ELROY AND THE ALIENS

Είναι πάντα ευχάριστο να εμφανίζονται, σχεδόν από το πουθενά, point ‘n’ click adventures που τιμούν στο έπακρο τους «πατέρες» του είδους. Το Elroy and the Aliens της σλοβένικης Motiviti εμφανίστηκε «αθόρυβα» πριν από επτά μήνες περίπου στο Steam, σε μορφή demo, και μου είχε κάνει αρκετά καλή εντύπωση ως προς το πόσο μεστό ήταν, τόσο σε επίπεδο γραφικών και ήχου όσο και σε επίπεδο γραφής και χαρακτήρων. Υπήρχαν πολλές ενδείξεις, λοιπόν ότι, αφενός υπήρχε κάμποσο μεράκι και αγάπη για τα κλασικά adventures από την ομάδα ανάπτυξης, αφετέρου ότι η ολοκληρωμένη έκδοση θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι αξιόλογο. Και ευτυχώς, η διαίσθησή μου δεν με απογοήτευσε.

Το Elroy and the Aliens μας μεταφέρει στο έτος 1993 και στη φανταστική πόλη του Slope City. Πρωταγωνιστής της περιπέτειας είναι ο Elroy Deluna, ένας νεαρός μηχανικός με εμμονή στις κατασκευές αυτοσχέδιων πυραύλων, ο οποίος όμως αντιμετωπίζει σοβαρές οικονομικές δυσκολίες στο να χρηματοδοτήσει τα projects του. Προκειμένου να τραβήξει τη προσοχή των επενδυτών, κανονίζει μια συνέντευξη/επίδειξη του τελευταίου του πυραύλου με την τοπική εφημερίδα Slope City News, στην οποία εργάζεται η Peggie Wolfe, μια δυναμική δημοσιογράφος με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην εκμάθηση ξένων γλωσσών, αλλά και στο έργο του πατέρα του Elroy, Diego.

Σε αντίθεση με τον… «μηχανοκίνητο» Elroy, o πατέρας του ήταν ένας διάσημος αρχαιολόγος, με πλούσια βιβλιογραφία, ο οποίος όμως εξαφανίστηκε από προσώπου γης όταν ο ίδιος ήταν πέντε χρονών. Όντας πρακτικά ορφανός, αφού δεν γνώρισε τη μητέρα του, ο Elroy, στην πορεία του προς την ενηλικίωση δημιούργησε μια απέχθεια προς την αρχαιολογία, κάτι που ίσως θα έπρεπε να το επαναξιολογήσει, αφού η επίδειξη του πυραύλου απεδείχθη καταστροφική. Δυστυχώς, ο αυτοσχέδιος πύραυλος, μετά την εκτόξευσή του, έπαψε να υπακούει στις εντολές του χειριστηρίου και κατέπεσε στη στέγη του σπιτιού του. Ουδέν κακόν, αμιγές καλού όμως, καθώς το ατύχημα αυτό άνοιξε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μια «πύλη» επικοινωνίας με τον πατέρα του. Στο σημείο πρόσκρουσης λοιπόν, αποκαλύφθηκε ότι υπήρχε κρυμμένη μια αλλόκοτη συσκευή όπου, ενεργοποιώντας τη, εξέπεμψε ένα ολογραφικό μήνυμα, το οποίο λίγο-πολύ επιβεβαίωσε ότι ο πατέρας του δεν είναι νεκρός, αλλά παγιδευμένος σε μια άγνωστη τοποθεσία, κοντά στο μυστηριώδες Haani Pentagon.

Συνεπώς, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το τελευταίο βιβλίο του Diego, που σχετίζεται με το Haani Pentagon, να έχει βάση αλήθειας και να μην αποτελεί απλώς προϊόν συγγραφικής φαντασίας. Ο Elroy, πρακτικά μη έχοντας άλλη επιλογή, καθώς ο κόσμος του ξαφνικά άλλαξε από τη μία στιγμή στην άλλη, και με τις έντονες παροτρύνσεις της ενθουσιώδους Peggie, ξεκινά μαζί της τη δύσκολη αποστολή να εντοπίσουν τα ίχνη του Diego Deluna. Ένα ταξίδι που θα τους οδηγήσει ακόμα και εκτός των ορίων του αστρικού μας συστήματος…

Η υπόθεση του Elroy and the Aliens κρίνεται κατά μεγάλο ποσοστό ως αξιοπρεπής. Δεν αποτελεί κάτι το συγκλονιστικό, αν και μέχρι περίπου τα μισά του παιχνιδιού διαθέτει αρκετό μυστήριο, του οποίου όμως η κατάληξη γίνεται γρήγορα αντιληπτή. Παρ’ όλα αυτά, αναμφίβολα θα τη χαρακτηρίζαμε καλογραμμένη και άρτια. Διαθέτει συνοχή, ξεκάθαρη δομή και νοήματα, ενώ η σχετικά ανάλαφρη, «αισιόδοξη» ατμόσφαιρά του συνοδεύεται από καλοφτιαγμένους χαρακτήρες και καλαίσθητο χιούμορ, χωρίς να καταφεύγει σε slapstick εξάρσεις και φθηνούς εντυπωσιασμούς. Δεν είναι καθόλου εύκολο να μην ξεπεράσεις τα όρια που εσύ ο ίδιος έχεις θέσει στον εαυτό σου, και είναι μεγάλη επιτυχία το γεγονός ότι οι άνθρωποι της Motiviti κατόρθωσαν να κρατήσουν τις ισορροπίες μέχρι και το τέλος της περίπου οκτάωρης περιπέτειας.

Διάρκεια που, βέβαια, εξαρτάται από την εμπειρία του παίκτη στα adventure games. Για κάποιον που έχει παίξει πολλά adventures στη ζωή του, το Elroy and the Aliens δεν αποτελεί υψηλή πρόκληση, ιδίως στα πρώτα τρία κεφάλαια του παιχνιδιού (από τα δέκα που διαθέτει), όπου οι προσβάσιμες τοποθεσίες είναι λιγοστές. Άπαξ και φύγουμε από την Slope City, το παιχνίδι αρχίζει να γίνεται ανοικτότερης δομής, με περισσότερα σημεία ενδιαφέροντος, γρίφους, αλλά και χαρακτήρες με τους οποίους μπορούμε να επικοινωνήσουμε και να λύσουμε το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. Προς όφελός μας φυσικά.

Ανάλογα λοιπόν με την περίσταση, θα χειριστούμε τόσο τον Elroy όσο και την Peggie, αλλά ποτέ δεν θα χρειαστεί να παίξουμε συνδυαστικά μαζί τους για να λύσουμε κάποιον γρίφο, όπως συμβαίνει π.χ. στο Day of the Tentacle. Τις περισσότερες φορές, ο έτερος χαρακτήρας ακολουθεί απλώς τον βασικό, δίνοντάς μας hints αν το επιθυμούμε ή απλώς συζητώντας μαζί του για να μάθουμε περισσότερα πράγματα γι’ αυτόν (κυρίως, εγκυκλοπαιδικής φύσης). Ωστόσο, οι γρίφοι του παιχνιδιού κυμαίνονται στο αναμενόμενο μήκος κύματος, τικάροντας όλα τα κουτάκια του είδους: αντικείμενα που συνδυάζονται με το περιβάλλον ή μεταξύ τους, επιλογή της σωστής απόκρισης στους διαλόγους, ακόμα και επίλυση μικρών mind-puzzles. Πάντως για τα τελευταία, έχουμε κάποιες αντιρρήσεις, όχι γιατί είναι δύσκολα (δυο-τρία με παίδεψαν πάντως), αλλά διότι επαναλαμβάνονται πολύ συχνά. Παραδείγματος χάρη, όταν βρεθούμε στην έρημο, θα χρειαστεί να ολοκληρώσουμε ένα παρόμοιο puzzle πέντε φορές, ενώ αργότερα, όταν φτάσουμε πλέον στον εξωγήινο κόσμο, η συχνότητα επανάληψης πανομοιότυπων puzzles, γίνεται κουραστική.

Η έλλειψη skip button ίσως εκνευρίσει κάποιους παίκτες που δεν τρέφουν ιδιαίτερη συμπάθεια στα εν λόγω puzzles, ωστόσο με λίγη υπομονή και επιμονή, όλα γίνονται (thank god που δεν υπήρχε κάποιο slide-puzzle). Εκτός αυτού, ο χειρισμός του παιχνιδιού δεν προκαλεί κανένα πρόβλημα, αφού τα πάντα επιτυγχάνονται με τη χρήση των δύο κουμπιών του ποντικιού (use, talk, examine, drag & drop στο inventory για τα αντικείμενα κ.ο.κ.) . Αξιοσημείωτο είναι ότι o hotspot indicator είναι προαιρετικός ως μηχανισμός, όντας απενεργοποιημένος από προεπιλογή. Ωστόσο, για να κερδίσω και το σχετικό achievement, δεν τον ενεργοποίησα και ομολογουμένως δεν μου χρειάστηκε πουθενά. Δεν υφίσταται καθόλου pixel-hunting, καθώς όλα τα hotspots σε κάθε μία από τις δεκάδες οθόνες του παιχνιδιού είναι εμφανέστατα και ξεκάθαρα, γεγονός που ίσως συνέβαλε και στην «ευκολία» με την οποία ξεπερνούσα τα περισσότερα εμπόδια/γρίφους.

Παρ’ όλη όμως τη βατότητα του επιπέδου δυσκολίας, η οποία, επαναλαμβάνω, δεν είναι απαραίτητο ότι θα τη «βιώσουν» όλοι οι παίκτες, η ενασχόληση με το Elroy and the Aliens ήταν μια πάρα πολύ ευχάριστη εμπειρία. Σε κανένα σημείο του παιχνιδιού δεν ένοιωσα ότι έκανα αγγαρεία, καθώς το παιχνίδι πραγματικά «ρέει» πολύ όμορφα, είναι εύκολο να συμπαθήσεις τους δύο κεντρικούς ήρωες (Elroy και Peggie), ενώ παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον το γεγονός ότι υπάρχουν τρία διαφορετικά φινάλε.

Το ποιο φινάλε θα παρακολουθήσουμε εξαρτάται από μια (ηθική κατά κύριο λόγο) απόφαση κατά την τελευταία πράξη του παιχνιδιού. Οι διαφορές μεταξύ των φινάλε είναι πολύ σημαντικές, σε σημείο που να αναδεικνύουν περίτρανα πόσο επιδραστικές μπορεί να γίνουν ακόμα και οι πιο (φαινομενικά) απλές αποφάσεις για τη ζωή μας γενικότερα. Το ένα φινάλε μάλιστα, αφήνει υποσχέσεις και για sequel, τις οποίες εύχομαι ολόψυχα να υλοποιηθούν κάποια στιγμή στο μέλλον, καθώς είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι δημιουργοί του παιχνιδιού έχουν μελετήσει διεξοδικά το «εγχειρίδιο» κατασκευής ενός καλού adventure.

Μελέτη που έχει επεκταθεί και στον οπτικοακουστικό τομέα, με τα καρτουνίστικα γραφικά του να είναι πολύ όμορφα στο μάτι, με ζωντανά χρώματα, ευμεγέθεις καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες και αξιοπρεπή κινησιολογία. Kudos για τα voice-over, τα οποία είναι εξαιρετικά από κάθε άποψη, αλλά και για τη μουσική επένδυση που είναι τοποθετημένη με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην αποσπά την προσοχή του παίκτη, αλλά να συνοδεύει ομαλά τις προσπάθειές του για την επόμενη πρόκληση.

Εν ολίγοις, το Elroy and the Aliens δεν επαναπροσδιορίζει το είδος, αλλά πρόκειται για ένα πολύ καλοφτιαγμένο, γοητευτικό και άρτιο adventure. Για τους φίλους, αποτελεί μια ασφαλής επιλογή ψυχαγωγίας, ενώ δεν θα ήταν καθόλου κακή πρόταση σε κάποιον που ενδιαφέρεται να ασχοληθεί για πρώτη φορά με τον μαγικό κόσμο των point and click adventures.

Go to discussion...