REVIEWS
Trending

HOGWARTS LEGACY

Το Hogwarts Legacy της Avalanche Software/Warner Bros Games είναι ένα open world action-RPG, και αδιαμφισβήτητα ένας από τους πλέον αναμενόμενους τίτλους των τελευταίων ετών, βασισμένο σε ένα τόσο δημοφιλές franchise, που η εμπορική επιτυχία του ήταν πρακτικά εξασφαλισμένη ήδη από τα pre-orders.

Στα ίδια μέρη, θα ξαναβρεθούμε…

Πριν προχωρήσω στο κυρίως review, είχα σκοπό να κάνω μια σύντομη αναφορά στην διαμάχη που έχει ξεσπάσει στα κοινωνικά δίκτυα σχετικά με τον τίτλο, όμως ακόμα και η πιο νηφάλια προσπάθεια συνοπτικής επεξήγησης έφτασε τις πεντακόσιες λέξεις, και επίσης με πονοκεφάλιασε. Οπότε θα πω μόνο ότι προσωπικά πάντα έκανα διαχωρισμό δημιουργού και έργου τέχνης, κάθε άλλη άποψη σεβαστή αλλά η δική μου είναι αυτή, και δεν αλλάζει.

Σεναριακά, το Hogwarts Legacy υπηρετεί πιστά το είδος στο οποίο ανήκει, και δεν μιλάω για το fantasy αλλά το λεγόμενο Young Adult fiction. Όλα τα σχετικά tropes είναι εδώ, με πρώτο και καλύτερο τον τετραπέρατο δεκαεξάχρονο πρωταγωνιστή με ξεχωριστές δυνάμεις, που λύνει και δένει σε ένα κόσμο αδιάφορων ή ανίκανων ενηλίκων, με κοφτερό μυαλό που εξιχνιάζει στο πεντάλεπτο μυστήρια αιώνων, και που αν έρθει η ώρα για μπούφλες, μετράει για δέκα λόχους. Ώντας πλέον στα δεύτερα –άντα, όπως και οι περισσότεροι από τους original fans των βιβλίων, όλα αυτά μοιάζουν αστεία, και χαλάνε το suspension of disbelief. Από εκεί και πέρα, εντός αυτού του YA πλαισίου, η ιστορία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, και καταφέρνει να ασχολείται με θέματα όπως η διαχείριση αρνητικών συναισθημάτων, η αποδοχή της απώλειας, και η αυτοκαταστροφική εμμονή, χωρίς να χάνει τον high fantasy χαρακτήρα της και να πηγαίνει προς grimdark μονοπάτια.

Ageism!

Πέρα από το story campaign βέβαια, σίγουρα η χαρά κάθε παίκτη που αγάπησε το Wizarding World από νεαρή ηλικία, είναι η απόδοση του κόσμου. Βρισκόμαστε περίπου στο 1880, εκατό χρόνια πριν τα γεγονότα που γνωρίζουμε από το Harry Potter, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει για το πόσο γνώριμα φαίνονται όλα. Το Hogwarts Castle, το Hogsmead village, το Forbidden Forest και τα πέριξ, είναι χάρμα οφθαλμών, σαφώς επηρεασμένα από την αισθητική των ταινιών, και προκαλούν για εξερεύνηση κάθε σπιθαμής, και συνομιλία με κάθε χαρακτήρα – όπου το fan service πάει σύννεφο, με γνώριμα οικογενειακά ονόματα να αναφέρονται παντού. Μεγαλύτερο γούστο από όλα βέβαια, έχει η μαγική διαδραστικότητα του περιβάλλοντος. Κινούμενες σκάλες, μαγικοί πίνακες, ζωντανά hedge statues, ο κόσμος είναι γεμάτος τέτοιες λεπτομέρειες που περιμένουν να τις προσέξεις.

Στη διάθεση εξερεύνησης βοηθάει και ο τεχνικός τομέας. Πρώτον, να ξεκαθαρίσουμε ότι το παιχνίδι είναι απαιτητικό σε hardware, και ακόμα και σχετικά ισχυρές παλιότερες κάρτες, ή mid-range νεότερες, θα χρειαστούν τη βοήθεια upscaling για να πιάσουν τα πολυπόθητα 1080p/high/60, χωρίς drops. Ευτυχώς το AMD FSR δουλεύει άψογα. Επίσης, είναι σαφές ότι το παιχνίδι επωφελείται από την ύπαρξη άφθονης RAM και VRAM, πάνω από αυτά που αναφέρονται στα recommended requirements.

Οι παίκτες που πληρούν τις προϋποθέσεις, θα ανταμειφθούν με ένα ΑΑΑ tier κόσμο που δείχνει πανέμορφος, και που μπορείς να τον διασχίσεις από άκρη σε άκρη χωρίς pop-ins, slow texture loading και λοιπά δεινά που συχνά μαστίζουν το open world design. Φαινόμενα stuttering δεν είχα ποτέ έντονα, και το τελευταίο patch τα εξάλειψε. Οι βασικοί χαρακτήρες έχουν και πολύ προσεγμένα character models και facial animations, αλλά έχουν γίνει κάποιες εκπτώσεις στα μοντέλα των δευτερεύοντων NPC, ίσως λογικό δεδομένου ότι τριγυρνάνε εκατοντάδες από αυτούς.

Προσοχή, το φυτό δαγκώνει.

Το Hogwarts Legacy διαφημίζεται ως open world action RPG. Open world καλά, action καλά με κάποιους αστερίσκους, RPG όμως απλά όχι, και ας μην ανοίξουμε πάλι τη συζήτηση «μα αφού υποδύεσαι ένα χαρακτήρα». Ας τα δούμε ένα-ένα.

Το open-world δεν χωράει αμφισβήτηση, μια περιοχή σχεδόν οχτώ τετραγωνικών χιλιομέτρων (δεν μέτρησα, έτσι λέει η εταιρεία και το δέχομαι) είναι εκεί για εξερεύνηση, με μια ντουζίνα δραστηριότητες με ελάχιστη έως καμία σχέση με το σενάριο να είναι διαθέσιμες στους παίκτες που θέλουν μια ανάπαυλα από τις καταιγιστικές εξελίξεις του σεναρίου. Δεν είναι όλες το ίδιο επιτυχημένες – τα Merlin challenges δεν τα χώνεψα, το balloon popping έχει το ίδιο appeal με το να σπας τις μπουρμπουλήθρες στο wrapping paper – αλλά αυτά είναι και θέμα γούστου, σε άλλους σίγουρα δεν άρεσαν κάποιες που εμένα μου έφαγαν τις ώρες, όπως το creature breeding. Εδώ είναι καλό σημείο να αναφέρω πως απουσιάζει το σπορ-σήμα κατατεθέν του Wizarding World, το Quiddich. Ίσως η εταιρεία προσβλέπει σε μελλοντικό DLC, αν και προσωπικά δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω να δω κάτι τέτοιο, δεδομένου του πολύ floaty χειρισμού στο broom flying.

Το action επίσης δεν επιδέχεται αμφιβολίας. Οι καιροί είναι δύσκολοι, και η ευρύτερη περιοχή είναι γεμάτη από dark wizards που θέλουν το κεφάλι μας, goblin rebels που θέλουν το κεφάλι μας, και πολλές, πάρα πολλές, μα πάρα μα πάρα πολλές αράχνες, που θέλουν το κεφάλι μας. Ο μόνος τρόπος να διασφαλίσουμε το κεφάλι μας – πέραν του να καθίσουμε στα αυγά μας στο Hogwarts και να διαβάσουμε κάνα μάθημα, σαν τίποτα φλούφληδες – είναι να πολεμήσουμε με τα μέσα που έχουμε διαθέσιμα. Και μιας και είμαστε μάγοι, τα διαθέσιμα μέσα μας περιλαμβάνουν κυρίως spells, τα περισσότερα πασίγνωστα στους φίλους της σειράς. Expeliarmus, Accio και Wingardium Leviosa δίνουν και παίρνουν, και καθώς προχωράει το σενάριο, μαθαίνουμε όλο και περισσότερα. Ακόμα και οι τρομερές Unforgivable Curses είναι διαθέσιμες σε όσους τολμούν να εντρυφήσουν στις Dark Arts, αλλά περισσότερα για αυτό αργότερα.

Never cross the streams!

Η μάχη είναι προφανώς real time, third person, και βασίζεται στο επιτυχές casting combo που θα καταφέρει πρώτα να σπάσει την άμυνα του αντιπάλου, μετά να επιφέρει ζημιά, ενώ φυσικά ταυτόχρονα πρέπει να φροντίζουμε για τη δική μας άμυνα. Οι ποικιλία των εχθρών είναι μικρή σε είδος, όχι όμως και σε abilities. Κάτι που μου έκανε εντύπωση και αξίζει να σημειωθεί, είναι πως οι περισσότεροι melee αντίπαλοι έχουν τρόπο να βρεθούν πολύ γρήγορα κοντά σας, ακόμα και αν δεν τους φαίνεται με το μάτι – προσοχή, λοιπόν. Η διαδικασία δεν είναι πολύπλοκη τεχνικά, αλλά μπορεί να οδηγήσει σε εντυπωσιακά χορογραφημένες συμπλοκές, ειδικά όταν αρχίσουν τα synergies μεταξύ των spells και των talents καθώς αναβαθμίζονται.

Το μεγαλύτερο θέμα είναι πως οι μάχες είναι πιο διασκεδαστικές κατά τη διάρκεια του mid-game. Καθώς όμως πλησιάζουμε προς το end-game, παρόλο που θεωρητικά είμαστε πιο ισχυροί από ποτέ, οι αντίπαλοι γίνονται φοβερά bullet sponges, και φυσικά μας την πέφτουν πιο πολυάριθμοι από ποτέ. Υπήρχαν μάχες που κράτησαν πέντε λεπτά και βάλε, που είναι πραγματικά too much – και αυτό παρόλο που ήμουν κακό παιδί και τα Crucio και τα Imperio έφευγαν βροχή, αλλιώς… αλλά περισσότερα για αυτό σε λίγο.

Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;

RPG λοιπόν… αν αρκεί το γεγονός ότι ο χαρακτήρας κερδίζει xp που επενδύει σε talents που τον κάνουν πιο δυνατό, και πως διαλέγει τι gear θα φορέσει που και αυτό δίνει attack και defense bonuses, τότε το Hogwarts Legacy είναι RPG. Αν για ένα σωστό RPG, χρειάζεται έστω η ψευδαίσθηση ότι κάποιες επιλογές σου επηρεάζουν τον κόσμο, και πως ορισμένες επιλογές πρέπει να έχουν συνέπειες, ειδικά όταν αυτό υποστηρίζεται από το lore, τότε το Hogwarts Legacy παίρνει μηδέν στο RPGμετρο. Καμία απόφαση σου δεν έχει σημασία, και σαν να μην έφτανε αυτό, στο θέμα των Dark Arts το παιχνίδι απλά διαλύει κάθε έννοια in-world συνέπειας.

Όλοι οι θιασώτες του Harry Potter ξέρουν τι σημαίνει η χρήση των Crucio, Imperio και Avada Kedavra. Και αν κάποιος παίκτης δεν ξέρει, επειδή δεν έχει ιδέα από Wizarding World, φροντίζει να τον ενημερώσει το ίδιο το Hogwarts Legacy. Παρόλα αυτά, ο παίκτης – και μόνο ο παίκτης – μπορεί να μακελέψει κόσμο και κοσμάκη με τα Dark Arts μπροστά στα μάτια συμμαθητών, καθηγητών και περαστικών, χωρίς να τρέχει τίποτα. Μετά έρχεται η ώρα του, πολύ καλογραμμένου, companion quest του Sebastian, στο οποίο η απαγόρευση των Unforgivable Curses έχει κομβικό ρόλο, και αντί να νιώθεις δραματική κορύφωση απλά ρίχνεις facepalm. Και αν ανοίξει και η συζήτηση του γιατί να σου λέει ένας καθηγητής ότι το Avada Kedavra είναι απαγορευμένο, ενώ πίσω σας αχνίζουν ακόμα τα διαμελισμένα πτώματα δεκάδων “Dark Wizards” που μόλις σκοτώσατε παρέα, χρησιμοποιώντας βέβαια το μη-απαγορευμένο Bombarda… θα πάει μακριά η βαλίτσα.

Ξέρω ότι έδωσα μεγάλη βαρύτητα σε σεναριακά tropes και ατοπήματα που πιθανότατα άλλοι παίκτες θα προσπεράσουν αλαλάζοντας χαρούμενα «Χάρυ Πόττερ, γιούπι!» Είναι όμως αυτά ακριβώς που ειλικρινά δεν με άφησαν να απορροφηθώ πλήρως από τον τίτλο, και πιστεύω πως την κατάθεση αυτής μου της εμπειρίας αξίζει να την γνωρίζουν κατ’ ελάχιστον όσοι υποψήφιοι παίκτες ανήκουν στο ηλικιακό μου γκρουπ, και θέλουν να επισκεφτούν τον κόσμο που αγάπησαν ως παιδιά ή έφηβοι.

Μια Τετάρτη απόγευμα ενός δεκαπεντάχρονου μαθητή.

Στο τέλος βέβαια, αυτό είναι περισσότερο δικό μου θέμα και όχι του παιχνιδιού, που με εξαίρεση το χαρακτηρισμό RPG, είναι απολύτως τίμιο σε αυτό που προσφέρει. Δεν πειράζει που δεν είναι όλα για όλους, και το Hogwarts Legacy στο story campaign του είναι πρωτίστως για νεανικό κοινό, όπως ήταν πάντα τα Harry Potter. Είναι επίσης άρτιο σε core μηχανισμούς, και γεμάτο περιεχόμενο. Και παρόλο που το story δεν με κέρδισε για τους λόγους που (υπέρ)ανέλυσα, θα επιστρέψω άμεσα για challenges, side content, achievement hunting και απλό sight seeing, και αυτό λέει πολλά για τον κόσμο που έφτιαξε η Avalanche.

Ευχαριστούμε θερμά τη CD Media για την παροχή του review code.

Go to discussion...

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 81%

81%

Merlin’s beard!

Μια συνολικά εξαιρετική μεταφορά του Wizarding World στις οθόνες των PC. Ανήκει περήφανα στο είδος του Young Adult fiction, πού ίσως δυσκολέψει το immersion σε παίκτες μεγαλύτερης ηλικίας.

Νικόλαος Δανιηλίδης

Μεγάλος Παλαιός, hardware enthusiast, game collector, man of culture.

16 comments

Related Articles

Back to top button
elEL