The Years Of Survival: B- Sides & Rarities
Είπα πως θα ανοίξω ράδιο και αν μου αρέσει το τραγούδι, θα σκαρώσω επετειακό άρθρο. Όχι πως χρειάζεται, καθώς το υπερ-κείμενο Γκουνελιώτη πραγματικά κάλυψε τα πάντα και παρείχε περίσσια ανδροπρεπή συγκίνηση. Αλλά μερικές φορές, είναι ωραίο να στρίβεις το κέρμα.
Όλως τυχαίως, έπαιζε ο εφηβικός (και-μετα-τεταρτο-ουισκικός-ενήλικος) ύμνος «Rebellion» των Grave Digger (Ρεμπελεϊσιον των Γκράβε-Ντίτζερ για όσους πήγαν Λύκειο παρέα με σκληρά μέταλλα και βαθείς γνώστες της Αγγλικής). Ε, δε γινόταν. Έπρεπε να συμβεί άρθρο. Τέσσερα χρόνια που λέτε. Παντρεύεσαι, κάνεις δυο παιδιά και έχεις και ένα χρόνο να συνειδητοποιήσεις πως κοιμάσαι περίπου τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και ο χρόνος έχει γίνει μια θολή ψευδαίσθηση. Χωρίζεις, ζευγαρώνεις και ξαναχωρίζεις τόσες φορές που ο χρόνος είναι ένα κακόγουστο αστείο. Ανοίγεις μαγαζί, κλείνεις μαγαζί, πας στα δικαστήρια, μεταναστεύεις στο Περού και ο χρόνος είναι μια διεφθαρμένη συμφωνία. Γράφεις δυο βιβλία και τα σπρώχνεις παντού, μέχρι να καταλάβεις πως στην Πατρίδα της Ανατέλλουσας Χρυσηίδας, κάθε τι ποιοτικό ή διαφορετικό, κυνηγιέται με Dragunov, θανατώνεται και βαλσαμώνεται πάραυτα, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν.
Αν και έχουμε συζητήσει από κοντά στα έξοχα meatings μας τον Θρύλο της Αποχώρησης™, ήθελα να το γράψω και σε ένα άρθρο για να μείνει : η στιγμή που η ιδρυτική ενδεκάδα της ιστοσελίδας πάτησε αποφασισμένη το πόδι της στα γραφεία της εργοδοσίας, προκειμένου να διεκδικήσει τα αυτονόητα, είναι από τις πιο όμορφες, καθαρές και υπερήφανες αναμνήσεις της ζωής μου. Το δέσιμο που έχουμε με τα παιδιά, ξεκίνησε σε εκείνο το στενό, μίζερο δωματιάκι. Στην απόφασή μας να σταθούμε με το κεφάλι ψηλά και να διεκδικήσουμε το χώμα πάνω στο οποίο πατούσαμε.
Και κερδίσαμε. Πάλι καλά που δεν βαφτίσαμε την ιστοσελίδα «Οι Απλήρωτοι» δηλαδή. Ήταν όντως από τα φαβορί τις πρώτες, ζόρικες ημέρες που ήταν τα πάντα στον αέρα. Κερδίσαμε και πληρωθήκαμε τα δεδουλευμένα μέχρι τελευταίου σέντ. Και αυτό θέλω να το θυμάσαι, Τακτικέ Αναγνώστη. Αν πηγαίνεις σχολείο, αν είσαι στο πανεπιστήμιο ή το ΤΕΙ ή το ΙΕΚ, αν κοιτάς από ψηλά τα καράβια να φεύγουν κι ονειρεύεσαι μια μέρα να μπαρκάρεις κι εσύ, να ξέρεις πως γίνεται. Πως μπορείς.
Θα είναι σκατένιο και ανυπολόγιστα δύσκολο. Αλλά γίνεται. Όταν θέλεις να αποκτήσεις κάτι που δεν είχες ποτέ σου, θα πρέπει να κάνεις και κάτι που δεν έκανες ποτέ σου. Και αυτή η προοπτική τρομάζει τους περισσότερους. «Πού θα πάμε, τι θα κάνουμε;» βελάζουν τα μικρά, παχουλά και φοβισμένα προβατάκια. Ο λύκος είναι ήδη εκεί, έχει διαλέξει την σπηλιά του, έχει οριοθετήσει την περιοχή του και είναι έτοιμος να φύγει πάλι μέσα στη βροχή και το χαλάζι όταν νιώσει τον κλοιό των χωρικών να σφίγγει.
Τα ταξίδια γίνονται από τους τολμηρούς. Εμείς ήμασταν τόσο τυχεροί ώστε να ανταμώσουμε εσάς για πλήρωμα. Δίχως την αγάπη, τα σχόλια, το μεράκι και την έξοχα καμένη ζωή την οποία εμφυσήσατε στο forum από την πρώτη κιόλας μέρας λειτουργίας του, είναι ιδιαίτερα πιθανό να είχαμε αφήσει την σελίδα μέσα στον πρώτο χρόνο. Όποιος απευθύνεται σε τοίχο, είναι μουγγός, έγραψε κάποτε ο Στίβεν Κίνγκ. Εσείς μας προσέξατε, μας στηρίξατε, μας κάνατε να θέλουμε να συνεχίσουμε να γράφουμε, ανεξαρτήτως συνθηκών και στενότητας χρόνου. Ειλικρινά θεωρώ πως δεν υπάρχει άλλη online κοινότητα στην Ελλάδα η οποία να έχει γεννήσει τόσα in-jokes, τόσο ζεστό κλίμα και τέτοια αίσθηση αυθεντικής, χομπιστικής αγάπης για το αντικείμενο όσο η δική μας.
Και ξέρω πως έχει πετύχει, γιατί ακόμη και να έρθει η αποφράδα ημέρα που δεν θα μου απομένει καθόλου χρόνος για γράψιμο, θα θέλω ακόμη να μπαίνω καθημερινά στο φόρουμ. Να διαβάζω τις καφρίλες, τα αστεία, τα νέα, τις πολύ όμορφες και ώριμες συζητήσεις που κατά καιρούς γίνονται. Και αυτό το φτιάξατε εσείς. Εμείς βάλαμε τα ποτά και τη μουσική και εσείς φέρατε τις ιστορίες. Μεγαλύτερο δώρο από αυτό, δεν έχει.
Μερικά σκόρπια trivia, b-sides & rarities και παραλειπόμενα και από εμένα, ως συμπλήρωμα της λίστας Γκουνελιώτη :
-Ένα φεγγάρι είχαμε κάνει αρκετές συζητήσεις με τον Χάρη Κλάδη (byteme.gr) σχετικά με την έκδοση ενός πρότυπου ψηφιακού περιοδικού άποψης. Ο πειραματικός τίτλος του ήταν ΚΟΡ και το μοτίβο θα ήταν Σοβιετικό/μετά-τεχνολογικό/cyberpunk, σκεφτείτε ένα πιο «βρώμικο» Wired. Θα ήταν διαθέσιμο έναντι κάποιου μικρού χρηματικού αντιτίμου κάθε μήνα. Ο Χάρης, εκτός από τεράστια εμπειρία στον χώρο, είναι και μερακλής. Όταν συναντηθήκαμε για ουίσκια και κατάστρωση σχεδίων, φορούσε αγκράφα-χειριστήριο NES. Aces in my book που λέμε στο χωριό μου. Το Byteme αποτέλεσε για εμάς παράδειγμα στο διάστημα του σχεδιασμού της ιστοσελίδας, καθώς είχε δημιουργηθεί ουσιαστικά μέσα από την αποχώρηση της αμέσως προηγούμενης συντακτικής ομάδας του PC Master και μας έδειχνε πως εφόσον υπήρχε θέληση, υπήρχε και τρόπος. Το KOΡ έμεινε τελικά στα χαρτιά χωρίς να αποκλείεται κάποια στιγμή στο μέλλον να νεκραναστήσουμε το πρότζεκτ.
-Το Metacritic μας είχε ρωτήσει από πού διάολο προκύπτει το 90% του Goat Simulator μιας και στο ρηβιού ακόμη φιγουράρει φαρδιά-πλατιά η στάμπα «GOATY 2014» που κότσαρε κάποιος ενθουσιώδης συντάκτης. Η δικαιολογία μας ήταν αντάξια Έλληνα πολιτικού.
-Για περίπου δυο χρόνια διατηρούσαμε ταχυδρομική θυρίδα στα στοιχεία της ιστοσελίδας. Η κυρία του ταχυδρομείου ήταν γλυκύτατη κάθε φορά που πήγαινα στα ΕΛΤΑ για να ανανεώσω το καπάρο μας και μου έλεγε πως μιλούσε για εμάς με τα καλύτερα λόγια στον ανιψιό της που τότε ξεκινούσε να σπουδάζει πληροφορική.
-Ο πρώτος μεγάλος διαγωνισμός που διοργανώσαμε ποτέ είχε να κάνει με κάποια promo υλικά του Tomb Raider. Δεν θυμάμαι αν ήταν πριν ή μετά τις Απόκριες, αλλά είχα αγοράσει σε κοντινή χρονική στιγμή δυο μεταλλικά πιστόλια με καψούλια από τα Jumbo, τα οποία έδειχναν ύποπτα ρεαλιστικά και ήταν πραγματικά βαριά. Κέρδισε μια κοπέλα από το Facebook και στο πακέτο με τα έπαθλα, καθώς μου φαινόταν «λίγο» συμπεριέλαβα και τα δυο πιστόλια, τα οποία κατά διαβολική σύμπτωση, ήταν σχεδόν πανομοιότυπα με τα εμβληματικά όπλα της Lara.
-Κάθε φορά που κουμπώνουμε το «Press Pass» στο πέτο μας, εξακολουθούμε να αισθανόμαστε λαθρεπιβάτες. Σκουντιόμαστε και τα μάτια μας λένε «Κάτσε να το πω στα παιδιά στα επόμενα σουβλάκια αυτό…»
Είναι το ταξίδι, τίποτε άλλο. Η μυστική γλώσσα που έχουμε αναπτύξει μεταξύ μας. Η επανάσταση των περίεργων. Το λάβαρο των παιδιών που ήθελαν περισσότερα απ’ αυτά που τους έδειξαν. Η σημαία για το επόμενο λιμάνι.
Άσπρο πάτο τώρα, ραντεβού στην Οσκαροκαντίνα.
{youtube}lRLu1-8vi9o{/youtube}
Ένα μπράβο και συγκίνηση… μόνο αυτό (γιατί θα με πάρουν τα “ζουμιά”)!
Όταν θα πουλήσουμε τα δικαιώματα της ιστορίας μας σε κάποιο studio για την παραγωγή ταινίας, θα είναι απαράβατος όρος στην σκηνή της αποχώρησης από τα γραφεία της εργοδοσίας να παιχτεί slow-motion σκηνή βαδίσματος με το Ecstasy of Gold να παίζει ως υπόκρουση (copyright στον Γεράνιο που πρώτος σκέφτηκε την καλλιτεχνική επιμέλεια :Ρ ).
Μεσιέ Μποράτσο ελπίζω εκει που έλεγες για την Ανατέλλουσα Χρυσηίδα να μην εννοούσες Δημουλίδου…
Η πιο βαθια φιλια. Αναδυεται συνηθως απο μια τυχαια συναντηση…….
Καρμα σε γυψοσανιδα του οτε. *Σνιφ Σνιφ στο Tide*
RQ
O Κλιντ δεν είναι σε καμία φωτογραφία άθλιε ασεβή;
Ο Κλίντ είναι ύπουλα σε ΚΑΘΕ άρθρο μου, στο κάτω μέρος. Ή κάνουμε ορθόν tribute ή δεν κάνουμε!
Όλες οι φωτογραφίες αυτού του άρθρου μου θύμισαν αυτή τη στιγμή, όπου οι εικόνα θα είναι όλες οι cowboy hat φέρουσες φάτσες των συντακτών παρατεταγμένες σε 2/3 (κάπως έτσι (”https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/6a/94/d8/6a94d8d4663a4a935851f85aa6243a44.jpg”)) να κοιτάνε την αστερόεσσα που θα κυματίζει με το εν λόγω άσμα να σκάει ως μουσική υπόκρουση. Ένας γλαραετός θα πετάει κάπου στο υπόβαθρο. Δάκρυσα Κουτσούκο, γιατί απέδωσες το νόημα της λέξης “σύντροφος” και “πειρατικό” με τόσο απλό και σαφή τρόπο. Έλα στην αγκαλιά μου. ΣΩΠΟΔΗΠΟΤΕ!
Josey wales το ονομα του.
φοβερή αρθράρα-αναμνήσεις κλπ.