REVIEWS

WAILING HEIGHTS

Κυρίες και κύριοι, υποδεχτείτε τους Fangs, Shaggy, Spectra και Ada Z, συλλογικά γνωστούς ως The Deadbeats, το καλύτερα κρυμμένο μουσικό μυστικό της μυθικής δεκαετίας του ’60. Μπορεί να μην έφτασαν ποτέ την δόξα των Beatles ή το διεστραμμένα σατανικό μεγαλείο των Stones, αλλά κάτι πουθενάδικα εφηβικά είδωλα τα είχαν για πρωϊνό. Περιοδεύσαν σε ολόκληρο τον κόσμο, έλιωσαν στα ναρκωτικά, διαλύθηκαν, ακολούθησαν τις απαραίτητα φρικτές και αποτυχημένες solo καριέρες (“Prog άλμπουμ με πνευστά Άνδεων μαν μου, ο κόσμος το χρειάζεται!”) και σταδιακά, ο ένας μετά τον άλλο, αποχώρησαν από τον μάταιο τούτο κόσμο.

WH1Πάμε περιοδεία;

Πίσω άφησαν τον (;) Frances Finklenstein, «κρυφό χαρτί» του γκρουπ, ατζέντη και βασικό συνθέτη όλων των τραγουδιών τους. Με τον θάνατο του τελευταίου Deadbeat, ο Frances δέχεται το αναμενόμενο τηλεφώνημα του κορακοατζέντη των «χτεσινών» (Nostalgia Circuit δια τους ελληνομαθείς που απέχουν από τα σπουδαία πανηγύρια της Ελληνικής υπαίθρου) ο οποίος του προτείνει να βγει σε περιοδεία παίζοντας όλα τα τραγούδια των Deadbeats, τα οποία στο κάτω κάτω, αποτελούν δικές του πρωτότυπες συνθέσεις. Του έχει μάλιστα κλείσει και την πρώτη εμφάνισή του, στην μικρή κωμόπολη του Wailing Heights (Ουρλιαχτοδαρμένα Ύψη για τους εκλεπτυσμένους φανς του κλασσικού ανάμεσά σας). Ο Frances, εκστατικός απέναντι στην προοπτική της έστω και αργοπορημένης αναγνώρισης του ταλέντου σου, φορτώνει τον εξοπλισμό του σε ένα βανάκι και ξεκινά. Όταν πέφτει θύμα ενέδρας λίγο έξω από τα Wailing Heights και συνέρχεται στην αίθουσα ανάκρισης του τοπικού αστυνομικού τμήματος, συνειδητοποιεί πως μάλλον τα πράγματα δεν πρόκειται να εξελιχθούν όπως τα περίμενε.

Πριν το καταλάβει, ο Frances βρίσκεται υπό την φροντίδα του «δεινού» δικηγόρου Saul Ghoulman (ναι, ναι, αλήθεια) και πολύ σύντομα, με την βοήθεια ενός μυστηριώδους συγκρατουμένου, θα αποκτήσει την δυνατότητα να μεταφέρει την ψυχή του σε διαφορετικά σώματα και κάπου εκεί θα ξεκινήσει η ιδιότυπη, 60’s horror rock Οδύσσειά του. Αρχικά θα πρέπει να φροντίσει για την αθώωση και αποφυλάκισή του (βλέπετε, στο Wailing Heights, το να έχεις σφυγμό αποτελεί ποινικό αδίκημα) και στη συνέχεια, όταν ανακαλύψει πως οι νεκροζώντανοι Deadbeats έχουν εμφανιστεί άπαντες στην γοητευτική αυτή κωμόπολη, θα μπλεχτεί στα σχέδια ενός μυστηριώδους ατζέντη, ο οποίος δείχνει ιδιαίτερα πρόθυμος να κάνει το οτιδήποτε, προκειμένου η μπάντα να παίξει μαζί για μια ακόμη φορά.

WH3H Ada Z σίγουρα θα χρειαστεί μια χείρα βοηθείας…

Και αυτό είναι το οργασμικά θαυμαστό σενάριο του Wailing Heights. Ατζέντης 60’ς rock and roll μπάντας παγιδευμένος σε μια κωμόπολη γεμάτη hipster vegan βρικόλακες, κάφρους λυκανθρώπους, παραδοσιακά ζόμπι και ευσυνείδητα δημοσιοϋπαλληλικά φαντάσματα. Τα υπέροχα σκίτσα των John McFarlane , Glenn Fabry, John McCrea και PJ Holden ζωντανεύουν με μοναδικό τρόπο τον κόσμο του παιχνιδιού. Δίχως καμία υπερβολή, ο σχεδιασμός των (λιγοστών ομολογουμένως) τοποθεσιών του παιχνιδιού αλλά και των χαρακτήρων, είναι χάρμα ιδέσθαι για τους φίλους της συγκεκριμένης τεχνοτροπίας γραφικών.

Στον αντίποδα, ο τομέας του ήχου, προδίδει τον χαμηλό προϋπολογισμό του παιχνιδιού. Αν και τα πρωτότυπα τραγούδια που έχουν γραφτεί για τις ανάγκες του Wailing Heights είναι στο σύνολό τους ιδιαίτερα πιασάρικα, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα voice-overs των χαρακτήρων τα οποία αποδίδονται από δυο μονάχα, αθεράπευτα Σκωτσέζους ηθοποιούς. Το αποτέλεσμα είναι ελαφρώς κωμικοτραγικό, με ελάχιστους χαρακτήρες να αποδίδονται σωστά και με το μεγαλύτερο μέρος του cast να αποδίδεται σαν παρωδία Σκωτσέζικου rap. Αρκετά voice-overs μάλιστα είναι ηχογραφημένα σε διαφορετικές εντάσεις, αφήνοντας μια αλγεινή εικόνα προχειρότητας, ειδικά όταν αντιπαρατίθενται με τα υπέροχα σχεδιασμένα γραφικά του τίτλου. Προσθέστε εδώ πως σε αρκετά σημεία εμφανίζονται υπότιτλοι ενώ δεν ακούγονται οι αντίστοιχες ομιλίες των χαρακτήρων.

WH4Στο Full Moon club θα χρειαστεί να λύσουμε τρεις διαφορετικούς γρίφους

Τα παραπάνω δημιουργούν ένα ισοζύγιο ποιότητας/προχειρότητας, το οποίο σε ένα λογικό σενάριο, θα έγερνε οριστικά προς ένα εκ των δυο στρατοπέδων με την συνεισφορά του ίδιου του gameplay. Το παιχνίδι μας ξαφνιάζει ευχάριστα, υπερβαίνοντας τα στενά όρια του “casual” gameplay για το οποίο ενδεχομένως προϊδεάζει η παρουσίασή του. Μάλιστα, παρά τις επιταγές των καιρών, κυκλοφορεί αποκλειστικά για PC, Mac και Linux, χωρίς να εμφανίζεται σε mobile πλατφόρμες ή κονσόλες. Το συγκεκριμένο γνώρισμα του επιτρέπει να μας προσφέρει μερικούς γρίφους που βρίσκονται ένα σκαλοπάτι πάνω από το «απλό και βασικό» επίπεδο που περιμένουμε από μια τέτοια κυκλοφορία. Κάθε χαρακτήρας που «κυριεύουμε» έχει και μια μοναδική ικανότητα την οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε προς επίλυση των γρίφων του παιχνιδιού. Οι λυκάνθρωποι π.χ. μπορούν να αναγνωρίζουν και να ακολουθούν μυρωδιές προκειμένου να ανακαλύψουν κρυμμένα αντικείμενα, ενώ οι βρικόλακες μεταμορφώνονται σε νυχτερίδες, οι οποίες μπορούν να πετάξουν σε απρόσιτες τοποθεσίες. Παράλληλα, συγκεκριμένοι χαρακτήρες αντιδρούν διαφορετικά απέναντι σε άλλους, με αποτέλεσμα, αρκετές φορές, να χρειάζεται να ανακαλύψουμε ποια μορφή θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε σε ποιο διάλογο, προκειμένου να λάβουμε τα ιδανικά αποτελέσματα.

Το Wailing Heights διαρκεί περίπου πέντε ώρες, κάνοντας και βλέποντας τα πάντα. Πεμπτουσία των γρίφων του αποτελεί ο μηχανισμός «κατοχής» νέων χαρακτήρων που χρειαζόμαστε. Προκειμένου λοιπόν να μεταφέρουμε την ψυχή μας σε ένα νέο σώμα, θα πρέπει να μάθουμε το όνομα του χαρακτήρα που επιθυμούμε να κυριεύσουμε, καθώς και τι αγαπά πραγματικά αλλά και τι απεχθάνεται. Οι συγκεκριμένες πληροφορίες, προστίθενται στο inventory μας με διάφορους ευφάνταστους τρόπους και εναπόκειται σε εμάς να τις συνδυάσουμε επιτυχώς προκειμένου να «κατακτήσουμε» το επόμενο σώμα.

WH7Νιώθω μια απροσδιόριστη θλίψη…

Το χιούμορ και το επίπεδο της γραφής του Wailing Heights, δια χειρός Kevin Beimers (η σκοτεινή ιδιοφυία πίσω από το επικό Hector: Badge of Carnage) βρίσκονται σε εξαιρετικό επίπεδο και αποτελούν με διαφορά τον σημαντικότερο λόγο απόκτησης του τίτλου. Δεν ήταν λίγες οι φορές που με συνέλαβα να γελάω μεγαλόφωνα και ασυγκράτητα στο δωμάτιο. Προφανώς η καλπάζουσα ψυχασθένειά μου βρίσκεται σε καλό δρόμο, μα η ανελέητη σάτιρα της rock and roll κουλτούρας και βιομηχανίας που βρίσκεται στην ψυχή του παιχνιδιού, αποδίδεται με εξαιρετικό τρόπο.

Την συνολική εικόνα αμαυρώνει μια πληθώρα bugs και «μελανών» σημείων τα οποία μαρτυρούν πως το παιχνίδι σίγουρα χρειαζόταν λίγο ακόμη χρόνο ανάπτυξης προκειμένου να κυκλοφορήσει αληθινά ολοκληρωμένο. Διάλογοι που εμφανίζονται μονάχα ως κείμενο, hot spots που απαιτούν ακρίβεια μικροχιλιοστού προκειμένου να λειτουργήσουν, αντικείμενα που μπορούμε να αποκτήσουμε ξανά και ξανά κ.ο.κ. Τίποτε τραγικό ή που να αποτελεί τροχοπέδη στην εμπειρία του παιχνιδιού, αλλά αρκετές ατέλειες προκειμένου να γίνονται υπέρ του δέοντος αντιληπτές. Σημειώστε επίσης, πως εάν δεν εγκαταστήσετε το παιχνίδι σε σκληρό δίσκο τύπου SSD, θα αντιμετωπίσετε υπερβολικά μεγάλους χρόνους φορτώματος, οι οποίοι σύμφωνα με κάποιες αναφορές φτάνουν τα 40-50 δευτερόλεπτα. Για παιχνίδι που περιλαμβάνει με το ζόρι 20 οθόνες και είναι αποκλειστικά δισδιάστατο, αυτός ο χρόνος είναι πραγματικά απαράδεκτος.

WH11Μαθαίνοντας τα μυστικά της Λόλα της Χιπ Βαμπίρισσας

Σαν σύνολο, το Wailing Heights, το ευχαριστήθηκα. Προϋποθέτει άγρια αγάπη για το rock and roll σε όλες τις προεκτάσεις του και ανταμείβει τον κατεστραμμένο παλιοροκά με μια πληθώρα ευφυών καλαμπουριών γύρω από την αγαπημένη του μουσική. Οι γρίφοι και το soundtrack του είναι αντίστοιχα εμπνευσμένοι ενώ οι όποιες μηχανικές ατέλειες, τελικά δεν κατορθώνουν να αμαυρώσουν την εικόνα ενός ιδιαίτερα ψυχωμένου, cult, ακατέργαστου διαμαντιού.

Pros

  • Εξαιρετικά και πολύ καλόγουστα σκίτσα τα οποία μεταφέρουν επιτυχώς την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού
  • Έξυπνο και καλογραμμένο σενάριο, το οποίο θα σας κάνει να γελάσετε πραγματικά με την καρδιά σας
  • Ενδιαφέρουσα χρήση της μηχανικής της “κατάληψης” των σωμάτων των διαφορετικών χαρακτήρων και άψογα οργανική η ενσωμάτωσή της στην επίλυση συγκεκριμένων γρίφων
  • Καλοστημένοι γρίφοι, οπωσδήποτε ένα σκαλοπάτι επάνω από το καθαρά “casual” που περιμένει κανείς ξεκινώντας την ενασχόλησή του με τον τίτλο

Cons

  • Πραγματικά απαράδεκτα (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) voice-overs τα οποία προδίδουν ερασιτεχνισμό
  • Αρκετά bugs και “αγυάλιστες” πτυχές του παιχνιδιού μαρτυρούν το περιορισμένο του budget
  • Αδικαιολόγητα “βαρύ” χωρίς την ύπαρξη SSD σκληρού δίσκου

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 76%

76%

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

7 Comments

  1. Αυτή με το μήλο θα είναι.

    Γουστόζικο φαίνεται.
    Πάντως review για μουσικό παιχνίδι και να μην έχει έστω κάτι συνοδευτικό όπως τα Αφγανικά Περουκίνια ή τους Τραγουδιστές του Twilight Zone, τσκ τσκ τσκ, that is so unlike you Στέφανε. Επειδή όμως η αναφορά είναι κραυγαλέα και ο Θείος (όχι του Σρέντερ, ο άλλος που μας φέρνει θυμαρορίγανη) θα διαμαρτύρεται, χίαρ γκόουζ… 🙂

    https://www.youtube.com/watch?v=kPC2APpVRq0

  2. Έτσι, να ξεπετάγονται τα νέα μουσικά ταλέντα 🙂

    Παρεπιπτόντως, Whigs ήταν το όνομα ριζοσπαστικού Βρετανικού πολιτικού κινήματος (και ουχί Wigs/Περουκίνια) που ένα φεγγάρι ήταν συνώνυμο με το “επαναστάτες”. Αν ήταν να κυριολεκτούσαμε, Η Μπάντα των Μπαντών, είναι οι Αφγανοί Επαναστάτες ή ακόμη καλύτερα Οι Επαναστάτες του Κουβερλί/Μουσελίνας/Σύνθετου Της Γιαγιάς (Afghan στα ‘Μερκάνικα ονομάζεται ένας τύπος ριχταριού). Και ΑΥΤΗ κυρίες και κύριοι ήταν η συνεισφορά μου στις τέχνες και τα γράμματα για σήμερα.

    Ο Dulli φυλάσσεται για τα βαριά και δραματικά παιχνίδια. Το Wailing Heights είναι χαλαρή φάση και ως εκ τούτου γλιτώνει.

    Ντούζ πουάν παρεπιπτόντως, δεν είχα ξανακούσει Uncle Acid!

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL