OUTLAND
Είναι αλήθεια ότι αρκετές φορές δυσκολεύομαι να βρω τα λόγια με τα οποία θα ξεκινήσω μία επισκόπηση κάποιου τίτλου. Με το Outland το φαινόμενο ενισχύθηκε καθότι το παιχνίδι με άφησε αρκετά διχασμένο στο τέλος. Ας τα πάρουμε από την αρχή και όλα θα εξηγηθούν στην πορεία.
ΚΑΠΟΥ, ΚΑΠΩΣ, ΚΑΠΟΤΕ
Η ιστορία μας ξεκινάει με τον ήρωά μας να βλέπει διάφορα οράματα γύρω από την κοσμογονία: δύο αδερφές, οι προσωποποιήσεις του Ήλιου (φως) και της Σελήνης (σκοτάδι), αφότου έφτιαξαν τον κόσμο αποφάσισαν ότι ήθελαν να τον καταστρέψουν ώστε να τον ξαναπλάσουν. Στο διάβα τους, τριάντα χιλιάδες χρόνια πριν, ένας ήρωας κατάφερε να τις φυλακίσει με κόστος τη ζωή του. Τώρα φαίνεται ότι το δέσμιο ζευγάρι προσπαθεί να σπάσει τις αλυσίδες του και να φέρει πάλι το χάος στον κόσμο. Εμείς ως η μετενσάρκωση του ήρωα που τις είχε νικήσει τόσα χρόνια πριν καλούμαστε να τις νικήσουμε.
Το σενάριο δεν καινοτομεί ούτε κρατάει κάποιον σε αγωνία για το τι πρόκειται να συμβεί. Παρόλα αυτά αποτελεί μία άριστη πλατφόρμα πάνω στην οποία χτίζεται ένας πολύ καλός metroidvania platformer τίτλος. Αυτό ακριβώς είναι και το Outland. Ο σχεδιασμός του παιχνιδιού είναι εξαιρετικά προσεγμένος. Οι σχεδιαστές στη Housemarque εκμεταλλεύονται τη διττή φύση της νέμεσης του παιχνιδιού ώστε να ενσωματώσουν gameplay χαρακτηριστικά από το εξαιρετικό Ikaruga. Το κύριο στοιχείο του Outland, είναι ότι μπορούμε να εναλλασσόμαστε από τη φωτεινή μορφή (μπλε) στη σκοτεινή (κόκκινη), μηχανισμός παρόμοιος με αυτό του Guacamelee. Η κάθε μορφή μπορεί να απορροφήσει επιθέσεις της ίδιας ενέργειας και να προκαλέσει ζημιά σε αντιπάλους του αντίθετου χρώματος.
Πέραν της βασικής επίθεσης που πραγματοποιείται σε κοντινή απόσταση μέσω της σπάθης μας, υπάρχουν και οι super attacks που ξοδεύουν ενέργεια για να πραγματοποιηθούν. Η ενέργεια αναπληρώνεται σταδιακά καθώς απαλλάσσουμε τους αντιπάλους από τη μιζέρια τους. Δείγμα του εξαιρετικού σχεδιασμού είναι ότι υπάρχουν αρκετά διαφορετικοί εχθροί (τουλάχιστον 10 τύποι) οι οποίοι μπορούν να με νικηθούν αποτελεσματικά με διαφορετικό τρόπο ο κάθε ένας. Άλλο ένα εξαιρετικό δείγμα σχεδιασμού είναι όλες οι μάχες με τα bosses. Είχα πάρα πολύ καιρό να δω τόσο καλοσχεδιασμένες μάχες με αποκορύφωμα τη μάχη στο τέλος όπου όντως νιώθεις ότι έχεις να πολεμήσεις με μία αρχέγονη δύναμη.
Κατά την άποψη του γράφοντος ένας καλός metroidvania τίτλος κρίνεται κατά κύριο λόγο, πλέον, από το πόσο καλά δομημένες έχει τις διάφορες πίστες του και πόσο ανεπαίσθητα οδηγεί το χρήστη σε backtracking χωρίς να τον κουράζει. Πρόσφατα παραδείγματα που ανασύρονται από τη μνήμη είναι τόσο το Guacamelee όσο και το Unepic. Το Outland παρότι έχει τη δυνατότητα backtracking δεν υποχρεώνει το χρήστη να γυρίσει πίσω σε περιοχές που έχει εξερευνήσει μετά το πέρας κάθε «κεφαλαίου». Αυτός ο παράγοντας είναι ελαχιστοποιημένος και περιορίζεται κατά κύριο λόγο στο αν ο χρήστης θέλει να μαζέψει όλα τα κρυμμένα collectibles (περικεφαλαίες με την ονομασία Mark of the Gods και αμφορείς γεμάτους με νομίσματα), καθώς ορισμένα από αυτά είναι προσβάσιμα μόνο με τη χρήση ειδικών ικανοτήτων.
Κάθε πίστα περιέχει αρκετά checkpoints τα οποία ενεργοποιούνται μόλις περάσουμε από δίπλα τους. Εκεί κάνουμε respawn σε περίπτωση καταφέρουμε να φτάσουμε την υγεία μας στο μηδέν. Εν τέλει το παιχνίδι παρότι έχει άψογο σχεδιασμό και αρκετά καλή ισορροπία μεταξύ των στοιχείων του (platforming και killing stuff), περιορίζεται σε ένα απλό – πήγαινε σε εκείνο το σημείο της πίστας, χτύπα μοχλό για να ανοίξει η πόρτα ώστε να προχωρήσεις, όλα οκ προχώρα.
ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΩΜΑΤΑ, ΕΝΑΣ ΠΙΝΑΚΑΣ
Στην ερώτηση «ποιο είναι το καλύτερο στοιχείο του Outland;» η απάντηση σίγουρα για μένα είναι η καλλιτεχνική του απεικόνιση. Με τη χρήση κατά κύριο λόγο τριών χρωμάτων (κόκκινο, μπλε και χρυσό) και του μαύρου το Outland αποδίδει με έναν εξαιρετικό μινιμαλισμό όλο τον κόσμο του. Όλη η τεχνοτροπία του παιχνιδιού είναι επηρεασμένη από πολιτισμούς της Κεντρικής Αμερικής διατηρώντας ένα χαρακτήρα που θυμίζει και το πολυαναμενόμενο Apotheon.
Το κυριότερο αρνητικό του τίτλου που ενδεχομένως να συναντήσει κάποιος είναι ο χειρισμός του. Μετά την απόπειρα των πρώτων 10 λεπτών με το πληκτρολόγιο, παλεύοντας με ένα ομολογουμένως στριφνό key mapping, το χειριστήριο ήταν μονόδρομος. Βρίσκω το παραπάνω λογικό, καθότι το Outland δεν είναι πρόσφατη κυκλοφορία, αλλά μεταφορά από τις κονσόλες στις οποίες είχε εμφανιστεί το 2011. Παρόλα αυτά δε δικαιολογεί την έλλειψη καλύτερης τροποποίησης του χειρισμού στα μέτρα του μέσου PC user. Αυτό ίσως να αποθαρρύνει οποιονδήποτε δεν έχει στην κατοχή του ακόμη και ένα υποτυπώδες controller.
ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ
Μίλησα στην αρχή του άρθρου για διχασμό ως προς την απόφασή μου για το Outland. Μόλις τελείωσα τον τίτλο σκέφτηκα κατά κύριο λόγο ότι «η αγάπη άργησε μία μέρα ή καλύτερα 3 χρόνια». Όταν είχε πρωτοβγεί στο XBLA και λίγο αργότερα στο PSN, περίμενα με συγκρατημένη αισιοδοξία ότι αυτό το διαμαντάκι θα έρθει σύντομα και στο PC. Το Outland εξακολουθεί να είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι, αλλά πλέον δεν μπορεί να συναγωνιστεί το υπερπλήρες Guacamelee. Ομολογουμένως τα δύο παιχνίδια έχουν διαφορετική νοοτροπία και προσέγγιση, παρότι έχουμε να κάνουμε με δύο metroidvania τίτλους. Παρόλα αυτά πέραν των coop challenges που υπάρχουν, δεν είναι ένα παιχνίδι το οποίο με τράβηξε ώστε να ελέγξω κάθε πιθαμή του πέρα για πέρα και πιστεύω ότι αυτό θα ισχύει για την πλειονότητα των gamers (πέραν των achievement hunters). Τελικά αυτό που έχει όμως σημασία είναι ότι για τις 8 ώρες που διαρκεί είναι ένα εξαιρετικό σφηνάκι για χαλαρό platforming, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα έναν πανέμορφο κόσμο.
Pros
- Πανέμορφη καλλιτεχνική προσέγγιση
- Στιβαρό platforming
- Πάρα πολύ καλός σχεδιασμός των διαφόρων επιπέδων…
Cons
- … που περιορίζεται τελικά σε “χτύπα το μοχλό, και προχώρα”
- Απαίτηση χειριστηρίου για να κάνει τη ζωή πιο εύκολη
Νομίζω πλέον ότι τα indie game έχουν κάνει τον κύκλο τους. Αυτό η μαζική διάθεση indie τιτλων που πλέον δεν έχουν να προσφέρουν και τίποτα καινοτόμο έχει αρχίσει να κουράζει.
ΣΤΟ ΣΟΥΗΤΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΙΝΟΥΞ ΟΜΩΣ, ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΤΑ ΠΑΙΖΕΙΣ ΕΤΟΥΝΑ ΤΑ ΙΝΤΥ.
(Αααχχ η χαρά του να μπαίνεις σε ράντομ άρθρα 4ετίας και να ξαναδιαβάζεις τα σχόλια…)
Έχεις ένα δίκιο αν και εξαρτάται τον τίτλο. Σίγουρα έχουμε κορεστεί ειδικά με τη φιλόδοξη σαβούρα που βγαίνει στο Steam GreenLight. Εν προκειμένω για το συγκεκριμένο τίτλο το πρόβλημα είναι ότι κυκλοφόρησε για τη Μητέρα Πλατφόρμα 3 χρόνια αργότερα. Το αποτέλεσμα είναι να δούμε πιο γεμάτους τίτλους που είχαν σαφή επιρροή από το Outland πολύ νωρίτερα από αυτό.
… Και που λες, βάζεις κι ένα Valdis story μετά και καταπίνεις τα λόγια σου…:)
Δηλ. πρέπει κάτι να ανακαλύπτει τον τροχό για να μην κουράζει;
Όχι, αλλά να μην περιμένουν να τρέξουμε να το αγοράσουμε για 20€ όταν πρωτοβγεί, όταν έχουμε παίξει ένα τσουβάλι παρόμοια παιχνίδια. Όποιος θέλει να κάνει λεφτά με το κυβικό μέτρο, ας δει τι έχουν κάνει μεγάλοι πρωτοπόροι δημιουργοί.
Σαν τα “horror” games ένα πράμα.
Συμφωνώ απολύτως με τον Αδερφό Τσεκ-Του-Φάιαρ.
Ενώ κάποτε τα indies ήταν μια ευχάριστη εναλλακτική από το κορεσμένο mainstream, πλέον έχουμε ας πούμε πέντε δυνατούς indie τίτλους κάθε χρόνο και κυριολεκτικά πεντακόσια κακέκτυπα του καθενός. Κάπου δεν παλεύεται. Ετοιμάζω ένα αναλυτικό άρθρο γι’αυτή την κατάσταση και όταν σταματήσει να με κλωτσάει ο δαίμονας της αληθινής ζωής, θα το ποστάρω να συζητήσωμεν για τον κακό χαμό!
Wot? 5?
Κάντα 10-15 καλύτερα (τουλάχιστον μέχρι την περσινή χρονιά), και πάλι περισσότερα είναι από τους αντίστοιχους καλούς AAA τίτλους.
Δεν αναφέρομαι στους καλούς ή ενδιαφέροντες indie τίτλους αλλά στους πραγματικά ΣΠΟΥΔΑΙΟΥΣ, τα must plays. Δεν ξέρω, νιώθω μια έντονη αίσθηση επανάληψης και βλέπω τα ίδια μοτίβα να επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, ενώ ταυτόχρονα το Steam πλημμυρίζει καθημερινά από αδιάφορες προτάσεις.
Ok δεκτό αλλά (just in case) όταν λέμε για indie μην πάει ο νους ΜΟΝΟ σε παιχνίδια τύπου Outland και Supermeatboy π.χ. πρόσφατα κυκλοφόρησε το Endless Legend το οποίο έχει πάρει πολύ καλές κριτικές αλλά μάλλον θα περάσει στο ντούκου σε μεγάλη μερίδα παικτών (Saaaave us Tsooooook)…:D
EDIT: Α, και μην ξεχνιόμαστε έρχονται Legend of Grimrok 2 και Lords of Xulima 😉
απο ενα gameplay video που ειδα, μοιαζει με μειγμα:
Another world / Flashback / Prince of Persia (το πρωτο και το δευτερο) κλπ
ενδιαφερον!