RESIDENT EVIL 0 HD REMASTER
Το τι εστί η σειρά Resident Evil είναι λίγο πολύ γνωστό σε όλους. Αυτό που όμως λίγοι ξέρουν είναι ότι η αρχική σύλληψη για τον σχεδιασμό ήταν αρκετά διαφορετική από αυτό που τελικά είδαμε και αγαπήθηκε από το κοινό. Οι τεχνικοί περιορισμοί ουσιαστικά επέβαλλαν την στατική κάμερα με όλα τα συνεπακολουθούμενα της και τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία. Όταν το 2005 η σειρά απαλλαγμένη από αυτούς τους περιορισμούς πέρασε στο επόμενο στάδιο, ξεκίνησε μία συζήτηση η οποία κρατάει μέχρι και σήμερα και έχει να κάνει με την αλλοίωση της φύσης της έτσι όπως την μάθαμε πριν από 20 χρόνια. Το Resident Evil Zero ήταν ο τελευταίος εκπρόσωπος της παλιάς σχολής και κυκλοφόρησε το 2002 αποκλειστικά για το Nintendo Gamecube, όπου είχε την ατυχία η κυκλοφορία του να συμπέσει με το εξαιρετικό από κάθε άποψη REmake (το οποίο κυκλοφόρησε πέρσι και για PC σε remaster έκδοση της οποίας το review από το Μάνο Καρκαλέμη μπορείτε να διαβάσετε εδώ) και τελικά να μην πάρει την αναγνώριση που του αναλογούσε.
Το Resident Evil 0 HD Remaster τοποθετείται χρονικά ακριβώς πριν τα γεγονότα του πρώτου τίτλου και μας εξηγεί πως οδηγηθήκαμε σε αυτά. Ένα τρένο εκτροχιάζεται μετά από επίθεση leeches στο δάσος έξω από τη Racoon City ενώ ένας μυστηριώδης άντρας παρακολουθεί από το δίπλα βουνό. Η Bravo Team των STARS σπεύδει να εξετάσει το τι γίνεται, όμως το ελικόπτερό τους προσκρούει στο έδαφος μετά από μηχανική βλάβη και κάπου εκεί ξεκινάει η περιπέτεια μας. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η ομάδα θα διαπιστώσει ότι στο τρένο ήταν επιβάτης και ο θανατοποινίτης Billy Coen με τους συνοδούς του να είναι νεκροί και χωρίζεται για να τον ψάξει. Εμείς παίρνουμε τον έλεγχο της όχι άγνωστης στους φίλους της σειράς νεοδιόριστης αστυνομικού Rebecca Chambers και η αποστολή μας αρχίζει. Πολύ σύντομα θα συναντήσουμε και τον Billy με τον οποίο θα αναγκαστούμε να συνεργαστούμε έτσι ώστε να μπορέσουμε να επιβιώσουμε σε ένα περιβάλλον γεμάτο ζόμπι και τέρατα. Φυσικά τόσο το σενάριο όσο και το voice acting δεν διεκδικούν δάφνες ποιότητας, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει.
Όλα όσα εδραίωσαν τα Resident Evil στην συνείδηση του κόσμου ως “πατέρα” τους είδους των survival horror games (έστω και αν αυτός ο τίτλος κανονικά ανήκει στο Alone in the Dark) επιστρέφουν και εδώ. Η έντονη αίσθηση τρόμου για το τι θα συναντήσουμε στην επόμενη οθόνη επιστρέφει, ενώ απαραίτητη είναι και η συνετή χρήση των πυρομαχικών που δεν υπάρχουν σε αφθονία. Σε αυτό το κομμάτι το “Zero” τα πηγαίνει περίφημα ακόμα και σήμερα, αφού καταφέρνει να δημιουργήσει μία επιβλητική ατμόσφαιρα παρά το γεγονός ότι στο σύνολο του φαντάζει αρκετά αναχρονιστικός σαν τίτλος. Η προσέγγιση με την ανάγκη για εξερεύνηση και την επίλυση κάποιων στοιχειωδών γρίφων ακολουθείται και εδώ, ενώ υποβοηθείται και από την ύπαρξη για μία ακόμα φορά ενός μεγάλου mansion στο οποίο περνάμε την περισσότερη ώρα της ενασχόλησης μας.
Πέρα όμως από τα γνωστά και αναμενόμενα, υπάρχουν και 2 σημαντικές προσθήκες/διαφοροποιήσεις. Πλέον δεν υπάρχουν διαφορετικά σενάρια όπως συνέβαινε σε άλλους τίτλους της σειράς, όμως στο ένα διαθέσιμο χειριζόμαστε 2 χαρακτήρες, την Rebecca και τον Billy. Ο καθένας τους έχει κάποιες μοναδικές ικανότητες και με την συνεργασία τους επιτυγχάνουμε την πρόοδο στο παιχνίδι. Η αλήθεια είναι ότι η υλοποίηση του συστήματος για την συνύπαρξη των χαρακτήρων δεν ξεχειλίζει από πρωτοτυπία ούτε επιφέρει κάποια μεγάλη αλλαγή στη δομή του παιχνιδιού, όμως είναι μία ευχάριστη πινελιά που αν εκμεταλλευτεί σωστά από τον παίκτη μπορεί να διευκολύνει την πορεία του (τόσο σε επίπεδο αντιμετώπισης των εχθρών όσο και για το κουβάλημα αντικειμένων), ενώ προσθέτει και έναν ακόμα παράγοντα άγχους καθώς πρέπει να προσέχουμε για την επιβίωση και των δύο. Μοναδική παραφωνία στο συγκεκριμένο σημείο είναι ότι κατά τη διάρκεια των Boss fights (ευτυχώς μόνο 2) η Α.Ι είναι άσχημα υλοποιημένη και μετατρέπει τον δεύτερο χαρακτήρα σε βραχνά αντί για βοήθεια. Το δεύτερο στοιχείο είναι η μη ύπαρξη των κλασσικών μπαούλων με τα αντικείμενα που μαζεύουμε να τα πετάμε στο πάτωμα όταν θέλουμε να κάνουμε χώρο στο inventory και να τα παίρνουμε από το ίδιο σημείο που τα αφήσαμε αν τα ξαναχρειαστούμε. Αυτό από την μία λύνει το πρόβλημα του να μην μπορούμε να κάνουμε χώρο για κάποιο αντικείμενο ανά πάσα στιγμή αλλά από την άλλη δημιουργεί ένα δυνητικό χάος με τα αντικείμενα μας διασκορπισμένα στο χώρο.
Τα αρνητικά που μπορεί να βρει κάποιος είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ηλικία του τίτλου και την ενσωμάτωση μία γερασμένης νοοτροπίας στην προσέγγιση του gameplay. Απαρχαιωμένο save system που γίνεται μόνο από συγκεκριμένες τοποθεσίες χωρίς να υπάρχει εναλλακτική; Check. Περιορισμένο inventory έτσι για να μας κάνει τη ζωή λίγο πιο δύσκολη; Check. Backtracking το οποίο σε κάποια σημεία (λίγα ευτυχώς) είναι μάλιστα και άδικο; Check. Θα προτιμήσω να μην κρίνω παραπέρα τα εν λόγω στοιχεία για το πόσο είναι όντως αρνητικά ή απλά αναγκαία κακά όμως για κάποιον νέο στη σειρά είναι απαραίτητο να γνωρίζει την ύπαρξη τους γιατί για το 2016 που βρισκόμαστε μπορεί να αποτελούν και λόγω για ragequit. Σε κάθε περίπτωση θα μπορούσαν να είχαν αποκτήσει προαιρετικό χαρακτήρα ώστε όλοι να είναι ευχαριστημένοι, κάτι που όμως τελικά δεν έγινε.
Σαν remaster οι όποιες αλλαγές και βελτιώσεις περιορίζονται στον τεχνικό τομέα. Τα μοντέλα και τα περιβάλλοντα έχουν σχεδιαστεί ξανά για να υποστηρίζουν αναλύσεις 1080p ενώ υπάρχει και η δυνατότητα επιλογής για αναλογία 16:9 καθώς και 4:3 που υπήρχε στο original. Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι για την εποχή του το οπτικό αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό, ενώ σήμερα, μετά από το ανάλογο ρετουσάρισμα, αν και σε καμία περίπτωση δεν εντυπωσιάζει είναι όσο καλό χρειάζεται ώστε να μην κουράζει το μάτι. Ο ήχος πλέον υποστηρίζει 5.1 αλλά αυτή ήταν μία αλλαγή που σε εμένα τουλάχιστον πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Γενικά το ηχητικό κομμάτι κάνει περισσότερο αθόρυβη δουλειά, καθώς βοηθά στην δημιουργία ατμόσφαιρας χωρίς όμως να είναι κάτι που θα μνημονεύουμε.
Το πλέον σημαντικό στοιχείο όμως είναι η ύπαρξη ενός εναλλακτικού τρόπου χειρισμού (όπως συνέβη και στο remaster του REmake). Όπως είναι γνωστό, στο πρωτότυπο η κίνηση γινόταν με βάση τον προσανατολισμό που είχε ο χαρακτήρας και ήταν ένα σημείο για το οποίο είχε γίνει πολλή συζήτηση, καθώς δεν ήταν λίγοι εκείνοι που δυσκολευόντουσαν με το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό. Ο νέος τρόπος προσφέρει δυνατότητα να χειριζόμαστε τον χαρακτήρα με βάση το πως βλέπουμε την οθόνη. Το πρόβλημα με αυτή την προσέγγιση είναι ότι η χρήση πολλαπλών στατικών καμερών αλλάζει πολύ συχνά την γωνία από την οποία βλέπουμε τον κόσμο με αποτέλεσμα κάθε φορά που μεταβαίνουμε από οθόνη σε οθόνη να αλλάζει και όλος ο προσανατολισμός. Ναι μεν βέβαια, αν συνεχίσουμε να έχουμε πατημένα τα κουμπιά της κίνησης αυτή δεν θα αλλάξει κατεύθυνση, αν όμως τα αφήσουμε το επόμενο πάτημα θα πρέπει να είναι με βάση τη νέα οθόνη, γεγονός που κάνει τα πράγματα αρκετά πολύπλοκα και για κάποιον σαν τον γράφων που έχει συνηθίσει στον κλασσικό χειρισμό μάλλον άνευ νοήματος.
Με την Capcom να έχει δείξει διαθέσεις “αρμέγματος” της σειράς, το βασικό ερώτημα που προκύπτει με αυτήν την κυκλοφορία είναι κατά πόσο έχει να δώσει πραγματικά κάτι στο κοινό. Η απάντηση εδώ είναι χωρίς πολλή σκέψη, λίγα πράγματα. Ουσιαστικές αλλαγές δεν υπάρχουν και το Wesker mode (γίνεται διαθέσιμο αφού ολοκληρώσουμε μία φορά το παιχνίδι) όπου αντί του Billy χειριζόμαστε τον Wesker, ο οποίος έχει τη δυνατότητα για dash και μία ακόμα επίθεση που απωθεί τους εχθρούς, δεν είναι σε καμία περίπτωση αρκετό για να μας κάνει να μπούμε σε δεύτερες σκέψεις. Το μόνο που σώζει κάπως την κατάσταση είναι ότι πρόκειται για έναν τίτλο που δεν είχε κυκλοφορήσει ποτέ κάπου αλλού εκτός από το σύστημα της Nintendo. Από αυτή την άποψη είναι μία αρκετά καλή ευκαιρία να δει το παιχνίδι κόσμος που μέχρι τώρα δεν είχε τη δυνατότητα, που όμως βάσει της δουλειάς που έχει γίνει θα μπορούσε να είχε τιμολογηθεί καλύτερα σε σχέση με τα 20 ευρώ στα οποία το βρίσκουμε τώρα στο steam.
Προσωπικά όντας fan της σειράς και έχοντας παίξει τον τίτλο στην πρωτότυπη του μορφή παλιότερα, ευχαριστήθηκα την ενασχόληση μου μαζί του για τις ανάγκες του review όμως για κάποιον που έχει πρόσβαση στο original δεν θα έλεγα ότι αξίζει η “επένδυση” στο remaster. Κατά τα άλλα πρόκειται για ένα αδιαμφισβήτητα ποιοτικό παιχνίδι με ικανοποιητική διάρκεια (το πρώτο μου playthrough διήρκησε καθαρά 7.5 ώρες έχοντας και αρκετά σημεία που εκ των προτέρων ήξερα τι πρέπει να κάνω) το οποίο όμως κουβαλάει τις ιδιαιτερότητες που αναφέρθηκαν και πιο πάνω. Όσοι αναπολούν τον παλιό χαρακτήρα της σειράς σίγουρα θα το λατρέψουν, για τους υπόλοιπους είναι μία επιλογή με ρίσκο. Για τους δεύτερους αν θέλουν να πάρουν μία γεύση από survival horror αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να “υποστούν” τα αναχρονιστικά χαρακτηριστικά του “Zero”, μπορούν να κοιτάξουν προς τα “Revelations” (1 και 2) που προσπαθούν να αναπαράγουν αυτό το ύφος με μία πιο σύγχρονη προσέγγιση όμως.
Ευχαριστούμε θερμά τη CD Media για τη παροχή του review code.
Pros
- Ικανοποιητική διάρκεια
- Old school survival horror εμπειρία…
Cons
- … Old school survival horror εμπειρία
- Γενικά αρκετά αναχρονιστικός σαν τίτλος
- Το οπτικό αποτέλεσμα αν και βελτιωμένο σε σχέση με το πρωτότυπο, για τα δεδομένα του 2016 είναι απλά μέτριο
Πολύ ωραίο review!!!
Συμφωνώ και επαυξάνω. Εν τω μεταξύ μόνο εμένα μου φάνηκε το zero το πιο δύσκολο από τα παλιάς κοπής resident;
Και εμένα μου φάνηκε ποιο δύσκολο, με την φόρα απο τα προηγούμενα πίστευα οτι θα τα πήγαινα σχετικά χαλαρά αλλα δεν…ο χάρτης μόνο είναι ποιο κατατοπιστικός.
Πάντως θα συμφωνήσω με το review, οσοι γούσταραν το παλιό RE σίγουρα αξίζει να το πάρουν αν και θα το πρότεινα και σε κάποιον νεο αν αντέχει τον κάπως ξεπερασμένο τεχνικό τομέα.
Δεν ξέρω τι σόι είναι το Wesker Mode αλλά το Leech Hunter ήταν διασκεδαστικό για λίγες ώρες.
Lynx το zero το βρήκα ψιλοεκνευριστικό, όχι δύσκολο. Από την άποψη ότι άφηνα τόνους αντικείμενα σε ένα κεντρικό hub π.χ. στη γραφομηχανή στα δεξιά του πορτραίτου του γερό Marcus (aka Agent 47 σύμφωνα με τo Ρήγα 🙂 ) αλλά κάθε φορά που πήγαινα σε ένα νέο μεγάλο σκηνικό έπρεπε να κάνω τουλάχιστον 2-3 δρομολόγια για να τα μεταφέρω όλα (hoarder λέμε). Αλλά ναι, σε ένα συγκεκριμένο boss (νομίζω το προτελευταίο) θα πρέπει να το βαρέσεις με ότι δυνατότερο υπάρχει και να κάψεις αντικείμενα στον partner, δυστυχώς η A.I. αργεί λίγο να σε ακολουθήσει όταν υποχωρείς.
Πάντως το inventory μόνο περιορισμένο δε μου φάνηκε αφού έχεις 2 χαρακτήρες διαθέσιμους άρα και πιο πολλά slots διαθέσιμα από άλλα της σειράς. Επίσης μεγάλο συν το ότι σου δείχνει στο χάρτη που έχεις πετάξει κάτω αντικείμενα (τουλάχιστον αυτό θυμάμαι).
Είναι μάλλον αυτό με τα περισσότερα bosses με ο,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Επίσης είναι και λίγο μεγαλύτερο γενικά από τα άλλα.
Γενικά η αίσθηση που μου έδωσε, όπως και στο revelations είναι ότι τα bosses “κλέβουν” και σχεδόν πρέπει να τελειώσεις τα πυρομαχικά σου απλά. Όντως πάντως νομίζω πιο πολύ τους ταιριάζει ο χαρακτηρισμός εκνευριστικά παρά δύσκολα. Το προτελευταίο και αυτό δεν είναι κάτι φοβερό αλλά ο partner είναι βαρίδιο αντί για βοήθεια και τρώει πολύ ξύλο αλλιώς η όλη φάση είναι απλά γύρω γύρω όλοι:p (και γίνεται ακόμα πιο σπαστικό γιατί το παιχνίδι δεν σε “ωθεί” να έχεις κάνει αρκετά κοντά κάποιο save).
To inventory είναι περιορισμένο γιατί για όπλα χοντρικά θες 5 slots στον καθένα, άντε να έχεις και κανένα herb, σου μένουν 2 slots για να βολέψεις αντικείμενα, μολότοφ, το γάντζο κτλ… Βάλε και ότι δεν μπορείς να έχεις πάντα και τους 2 μαζί, ε δεν το λες ότι έχεις και άπλα στο inventory.
Χμ, τα αρνητικά του μπορώ να πω ότι με βάζουν σε σκέψεις για την αγορά του. Δεν είμαστε για τέτοια τώρα.
Θα δούμε, αν βρεθεί σε καλή τιμή πακέτο με το remake του πρώτου Resident Evil, ίσως το τιμήσω.