυκούλης όμως, η στέρηση/τιμωρία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη μυθοποίηση και τον απόλυτο εθισμό. Από το Γυμνάσιο και μετά που είχα *λιώσει* στη μαλακία και ως εκ τούτου οι βαθμοί είχαν πάρει όχι απλά την κατιούσα, αλλά είχαν εξαφανιστεί στις σήραγγες του Σοβιετικού Μετρό, οι Κουτσουκαίοι θεώρησαν πως αν εξαφάνιζαν το PC, όλα αυτομάτως θα ήταν ρόδινα.
Έπρεπε να φτάσω πρώτη-δευτέρα Λυκείου ώστε να βρω μια παλάντζα μεταξύ παιχνιδιού, κοινωνικής ζωής και υποχρεώσεων. Αργότερα ήρθε η σχολή και αι γενέκαι, οπότε πέρασαν χρόνια που ούτε και ήθελα να δω υπολογιστή ή γκέημ μπροστά μου, την είχα δει κούλ σέρφερ μπόι ηλίθιος.
Χρόνια αργότερα, μπουκωμένος με τις σφαίρες της ζωής και ένα ανάγλυφο του αντρίκιου πόνου, γύρισα γλυκά και τρυφερά στο λιμάνι της γκικοσύνης που είχα ετοιμάσει για τα γεράματά μου από μικρό παιδί και ποτέ δεν υπήρξε πιο όμορφη ή ευτυχισμένη επιστροφή.
Πλέον, είμαι ένας λειτουργικός εθισμένος. Βάλε με σε παρέα με άσχετους, θα λέω για μουσική, αμάξια, γκόμενες, ό,τι θες, δεν θα παίρνει γραμμή κανένας για το βαθμό εσωτερικής απανθράκωσής μου. Άσε με μόνο μου χωρίς βυζγοιά και θα με βρεις άλουστο και βρωμερό, πλάι σε μια καφετιέρα τρεις μέρες μετά, να παίζω την ίδια μάχη στο Ομερτά, τσιρίζοντας σε κάθε Critical Miss, με τα μάτια γουρλωμένα και τα σάλια να τρέχουν, βέβαιος πως την τρισχιλιοστή φορά που θα παίξω την ίδια μάχη, ΟΦΕΙΛΩ να κερδίσω.
Short Version : Αν την παλεύετε, θα βρείτε το δρόμο σας. Όσοι είστε γονείς, απλά μέτρο στη χρήση και ποτέ απαγορεύσεις και κλειδώματα και δράματα.
Περισσότερα στην επερχόμενη αυτοβιογραφία μου, "Πικρός Καφές & Βρώμικα Κρουασάν".
YΓ Μαρμελάδα ανήκεις προφανώς στη σπάνια πάστα ανθρώπων που έχουν αίσθηση μέτρου και ευθύνης. Μετανάστευσε όσο είναι ακόμα καιρός, δε σε βλέπω να προκόβεις σ'αυτό το ρημαδότοπο <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="
" title="
" class="bbcode_smiley" />
Φασαίος Larianός
Τσοβόλα δώστα όλα
Sign me up!
Approval of the Admiral
...(φορ ριαλ για οσους ειναι ακομα προ πανελληνιων....αν το ψηνετε για ημμυ για προγραμματισμο, ελατε τα σπαει, αλλα να ξερετε οτι θα φατε στην μαπα απειρα πραγματα πριν ακουμπησετε αυτο που θελετε...)
