ATOMFALL

Η πυρκαγιά στο πυρηνικό εργοστάσιο του Windscale είναι ένα αληθινό συμβάν που θεωρείται ένα από τα σοβαρότερα πυρηνικά ατυχήματα στην ιστορία, και το σοβαρότερο που είχε συμβεί στην Ευρώπη μέχρι να εκραγεί ο αντιδραστήρας 4 του Τσερνόμπιλ περίπου 30 χρόνια αργότερα. Στο δικό μας, “κανονικό” timeline, ο πρώτος αντιδραστήρας του εργοστασίου έπιασε φωτιά για 3 ημέρες, απελευθερώνοντας ραδιενεργά κατάλοιπα στην ατμόσφαιρα μέχρι την επιτυχή κατάσβεσή της. Οι Βρετανοί δημιουργοί της Rebellion εμπνεύστηκαν από το συμβάν και το χρησιμοποίησαν ως βάση για την ανάπτυξη ενός game, εισάγοντας βέβαια στην ιστορία μια σειρά από twists. Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, ένα ημι-open world, survival action game ονόματι Atomfall.

Στο πλαίσιο της ιστορίας του Atomfall, ως αποτέλεσμα ενός μυστηριώδους ατυχήματος που συνέβη στο εργοστάσιο του Windscale (στις 10 Οκτωβρίου 1957, όπως και στην πραγματικότητα), η κυβέρνηση καταλήγει να διατάσσει το κλείσιμο του εργοστασίου και τον πλήρη αποκλεισμό της ευρύτερης περιοχής μέσα σε συνθήκες καραντίνας. Το ατύχημα αυτό δημιουργεί μεταξύ άλλων παρεμβολές στις επικοινωνίες και τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό, και έτσι οι ομάδες επιστημόνων, στρατού και κυβερνητικών πρακτόρων που προσεγγίζουν το εργοστάσιο χάνουν κάθε επαφή με τον έξω κόσμο, ο οποίος εν πολλοίς μένει πλήρως στο σκοτάδι ως προς το τι συντελέστηκε (και εξακολουθεί να συντελείται) εκεί. Ως αποτέλεσμα, έχουν αναδειχθεί στην περιοχή της καραντίνας διαφόρων ειδών παρατάξεις που δραστηριοποιούνται πλήρως αποκομμένες, από συμμορίες παρανόμων που απλά λεηλατούν τα πάντα, και από στρατιώτες που προσπαθούν να εφαρμόσουν την καραντίνα και κάποια έστω υπόνοια νόμου και τάξης, μέχρι φανατικούς παγανιστές που θεωρούν πως το ατύχημα στο εργοστάσιο οφείλεται στην ενεξέλεγκτη χρήση της τεχνολογίας και πως απαιτείται μια επιστροφή στη φύση. Παράλληλα, υπάρχουν και ορισμένοι οι οποίοι άρχισαν ξαφνικά να… ακούν φωνές, οι οποίες τους λένε πως οτιδήποτε συνέβη μες στο πυρηνικό εργοστάσιο πρέπει να είναι αντικείμενο λατρείας και όχι φόβου…

Το μυστήριο καλείται να το λύσει ο χαρακτήρας μας, ο οποίος, 5 χρόνια μετά το ατύχημα, ξυπνάει μέσα σε ένα bunker στα προάστια του εργοστασίου και εντός της ζώνης της καραντίνας, χωρίς να θυμάται ποιός είναι ή πώς ακριβώς βρέθηκε εκεί. Η αμνησία και η “εν λευκώ” υπόσταση του χαρακτήρα φαντάζουν λίγο σα φθηνό σεναριακό τρικ, αλλά υποθέτω πως βοηθούν τον παίκτη να προσεγγίσει τον κόσμο υπό το πλαίσιο του RP που επιθυμεί και χωρίς να είναι προσκολλημένος στην όποια προσωπική ιστορία του πρωταγωνιστή.

Βλέποντας τον ίδιο τον τίτλο του game αλλά και το προωθητικό marketing υλικό που το συνοδεύει, ο επίδοξος παίκτης ίσως υποθέσει πως, από πλευράς gameplay, θα πρόκειται ουσιαστικά για κάτι σαν Βρετανικη ερμηνεία του Fallout. Ψιλοέπεσα κι εγώ σε αυτήν την παγίδα τους τελευταίους μήνες, όμως αυτό εν τέλει δεν ισχύει και ιδιαίτερα. Το Atomfall μπορεί να είναι όντως πλήρως Βρετανικό από πλευράς ατμόσφαιρας (οι ομιλίες, τα περιβάλλοντα, το τσάι που είναι διαθέσιμο παντού), όμως από πλευράς gameplay θα έλεγα πως είναι πιο κοντά στη λογική games όπως τα Bioshock ή τα Metro παρά στα Fallout, εννοώντας πως λειτουργεί λιγότερο ως RPG και κυρίως ως FPS με ορισμένα light στοιχεία Survival. Σε συνδυασμό, φυσικά, με έναν ημι-open world χαρακτήρα εξερεύνησης, “ημί” επειδή ο κόσμος δεν είναι ενιαίος αλλά χωρίζεται σε 5 regions με loading screens αναμεταξύ τους, ενώ ξεχωριστά instances με loading screen αποτελούν και τα dungeons αλλά και πολλοί από τους εσωτερικούς χώρους. Αξίζει επίσης να σημειωθεί η, κατά τόπους, σχεδόν… metroidvania λογική της εξερεύνησης, καθώς υπάρχουν μονοπάτια ή shortcuts προς plot-critical και μη τοποθεσίες, τα οποία ξεκλειδώνονται μόνο προχωρώντας την πλοκή και/ή αποκτώντας συγκεκριμένα items.

Τα στοιχεία Survival αντιστοιχούν κυρίως στο σύστημα Crafting, στο πλαίσιο του οποίου συλλέγουμε junk αντικείμενα διάσπαρτα στον κόσμο και αυτά μετατρέπονται αυτόματα σε crafting resources, με τα οποία μπορούμε να craftάρουμε consumables, αν βρούμε πρώτα στον κόσμο τις συνταγές για αυτά. Αντιστοιχούν επίσης στη διαχείριση των σχετικά περιορισμένων πυρομαχικών που βρίσκουμε στον κόσμο και στο ποσό αυτών που μπορεί να κουβαλήσει ο πρωταγωνιστής, οπότε δεν είναι ιδιαίτερα βιώσιμο το να σπαμάρουμε απλά σφαίρες προς τους εχθρούς σαν σε FPS και απαιτείται σύνεση και επιλογή των μαχών που θα δώσουμε και των όπλων που θα χρησιμοποιούμε. Αντιστοιχούν, τέλος, και στην ύπαρξη του Heartrate ως ένας εναλλακτικός μετρητής Stamina – αν τρέχουμε, σκαρφαλώνουμε, ή κάθε φορά που κάνουμε melee επιθέσεις, αυξάνονται οι παλμοί του χαρακτήρα και αν φτάσουν στο μέγιστο τότε αδυνατούμε να τρέξουμε ή να επιτεθούμε με melee, γεγονός που για ακόμη μια φορά οδηγεί στην προσεκτικότερη διαχείριση των κινήσεών μας. Να σημειωθεί επίσης πως, στο πλαίσιο της πλήρους Βρετανίλας του τίτλου, αν καταναλώσουμε τσάι τότε μειώνεται ο ρυθμός ανόδου των παλμών!

Το πρώτο πράγμα που με εντυπωσίασε από νωρίς στο Atomfall είναι πως… κυριολεκτικά πετάει τον παίκτη κατευθείαν μες στον κόσμο για να τα βγάλει πέρα, χωρίς πολλά-πολλά. Δεν υπάρχει ούτε tutorial, ούτε εκτενή εισαγωγικά cutscenes (πέρα από ένα σύντομο εισαγωγικό newsreel που αφηγείται το βασικό πόιντ της πλοκής περί του πυρηνικού εργοστασίου), ούτε κάποιου είδους πρόλογος ή εισαγωγική περιοχή. Απλώς “ξυπνάμε” μέσα στο game, συμμετέχουμε σε έναν αρχικό διάλογο όπου πέφτει κάποιο πρόχειρο exposition σχετικά με το τι συμβαίνει, και κατευθείαν βγαίνουμε στον έξω κόσμο για να πορευτούμε όπως γουστάρουμε. Επίσης κατέστη σαφές πως υπάρχει ένας γενικός μπούσουλας στην πλοκή που σου λέει πχ “πρέπει να πας εκεί”, αλλά το πώς θα καταλήξουμε “εκεί” ποικίλει ανάλογα με τον τρόπο που θέλουμε να εξερευνήσουμε, καθώς υπάρχουν στοιχεία σχετικά με την αποστολή μας διάσπαρτα σε πολλά μέρη του κόσμου.

Με αυτό το τελευταίο σχετίζεται και το σύστημα Leads του Atomfall, τα οποία leads λειτουργούν λίγο-πολύ ως φήμες/στοιχεία για άτυπα quests. Κάθε φορά που μας δίνει πληροφορίες ένας NPC, που βρίσκουμε ένα γράμμα στον κόσμο ή που ακούμε ένα ηχητικό, ενημερώνεται αντιστοίχως το Notebook/Journal με τις πληροφορίες αυτές, και μετά μπορούμε να τις εξερευνήσουμε κατά το δοκούν. Για παράδειγμα, αν διαβάσουμε ένα γράμμα που αναφέρει πως ίσως υπάρχει ένα κρυφό supply cache στη βορειοανατολική γωνία ενός region, τότε αντί να τοποθετηθεί ένα στυγνό marker προς αυτό στον χάρτη και στο compass αντιθέτως θα αναγραφεί αυτό ως Lead στο Notebook, και αν θέλουμε να βρούμε το cache αυτό τότε θα πρέπει να πάμε προς το εν λόγω region και να το ψάξουμε με βάση τα Leads που το αφορούν.

Αυτό εφαρμόζεται πλήρως και στα της κυρίως πλοκής, όπως προανέφερα. Έτσι, μπορεί να βρούμε Leads σχετικά με τις plot-critical τοποθεσίες σε όλα τα regions του κόσμου, και επομένως δεν υπάρχει ένα και μοναδικό μονοπάτι που μπορεί να ακολουθήσει κανένας για να βρει τις τοποθεσίες αυτές, αλλά μπορεί να εξερευνήσει τα regions με τον τρόπο που θέλει και με όποια σειρά θέλει, και νομοτελειακά θα βρει Leads που θα τον οδηγήσουν εκεί που πρέπει για να προωθηθεί η πλοκή. Ακόμα και κρίσιμα εργαλεία, όπως το Metal Detector, μπορούν να εντοπιστούν σε περισσότερα από 1 σημεία στον κόσμο έτσι ώστε να μπορέσει να τα βρει ο παίκτης ανεξαρτήτως του πού θα θελήσει να εξερευνήσει πρώτα.

Αυτός ο αρκετά παλιομοδίτικος χαρακτήρας εξερεύνησης του Atomfall είναι από τα κυριότερα πράγματα που μου άρεσαν σε αυτό, σε συνδυασμό με την ίδια την εξερεύνηση του μυστηρίου που βρίσκεται στο πυρήνα του. Το game έχει και 6 διαφορετικά φινάλε, αναλόγως με το ποιόν NPC θα προτιμήσουμε να βοηθήσουμε και να ακολουθήσουμε για να λύσουμε το μυστήριο του Windscale. Το ωραίο βέβαια είναι πως δεν υπάρχει αμιγώς καλή ή κακή επιλογή ως προς αυτούς, καθώς, ψάχνοντας στον κόσμο και βρίσκοντας τα κατάλληλα Leads, καθίσταται σαφές πως όλοι τους είναι αρκετά “γκρίζοι” ηθικά και πως έχουν κάνει τις αμαρτίες τους τα τελευταία χρόνια, συμβάλλοντας άμεσα είτε στο ίδιο το ατύχημα του πυρηνικού εργοστασίου είτε στην χαοτική κατάσταση που επικρατεί πλέον μες στη ζώνη της καραντίνας. Ως προς την ελευθερία που προσφέρεται στον παίκτη, αξίζει να αναφερθεί και πως όλοι μα όλοι οι NPCs στο Atomfall μπορούν να σκοτωθούν, είτε είναι plot-critical είτε όχι!

Όσο εντυπωσιακή είναι όμως η εξερεύνηση του κόσμου και της πλοκής, άλλο τόσο “underwhelming” θα χαρακτήριζα τους επιμέρους μηχανισμούς του gameplay υπό το πλαίσιο των οποίων γίνεται αυτή η εξερεύνηση. Θεωρητικά υπάρχουν όλα τα κατάλληλα στοιχεία που θα λειτουργούσαν ως βάση για κάτι το πραγματικά εξαιρετικό, όμως τα περισσότερα εξ αυτών υλοποιούνται με ρηχό ή λειψό τρόπο. Οι μάχες, είτε melee είτε όσον αφορά το όλο gunplay, είναι αρκετά “βασικές”, τα περισσότερα πυροβόλα όπλα λειτουργούν λίγο-πολύ με τον ίδιο τρόπο και δε φαντάζουν ιδιαίτερα ξεχωριστά παρά τις θεωρητικές διαφορές τους στο range και το damage, ενώ πολεμώντας με melee όπλα βλέπουμε πως για κάποιο λόγο δεν υπάρχει καν η δυνατότητα για block. Υπάρχει τομέας Stealth στο παιχνίδι, αλλά αυτός περιορίζεται κυρίως στην crouched κίνηση και στο κρύψιμο στα γρασίδια (αλλά μόνο στα “κατάλληλα” γρασίδια, όχι σε όλα) για να εμφανιστεί η ένδειξη “Hidden” στο UI, ενώ και η ΑΙ των αντιπάλων (ακόμα και στο υψηλότερο από τα 5 επίπεδα δυσκολίας του game) είναι αρκετά χαμηλού επιπέδου και πολλές φορές οι εχθροί δεν μας βλέπουν ακόμα κι αν στεκόμαστε ακριβώς μπροστά τους, ή μας βλέπουν και το επισημαίνουν αλλά αν πάμε κυριολεκτικά 1 μέτρο παραδίπλα αντί να μας ψάξουν θα πουν “hmmm must have spooked them off” και συνεχίζουν σα να μη τρέχει τίποτα. Ακόμα και τα στοιχεία Survival είναι, όπως αναφέρθηκε ήδη, σχετικά light και καταλήγουν να λειτουργούν περισσότερο ως ενοχλητικό εμπόδιο παρά ως πρόκληση που ενισχύει και νοστιμίζει το gameplay.

Ακόμα, αρκετά hit-or-miss στοιχείο είναι το γεγονός πως οι 2 από τις 3 κύριες παρατάξεις του κόσμου ουσιαστικά υπάρχουν εκεί απλά για να γεμίζει ο χάρτης με πιθανούς εχθρούς για ξεπάστρεμα παρά για να έχουμε κάποια ουσιαστική αλληλεπίδραση μαζί τους. Το ίδιο ισχύει και με το γεγονός ότι, άπαξ και φύγουμε από κάποια περιοχή, τότε αυτόματα γίνονται respawn όλοι μα όλοι οι εχθροί που έχουμε ήδη σκοτώσει εκεί (το οποίο υποθέτω πως προσφέρει έστω το άλφα όφελος του να μπορούμε να τους φαρμάρουμε για πυρομαχικά). Τέλος, αξίζει να αναφερθεί πως το να ολοκληρώσω το game στο 4ο υψηλότερο από τα 5 επίπεδα δυσκολίας μου πήρε περί τις 14 ώρες, έχοντας εξερευνήσει τα πάντα και διερευνήσει όλα τα leads που μπορούσα να εντοπίσω, χρονική διάρκεια πως ίσως φαντάζει ελαφρώς μικρή σε κάποιους.

Παρ’ όλα αυτά, μπορώ να πω πως σε γενικές γραμμές πέρασα καλά με το Atomfall. Η Rebellion πήρε ένα ρίσκο και δημιούργησε ένα game διαφορετικής φιλοσοφίας σε σχέση με τα Sniper Elite για τα οποία έγινε κυρίως γνωστή, και μπορεί το αποτέλεσμα να μην είναι ένας καθολικός θρίαμβος αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι και ένα κακό game. Υπάρχει ψωμί στο Atomfall, στην “ψυχροπολεμική sci-fi” ατμόσφαιρά του και στον τρόπο που ο παίκτης μπορεί να προσεγγίσει το μυστήριο που βρίσκεται στον πυρήνα του, και προσμένω ήδη το story DLC που έχουν ανακοινώσει για το μέλλον και το οποίο θα εμπλουτίσει περαιτέρω τον κόσμο του. Η βάση υπάρχει ήδη εδώ, αλλά είναι γεγονός πως χρειάζεται αυτός ο εμπλουτισμός για να φτάσει το game στο πραγματικό potential του.

Ο review κωδικός του Atomfall μας παραχωρήθηκε από την AVE Group, την οποία και ευχαριστούμε.

Go to discussion...