Adventure

Ομολογουμένως, δεν είχαμε ακούσει πολλά πράγματα για το Mutropolis. Ίσως γιατί το δίδυμο Juan Pablo Gonzalez και Beatriz Gascon, οι άνθρωποι δηλαδή που αποτελούν την Pirita Studio, δεν είχαν δώσει μεγάλη έμφαση στο να γίνει το προϊόν τους γνωστό. Υπό την στέγη όμως της Application Systems Heidelsberg, ενός εκδότη που τα τελευταία χρόνια μας έχει προσφέρει ουκ ολίγα ενδιαφέροντα adventures (Unforeseen Incidents, Lamplight City, Nelly Cootaloot), το Mutropolis θα έχει την ευκαιρία να μαθευτεί σε περισσότερο κόσμο. Είναι κάτι που θα ήταν άδικο να μη συμβεί, όντας ένα από τα πιο ευχάριστα adventures που είχα την τύχη να παίξω το τελευταία χρόνια. Αξίζει να αναφερθεί ότι το ξεκίνησα αμέσως μετά το εξαιρετικό The Hand of Glory, έχοντας μάλιστα χαμηλές προσδοκίες, καθώς δεν πίστευα ότι θα έβρισκα ξανά ένα adventure αξιώσεων σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Και χαίρομαι πολύ που διαψεύστηκα. Η υπόθεση του παιχνιδιού είναι αρκετά πρωτότυπη, ενώ δείχνει τις χιουμοριστικές διαθέσεις του από την έξυπνα στημένη εισαγωγή του. Βρισκόμαστε στο 5000 μ.Χ. και η ανθρωπότητα έχει μετοικήσει οριστικά στον πλανήτη Άρη. Αιτία αυτού ήταν ένα κατακλυσμιαίο γεγονός που συνέβη πολλές χιλιάδες χρόνια πριν (σαν την εξαφάνιση των δεινοσαύρων ένα πράγμα) με συνέπεια η Γη να πάψει να είναι κατοικήσιμη από ανθρώπινα όντα. Τώρα πλέον, ο πλανήτης αποτελείται κυρίως από χιλιάδες στρέμματα χλωρίδας, ενώ όλα τα λαμπρά επιτεύγματα του πρότερου βίου των ανθρώπων δεν είναι παρά θρύλοι και αιτία ερευνών για τους αρχαιολόγους και τους επιστήμονες της εποχής. Σε μια τέτοια επιστημονική ομάδα ανήκει ο πρωταγωνιστής μας Henry Dijon, ένας ανερχόμενος αρχαιολόγος, ο οποίος μαζί με τον καθηγητή Totel και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας (Luc, Micro, Cobra και Carlata - διαφόρων ειδικοτήτων ο καθένας), βρίσκονται στη Μητέρα Γη και αναλύουν διεξοδικά τα απομεινάρια του πάλαι ποτέ κραταιού πλανήτη. Ακόμα και το 5000 μ.Χ., οι αρχαιολόγοι πάντα θα σκάβουν... Ο Totel έχει τεράστια εμμονή με την Mutropolis, μια χαμένη πόλη στα πρότυπα του El Dorado, η οποία εκτιμά ότι κρύβει πάρα πολλά μυστικά και πληροφορίες-χρυσάφι για τους αρχαιολόγους. Η υπόλοιπη ομάδα, συμπεριλαμβανομένου του Henry, δε συμμερίζεται ιδιαίτερα την «τρέλα» του Totel. Παρ’ όλα αυτά ως πιστοί υπηρέτες της επιστήμης τους, τον ακολουθούν σε κάθε του βήμα, ενώ παράλληλα ανακαλύπτουν μοναδικά λείψανα, που τους οδηγούν στην καλύτερη κατανόηση της ζωής στη Γη του 21ου αιώνα. Όμως, κατά τη διάρκεια μιας αποστολής, η ομάδα βρίσκεται μπροστά από μία κλειστή πύλη που, από τα ιερογλυφικά χαραγμένα πάνω στην είσοδό της, μοιάζει να φυλάει κάτι πολύ σημαντικό. Αφού με τη βοήθεια του Henry κατορθώνουν να την ανοίξουν, ολόκληρη η ομάδα συγκεντρώνεται σε ένα δωμάτιο, όπου παρουσιάζονται σαφείς ενδείξεις για την ύπαρξη της πολυπόθητης Mutropolis με τη μορφή graffiti! Τότε, εντελώς ξαφνικά τα φώτα σβήνουν, ακολουθεί πανικός και ο Totel εξαφανίζεται, χωρίς να αφήσει ίχνη. Κανένας άλλος από τα μέλη της ομάδας δεν έπαθε κάτι, εντούτοις η εξαφάνιση του Totel, η οποία αναμφίβολα δείχνει ότι έπεσε θύμα απαγωγής, προκάλεσε τεράστιο προβληματισμό και τους ανάγκασε να επιστρέψουν στο Πανεπιστήμιο και να ειδοποιήσουν τις αρχές. Όμως, τα πράγματα αποδεικνύονται πολύ πιο σύνθετα απ’ ότι θα περίμενε ο Henry. Αφενός η αστυνομία δε δείχνει ιδιαίτερη διάθεση να αναζητήσει έναν ηλικιωμένο με εμμονές και εκτιμά ότι θα γυρίσει μόνος του πίσω, αφετέρου στο Πανεπιστήμιο έχουν αρχίσει να εμφανίζονται κάποιες παράξενες και απόκοσμες παρουσίες. Τι συνέβη ακριβώς και χάθηκε ο Totel; Ποιος θα μπορούσε να του κάνει κακό και γιατί; Ποια είναι η όμορφη κοπέλα που κυκλοφορεί με μια μάλλον ασυνήθιστη στολή και ισχυρίζεται ότι είναι η (άγνωστη για τους ανθρώπους του 5000 μ.Χ.) θεότητα Ίσιδα; Τελικά υπάρχει η Mutropolis ή είναι απλώς μια ουτοπία στο μυαλό ενός ονειροπόλου αρχαιολόγου; Η απάντηση βρίσκεται επί της οθόνης σας. Στην αυλή του Πανεπιστημίου, οι εποχές δημιουργούνται με τεχνητό τρόπο. Χμ... Πρόκειται για μια αρκετά ενδιαφέρουσα και όμορφα γραμμένη ιστορία, η οποία ανακατεύει πετυχημένα το μυστήριο που διακατέχει μια ανεξήγητη υπόθεση εξαφάνισης, το science fiction στοιχείο και τις αρχαίες θεότητες του Αιγυπτιακού πολιτισμού. Όσο ετερόκλητα και αν ακούγονται όλα αυτά, η σεναριογράφος του Mutropolis Beatriz Gascon αποδείχθηκε πολύ καλή «προξενήτρα», καθώς τα πάντρεμα τους δεν παρουσιάζεται ούτε μια στιγμή ως παράταιρο ή βεβιασμένο. Σε συνδυασμό με τους αξιόλογους χαρακτήρες που συνθέτουν την περιπέτεια, όπως ο έξυπνος μα άτολμος πρωταγωνιστής μας Henry, ο ενθουσιώδης hacker Micro ή η εριστική Cobra, το Mutropolis πολύ γρήγορα κατορθώνει να μας βυθίσει στον κόσμο του και να απολαύσουμε κάθε λεπτό ενασχόλησης μαζί του. Η δράση χωρίζεται σε τρεις πράξεις, με την καθεμία να έχει ένα ξεκάθαρο στόχο, αλλά με τα βήματα που μεσολαβούν μέχρι την επίτευξη του, να είναι πολλά και σύνθετα. Συγκεκριμένα, στο πρώτο Act, το οποίο είναι, με διαφορά, το μικρότερο σε διάρκεια και τοποθεσίες (πρακτικά, υπάρχει μόνο μία), σκοπός μας είναι απλώς να κατορθώσουμε να ανοίξουμε τη μυστηριώδη πύλη, για την οποία ο Professor Totel είναι πεπεισμένος ότι κρύβει πληροφορίες για την τοποθεσία της Mutropolis. Όλα έτοιμα για να βρούμε τον καθηγητή. Σχεδόν. Στο δεύτερο Act, αφού ο Totel έχει εξαφανιστεί, βρισκόμαστε στο κλειστό λόγω των ερευνών της αστυνομίας, Πανεπιστήμιο, με τον Henry να αναμένει τις νεότερες εξελίξεις. Όπως προαναφέραμε, ο υπεύθυνος της έρευνας δε δείχνει ιδιαίτερο ζήλο να εξιχνιάσει την υπόθεση. Συνεπώς ο ήρωας παίρνει την πρωτοβουλία να ψάξει να βρει ο ίδιος τον Totel, με τη σύμφωνη γνώμη της υπόλοιπης ομάδας, η οποία (ευτυχώς γι’ αυτόν) προσφέρεται να συμμετάσχει. Ο εντοπισμός του καθηγητή όμως δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο όταν δεν ξέρεις που να ψάξεις, αλλά η βοήθεια έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Kυριολεκτικά ως… από μηχανής θεός. Τέλος, στο τρίτο Act, βρισκόμαστε σχεδόν στην καρδιά της ζούγκλας (που κάποτε φιλοξενούσε τεράστιες μεγαλουπόλεις), με σύσσωμη την ομάδα να προσπαθεί να βρει τον καθηγητή, καθώς και την είσοδο στην πόλη Mutropolis (;). Εδώ τα πράγματα αρχίζουν να αποκτούν άλλη τροπή, με τον Henry να οφείλει να ξεπεράσει τους φόβους του, αν θέλει η ζωή σε ολόκληρο το σύμπαν να συνεχίσει να υφίσταται όπως τη γνωρίζει. Θα μπορούσαν να λείπουν οι ιθαγενείς από ένα τέτοιο περιβάλλον; Μη σας ξενίζει ο μικρός αριθμός των πράξεων, καθώς το παιχνίδι περιλαμβάνει πλούσια δράση που μπορεί να φτάσει έως και τις δέκα ώρες (ανάλογα με το πόσο καλός παίκτης είστε φυσικά), ενώ περιλαμβάνει δεκάδες γρίφους προς επίλυση. Οι γρίφοι του θα λέγαμε ότι βρίσκονται λίγο πάνω από το μέσο όρο δυσκολίας και αυτό συμβαίνει όχι εξαιτίας γρίφων που ξεφεύγουν από τα λογικά πλαίσια, αλλά λόγω ότι απαιτούν παρατηρητικότητα, συγκέντρωση στα λεγόμενα του ήρωα και των υπόλοιπων χαρακτήρων και κυρίως συνδυαστική σκέψη. Ελλείψει κάποιου to-do-list βοηθήματος που να καταγράφει τους πιο σημαντικούς μας στόχους και ενός hotspot indicator, πολλές φορές θα πρέπει να συνδυάσουμε στο μυαλό μας στοιχεία που εκ πρώτης όψεως μπορεί να φαίνονται ασήμαντα, αλλά επί της ουσίας μπορεί να μας δίνουν καίρια hints για την επίλυση κάποιου γρίφου ή ακόμα και το ανάποδο. Παραδείγματος χάρη, η βιβλιοθήκη στο γραφείο του Totel περιλαμβάνει πάρα πολλές πληροφορίες για τη λύση αρκετών γρίφων του Act 2, ενώ το βιβλίο Mutropolis που στέκεται φόρα παρτίδα, πρακτικά να μη χρησιμεύει πουθενά. Αν και υπάρχουν αντικείμενα που δεν είναι κάπου απαραίτητα για την ολοκλήρωση της περιπέτειας, ευτυχώς δε συναντάμε την τραγική κατάσταση που είδαμε στο Encodya, ενώ ορισμένα έχουν απλώς το ρόλο του easter egg, ώστε να κερδίσουμε το σχετικό achievement. Παρ’ όλα αυτά, η συντριπτική πλειοψηφία των γρίφων είναι υψηλού επιπέδου, θα λέγαμε στα πρότυπα των point ‘n’ click adventures της χρυσής εποχής. Συνδυάζονται με μια πλειάδα καλογραμμένων διαλόγων, πασπαλισμένοι με λεπτεπίλεπτο χιούμορ που δε θα μας κάνει μεν να πιάνουμε την κοιλιά μας από τα γέλια, αλλά θα σχηματίζει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μας καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. "Θεϊκές" καταστάσεις. Αν έχουμε κάποιο παράπονο στον τρόπο υλοποίησης του παιχνιδιού είναι ότι προς το τέλος της περιπέτειας, τα γεγονότα αρχίζουν να «τρέχουν» πιο βιαστικά απ’ ότι θα περίμενε κανείς, ενώ θα θέλαμε να υπήρχαν πιο αναλυτικές περιγραφές των αντικειμένων, ιδιαίτερα σε αυτά που μαζεύουμε στο inventory μας. Όσο να’ ναι, η απόκριση του Henry «this is a lemon» όταν εξετάζουμε ένα λεμόνι, δεν είναι και η μεγαλύτερη βοήθεια που θα μπορούσαμε να λάβουμε. Ευτυχώς, σε αρκετές άλλες περιπτώσεις, οι μονόλογοι του Henry είναι ικανοί να μας ξεκολλήσουν από ένα γρίφο που έχουμε σπαταλήσει πολλές ώρες. Πάντως, αξίζει να σημειωθεί ότι ορισμένες ενέργειες δεν είναι εφικτό να πραγματοποιηθούν νωρίτερα απ’ ότι πρέπει, οπότε είναι θεμιτό να επιστρέφουμε σε αυτές μετά από μια αλληλουχία ενεργειών ή διαλόγων. Παρεμπιπτόντως, η απουσία hotspot indicator δεν ενοχλεί καθόλου, γιατί τόσο τα σημεία που μπορούμε να δράσουμε όσο και τα αντικείμενα που μπορούμε να πάρουμε, απεικονίζονται ξεκάθαρα χωρίς ίχνος ανάγκης για pixel hunting, ενώ το γεγονός ότι χρησιμοποιείται μόνο το αριστερό κλικ του ποντικιού, απλοποιεί επιτυχημένα τα πράγματα, χωρίς όμως και να τα διευκολύνει. Πραγματικά, ποιος σκέφτηκε να βάλει αυτό το άγαλμα μες τη μέση; Άλλωστε, όπως αναφέραμε, το Mutropolis δεν είναι καθόλου εύκολο adventure, αλλά το μεγάλο του κατόρθωμα είναι ότι δε γίνεται εκνευριστικό. Είναι τόσο απολαυστικό στο παίξιμό του που δεν σε αφήνει να το παρατήσεις για κανένα λόγο, ενώ μερικοί γρίφοι θα μείνουν αξέχαστοι, όπως εκείνος με τις τρεις δοκιμασίες ή το πως θα πείσουμε τον πιλότο να μας μεταφέρει στον Τομέα 7. Πραγματικά, πολύ καλή δουλειά από την Pirita Studio, η οποία με την πρώτη της παραγωγή, αυτομάτως μπαίνει στις προγραμματιστικές ομάδες που μπορούν να προσφέρουν ουσιαστικά στο είδος των point ‘n’ click adventures. Όσον αφορά το γραφικό τομέα του παιχνιδιού, το Mutropolis αποπνέει μια ξεχωριστή προσωπικότητα και μια έντονη καλλιτεχνική άποψη τόσο στα περιβάλλοντα όσο και στους χαρακτήρες. Ιδιαίτερα τα περιβάλλοντα είναι πανέμορφα, γεμάτα χρώματα, καλαίσθητες γραμμές και εξαιρετικούς φωτισμούς, απόρροια του μοναδικού ταλέντου του Juan Pablo Gonzalez. Οι χαρακτήρες από την άλλη, με το ψηλόλιγνο παρουσιαστικό τους, θυμίζουν λίγο την αντίστοιχη προσέγγιση που είχε το Broken Age, αλλά οι όποιες ομοιότητες σταματούν εδώ, καθώς το αποτέλεσμα είναι σαφώς ανώτερο τόσο σε επίπεδο animation και κινησιολογίας όσο και εκφραστικότητας των προσώπων. Μια πανοραμική άποψη. Τι κρύβουν τα ερείπια; Στα του ήχου, το παιχνίδι περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο ambient μουσική υπόκρουση, η οποία πρωτίστως φροντίζει να μην αποσπά την προσοχή του παίκτη αλλά να συνοδεύει τη δράση, ενώ παρ’ όλο που είναι επαναλαμβανόμενη, δε γίνεται κουραστική. Τα voice-overs όμως είναι υψηλών προδιαγραφών, πραγματικά πρόκειται για επαγγελματική δουλειά που δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα από άλλες μεγαλύτερες παραγωγές. Συνοψίζοντας, το Mutropolis ήταν μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις που έχω αντιμετωπίσει ως gamer, αλλά και reviewer. Είναι από τις περιπτώσεις που ξεκινάς να παίζεις ένα παιχνίδι με μια διάθεση «αγγαρείας» και καταλήγεις με κάτι που άνετα συγκαταλέγεται στα αρτιότερα adventures των τελευταίων ετών. Θα ήταν ευχής έργον να υπάρξει και συνέχεια για τη Pirita Studio, είτε με τη μορφή ενός sequel είτε σε έναν εντελώς νέο προϊόν. Αρκεί να υφίσταται και η σχετική υποστήριξη από το κοινό, γιατί πραγματικά το αξίζει.

Adventure

ENCODYA

THE HAND OF GLORY

CALL OF THE SEA

MUTROPOLIS

ENCODYA

THE HAND OF GLORY

CALL OF THE SEA

VISAGE