PENNY ARCADE’S ON THE RAIN SLICK PRECIPICE OF DARKNESS, EPISODE 4

Αν πιάσατε το φρικτό καλαμπούρι του υπέρτιτλου και χαμογελάσατε γκικοπονηρά, ενδεχομένως το Penny Arcade Episode 4 είναι το παιχνίδι για σας. Πολύπαθη σειρά, τα δυο πρώτα επεισόδια της οποίας μας έδωσε η Hothead με εξαιρετική αγάπη και μεράκι (εγκληματικά υποτιμημένα και πολύ διασκεδαστικά comedy RPG αμφότερα) και μετά από την εμπορική τους αποτυχία, η εποποιία των Tych Emeritus Brahe και Gabe έμεινε ξεκρέμαστη για χρόνια.

Ευτυχώς για τη μικρή -αλλά ψυχωτική- χούφτα γκίκς που παρακολουθούμε τις περιπέτειές τους με ένα μόνιμο υπομειδίαμα, η Zeboyd Games ανέλαβε όχι μόνο να αναστήσει αλλά και να ολοκληρώσει τη σειρά. Μη έχοντας πρόσβαση στην μηχανή και τα assets της Hothead, αποφάσισαν να μεταφέρουν την ζούρλια του Penny Arcade Σύμπαντος (ένα εξαιρετικό χαρμάνι steampunk εμμονών και άγριου nerdcore χιούμορ) στη δική τους μηχανή, η οποία θυμίζει εξαιρετικά την RPG Maker και είδαμε πρόσφατα στο θαυμάσια καμμένo, Cthulhu Saves The World.

Ο θεσμός του αρχισυντάκτη ήταν ανέκαθεν προβληματικός!

Η απεικόνιση είναι ακριβώς η ίδια με τα παραδοσιακά 16μπιτα RPG του Super Nintendo. Overhead χάρτης, tactical turn based μάχες μεταξύ ομάδων και Άγιος ο Θεός. Τη διαφορά έρχεται να κάνει το ψυχωτικό trademark χιούμορ του Penny Arcade (ο Jerry Holkins σε μεγάλες φόρμες!) και είναι αυτό ουσιαστικά που δίνει στο παιχνίδι τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του. Στην ουσία πρόκειται για δέκα ώρες turn based μάχης με ένα περιορισμένο στοιχείο εξερεύνησης για τους πιο περιπετειώδεις ανάμεσά σας.

Ως εκ τούτου, ένα μέρος του κοινού δεν πρόκειται να την παλαίψει με την καμία και εδώ βρίσκεται και η πιο χτυπητή διαφορά μεταξύ design φιλοσοφίας Hothead και Zeboyd. Η Hothead έστησε ένα συμπαθέστατο σύστημα μάχης βασισμένο σε ρυθμικά mini-games (εφάμιλλο εκείνου που είδαμε στο Costume Quest) και πρόσθεσε στοιχεία από adventure games, τα οποία λειτούργησαν πολύ θετικά ώστε τα δυο πρώτα επεισόδια να είναι ευχάριστες και με αρκετή ποικιλία gaming εμπειρίες.

Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στο ατμοσφαιρικά θεόζουρλο background art.

H Zeboyd αντίθετα, ποντάρει ολοκληρωτικά στους πάλιουρες, που το θεωρούν απολαυστικό να λύνουν τις εξισώσεις των πιο προχωρημένων μαχών και να περνάνε ώρες ολόκληρες αποφασίζοντας για την ιδανική σύσταση της ομάδας τους απέναντι σε κάθε εμπόδιο. Ως εκ τούτου, το παιχνίδι, παρά το σπαρταριστό του χιούμορ και το εξαιρετικό γράψιμο, ενδέχεται να αποξενώσει μια μερίδα του κοινού, παρά τους “εκμοντερνισμούς” στο παραδοσιακό σύστημα μάχης.

Επιτέλους έχουν αφαιρεθεί εντελώς τα νευρόσπαστα random encounters και όλες οι μάχες έχουν ξεκάθαρη σήμανση σε κάθε χάρτη που εξερευνούμε. Πόντοι στη Zeboyd εδώ, καθώς εξαφάνισε την ανάγκη για ψυχοβγαλτικό grinding και δημιούργησε ίσα μέτρα και σταθμά για όλους τους παίκτες. Οι ίδιες οι μάχες διαφοροποιούνται σε σχέση με το προηγούμενο επεισόδιο και ουσιαστικά αποτελούν καθαρή μεταφορά του συστήματος του Pokemon. Διάολε, μόλις έγραψα τη λέξη Pokemon σε κείμενό μου. Η ντροπή δεν θα φύγει ποτέ. Αντί για τη φίξ ομάδα (Gabe-Tycho-Jim-Moira), περνάμε το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού εναλασσόμενοι μεταξύ δυο parties, με τους κεντρικούς χαρακτήρες να λειτουργούν ως trainers που δίνουν συγκεκριμένα bonus στα τέρατα που διαλέγετε κάθε φορά να πολεμούν για εσάς. Έχετε ακόμη κι ένα φρικτό Monstrorb μέσα στο οποίο μαζεύετε κάποια από αυτά και κάθε τέρας εκτός από τις δικές του μοναδικές ιδιότητες, δανείζεται κι εκείνες του εκπαιδευτή του. Το γεγονός ότι στο παιχνίδι υπάρχει ένα ολόκληρο side quest παρωδία της Rocket Team από το Pokemon, κομπλέ με το φρικτό Γιαπωνέζικο power pop τραγουδάκι στην κιθάρα, δείχνει τη διάθεση των developers για διαρκή αυτοσαρκασμό.

Οι περιγραφές των εχθρών στις μάχες είναι το 80% του λόγου που παίζετε το παιχνίδι!

Το σύστημα πάντως, άσχετα από τις βδελυρές Pokemon καταβολές του (Θέε μου, τέσσερις φορές το έγραψα ως τώρα, η κατάρα των Brahe πιάνει!) λειτουργεί πολύ καλύτερα από το multi classing του προηγούμενου επεισοδίου, είναι πολύ πιο ξεκάθαρο και ανά πάσα στιγμή γνωρίζουμε τί μπορεί να μας προσφέρει στη μάχη το κάθε πλάσμα. Αν και θα μαζέψουμε καμιά ντουζίνα τέρατα στην πορεία (τα δυνατότερα εξ’αυτών φυσικά, μυστικά) θα καταλήξουμε να παίζουμε με τετράδα που ακολουθεί το Tank-Healer-DPS μοτίβο αν θέλουμε να φτάσουμε κάποτε στο τέλος του παιχνιδιού.

Ίσως το μεγαλύτερο κοπλιμέντο που μπορώ να γράψω για το παιχνίδι είναι πως το σύστημα αν και απλό, είναι τόσο καλοδουλεμένο που δεν αρχίζει να κουράζει παρά μόνο κοντά στο τέλος του παιχνιδιού και ακόμη και τότε, ακριβώς επειδή έχετε ξεκλειδώσει τις ισχυρότερες δυνατότητες των πλασμάτων σας, οι μάχες είναι σαφώς ευκολότερες και απλώς παρεμβάλλονται ανάμεσα στους εξαιρετικούς διαλόγους.

Ιδαίτερης μνείας χρήζει και το soundtrack, το οποίο είναι πλουσιότατο και περιλαμβάνει γερές δόσεις ηλεκτρικής κιθάρας, σε πολύ ταιριαστά πάντοτε μοτίβα. Είναι ένας τομέας που εύκολα προσπερνούν οι “μικρές” παραγωγές και η Zeboyd αξίζει συγχαρητηρίων που τον φρόντισε τόσο. Και αυτά λεβεντιές μου.

Ειρωνικός Hipster Beholder. Είπατε τίποτα;

Δέκα ώρες ρετουσαρισμένης old school new school turn based μάχης, με σπαρταριστή σάτιρα κάθε πιθανού κλισέ της γκικοκουλτούρας ως αλατοπίπερο και κίνητρο για να φτάσετε μέχρι το ιδιαίτερα ταιριαστό φινάλε της τετραλογίας. Καλού κακού, φέρτε και τρία λίτρα αίμα κατσίκας μαζί.

Pros

Cons