Cantina Awards: End Of The World Edition
Πριν καμιά δεκαριά μέρες, στόλισα δέντρο. Είναι ένα μόνιμο, τρέχον στοίχημα που έχω με τον εαυτό μου: όσο στολίζω δέντρο, ανασαίνω, υπάρχω, δεν μ’ έχει νικήσει ο κόσμος κι ας έρχεται καταπάνω μου με full cheats enabled και αμέριστη βοήθεια Συμπαντικών Moderators. Χαζεύω την αστεία μου φάτσα στις μπάλες και ακούω κάτι καμμένο και Χριστουγεννιάτικο, από σαφώς μη Χριστουγεννιάτικους καλλιτέχνες. Και ξέρω πως υπάρχω.
Λέγαμε ν’αρχίσουμε να βγάζουμε τα προσωπικά μας best of της χρονιάς λίγο αργότερα, αλλά με τη Συντέλεια να έρχεται την Παρασκευή (αμήν), καταλαβαίνετε πως τα χρονικά περιθώρια στενεύουν. Χωρίς πολλά πολλά λοιπόν, ακολουθούν οι πέντε τίτλοι που ξεχώρισα το 2012. Δεν είναι απαραιτήτως οι καλύτεροι, ούτε οι πιο διαφημισμένοι. Είναι όμως, τα πέντε παιχνίδια που μετά από τριάντα χρόνια στη Γη του Ποτέ, μ’έκαναν να χαμογελάσω, να χαθώ, να πορωθώ, να καώ και να ουρλιάξω, σαν να ήμουν πάλι ο τετράχρονος πιτσιρικάς δίπλα στον Apple II. Πέντε παιχνίδια που εξηγούν τα πώς και τα γιατί της μαγείας.
Without further ado λοιπόν, γιατί έχω να τσεκάρω και τη γεννήτρια στο καταφύγιο…
ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ “ΜΙΚΡΟΣ”/DOWNLOADABLE: MARK OF THE NINJA
Εντάξει, αυτό ήταν τυφλοσούρτης. Το αιματοβαμμένο διαμαντάκι της Klei, είναι τόσο πολύ περισσότερα από ένα “χαριτωμένο 2D stealth παιχνίδι”. Αν τα Deus Ex και Shinobi ερωτεύονταν κι έκαναν παιδί, αυτό θα ήταν το Mark of the Ninja. Πρωτοφανής έλεγχος στα χέρια του παίκτη, ο οποίος επέτρεπε χειρουργική ακρίβεια, διατηρώντας συνεχώς την αίσθηση πως ήμασταν ο περιβόητος “Μαχητής των Σκιών”. Πολλοί και ευρηματικοί τρόποι ολοκλήρωσης της κάθε αποστολής, υπέρμετρη βία και ένα εξαιρετικό φινάλε, συνθέτουν το ψηφιδωτό του απολαυστικότερου downloadable παιχνιδιού του 2012.
ΠΙΟ ΜΟΡΤΙΚΟ, ΑΝΤΡΙΚΙΟ, ΜΕΡΑΚΛΙΔΙΚΟ-ΤΟΥ-ΘΑΝΑΤΟΥ SHOOTER : MAX PAYNE 3
H Rockstar δεν απογοητεύει *ποτέ*. Η θριαμβευτική επιστροφή του Mέγιστου Πόνου στις οθόνες μας, ήταν όλα όσα ήλπιζα και ακόμη παραπάνω. Με εκπληκτικό και φυσικότατο χειρισμό, καθιστούσε κάθε μια από τις 14 ώρες της αποστολής αυτοκτονίας που είναι η campaign του, αληθινή απόλαυση. Ο δε εσωτερικός μονόλογος του Max, δια στόματος James McCaffrey, όχι απλά στήνει, δικαιολογεί και πουλάει όλο το πακέτο, αλλά παίζει πλέον σε μόνιμο ρηπήτ στο κεφάλι μου. Τα The Darkness II και Spec Ops : The Line ήταν επίσης εκπληκτικοί τίτλοι, αλλά ο Max κερδίζει με άνεση χάρη στο απίστευτα δουλεμένο επίπεδο της παραγωγής.
ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΚΠΛΗΞΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ : ROCKSMITH
Ο τίτλος που περίμενα όλη τη μπασσιστοτεμπέλικη ζωή μου. Δεν θα πιστέψετε τί μπορεί να κάνει το Rocksmith για εσάς, μέχρι να συνειδητοποιήσετε πως το χέρι σας κινείται πλέον μόνο του επάνω στην ταστιέρα. Εσείς είστε πολύ απασχολημένος να χτυπιέστε, να χορεύετε και γενικώς να γκρεμίζετε το υπνοδωμάτιό σας. Χωρίς να αντικαθιστά το δάσκαλο και το επονομαζόμενο “φόρμαλ τρέηνινγκ”, είναι αυτή τη στιγμή μακράν ο διασκεδαστικότερος τρόπος στον πλανήτη όχι απλώς να εξοικιωθείτε με την κιθάρα ή το μπάσσο αλλά και ν’ανακαλύψετε υπέροχη μουσική. Αν το Ωδείο σας πετάει στο σκληρό κόσμο με το σώβρακο κι ένα μπαγιάτικο παξιμάδι, το Rocksmith σας τυλίγει σε γούνα πολυτελείας, σας γεμίζει ένα σακίδιο καλούδια και σας πετάει και με το αμάξι 5 χιλιόμετρα πιο κάτω. Αν έχετε μισό ροκ κόκκαλο στο σώμα σας, δεν νοείται να μη βρίσκεται ο εν λόγω τίτλος στη συλλογή σας.
ΚΑΛΥΤΕΡΟ MULTIPLAYER (ΝΑΙ, ΚΛΕΒΩ) : THE SECRET WORLD
Όσοι παρακολουθείτε τα γραφτά μου, θα ξέρετε την παθολογική αντιπάθεια που τρέφω για κάθε είδους multiplayer, ειδικά δε, το τρισκατάρατο ανταγωνιστικό multiplayer, εκείνο όπου αειπάρθενοι Κορεάτες συντρίβουν μέσα σε δευτερόλεπτα τη λαμπρή στρατηγική “Αν φωνάζω αρκετά δυνατά ενώ πυροβολεί ο Marine μου, θα κερδίσω”. Ψυχολογικά τραύματα από τις ημέρες του πρώτου Starcraft που κράτησαν μια ζωή. Το The Secret World, αν και λανσαρίστηκε ως MMO, είναι στην ουσία ένα ιδιοφυές κράμα adventure και RPG, στημένο ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα single player σενάρια που έχετε δει ποτέ. Το γεγονός ότι ο Ragnar αναγκάστηκε να παραχώσει μέσα του μηχανισμούς ΜΜΟ ώστε να το πουλήσει, μόνο ατυχές μπορεί να χαρακτηριστεί. Παρά ταύτα, το παιχνίδι άνθισε χάρη στο σκληροπυρηνικό κοινό που “το έπιασε” και το αγκάλιασε με όλη τη ζέση της Κθουλοθρεμμένης, συνομωσιολάγνης γκικοκαρδιάς του. Μένει να δούμε αν η κατάργηση της συνδρομής θα φέρει δεύτερη ζωή στα Μυστικά του. Αλλά τί λέω…3 και σήμερα.
ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ (ΠΟΥΤΟΥΧΟΥ, ΓΝΩΣΤΟ ΚΑΙ ΩΣ GOTY) : THE WALKING DEAD
Ό,τι και να γράψω για το συγκλονιστικό interactive movie της Telltale, θα είναι ελάχιστο. Ξεκίνησε ως μια ημι-ανύπαρκτη προσδοκία, όταν η εταιρεία ανακοίνωσε την απόκτηση των δικαιωμάτων του franchise και μετά την αποτυχία του Jurassic Park, κανείς μας δεν περίμενε τίποτε από δαύτο. Μετά παίξαμε το πρώτο επεισόδιο. Κάπου στα μισά του νομίζω, πήρα χαμπάρι ότι πριν δεν είχα παίξει κάτι αντίστοιχο. Στα τρία τέταρτα δεν ήθελα να τελειώσει. Όταν δέκα λεπτά αργότερα έπεφταν οι τίτλοι τέλους του πρώτου επεισοδίου, είχα ανοίξει ήδη σελίδα στο browser και έψαχνα μανιωδώς το φόρουμ της εταιρείας για την ημερομηνία κυκλοφορίας του δεύτερου επεισοδίου. Και αν δε με πιστεύετε, κάντε το απόλυτο crash test: Δείξτε το σε έναν άνθρωπο που δεν έχει επαφή με παιχνίδια. Είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα κολλήσει. Μιλάμε για εξομοίωση ψυχής υπό ακραίες συνθήκες, το ύστατο What If, αναλυμένο σε δεκαπέντε αριστοτεχνικές ώρες. Κανείς άλλος τίτλος δεν έκανε τόσο πολλά για το PC Gaming μέσα στο 2012. Δεδομένης και της ταπεινής και off-the-radar αρχής του, μιλάμε όχι μόνο για την πιο ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς, αλλά για ένα τίτλο που καθιερώνει την Telltale ως “βαρύ χαρτί” της βιομηχανίας. Και αυτό το τραγούδι διάολε…
So there you have it, λέηντιζ έντ τσέντλεμεν (sic). Tα πέντε καλύτερά μου για φέτος. Πάω να φτιάξω μελομακάρονα και περιμένω εναγωνίως την εμπεριστατωμένη και ακαδημαϊκή σας τοποθέτηση επάνω στις gaming διαταράχες μου.
Αγάπη, ποτάμια γουίσκι, ευτυχισμένη 21η και αν επιβιώσουμε…
Καλά Χριστούγεννα!
Αλήθεια δε περίμενα από εσένα να έχεις αυτό ως “GOTY”. Όχι ότι δεν είναι καλό αλλά σε είχα για αλλού…
Μπα, ψιλοαναμενόμενα για μένα. 🙂
Βέβαια περίμενα και μια κατηγορία να χωθεί το Primordia…
Σωστός Άνταν, είναι εκπληκτικό και το Πριμόρντια, αλλά ας πούμε ότι είναι πιο “περιορισμένου” ενδιαφέροντος, ωσάν σίνγκλ μάλτ 32 ετών. Για βραβεία είπα να μαζώξω πέντε πιό “στρωτά” αλλά εξίσου φανταστικά παιχνίδια 🙂
γουατ αμπάουτ Dishonerd? ανετα το καλυτερο action της χρονιας για εμενα και πολυ ξεχωριστο παιχνιδι
Πολύ καλοί μηχανισμοί και σέτινγκ, αλλά με απογοήτευσε ως προς τους χαρακτήρες και το -ανύπαρκτο- στόρι του. Δεν συνδέθηκα συναισθηματικά με τίποτε εκτός από τη φοβερή αρχιτεκτονική. Δες και το σχετικό ριβιού μου για περισσότερα 🙂
γενικα η ατμοσφαιρα ηταν εκπληκτικη, την μια θυμιζε Οργουελικο Λονδινο (και ομως μου ηρθε στο μυαλο καθως επαιζα) την αλλη μια μεγαλουπολη του μελλοντος και την επομεη 19ο αιωνα. Ηταν ενα φοβερο 12 ταξιδι
Μου πήρε μερικά λεπτά να καταλάβω τι ήταν το ΠΟΥΤΟΥΧΟΥ 😛
Αλλά το Primordia δεν έπρεπε να λείπει πιστεύω.
Πες και εμένα τι σημαίνει γιατί με τα μπορατσίστικα δυσκολεύομαι ακόμα πάρα πολύ!
Όχι ρε Στέφανε καλύτερο το Max Payne 3 στα action!! Το spec ops : The Line είναι απίστευτος τίτλος που κατά την γνώμη μου υπερτερεί με άνεση.
Τα 2 αυτά παιχνίδια τα έπαιξε ο αδερφός μου το ένα μετά το άλλο, οπότε είχα την δυνατότητα να τα συγκρίνω χωρίς να περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα ώστε να τα ξεχάσω. Ενώ στο Max Payne 3 μετά τα μισά του παιχνιδιού έψαχνα αφορμές για να κάνω κάτι άλλο!! (*βαρεμάρα γαρ !), στο Spec Ops : The Line κάθισα και έβλεπα τον αδερφό μου μέχρι να το μηδενίσει.:o
Είχα βαρεθεί να βλέπω τον μπεκρή Max να προσπαθεί να προστατέψει νονούς της νύχτας, femme fatales κτλ, το όλο αυτό σενάριο ούτε σε ταινίες ούτε σε games μπόρεσε να με κρατήσει μου φαίνεται απλοϊκό.
Το Spec Ops, είναι ένα ταξίδι στην παράνοια με καθηλωτικό σενάριο και ηθικούς προβληματισμούς στυλ Αποκάλυψη Τώρα.
Εγώ που έχω σταματήσει εδώ και καιρό να ασχολούμαι με action/shooters, αυτό ήταν το μόνο παιχνίδι του είδους που με κράτησε μέχρι τέλους!
Υ.Γ Επίσης, έχω την τάση να “αβαντάρω” πολύ games που ήρθαν από το πουθενά χωρίς το τεράστιο hype/χρήμα των διάσημων συγγενών τους.