REVIEWS

DRAGON AGE: INQUISITION

Είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο και κατά περιστάσεις διασκεδαστικό το ότι ΚΑΘΕ τίτλος που ανακοινώνει και κυκλοφορεί η Bioware/ΕΑ τα τελευταία χρόνια, από το Mass Effect του 2007 μέχρι και σήμερα, καταφέρνει να δημιουργεί ντόρο και έντονες αντιδράσεις σε όλη τη διάρκεια της ιστορικής του ύπαρξης, πριν, κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά την κυκλοφορία του. Μπορεί αυτό να γίνεται ακούσια και συμπτωματικά (το να θυμώνει δίκαια ή άδικα το gaming κοινό για τον Α ή Β λόγο δεν είναι και πρωτόγνωρη εξέλιξη στα χρονικά, άλλωστε), ίσως και να γίνεται στοχευμένα ως η απόλυτη εφαρμογή του ρητού “δεν υπάρχει κακή δημοσιότητα”, αλλά παραμένει ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός που αποδεικνύεται πολλάκις και συνεχώς όσο περνάνε τα χρόνια.

Το Dragon Age: Origins μπήκε στο στόχαστρο πολλών για το προμόσιον του (ας μην ξεχνάμε πως το συγκεκριμένο λανσαρίστηκε αρχικά ως “το επόμενο μεγάλο fantasy RPG μετά τα Baldur’s Gate, από τους δημιουργούς των Baldur’s Gate” αλλά στην πορεία απέκτησε υπότιτλους “AN EPIC TALE OF BLOOD, LUST AND BETRAYAL” και τα τρέηλερς του ήταν τίγκα στο αίμα και ντύθηκαν μουσικά από τον συμπαθή κατά τα άλλα Marilyn Manson) όσο και για διάφορους… ας τους πούμε “αμφιβόλου ποιότητος” πειραματισμούς με την σεξουαλικότητα πολλών χαρακτήρων. Tα Mass Effect 2 και 3 προοδευτικά κατακεραυνώνονταν τόσο για την σαφή στροφή προς το Action στοιχείο σε βάρος του RPG στοιχείου όσο και για τα ελλειπή φινάλε τους. Tο Dragon Age 2 θάφτηκε τόσο για την πλήρη στροφή στο Action στοιχείο και για λοιπές άλλες ατυχείς σχεδιαστικές επιλογές (διαρκής ανακύκλωση τοποθεσιών, εχθροί που κάνανε spawn από τις ταράτσες, και άλλα συμπαθή μαργαριτάρια, προϊόντα μιας γενικότερα βεβιασμένης κυκλοφορίας) όσο και για το ότι πήρε τους “αμφιβόλου ποιότητος πειραματισμούς” του Origins και τους ανέβασε σε άλλα, δυσθεώρητα ύψη… Σύμπτωση που επαναλαμβάνεται παύει να είναι σύμπτωση, και στην περίπτωση της Bioware/ΕΑ δημιουργείται λιγάκι η εντύπωση πως είτε πραγματικά έχουν θέμα με το σχεδιαστικό τους team ή απλά τα ζητάει όντως ο οργανισμός τους στην τελική. 

inquisition-1“Δεν καταλαβαίνουμε γιατί γκρινιάζετε, κύριε Καλλιανιώτη. Το να είσαι άνδρας χαρακτήρας και να μπορείς να φλερτάρεις ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΟΥ είναι ο ακρογωνιαίος λίθος εξέλιξης του game, η θεμελιώδης σχεδιαστική λεπτομέρια που θα κάνει την διαφορά!”

Μέσα σε αυτό το κλίμα δεν είναι να απορεί κανείς που όταν το μακρινό 2011, λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του Dragon Age 2, η Bioware δήλωνε ανεπίσημα πως ξεκινούσε την δημιουργία του τρίτου Dragon Age (δήλωση που επιβεβαιώθηκε και από πιο επίσημα κεφάλια στην εταιρία το 2012), σχεδόν άμεσα άρχισαν να συνοδεύουν την δημιουργία του τίτλου φήμες, αντιδράσεις και χαρακτηρισμοί όλων των ειδών, οι οποίοι συνεχίστηκαν σταθερά μέχρι και την κυκλοφορία του τίτλου πριν λίγο καιρό. Και τί δεν ακούσαμε μέσα σε αυτά τα χρόνια: ότι το game προορίζεται για ΜΜΟ, πως θα καθυστερήσει επίτηδες για να προμοταριστεί καλύτερα το Star Wars MMO της ίδιας εταιρίας, πως θα ΒΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΒΓΕΙ ΠΙΟ ΣΥΝΤΟΜΑ για να καλυφθεί η χασούρα από το Star Wars MMO της ίδιας εταιρίας, πως θα είναι το open-world RPG που θα “τελειώσει” όλα τα υπόλοιπα open-world RPG (κάπου εδώ ακούγεται ένα Γουιτσερικό γέλιο από μακριά), πως θα αντλήσει έμπνευση από το Skyrim, πως θα είναι μια fantasy τζενερίλα, πως θα είναι στο σύνολό του απλά ένας “αμφιβόλου ποιότητας σεξουαλικός πειραματισμός” μπροστά στον οποίο τα πρώτα γκεημς της σειράς δεν θα πιάνουν μία. Ενίοτε άδικα, ενίοτε δίκαια, το game είναι αλήθεια πως άκουσε πολλά.

Αν λάβουμε εξ αρχής υπ’όψιν όλον αυτό τον πρόλογο στην προσπάθεια να κρίνουμε το Dragon Age: Inquisition υπάρχει ο κίνδυνος να χαθεί πλήρως η όποια αντικειμενικότητα (“τότε γιατί μας πρήζεις εδώ και 3 παραγράφους με άσχετες σάλτσες ρε παπατζή;”), οπότε σε πρώτη φάση τουλάχιστον ας πιάσουμε τα απολύτως βασικά και ας επικεντρωθούμε κυρίως στις 2 παράμετρους: το πώς στέκεται το Inquisition ως μέλος της σειράς Dragon Age, αλλά και ως απλό RPG της “εποχής” του. 

inquisition-2Κατά το character creation διαλέγουμε ανάμεσα στις 3 τυπικές classes – Fighter, Rogue, Mage, στις τυπικές 4 φυλές – Human, Elf, Dwarf και Qunari, και μετά… αρχίζει το σόου. Το customization των features μας είναι τόσο εκτενές που μπορείς να τροποποιήσεις μέχρι και το προς τα ποια μεριά γέρνει η σπασμένη σου μύτη!

Σεναριακά, το Inquisition ξεκινάει ως συνέπεια των γεγονότων που είδαμε στο φινάλε του Dragon Age 2. Λίγα χρόνια μετά τις πράξεις του ανεκδιήγητου Anders στο Kirkwall, ο πόλεμος μεταξύ Μάγων και Templars μαίνεται ανοιχτά πλέον, με ακρότητες να πραγματοποιούνται και από τις 2 πλευρές. Σε μια προσπάθεια να τερματίσει τις εχθροπραξίες, η Divine Justinia (επικεφαλής της κραταιάς θρησκείας της Andraste – του Chantry με άλλα λόγια), συγκαλεί μια σύνοδο κορυφής που θα λάβει χώρα στο Temple of Sacred Ashes (το οποίο είχαμε επισκεφθεί στη διάρκεια του Dragon Age: Origins) στην οποία οι ηγέτες των 2 παρατάξεων θα κληθούν να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να βρεθεί κοινό έδαφος και να εκτονωθεί η ένταση. Όλα καλά κι όλα ωραία ως εδώ. Ξαφνικά όμως, μια τρομακτική έκρηξη εξαφανίζει κυριολεκτικά το ναό, αφήνοντας στη θέση του ένα τεράστιο σχίσμα στο Veil (το “φράγμα” που διαχωρίζει τον φυσικό κόσμο από το Fade, τον κόσμο των ονείρων και των πνευμάτων) από το οποίο εισέρχονται στον κόσμο διαφόρων ειδών Demons. Παράλληλα, ως αποτέλεσμα της δημιουργίας του σχίσματος αυτού (το οποίο αναφέρεται πλέον απλά ως “The Breach“) ανοίγουν και άλλα μικρότερης έντασης σχίσματα σε όλες τις νότιες επαρχίες του κόσμου.

Στρατιώτες που καταφθάνουν για να ερευνήσουν τα ερείπια του ναού στον κρατήρα που σχηματίστηκε από την έκρηξη, εντοπίζουν μόνο έναν επιζήσαντα (ΕΜΑΣ προφανώς), ο οποίος, σύμφωνα με αυτόπτεις μάρτυρες, εμφανίστηκε στον κρατήρα μέσα από μια πύλη προς το Fade, στο πλευρό της ίδιας της θεάς Andraste. Αυτή η θεϊκή παρέμβαση, παράλληλα με το γεγονός πως ο επιζήσαντας φέρεται να έχει αποκτήσει ένα περίεργο μαγικό σημάδι στο χέρι του το οποίο έχει την ικανότητα να αλληλεπιδρά με τα σχίσματα στο Veil, ωθούν πολλούς στο να τον αποκαλούν ως τον “Αγγελιοφόρο της Andraste”, τον εκλεκτό που θα σταματήσει τον πόλεμο και θα σώσει τον κόσμο… Ο εκλεκτός μας ήρωας λοιπόν, ο οποίος (ΕΝΤΕΛΩΣ ΒΟΛΙΚΑ) πάσχει από αμνησία οπότε δεν θυμάται ούτε πώς βρέθηκε στον κρατήρα, ούτε τι έκανε στο Fade, ούτε πώς απέκτησε το σημάδι στο χέρι του, καταλήγει να συναθροίζεται με λοιπούς αγνώστους και γνωστούς από τα προηγούμενα games της σειράς χαρακτήρες, και να λαμβάνει μέρος στον σχηματισμό του INQUISITION: μιας ανεξάρτητης αρχής η οποία θα δρα αυτόνομα και χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν, με σκοπό να διερευνήσει τα αίτια της καταστροφής του Temple of Sacred Ashes και της δημιουργίας του Breach, να εντοπίσει τους πράκτορες που τροφοδοτούν το χάος στα βασίλεια του νότου, και να επαναφέρει την τάξη στον κόσμο, με κάθε κόστος. 

inquisition-3“Δράκε, θα σε κάνω παπούτσια στο όνομα της Andrastιανής Νέας Τάξης Πραγμάτων”

Το σενάριο δεν διεκδικεί και δάφνες ποιότητας ή πρωτοτυπίας σαν σύλληψη, αλλά έχει τις στιγμές του, τις ανατροπές του και τις σημαντικές επιλογές του (με τις αντίστοιχες, εξίσου σημαντικές επιπτώσεις στην πορεία του γκεημ), κυρίως μετά το πρώτο Act – υπάρχει ένα θέμα βέβαια αν πρέπει να παίξεις πρώτα 10-15 ώρες πριν “πάρει μπρος” το παιχνίδι, αλλά ευτυχώς εν προκειμένω η αναμονή δικαιώνει τον επίμονο παίκτη και με το παραπάνω. Άλλη ενδιαφέρουσα παράμετρος που προσθέτει τόσο στην σεναριακή εξέλιξη όσο και στο replayability είναι οι επιλογές του παίκτη στο Dragon Age Keep, ένα “μωσαϊκό” επιλογών που αντικαθιστά την δυνατότητα να γίνουν Import τα παλαιότερα saves μας από τα Origins και DA2. Στο Keep ο παίκτης μπορεί να ρυθμίσει ΑΠΕΙΡΕΣ πραγματικά λεπτομέριες ως προς την εξέλιξη διαφόρων γεγονότων στη σειρά ως τώρα (από το τι χαρακτήρας ήταν το Warden στο Origins, ποιος companion ζει ή πεθάινει και ποιος είναι βασιλιάς, μέχρι το αν αφήσατε να ζήσει ή να πεθάνει ένας ράντομ NPC σε μια δευτεροτρίτη ξεχασμένη αποστολή στα Deep Roads!) και να δημιουργήσει ένα Custom World State, προσαρμόζοντας ουσιαστικά τον κόσμο του Inquisition στις επιθυμίες/επιλογές του παίκτη. Άλλες επιλογές αλλάζουν πολύ μικρές λεπτομέρειες, υπάρχουν όμως και άλλες που επηρεάζουν σε αρκετά έντονο βαθμό την σεναριακή εξέλιξη του Inquisition. 

inquisition-4ΑΙΩΝΙΑ ΑΓΑΠΗ. ΑΓΑΠΗ ΑΛΗΘΙΝΗ, ΑΓΝΗ, ΑΜΟΛΥΝΤΗ <3 <3 <3

Μπορεί παραπάνω να αναφέραμε πως το παιχνίδι “ξανοίγεται” σεναριακά μετά το Act 1, αλλά το τί να περιμένετε από το gameplay του τίτλου ξεκαθαρίζει αρκετά νωρίτερα. Mετά τις πρώτες λίγες ώρες περιήγησης στον κόσμο του Inquisition καθίσταται σαφές πως ΔΕΝ μιλάμε για έναν “open-world” τίτλο per se, αλλά περισσότερο για μια γιγάντωση του συστήματος του “επιλέγω τοποθεσία στον χάρτη και ταξιδεύω” που συναντήσαμε και στο Origins – και μιλάμε για γιγάντωση γιατί πραγματικά οι χάρτες των διαφόρων τοποθεσιών στο παιχνίδι είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ, με άπειρο περιεχόμενο και quests, όχι πάντα υψηλής ποίτοτητας βέβαια (για παράδειγμα, ειδικά στο μετριότατο πρώτο Act του game, αφθονούν τα quests του στυλ “μάζεψε 10 κέρατα τράγου” ή “σφάξε 5 αρκούδες”, λες και παίζουμε κάποιο ράντομ κορεάτικο ΜΜΟ grinder). Αυτή η γιγάντωση αντικατοπτρίζεται και στην χρονική διάρκεια του τίτλου σε “εργατοώρες”: το πρώτο μου playthrough, παραλείποντας μερικές περιοχές και χωρίς να κάνω ούτε κατά διάνοια όλα τα quests που μου παρουσιάστηκαν, ξεπέρασε τις 60 ώρες (!) προκειμένου να ολοκληρωθεί.

Οι επισκέψιμες τοποθεσίες του παιχνιδιού χωρίζονται ουσιαστικά σε 2 regions, τα βασίλεια Ferelden and Orlais, ενώ επιλέγουμε τους ταξιδιωτικούς μας προορισμούς μπαίνοντας στο War Room του αρχηγείου της Inquisition, οπότε και ξανοίγονται μπροστά μας οι χάρτες με τους πιθανούς προορισμούς. Εδώ αξίζει να σημειωθούν 2 πράγματα. Αφενός ότι υπάρχουν στον χάρτη και αρκετές μη-plot-critical περιοχές, τις οποίες μπορούμε να εξερευνήσουμε καθαρά για να κάνουμε side-quests, να levelάρουμε, να εξερευνήσουμε ή απλά να χαριεντιστούμε με το Lore βρε αδερφέ, γεγονός που αυξάνει ακόμα περισσότερο την χρονική διάρκεια του Inquisition για κάποιον που θέλει να ξεζουμίσει πλήρως τον τίτλο. Αφετέρου, ανάλογα με το τι κάνουμε στο playthrough μας, ξεπετάγονται στον χάρτη και διάφορα optional Missions τα οποία ΔΕΝ πραγματοποιούμε εμείς αλλά τα αναθέτουμε σε κάποιον από τους 3 Advisors μας (οι οποίοι ουσιαστικά αντιπροσωπεύουν και μια διαφορετική προσέγγιση – Διπλωματία, Κατασκοπία ή Ωμή Στρατιωτική Ισχύ) και τα οποία μας παρέχουν διάφορες αμοιβές, είτε χρήματα, είτε items, είτε αύξηση της επιρροής μας. 

inquisition-5Τυπική όψη του War Map της Ferelden. Οι καρφωμένες μαχαίρες αντιπροσωπεύουν ολοκληρωμένες αποστολές του Main Quest, οι Πυραμίδες σηματοδοτούν τις επισκέψιμες τοποθεσίες, και οι λοιπές “καρφίτσες” τα optional Missions. Πολύ πράμα, σε γενικές γραμμές.

Η αμφιλεγόμενη παράμετρος με αυτά τα Missions είναι ότι για να ολοκληρωθούν απαιτούν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟ, ο οποίος φτάνει από τα 5-10 λεπτά μέχρι τις… 20-24 ώρες στις πιο ακραίες περιπτώσεις. Ω ναι. Επιλέγεις όλο χαρά το mission “Contact Hero of Ferelden”, διαλέγεις ποιον να στείλεις για να το κάνει, και βλέπεις το counter να γραφει “18 ΩΡΕΣ” και να μειώνεται δευτερόλεπτο-δευτερόλεπτο. Κάποιοι μπορεί να μην ενοχληθούν ιδιαίτερα από αυτό. Προσωπικά ένιωσα λες και το game αντιμετωπίζει τον εαυτό του σαν κάποιο κλώνο του Farmville, όπου πρέπει να περιμένεις 12 ώρες για να φυτρώσουν τα μαρούλια σου ξέρω’γω. Η χρονική διάρκεια του game είναι ήδη τεράστια, και το ότι επιχειρούν να αυξήσουν κι άλλο τον χρόνο με φθηνά κόλπα όπως αυτό πραγματικά με αφήνει άφωνο. Πάλι καλά να λέμε που δεν προσέθεσαν και κάνα κουμπάκι “SPEED UP YOUR MISSIONS BY PURCHASING DRAGON AGE COINS – ONLY 4.99$”. 

inquisition-6“Ο χρόνος της αποστολής θα μειώνεται κατά 1 ώρα για κάθε φίλο που πείθεις να αγοράζει το game και να σου κάνει Poke στο Keep σου! Ποτίστε τα μαρούλια σας, αναβαθμίστε τα ραπανάκια σας και ξεκλειδώστε exclusive ποικιλίες σιταριού! Η νέα γενεά open-world RPGs είναι εδώ, και διψάει για νερό και λίπασμα!”

Άλλος σταθερά αμφιλεγόμενος τομέας των Dragon Age είναι το σύστημα μάχης, ειδικά μετά το 2 όπου, από την real-time-with-pause, isometric και αρκετά tactical προσέγγιση του Origins, ξαφνικά μεταπηδήσαμε σε ένα πλήρως Action περιβάλλον με αστραπιαίες κινήσεις και τα νούμερα του damage indicator να κατακλίζουν την οθόνη. Στο Inquisition η αλήθεια είναι πως έγιναν κάποιες προσπάθειες να μετριαστεί η αλγεινή εντύπωση του hackfest που φάγαμε στη μάπα στο 2, με τις κινήσεις των χαρακτήρων να είναι εμφανώς πιο “βαριές”, οπότε οπτικά τουλάχιστον η δράση φαίνεται να είναι σαφώς πιο αργή και μελετημένη. Σαν περιεχόμενο και mechanics βέβαια εξακολουθεί να είναι πιο κοντά στο στυλ του 2 παρά του Origins. Στα κατώτερα επίπεδα δυσκολίας ίσως δεν χρειάζεται καν να εναλλάσσεστε ανάμεσα στα party members σας κατά τη διάρκεια των μαχών – απλά αφήνετε το party να επιτήθεται στον αυτόματο πιλότο, ελέγχετε τον κύριο χαρακτήρα σας, βαράτε και spammάρετε τα skills σας μόλις ολοκληρωθούν τα cooldowns, πίνετε το εκάστοτε potion αν χρειαστεί, περιμένετε να πέσουν οι εχθροί, και επαναλαμβάνετε το παραπάνω για όλες τις υπόλοιπες μάχες. 

inquisition-7Το περίφημο Tactival View, που επιτρέπει να πολεμάμε και σε ισομετρική οπτική γωνία. Γρήγορα καθίσταται σαφές πως το παιχνίδι δεν σχεδιάστηκε και ιδιαίτερα με αυτήν την απεικόνιση κατά νου.

Παρά τα αμφιλεγόμενα στοιχεία βέβαια, αν ειδωθεί με μάτια νηφάλια και χωρίς τις προσδοκίες πως θα είναι ένα ρηξικέλευθο βήμα μπροστά στην εξέλιξη των RPG, είναι γεγονός πως το Inquisition παραμένει ένα άκρως διασκεδαστικό παιχνίδι. Τόσο ως προς την εξερεύνηση των τεράστιων περιοχών και το questing, όσο και με την αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Και ειδικά σε αυτό το τελευταίο σκέλος οφείλει να τονισθεί το πόσο αδικείται προκαταβολικά το Inquisition λόγω του αίσχους που βιώσαμε στο 2, το οποίο αίσχος προδιάθεσε αρνητικά σχεδόν τους πάντες και για το Inquisition.

Ένα χαρακτηριστικό παραδειγμα του τι θέλω να πω εμπεριέχει τον Iron Bull, τον πρωταγωνιστή του ΤΡΑΓΙΚΟΥ βίντεο που λίνκαρα παραπάνω. Σε έναν από τους διαλόγους του (τυπικά, ανάμεσα στις αποστολές του Main Quest, έχουμε την δυνατότητα να μιλήσουμε με τους companion NPCs μας για διάφορα θέματα), προτείνει στον παίκτη να υποκριθούν πως είναι απλοί στρατιώτες του Inquisition, προκειμένου να αναμειχθούν με τους υπόλοιπους απλούς στρατιώτες και να αφουγκραστούν τις διαθέσεις και το ηθικό του απλού λαού μετά τα τελευταία γεγονότα στο σενάριο. Εκεί ο παίκτης έχει την επιλογή είτε να “υποκριθεί” μέχρις εσχάτων ή να σπάσει το roleplay του λόγω αυτών που ακούει. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα διασκεδαστικό και καλογραμμένο Instance, ένα από τα πολλά που θα συναντήσουμε στις συναναστροφές του παίκτη με τους NPCs του. Ουδείς όμως μίλησε για αυτά – όλοι επικεντρώνονται στο “You want to ride the Bull” του παραπάνω βίντεο, και δεν γίνεται να τους αδικήσουμε και ιδιαίτερα για αυτό.

Για αυτήν την κατάσταση βέβαια φταίει η εμπειρία του 2, φταίει και το κακοπροαίρετο κοινό, αλλά δεν είναι άμοιρη ευθυνών και η ίδια η εταιρία. Όταν πχ σου παρέχεται by default ΠΑΝΤΑ η επιλογή στους διαλόγους του Inquisition να φλερτάρεις ΜΕ ΟΛΟΥΣ τους NPCs, άντρες ή γυναίκες, άσχετα με τον χαρακτήρα σου, νιώθεις πως υπάρχει μια αναταραχή στη Δύναμη ρε παιδί μου. Δηλαδή, τί επιδιώκουν ακριβώς; Να το παίξουν “απελευθερωμένοι” και χωρίς ταμπού; Να προσδώσουν στον κόσμο του παιχνιδιού αέρα πλήρους σεξουαλικής απελευθέρωσης; Απλά να προκαλέσουν; Και, ότι και αν ισχύει, δεν γνωρίζουν πως μια σεβαστή και ηχηρή μερίδα του gaming κοινού θα αρπαχτεί από αυτό το κλίμα και θα επικεντρωθεί σε αυτές τις λεπτομέριες, αγνοώντας πλήρως το υπόλοιπο game; 

inquisition-8Ας ασχοληθούμε με κάτι πιο σοβαρό όμως. ΑΡΚΟΥΔΕΣ: είδος υπό εξαφάνιση, ή ΥΠΟΥΛΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ που μισεί την ανθρωπότητα;

Παραβλέποντας όμως τα όποια (αναμενόμενα, με βάση το ιστορικό της εταιρίας) σκαλώματα, όπως αναφέραμε και παραπάνω το γεγονός παραμένει πως το Inquisition είναι εν τέλει ένας πλήρως αξιόλογος τίτλος. Σίγουρα δεν είναι το απόλυτο RPG της γενεάς μας που θα επαναπροσδιορίσει το είδος (φήμες λένε πως αυτό παίζει να βγει τον Μάιο του ’15), αν και με βάση το σκέλος του η αλήθεια είναι πως προσπαθεί να πλασαριστεί ως τέτοιο. Και αυτό το γιγαντιαίο σκέλος είναι ένα από τα πράγματα που σου μένουν στο τέλος – τόσο σεναριακά, με βάση τα κοσμογονικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στον κόσμο, όσο και σε έκταση περιεχομένου και σε απλούς αριθμούς ωρών που μπορεί να αφιερώσει κάποιος σε αυτό. Το Inquisition έχει κάτι για τον καθένα: άπειρα quests, πολλές και αχανείς τοποθεσίες με ποικιλία πανέμορφων περιβάλλοντων για να χαζεύει όποιος την βρίσκει με κάτι τέτοια, πάμπολλα Codex Entries για τους λάτρεις του Lore, πολυάριθμή συλλογή από Mounts για τους ψυχαναγκαστικούς, δυνατότητα να διακοσμήσεις το προσωπικό σου Keep με διάφορες αποχρώσεις για τις μικρές μας φίλες, υποτυπώδες Multiplayer (παρόμοιας φύσεως με αυτό που είδαμε στο Mass Effect 3, αλλά επαρκώς πιο άχρηστο) και μάλιστα με παροχή microtransactions για όσους δεν έχουν τι να κάνουν τον χρόνο τους και τα λεφτά τους, ξεχωριστές επιλογές στο σενάριο με εξίσου ξεχωριστές επιπτώσεις στον κόσμο για όσους ανώμαλους επιθυμούν τα RPG τους να είναι όντως RPG (απαπα, διαστροφή), εμφάνιση αρκετών χαρακτήρων από τα πρώτα games της σειράς για όσους επιθυμούν να νιώσουν πως πάνω απ’όλα παίζουν το τρίτο Dragon Age.

Σε τελική ανάλυση, αυτό το τελευταίο ίσως να είναι και το γεγονός που ικανοποίησε περισσότερο εμένα προσωπικά: πως το Inquisition, σε αντίθεση με το feeling που μου έβγαζε το 2, έστω και μετά το μέτριο και βαρετό πρώτο Act και παρά τις αρχικές χαμηλές προσδοκίες λόγω του κλίματος που ανέλυσα στον εκτενή πρόλογο του review, μόλις ετερματίσθη και άρχισαν να ρολάρουν στην οθόνη τα credits, με έκανε να ΝΙΩΣΩ πως έπαιξα όντως ένα Dragon Age game. Και αυτό από μόνο του είναι ικανό να με κάνει να μπορώ να παραβλέψω και να συγχωρέσω αρκετά από τα ψεγάδια του.

 

Το Dragon Age: Inquisition μας το διέθεσε η CD Media, η οποία διανέμει το παιχνίδι στην Ελλάδα.

Pros

  • Τεράστιο πραγματικά μέγεθος
  • Πολλές και σημαντικές επιλογές, στο κυρίως σενάριο αλλά και δευτερευούσης σημασίας
  • Επανένωση με αρκετούς γνωστούς χαρακτήρες της σειράς
  • Αρκετά διασκεδαστική συναναστροφή με τους companion NPCs
  • Μεγάλος βαθμός παραμετροποίησης του κόσμου μέσω του Dragon Age Keep
  • Πανέμορφες τοποθεσίες
  • Morrigan <3
  • Η πολύ ενδιαφέρουσα κατάσταση του κόσμου στο φινάλε αφήνει ορθάνοιχτες τις πόρτες και για άλλο μελλοντικό game

Cons

  • Αρκετά “πεζές” μάχες
  • Το βαρετό Act 1 κουράζει αρκετά μέχρι να μπει στο ψητό
  • Optional Missions που απαιτούν ΩΡΕΣ πραγματικού χρόνου για να ολοκληρωθούν, α-λα Farmville
  • Ανούσιο Multiplayer, και μάλιστα με microtransactions
  • Λίγα (ευτυχώς) bugs που δεν έχουν διορθωθεί ούτε με τα τελευταία patches
  • Τυπικά romances που προσπαθούν με το ζόρι να προκαλέσουν χωρίς λόγο
  • Overpowered αρκούδες (ε, έπρεπε να το γράψω κάπου και αυτό)

RATING - 84%

84%

Κώστας Καλλιανιώτης

Archaeologist/Historian, RPG Player, Motörhead fan, Consumer of Mutton.

19 Comments

  1. Νιώθω τον αρκουδεϊκο πόνο σου, Αδελφέ Γκουνελιόν.

    Επίσης, παίζει να είναι με διαφορά το πιο μερακλίδικο ρηβιού του DA: Inquisition που θα βγει ποτέ στα Ελληνικά ίντερνετς. Έτσι, τζάστ α χάντς.

  2. Απ’ το πουθενά. Ευχάριστη έκπληξη με λίγα λόγια. Σίγουρη αγορά λοιπόν, στην goty εκδοση όμως.

  3. Ωραίος Κώστα!
    Θέλω να σταθω σε κάποια σημεία:
    1)Scaling υπάρχει;
    2)Κατά τις missions με τους advisers δε γίνεται να ασχοληθούμε με τίποτε άλλο; Αν σώσουμε και το αφήσουμε, την επομενη φορά που θα το πιάσουμε το χρονόμετρο θα ξεκινήσει από την αρχή;
    3)Θέματα στο interface εξακολουθούν να υπάρχουν ή διορθώθηκαν από patch; Για παράδειγμα περιστροφή της κάμερας όταν ο δείκτης του ποντικιού ακουμπάει στις άκρες της οθόνης και autoattack υφίστανται;

  4. ωραιο ρηβιου.
    θελω κι εγω να ρωτησω για τα οπσιονα μισο. δε θελω ρε παιδι μου να κουραζω τους αντβαιζορς. μπορω να τα καμω εγω? αν οχι, τι χαζομαρα ειν αυτη? στο πλαισιο του ανακατεματος των ειδων, υποτιθεται οτι ειναι strategy πινελια?
    η μηπως κανω ροουλ πλεινγκ και βλεπω και παιζω την αποστολη μεσα απ τα ματια του αντβαιζορ? τι καμμενη ιδεα παντως κι αυτη.

    επισης, μεγαλο ντισαποιντ, χεληο, με τη φατσα του ηρωα σου. περιμενα κατι πιο κακασχημο και σκοτεινο. με τετοια μουρη πως να μη σε φλερταρει ο αρχηγος του στρατου ή κι ο οποιοσδηποτε φανταρος ακομα ακομα?
    επισης, βγαλτε επειγοντως mod που να μπορουμε να παιξωμε την αρκουδα. το νεο τρεντ του ρεηκουί.

  5. 1) Υπάρχει ελαφρύ scaling σε κάθε περιοχή, ειδικά στις πρώτες. Ανάλογα με το λέβελ του χαρακτήρα, θα υπάρχουν πάντα low-level και high-level εχθροί. Πχ αν είσαι λεβελ 5, στην πρώτη περιοχή θα πετυχαίνεις εχθρούς από λέβελ 4 έως 8, αν επιστρέψεις στην ίδια περιοχή ως λέβελ 15 θα βρεις εχθρούς από 12 ως 16, κτλ. Αλλά το “περιθώριο level” ποικίλει από περιοχή σε περιοχή, κυρίως σε περιοχές που έχουν σχέση με το Main Quest. Για παράδειγμα όταν είναι να πας στην περιοχή “Κουκουβάουνες” για να αντιμετωπίσεις τον λακέ του αρχικακού, θα σου πει το γκεημ “recommended levels: 16-19” οπότε αν πας εκεί ως λέβελ 12 θα φας ξύλο. Τα unique bosses όπως οι Δράκοι κάθε περιοχής νομίζω είναι fixed και οι μόνοι που δεν έχουν scaling, αλλά θα το διερευνήσω περαιτέρω αυτό το τελευταίο για σιγουριά.

    2) Nαι, γίνεται, το game συνεχίζει κανονικά. Questάρεις κανονικά, κλείνεις και το PC αν θες, και το counter συνεχίζει να μετράει. Επιστρέφεις το επόμενο απόγευμα από το Trinidad με το τζέτ σου, μπαίνεις στο γκεημ, σου έρχεται ειδοποίηση “mission completed” και πας στο War Room και βλέπεις τι reward σου έδωσε το mission. Για αυτό μου θύμισε τόσο στυλ farmville.

    3) Περιστροφή της κάμερας όχι, autoattack όχι :Ρ Δεν είμαι σίγουρος αν σκοπεύουν ποτέ να τα προσθέσουν αυτά, αλλά one can always hope.

  6. Τα missions τα κάνουν μόνο οι αντβάιζορς, μπρουσάρα. Ναι είναι “ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΕΤΖΕΙ ΜΕΤΑ ΓΚΑΙΟΙΜΕΙΝΓΚ ΠΙΝΕΛΟΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΤΡΑΙΨΗ ΤΩ ΕΙΔΩΣ”. Τον στέλνεις, περιμένεις να γυρίσει, και μόλις περάσει η ώρα λαμβάνεις κείμενο με το τι και πως και ποιον έκανε εκεί ο αντβάιζορ.

    Βασικά η φάτσα του χαρακτήρα μου ούτε εμένα μου άρεσε, αλλά τον έκανα τελείως βιαστικά για να μπω στο γκεημ επιτέλους γιατί αν σκάλιζα όλες τις ρυθμίσεις ήθελα +10 ώρες χαλαρά. Διάλεξα ένα από τα pre-sets, του έβαλα μουστάκι και ξεκίνησα :Ρ Έφτιαξα τώρα έναν ελφ μάγο που έχει ουλές παντού, από τα μάγουλα μέχρι το δέρμα ανάμεσα στα ματόκλαδα.

  7. μουστακι?? ω θεοί, ΜΟΥΣΤΑΚΙ???
    ακουω στ αυτια μου να παιζει σε 1000 ντεσιμπελ το YMCA. και μ αρεσει που σε πειραξαν τα γκέι ρομάνσης, κατα τ αλλα.
    ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΘΕΙΟ ΜΕ ΤΟ ΜΟΥΣΤΑΚΙΙΙ?????

  8. Το μουστάκι προοριζόταν ως ανδροπρεπές tribute στην θητεία μου που μόλις τελείωσε. Πού να φανταστώ ο δύσμοιρος πως οι αντίστοιχοι ΕΠΟΠ του Dragon Age θα έβλεπαν το μουστάκι και θα σεληνιάζονταν οσάν σκύλες σε οίστρο.

  9. Χαίρομαι που τελικά σου άρεσε το παιχνίδι παρά τις ενστάσεις σου. Επίσης για μένα αξίζει να αναφερθεί το καλό crafting του παιχνιδιού. Λόγω τρεξίματος με διάφορα θέματα έχω μείνει ακόμα στις 63 ώρες παιχνιδιού και έχω ολοκληρώσει το 1/3 του παιχνιδιού αν μπορεί να διατυπωθεί κάτι τέτοιο σε ένα σχεδόν αχανές-με την καλή έννοια- παιχνίδι.

  10. Βγήκε πολύ καλό το παιχνίδι παρα τις αμφιβολίες και τις επιφυλάξεις μετα το DA2, πολύ ευχάριστη προσθήκη το DA keep, άκρως βολικό για εμένα, ενω για τα gay romances τι να πω… θα τους κρίνει η ιερά εξέταση :p

  11. Στο Crafting το μόνο που με χάλασε είναι αυτή η νοοτροπία του να τρέχεις γύρω-γύρω και να φαρμάρεις material nodes όπως γίνεται στα ΜΜΟ πάλι. Διάσπαρτο Iron στην πρώτη περιοχή, διάσπαρτο Obsidian στην 2η, Onyx στην 3η, μάζεψε και 60 elfroot για να αναβαθμίσεις τo Healing Potion σου… θα μπορούσαν να το είχαν προσεγγίσει κάπως διαφορετικά το πράμα.

  12. Μερικές διορθώσεις-διευκρινίσεις

    -Level scaling δεν υπάρχει καθόλου. Απλώς σε κάθε περιοχή υπάρχει ένα level range πχ 12-15 το οποίο δεν αλλάζει όποτε και να την επισκεφθείς.

    -Ο χρόνος στις αποστολές δεν είναι τόσο τραγικός όσο τον παρουσιάζεις γιατί κυλάει όντως real time αλλά δε σταματάει όταν κλείσεις το παιχνίδι. Οπότε βάζεις τις βαριές αποστολές το βράδυ και αύριο μετά τη δουλειά θα έχουν ολοκληρωθεί. Περισσότερο είναι έτσι για να υπάρχει μια έννοια και μια ανάγκη για προγραμματισμό (ποιος advisor θα κάνει τι, πότε, κ.λ.π.)

    Επιπλέον τα ίδια τα missions ποικίλουν αρκετά βάσει τον επιλογών soy(από quests, από ποιος advisor θα τα κάνει, τι θα αποφασίσεις όταν κρίνεις του διάφορους αιχμάλωτους NPCs) δημιουργώντας mission chains με ανάλογα rewards όσο τα προχωράς.

    Σε κάθε περίπτωση πιστεύω πως είναι ένας τίτλος που τα αξίζει τα λεφτά του και κοντράρει το DAO άνετα.

    edit: Περί αποστολών τώρα είδα ότι το διευκρινίζεις σε comment αλλά καλό θα ήταν να φαίνεται και στο review.

  13. Πήγα στα Hissing Wastes όντας λέβελ 17 και οι εχθροί που πετύχαινα στα πρώτα camps ήταν λεβελ 18. Επέστρεψα εκεί μετά από 2 λέβελς στα ίδια camps και πέτυχα Red Templars λεβελ 19-20. Υπάρχει scaling σε κάθε περιοχή, αλλά είναι “ελαφρύ” όπως το έθεσα και παραπάνω και πάντα υπακούει στο level range που αναφέρεις κι εσύ.

    Ως προς τα missions, το ότι ο χρόνος συνεχίζει να κυλάει διαρκώς το θεώρησα αυτονόητο βασικά, εξ ου και ο παραλληλισμός με το farmville. Για αυτό δεν το ανέφερα επακριβώς και στο κείμενό μου. Και επιμένω πως το να απαιτούν 18-24 ώρες είναι τραγικό από όποια πλευρά και να το δει κανείς. Ακόμα και τις 2ωρες-3ωρες αποστολές μπορώ να τις καταπιώ με μεγάλη επιείκια, τα 12+ όμως με τίποτα. Απλά είναι λογική που δεν συμβαδίζει με single-player παιχνίδι.

    Έτσι λειτουργεί το companion material gathering στο SWTOR της ίδιας εταιρίας, εντελώς τυχαία. Ανάλογα με το profession που έχεις σου παρουσιάζονται material gathering αποστολές με ολοένα και αυξανώμενη δυσκολία, χρονική διάρκεια και ανταμοιβή, στέλνεις τους NPCs σου να τις πραγματοποιήσουν (κάθε NPC έχει και “ειδίκευση” ώστε συγκεκριμένα crafting missions να τα κάνει πιο σύντομα), και μετά από συγκεκριμένο χρονικό διάστημα επιστρέφει και σου φέρνει το reward. Ίσως θεώρησαν πως το σύστημα ενός ΜΜΟ να λειτουργεί καλά στο Dragon Age, προσωπικά διαφωνώ όμως.

  14. Ευχάριστη παρουσίαση Hellion, ευχαριστούμε!

    Προσωπικά το βρήκα χειρότερο από το DA 2, και ο λόγος είναι ότι η δράση του είναι απλά απαράδεκτη! Το σύστημα μάχης είναι άβολο, πρόχειρο, με έλλειψη τακτικής και άβολο χειρισμό / κάμερες. Αν κάποιος μπορεί να συμβιβαστεί με αυτό (προσωπικά δεν τα κατάφερα) σίγουρα αξίζει ένα playthrough για να δει τα υπόλοιπα στοιχεία του παιχνιδιού που αναφέρεις. Για μένα πάντως ήταν τεράστια απογοήτευση (γούστα είναι αυτά).

  15. Είμαι αρκετά σίγουρος ότι αυτό που συμβαίνει απλώς κάποια άλλα κομμάτια στην ίδια περιοχή (υποπεριοχές αν θες) έχουν διαφορετικού επιπέδου αντιπάλους από άλλες. Σίγουρα πάντως δεν έχω συναντήσει ποτέ τους ίδιους ακριβώς εχθρούς να έχουν αλλάξει level.

    Κάτι άλλο που θα ήθελα να διευκρινισθεί για τα missions είναι το οτιδήποτε αφορά quests, ξεκλειδώματα νέων περιοχών και γενικώς κάποια αποστολή που θα επηρεάσει τη ροή του playthrough ολοκληρώνεται ακαριαία.

Leave a Reply

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
en_USEN