EDITORIALSShot in the Dark

Playing… Yakuza 0

Not A Review

Η σειρά Yakuza ήταν πάντα ένα από τα μικρά gaming απωθημένα μου. Όντας μέχρι πρότινος, αποκλειστική υπόθεση των παιχνιδομηχανών της Sony, ο νεαρός Sephir διάβαζε συχνά-πυκνά για τον καταπληκτικό «πνευματικό διάδοχο των Shenmue», ενός παιχνιδιού που είχε αγαπήσει ιδιαίτερα όταν χρόνια πριν είχε στην κατοχή του ένα Dreamcast, αλλά δεν είχε τύχει να δει ποτέ από κοντά. Η στιγμή αυτή έφτασε πολλά χρόνια μετά, όταν τον μήνα Ιούλιο του σωτήριου έτους 2018, ο Sephir (εγώ δηλαδή) αποφασίζει να σπάσει το «ιερό εμπάργκο» του pre-order και να αγοράσει το Yakuza 0, το πραγματικά «πρώτο επεισόδιο» της μακροχρόνιας σειράς Yakuza, το οποίο η δημιουργός Sega αποφάσισε να μεταφέρει στο Steam μέσα στο κατακαλόκαιρο, χωρίς ιδιαίτερες τυμπανοκρουσίες.

Έχοντας διαβάσει διάσπαρτα κάποια reviews και μη γνωρίζοντας τι να περιμένω ακριβώς, ξεκίνησα το Yakuza 0 με μάλλον χαμηλές προσδοκίες, απονέμοντας τη διάρρηξη του «ιερού εμπάργκο» σε μια στιγμή μεγάλης αδυναμίας, όπως συμβαίνει ενίοτε σε όλους τους ανθρώπους πάνω στη Γη. Υπέθεσα ότι θα με απασχολούσε για κάποιες ώρες και μετά θα το άφηνα στη μέση, είτε για λόγους έλλειψης ενδιαφέροντος είτε για χάρη κάποιου review που θα μου έτρωγε τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο μου εις βάρος του. Φεύ! το Yakuza 0 κατάφερε με χαρακτηριστική άνεση να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου σε σημείο που να ανυπομονώ να επιστρέψω σε αυτό, κάθε φορά που έφευγα από τον υπολογιστή για μια άλφα ή βήτα υποχρέωση.

Ομολογουμένως, το Yakuza 0 δεν μπορεί να ταξινομηθεί εύκολα σε κάποια κατηγορία. Σίγουρα, δεν μπαίνει στο ίδιο καζάνι με το GTA (ή με το Sleeping Dogs, που ταιριάζει γεωγραφικά), αλλά κανείς δεν μπορεί να το χαρακτηρίσει απόλυτα γραμμικό. Αν ήθελα να το περιγράψω με πολύ (μα πολύ) αυστηρούς όρους, πρόκειται για μια ταινία μεγάλου μήκους, με τη δράση να διακόπτεται μονάχα για να πέσει άπειρο ξύλο μεταξύ του πρωταγωνιστή και των κακών. Ίσως η αλήθεια να μην απέχει υπερβολικά πολύ, αλλά μένοντας σ’ αυτή, παραβλέπει κανείς το δάσος και κοιτάει μόνο το δέντρο. Το Yakuza 0 έχει μια ιδιαίτερη γοητεία, η οποία το τοποθετεί σε μια ξεχωριστή κατηγορία από μόνο του.

Η ιστορία που διηγείται, παρ’ όλο που ξεκινά μάλλον αργά, είναι πολύ ενδιαφέρουσα, με αρκετές αναπάντεχες ανατροπές που συνοδεύονται από μια μαεστρική σκηνοθεσία. Δεν γνωρίζω ποιος ή ποιοι ευθύνονται για τον τρόπο που ξετυλίγεται το κουβάρι της υπόθεσης, αλλά του/τους αξίζουν πολλά-πολλά συγχαρητήρια. Αρωγός στο αριστουργηματικό αυτό κουβάρι είναι οι ήρωες που συνθέτουν την παράσταση: είτε αναφερόμαστε στο πρωταγωνιστικό δίδυμο Kiryu Kazuma και Goro Majima είτε στους υπόλοιπους χαρακτήρες που συμπληρώνουν το καστ (και μιλάμε για πολύ κόσμο – κάποια πρόσωπα μάλιστα είναι παρμένα αυτούσια από διάσημους ηθοποιούς), είναι όλοι «ένας και ένας» και επιτυγχάνουν άνετα τον απόλυτο στόχο που έχουν τα αφηγηματικά παιχνίδια, δηλαδή το συναισθηματικό δέσιμο με τον θεατή/παίκτη.

Παράλληλα, το Yakuza 0 κατορθώνει να γεμίσει το χρόνο του παίκτη με κάμποσες δευτερεύουσες δραστηριότητες, που διακατέχονται από έντονες πινελιές χιούμορ, κυρίως μαύρου. Σίγουρα, δεν λείπουν οι «γιαπωνεζιές», που οι δυτικοί παίκτες δεν θα εκτιμήσουν ανάλογα, όμως αυτή τη φορά οι ισορροπίες τηρούνται πολύ ικανοποιητικά και τα πάντα δείχνουν να διακατέχονται από μια πανέμορφη αρμονία. Μπορεί την μία στιγμή να πλακωνόμαστε στο ξύλο με δεκάδες συμμορίτες για να γλυτώσουμε το τομάρι μας και την άλλη να εκπαιδεύουμε μια αρχάρια Dominatrix για το πως θα μιλάει πρόστυχα τους πελάτες της! Μπορεί σε μία σεκάνς το παιχνίδι να αναφέρεται στα φρικτά βασανιστήρια που υπομένουν όσοι προδίδουν τις αξίες της Yakuza, ενώ στην αμέσως επόμενη να τραγουδάμε karaoke ή να παρακολουθούμε «πικάντικα βίντεο» από πραγματικές Γιαπωνέζες πορνοστάρ (μη χαίρεστε, δεν δείχνει τίποτα).

Είναι αξιοσημείωτο το πως η Sega κατάφερε να παντρέψει τόσα ετερόκλητα στοιχεία και να μην δείχνουν παράταιρα με το σύνολο, αντιθέτως να εντείνουν ακόμα περισσότερο την ποιότητα του παιχνιδιού. Και φυσικά η λίστα δεν σταματά εδώ, με το Yakuza 0 να παρέχει τη δυνατότητα διαχείρισης δύο επιχειρήσεων, ακίνητης περιουσίας και καμπαρέ (!), τα οποία είναι τόσο εθιστικά, που από μόνα τους θα μπορούσαν να αποτελούν ξεχωριστά indie παιχνίδια του Steam, ενώ για τους πιο «αρχαίους» παρελθοντολάγνους σαν και μένα, υπάρχει η δυνατότητα να παίξουμε διάσημους coin-op τίτλους, όπως το Out-run (περίμενα πως και πως να ακούσω ξανά την υπέροχη μελωδία του Splash Wave), το Space Harrier και το Super Hang-On. Δεν είναι τυχαίο που ύστερα από 20 ώρες ενασχόλησης, έχω δει μόλις το 14% από αυτά που έχει να προσφέρει το παιχνίδι.

Εννοείται ότι το παιχνίδι δεν τα πράττει όλα τέλεια: οι πόλεις που διαδραματίζονται τα γεγονότα είναι αρκετά μικρές σε μέγεθος και με πολλούς αόρατους τοίχους, με συνέπεια οι μάχες με τα διάφορα κακοποιά στοιχεία να είναι εκνευριστικά συχνές. Ευτυχώς που το brawling στοιχείο είναι καλοφτιαγμένο και με αρκετή ποικιλία κινήσεων και τακτικών μάχης, αλλιώς θα υπήρχε σοβαρό πρόβλημα. Η έλλειψη autosave και η προσκόλληση στα παρωχημένα save points είναι ατυχέστατα. Επίσης, η κάπως προχωρημένη ηλικία του είναι εμφανής (πρωτοκυκλοφόρησε το 2015 στην Ιαπωνία) στο τρόπο που απεικόνισης του περιβάλλοντος, που είναι γεμάτο με χαμηλής ποιότητας textures, αν και αυτό το θεωρώ μάλλον πταίσμα, μη όντας ο ίδιος πολύ απαιτητικός στον οπτικό τομέα.

Πρακτικά, όλα τα ελαττώματα του είναι «πταίσματα» μπροστά στη διασκέδαση που μου παρέχει το παιχνίδι καθώς θα μπορούσα να πω, πως πλέον θεωρώ τον εαυτό μου φαν. Τόσο που ανυπομονώ για τη συνέχεια στο Yakuza Kiwami (αποτελεί remake του πρώτου παιχνιδιού που κυκλοφόρησε στο PS2) που ήδη βρίσκεται στην Coming Soon λίστα του Steam, ενώ οι φήμες για κυκλοφορία του πρόσφατου Yakuza 6 (του ύστατου επεισοδίου της περιπέτειας του Kiryu Kazama) μέσα στον ερχόμενο Φεβρουάριου δίνουν και παίρνουν. Για τα ενδιάμεσα, έχουμε καιρό μπροστά μας, μιας και η  Sega μόλις πρόσφατα ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να τους κάνει remakes.

Δεν ξέρω αν με τα γραφόμενά μου σας προτρέπω ή σας αποτρέπω να δοκιμάσετε τον τίτλο. Άλλωστε το παρόν κείμενο δεν αποτελεί review, αλλά μια επιθυμία να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου για το Yakuza 0, έναν ενθουσιασμό που είχα αρκετό καιρό να νοιώσω για κάποιο παιχνίδι γενικότερα. Πού ξέρετε, ίσως να τον νοιώσετε και εσείς παίζοντας το…

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Lover of action, shooter, adventure, RPG's and sometimes racing games, he prefers mainly single-player gaming. Every now and then he breaks out into a multi, but he doesn't overdo it.

7 Comments

  1. Μπράβο σου για το κείμενο.

    Για εμένα το Y0 είναι ο καλύτερος τίτλος της σειράς, δεν χρειάζεται να αναλύσω τα γράφεις στο κείμενο, πολύ χαίρομαι που διάβασα για το Yakuza στο RQ και που βγήκε στα pc για να μαθαίνει κόσμος για αυτό το ανατολικό καλτ διαμάντι. Αναμένω Review.

    1. Ρηβιού δεν θα παίξει, καθώς η εγχώρια διανομή, εις την άπειρη σοφία και διάκρισή της, έκρινε πως ‘μάλλον δεν χρειάζεται’ (…).

      Τα γραφόμενα και ο ενθουσιασμός του Ζώρζ με έψησαν πάρα πολύ πάντως. Μου φαίνεται θα αφήσω το φλογοβόλο και την πλοκαμο-ματσέτα μου στην άκρη και θα το χτυπήσω σε πρώτη ευκαιρία. Ακούγεται τόσο γαμωπερίεργο που με ιντριγκάρει άγρια…

  2. Έχει μπει προ πολλού wishlist. Έχω την εντύπωση ότι τα Yakuza έχουν αρκετές ομοιότητες με τα Shenmue αλλά μπορεί να κάνω λάθος.

    Αυτό που θα ήθελα να ρωτήσω είναι…

    ΜΠΟΡΑΤΣΟ ΘΑ ΤΟ ΠΑΙΞΕΙΣ?

    … Ω που να πάρει, με πρόλαβε 🙂

    1. Σωστά, έχουν αρκετά κοινά στοιχεία με τα Shenmue (όπως το ημί-open world κομμάτι, τα mini-games, το πάντρεμα διαφορετικών ειδών), απλά έχω την εντύπωση ότι το Yakuza 0 τα υλοποιεί όλα αυτά καλύτερα (λογικό, καθώς πρόκειται για μεταγενέστερο παιχνίδι). Επίσης διαφέρουν πολύ στο κομμάτι του storytelling, μετατρέποντας τα έτσι σε μια πολύ διαφορετική εμπειρία.

      Μιας και έθιξες το θέμα Shenmue, η αλήθεια είναι ότι δεν περιμένω πολλά από τα remasters τους που κυκλοφορούν σε λίγες ημέρες, φοβάμαι ότι θα μοιάζουν πολύ ξεπερασμένα πια. Ελπίζω τουλάχιστον το Shenmue 3 να είναι αυτό που πρέπει, αν και θα πρέπει να κάνω ένα recap, γιατί δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα.

  3. Ετερματίσθη η κεντρική ιστορία ύστερα από 32 ώρες περίπου, οι εντυπώσεις μου παραμένουν το ίδιο υψηλές. Βέβαια προς το τέλος δεν έλειψαν οι μελό συναισθηματισμοί και οι ποζεριές, ενώ μου έκανε εντύπωση ότι από τη στιγμή που θα ξεκινήσεις τη “Final Battle” (μιλάμε για άπειρο ξύλο) μέχρι τους τίτλους τέλους, θα πρέπει να έχεις διαθέσιμες δύο (2) ολόκληρες ώρες ελεύθερες. ΧΩΡΙΣ δυνατότητα save.

    Επόμενο βήμα το Kiwami, αλλά έχουμε καιρό γι’ αυτό, πρώτα να ολοκληρώσουμε κανένα sub-quest ακόμα…

Leave a Reply

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
en_USEN