REVIEWS

TRANSISTOR

Μια κοκκινομάλλα σταρ της όπερας δίχως φωνή. Ένα γιγάντιο, ομιλών σπαθί πλάι στο πτώμα ενός αγνώστου. Μια έρημη, μετά-τεχνολογική, art nouveau μητρόπολη, η οποία εξαφανίζεται χιλιοστό-χιλιοστό από μια σχεδόν μεταφυσική μάστιγα, γνωστή μονάχα ως «Διαδικασία», η οποία χρωστάει κάτι παραπάνω από ένα μικρό χρέος στο φοβερό και τρομερό «Τίποτα» του Μίχαελ Έντε. Η αινιγματική Red ξυπνά πλάι στο Transistor και μαζί ξεκινάνε την απελπισμένα ονειρική περιπλάνησή τους ως την κορυφή της Cloudbank.

Transistor1Οι πανέμορφες, hand drawn cinematics είναι ατμοσφαιρικότατες.

Υπέροχες, κατακερματισμένες αρμονικές σε ηλεκτρική κιθάρα ντύνουν τα πολύ ιδιαίτερα, art nouveau τοπία της Cloudbank και ο Logan Cunningham, μια από τις συγκλονιστικότερες ανδρικές φωνές στα video games αυτή την στιγμή, ενσαρκώνει ιδανικά τη συνείδηση του άντρα που ζει μέσα στο τεράστιο ξίφος που κραδαίνει η Red. Σε μια πρώτη ανάγνωση, οι ομοιότητες του τίτλου με το αριστουργηματικό Bastion, είναι πολλές. Βουβοί πρωταγωνιστές με απαράμιλλες δυνατότητες στην μάχη και ένας υπερ-ατμοσφαιρικός και κάργα διαδραστικός αφηγητής να συνδέει τα πάντα μεταξύ τους. Θεωρητικά έχουμε στα χέρια μας την συνταγή για ένα υπερ-σουξέ, έτσι; Το Transistor εδώ το κόβει από αριστερά και τελικά αποδεικνύεται ταυτόχρονα λιγότερο και περισσότερο από το σύνολο των μερών του.

T2Στην ημιδιάσταση “Εδώ ‘χει Πάντα Ήλιο”. Κι ας είναι κι από fractals.

Ενώ το Bastion ήταν χτισμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι ιδιαίτερα φιλικό προς το νέο και αμύητο χρήστη, το Transistor ζει και αναπνέει για το μυστήριό του. Όχι μόνο δεν προσφέρει υποψία tutorial, αλλά περιλαμβάνει ένα από τα πιο περίπλοκα και λιγότερο επεξηγηματικά συστήματα μάχης που έχω δει σε παιχνίδι τα τελευταία χρόνια. Ενδεικτικά γράφω πως από τις 4 ώρες που χρειάστηκα για να ολοκληρώσω τελικά το παιχνίδι, μονάχα λίγο πριν το φινάλε αντιλήφθηκα επιτέλους πώς λειτουργεί το σύστημα της μάχης. Σκέφτομαι πως μπορεί πλέον να έχω αποδεινοσαυρέψει (sic) και να μην πολυχαμπαριάζω από συστήματα μάχης πιο περίπλοκα από εκείνο του Final Fight, αλλά ρίχνοντας μια ματιά στα διαδικτυακά γραφτά των συναδέλφων, βλέπω πως υπάρχει σύγκλιση απόψεων γύρω από το σύστημα μάχης του παιχνιδιού. Έχουμε στην διάθεσή μας τέσσερα ability slots, καθένα εκ των οποίων μπορεί να δεχτεί δυο επιπλέον abilities ως παραμετροποιήσεις της βασικής του λειτουργίας. Επιπροσθέτως, έχουμε και τέσσερα passive ability slots τα οποία είναι μονίμως ενεργοποιημένα. Τώρα αναλογιστείτε πως καθένα από τα συνολικά 16 Functions (οι δυνατότητές μας στην μάχη δηλαδή) αλλάζει εντελώς συμπεριφορά ανάλογα με το αν χρησιμοποιείται ως πρωτεύουσα επιθετική ιδιότητα, ως boost κάποιας υπάρχουσας ιδιότητας ή ως passive bonus και αντιλαμβάνεσθε για τί σκουληκομυρμηγκότρυπα μιλάμε. Όσοι δεν έχετε φύγει ήδη να πάρετε τα χάπια σας για τον πονοκέφαλο, προσέξτε και το εξής : κάθε ability ζητά κάποιο χώρο «μνήμης» στο σπαθί ώστε να εγκατασταθεί. Πρέπει λοιπόν κάθε loadout που σκαρφιζόμαστε να πληροί τις βασικές τουλάχιστον προϋποθέσεις σε διαθέσιμη μνήμη. Εάν αδειάσει η μπάρα της ενέργειάς μας κατά την διάρκεια της μάχης, δεν χάνουμε, αλλά «βραχυκυκλώνει» η τελευταία ιδιότητα που χρησιμοποιήσαμε στην μάχη, αφήνοντάς μας να πρέπει να ανταπεξέλθουμε με κουτσουρεμένο σετ ιδιοτήτων. Αν έχουμε μάλιστα «βολευτεί» σε ένα συγκεκριμένο συνδυασμό και αρχίσουμε να χάνουμε τις βασικές του abilities, κλαίμε προκαταβολικά. Κατανοώ πως ο συγκεκριμένος σχεδιασμός έχει γίνει ώστε να μας εξωθήσει να μάθουμε την κάθε ξεχωριστή Function και να πειραματιστούμε με δυνατότητες και τρόπους παιχνιδιού που παραδοσιακά ίσως δεν θα αγγίζαμε, αλλά ειδικά στην αρχή, φαντάζει εξωγήινος και φρικτός περιορισμός.

TR4Πολεμώντας τον φρικτό Spine, το πρώτο Boss του παιχνιδιού.

Αν δεν έχετε πάθει ακόμη το εγκεφαλικό, να προσθέσω πως η μάχη λειτουργεί τόσο σε real time χρόνο όσο και σε ένα ιδιότυπο bullettime mode, γνωστό ως Turn(), το οποίο μας επιτρέπει να σετάρουμε κάποιες ενέργειες, οι οποίες κατόπιν εκτελούνται αστραπιαία.Αν και επίσης δεν επεξηγείται ποτέ, η λειτουργία Turn() είναι καθοριστικής σημασίας για την ολοκλήρωση του παιχνιδιού και εντελώς απαραίτητη αν αποφασίσετε να κυνηγήσετε την πληθώρα των προαιρετικών challenges και achievements που προσφέρει το παιχνίδι.

Παίζοντας το Transistor, άρχισα να αντιλαμβάνομαι μια βαθιά ανισορροπία στο παιχνίδι, η οποία δεν έχει σε τίποτε να κάνει με τις φυσικά υπερβολικές προσδοκίες που δημιουργεί ένα αριστούργημα όπως το Bastion. Από την μια, ο εικαστικός τομέας και ειδικά το soundtrack, είναι απλά μαγευτικά. Δημιουργούν απίστευτη ατμόσφαιρα και οι βροχεροί, τσακισμένοι μονόλογοι του Cunningham (μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις όπου ο ηθοποιός επισκιάζει το χαρακτήρα που υποδύεται) σε βυθίζουν απόλυτα στη θλίψη θανάτου που διαπνέει το εγκαταλειμμένο σύμπαν του Transistor. Από την άλλη, η απόλυτη γραμμικότητα του παιχνιδιού –πραγματικά ακολουθείς ένα και μόνο μονοπάτι, στρωμένο με σκηνές μάχης που διαρκούν 2-3 λεπτά η καθεμία και τα απαραίτητα boss battles– ειδικά από τα μισά περίπου της περιπέτειας, αρχίζει να κουράζει αφάνταστα. Την ιστορία την ανακαλύπτουμε σταδιακά μέσα από κάποια στρατηγικά τοποθετημένα terminals, με τα οποία έχουμε κάποια μικρή αλληλεπίδραση και το όλο σκηνικό θυμίζει μερακλίδικο 90’s shareware τίτλο, όπου είχες μόνο το gameplay-γκντούπ και «έσπαγε» με κάποια σωστά δοσμένα αλλά εντελώς σπαρτιατικά κομμάτια lore. Τα μυστήρια του τίτλου ελάχιστα εξηγούνται και φυσικά αυτό συντελεί στην μαγεία του κόσμου του, από την άλλη όμως, το βαθιά δυσνόητο σύστημα μάχης και το γεγονός ότι βασικά είναι το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε στο παιχνίδι για τις 4  ώρες που διαρκεί, κάπου μου προκάλεσε δυσφορία. Σε αντίθεση με το Bastion που πραγματικά δεν μπορούσα να σταματήσω να παίζω, εδώ έπρεπε ουσιαστικά να σπρώξω τον εαυτό μου να ασχοληθεί με τον τίτλο. Και ναι, υπήρχαν σκηνές υπέροχης στοιχειωμένης ομορφιάς, αλλά πολύ περισσότερες ήταν εκείνες που κούναγα ανυπόμονα το κεφάλι μου και έλεγα «Ναι εντάξει, το καταλάβαμε, δράμα, Logan Cunningham, Camerata, από φιλέτο θα δούμε τίποτε;»

TR5Για να βλέπω χέρια. Πόσα παιδάκια είδαμε το Akira στο σχολείο;

Ολ’ αυτά βέβαια τα γράφω ως άνθρωπος που λάτρεψε το Bastion και ήρθε στο Transistor με συγκεκριμένες προσδοκίες. Εάν κάποιος ασχολείται για πρώτη φορά με τίτλο της Supergiant Games, ενδεχομένως να πάθει μεγάλο ταράκουλο με τον τρόπο με τον οποίο συνυφαίνεται η δράση με την αφήγηση του σπαθιού. Καθοριστικής σημασίας για το πόσο θα σας συγκινήσει τελικά ο τίτλος, είναι το πόσο θα επενδύσετε στο ομολογουμένως βαθύτατο και εξαιρετικά στημένο σύστημα μάχης του. Είναι αστείο που η μεγαλύτερη δύναμη του τίτλου είναι ταυτόχρονα και η αχίλλειος πτέρνα του. Δίχως υπερβολή, ένας παίκτης που θα έρθει στο Transistor για την ατμόσφαιρα και το mood, θα ξενερώσει την ζωή του όταν αντιληφθεί πως τα πάντα είναι στημένα πάνω σε ένα εφιαλτικό micromanagement πανηγύρι που θα έκανε έναν ορκισμένο φίλο των RTS παιχνιδιών να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση. Γράφω δίχως υπερβολή πως η κανονική campaign ολόκληρη λειτουργεί ουσιαστικά σαν tutorial για το σύστημα μάχης. Μονάχα στην ολοκλήρωσή της θα έχετε αρχίσει να αντιλαμβάνεσθε πώς να εκμεταλλευθείτε τις εκατοντάδες διαθέσιμων συνδυασμών και προσφέρεται ένα New Game Plus (Recourse Mode) το οποίο μπορείτε να ξεκινήστε προκειμένου να “ξεζουμίσετε” ολοκληρωτικά το παιχνίδι, χωρίς όμως τη γοητεία της ανακάλυψης της ιστορίας του τίτλου για πρώτη φορά.
TR7Ένα από τα εντυπωσιακότερα περιβάλλοντα του παιχνιδιού

Βαθιά ατμοσφαιρικό, με πανέμορφη παρουσίαση και ένα σύστημα μάχης ευλογία και κατάρα, το Transistor σε καμία περίπτωση δεν είναι ένας τίτλος ευρείας απήχησης όπως το Bastion. Είναι ένα μικρό scifi noir δράμα με πολύ συγκεκριμένο όραμα, που δεν απολογείται για τίποτα και σε κανέναν. Το πόσο θα σας συγκινήσει αυτό, είναι υπόθεση καθαρά προσωπική. 

{youtube}b28sRoiYajs{/youtube}

Pros

  • Μαγευτική ατμόσφαιρα, πανέμορφο soundtrack
  • Εξαιρετικός συνδυασμός artwork/voiceovers
  • Πολύ βαθύ και άπειρα παραμετροποιήσιμο σύστημα μάχης…

Cons

  • …που όμως είναι ιδιαίτερα δυσνότηο και δίχως το παραμικρό tutorial ενδέχεται να απωθήσει πολλούς παίκτες, ειδικά στην αρχή του παιχνιδιού.
  • Πολύ μικρή διάρκεια (4 ώρες) εάν κάποιος αποφασίσει να μην κυνηγήσει challenges και achievements

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 82%

82%

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

10 Comments

  1. Προσωπικά το ότι έχει αντιδιαμετρικό σύστημα μάχης από το diabloειδές τουυ Bastion μόνο ως θετικό το βλέπω, και μπράβο στους δημιουργούς που δεν βολεύτηκαν με την εύκολη λύση ενός sci-fi Bastion. Θα μπορούσε πάντως να είναι λίγο πιο ανοιχτό και με μεγαλύτερη διάρκεια…

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL