RPG

Για έναν ιδιαίτερο και εκκεντρικό δημιουργό όπως ο ιάπωνας Yoko Taro, ίσως είναι ταιριαστό ότι τα παιχνίδια του κυκλοφόρησαν σε PC ανάποδα. Χρονικά έφθασε πρώτο το NieR Automata, το sequel του παιχνιδιού που παρουσιάζουμε σήμερα και ένας τίτλος που κατάφερε να αποσπάσει υψηλή βαθμολογία στο σχετικό review του Γιώργου Δεμπεγιώτη. Το Nier Replicant κυκλοφόρησε για πρώτη φορά για τις κονσόλες 360 και PS3 το 2010 και κάνει πρεμιέρα στις οθόνες των PCs με μια remastered έκδοση. Έχει όμως νόημα αυτή η επανέκδοση εν έτει 2021 ή ο μήπως ο χρόνος που πέρασε από την αρχική κυκλοφορία έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του; Η απάντηση, όπως θα δείτε στις παραγράφους που ακολουθούν, δεν είναι καθόλου εύκολη. Πώς από δω παιδιά; Χάσατε τον δρόμο για το Dark Souls; Διυλίζοντας το Nier Replicant στα απολύτως βασικά του στοιχεία το παιχνίδι ανήκει ξεκάθαρα στο είδος των action-RPGs. Μετά από έναν πρόλογο που αφήνει μεγάλα ερωτηματικά για το τι πραγματικά συμβαίνει, η ιστορία μας ξεκινά σε ένα ειδυλλιακό fantasy χωριουδάκι και εστιάζει σε δύο αδέρφια, τον Nier και την Yonah. Η μικρή Yonah υποφέρει από την ασθένεια Black Scrawl και ο αδελφός της, ψάχνοντας απεγνωσμένα για οποιαδήποτε πιθανή θεραπεία, ξαμολιέται στα πέρατα του κόσμου υπό την καθοδήγηση της βιβλιοθηκαρίου του χωριού για να ανακαλύψει πώς μπορεί να βοηθήσει την άρρωστη αδελφή του. Στην πορεία του main quest ο παίκτης θα έλθει αντιμέτωπος με σημαντικά ερωτηματικά που θέτουν εν αμφιβόλω πολλά από τα εκ πρώτης όψεως ξεκάθαρα και προφανή στοιχεία του κόσμου. Ωστόσο, ακόμα και η ολοκλήρωση του main quest δεν θα φέρει οριστικές απαντήσεις διότι, όπως ακριβώς συνέβη και με το Nier Automata, το ξεδίπλωμα της πλήρους ιστορίας απαιτεί περισσότερα του ενός playthroughs. Το ειδυλλιακό χωριουδάκι του πρωταγωνιστή προσφέρει τα συνηθισμένα πράγματα που θα περίμενε κανείς από ένα hub σε RPG: Καταστήματα, sidequests, save points και διαλόγους που αποκαλύπτουν λίγο από το lore του κόσμου. Η δυσκολία στην αξιολόγηση του Nier Replicant οφείλεται κυρίως στις ισχυρές αντιθέσεις που εντοπίζονται καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Για κάθε στοιχείο που είναι ακόμη φρέσκο, έξυπνο, ενδιαφέρον, ίσως ακόμη και πρωτοποριακό, υπάρχει αντίστοιχα κάτι άλλο που μοιάζει να είναι βγαλμένο όχι από το 2010 της αρχικής κυκλοφορίας αλλά από τα μέσα των 90s. Για παράδειγμα, η ιστορία που θέλει να πει ο Yoko Taro έχει μεγάλο ενδιαφέρον, απρόβλεπτες εξελίξεις και βάθος που δεν συνηθίζεται στα περισσότερα παιχνίδια, με υπαρξιακά ερωτήματα και επιρροές από ψυχολογία, φιλοσοφία και μεταφυσική. Η υποχρέωση όμως να ολοκληρώσεις το παιχνίδι (ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος αυτού) πέντε ολόκληρες φορές ώστε να αποκαλύψεις τα πάντα είναι τουλάχιστον υπερβολική και, λόγω ορισμένων προβλημάτων στο gameplay που θα συζητήσουμε παρακάτω, ενδεχομένως ανυπόφορη για αρκετούς παίκτες. Οι διάφορες περιοχές είναι όμορφα σχεδιασμένες και αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους, ωστόσο η ηλικία του παιχνιδιού προδίδεται από την απλοϊκή geometry και τα θολά textures. Αντίστοιχα, οι βασικοί χαρακτήρες του παιχνιδιού που αποτελούν το party του κεντρικού ήρωα, οι προσωπικές ιστορίες τους, η χημεία που αποκτούν μεταξύ τους και το voice acting συντελούν τα μέγιστα ώστε ο παίκτης να θέλει να μάθει περισσότερα γι' αυτούς και να επηρεάζεται από τις σεναριακές εξελίξεις που τους αφορούν. Ταυτόχρονα όμως ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται οι εξελίξεις αυτές αλλά και πολλά από τα επιμέρους στοιχεία των χαρακτήρων θυμίζουν παρωχημένα anime και RPG κλισέ που είχαν αρχίσει ήδη να κουράζουν από τα 90s που αναφέραμε νωρίτερα. Ένα βήμα εμπρός, ένα βήμα πίσω. Ένα από τα θετικά κλισέ πάντως των γιαπωνέζικων παιχνιδιών δίνει δυναμικό παρόν: Τα εντυπωσιακά σε σχεδιασμό περιβάλλοντα και η δημιουργική χρήση της κάμερας. Το ίδιο μοτίβο παρατηρείται και στο gameplay, όπου το γενικά ευχάριστο και διασκεδαστικό σύστημα μάχης (real-time action με ορισμένα βασικά combos και επαρκή ποικιλία σε όπλα και "Spells") βοηθά πολύ ώστε να κυλήσουν πιο γρήγορα τα δεκάδες κουραστικά fetch quests που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των προσφερόμενων sidequests αλλά και το grinding που ενίοτε απαιτείται για την απόκτηση πολύτιμων materials για weapon upgrades. Ο σχεδιασμός των διάφορων επιμέρους χαρτών και dungeons κινείται σε βασικά αλλά επαρκή επίπεδα, υπάρχει όμως σχετική έλλειψη ποικιλίας σε εχθρούς και τα highlights των μαχών είναι ξεκάθαρα τα εντυπωσιακά bosses που προσφέρουν τον απαραίτητο δυναμισμό και θέαμα ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Το main quest, μετά από ένα ομολογουμένως αργό ξεκίνημα που όμως παρατηρείται ως φαινόμενο σε πολλά RPGs, εξελίσσεται με καλό ρυθμό και δεν κουράζει παρά μόνο σε μερικές του στιγμές. Για την ολοκλήρωση ενός playthrough χρειάστηκα περίπου 20 ώρες στο Normal επίπεδο δυσκολίας το οποίο θα έλεγα ότι θα φανεί αρκετά εύκολο στους πιο έμπειρους παίκτες αφού ακόμα και ένας κάτω του μετρίου action gamer όπως εγώ δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα στις μάχες ούτε "κόλλησα" σε κάποιο boss. Η μάχη είναι κλασική real-time action με ορισμένα απλά combos και τη δυνατότητα να ενσωματώσουμε σε αυτά μαγικές επιθέσεις. Το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύχρωμο και φαντασμαγορικό οπτικά αλλά οι αντίπαλοι δεν προσφέρουν ιδιαίτερη πρόκληση στο Normal επίπεδο δυσκολίας. Μετά από όλα τα παραπάνω πιστεύω ότι καταλαβαίνετε το δίλημμά μου. Για μένα το Nier Replicant είναι ένα παιχνίδι το οποίο όσο συχνά με ενθουσίαζε τόσο συχνά με απογοήτευε ή με εκνεύριζε, οπότε ουσιαστικά καλούμαι να αποφασίσω και να μεταδώσω σε σας αν στο τέλος επικράτησαν τα θετικά ή τα αρνητικά του στοιχεία. Για να καταφέρω να φθάσω σε ένα συμπέρασμα που δεν θα περιοριζόταν στο κλασικό "ναι μεν αλλά" πίεσα τον εαυτό μου να απαντήσει σε ορισμένα κομβικά ερωτήματα με ναι ή όχι ώστε στο τέλος να δω προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα. Πάμε να τα δούμε μαζί; Οι δημιουργοί του παιχνιδιού αρέσκονται στην μετακίνηση της κάμερας ώστε η οπτική να θυμίζει διάφορα άλλα είδη παιχνιδιών, στη συγκεκριμένη περίπτωση ένα bullet hell shoot' em up. Ένας όμορφος τρόπος για να αποτίσουν φόρο τιμής συνολικά στο μέσο των video games. Σου άρεσε η ιστορία, το σενάριο και οι χαρακτήρες του Nier Replicant; Ναι.Σου άρεσε το σύστημα μάχης και γενικά το gameplay; Ναι.Σου άρεσαν τα RPG στοιχεία του παιχνιδιού, ήτοι διάλογοι, quest design κλπ; Όχι.Αξίζει τον κόπο η αγορά και το playthrough; Ναι.Αξίζει η αγορά σε full price; Όχι. Θα το πρότεινες σε fans του είδους; Ναι.Θέλεις να κάνεις πολλαπλά playthroughs; Όχι. Συνθέτοντας λοιπόν όλα τα παραπάνω, η θέση μου για το Nier Replicant έχει ως εξής: Έχει σαφώς αρκετά καλά στοιχεία για να δικαιολογήσει πρόταση αγοράς και τουλάχιστον ένα playthrough, αλλά μόνο οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του σύμπαντος του Nier και οι παίκτες με εξαιρετικά μεγάλη αντοχή στην επανάληψη και τα μονότονα quests θα βρουν αρκετή αξία στο παιχνίδι ώστε να δικαιολογήσουν την αγορά σε full price και τα πολλαπλά playthroughs που απαιτούνται για το πλήρες ξεδίπλωμα της πλοκής. Ελπίζω να κατάφερα να σας κατατοπίσω! Ευχαριστούμε την εταιρία CD Media για την παροχή του review code.

RPG

NIER REPLICANT ver.1.22474487139…

Τον Ιούλιο το Chernobylite

BLACK LEGEND

DISCO ELYSIUM: THE FINAL CUT

King Arthur: Knight’s Tale – Τον Γενάρη σε Steam Early Access