SOUTH PARK: THE FRACTURED BUT WHOLE
Πέρασαν 3μιση περίπου χρόνια από την κυκλοφορία τους έπους μεγατόνων που ήταν το South Park: The Stick of Truth, και 2μιση χρόνια από την στιγμή που πρωτοανακοινώθηκαν τα σχέδια για την επόμενη μεταφορά του κόσμου των Trey Parker and Matt Stone στα PC μας. Σύμφωνα με την μύθο, αρχική επιδίωξη των Αμερικάνων δημιουργών όταν σχεδίαζαν το sequel του SoT ήταν να ονομάσουν το game “The Butthole of Time” (αρκετά ταιριαστός τίτλος η αλήθεια είναι, με βάση το τι βλέπουμε τελικά μέσα στο game), όμως ενημερώθηκαν από retail καταστηματάρχες πως δεν υπήρχε περίπτωση να ανέβει προς πώληση στα ράφια των καταστημάτων ένα προϊόν που φέρει πάνω του τη λέξη… “Butthole” (μα σε πόσο άδικο κόσμο ζούμε πια). Γνωστοί αν μη τι άλλο για το διαλλακτικό τους πνεύμα, κατέληξαν σε έναν άλλο συμβιβαστικό και καθ’όλα ευπρεπή τίτλο: The Fractured But Whole. Μέσα από μια ανεξήγητα ταραχώδη περίοδο δημιουργίας, η αρχικά προγραμματισμένη για τον Δεκέμβρη του 2016 κυκλοφορία κατέληξε να λαμβάνει 2 απανωτές καθυστερήσεις, μέχρι που φτάσαμε αισίως στην 17η του Οκτώβρη 2017 για να αξιωθούμε να ζήσουμε το release του.
Θα έλεγα πως το συγκεκριμένο Southparkικό εγχείρημα, υπό την άμεση εποπτεία της Ubisoft San Francisco αυτή τη φορά, έχει αρκετά δυσκολότερο έργο μπροστά του σε σχέση με το Stick of Truth της Obsidian, το οποίο ουσιαστικά αποτέλεσε “μια τέλεια gaming υλοποίηση ενός επεισοδίου South Park” την στιγμή που μέχρι τότε δεν είχε κυκλοφορήσει ούτε ένα άλλο έστω και στοιχειωδώς αξιόλογο South Park game. Πώς, λοιπόν, καταφέρνεις να ξεπεράσεις ποιοτικά κάτι που μέχρι πρότινος θεωρούνταν “ιδανικό”;
Σε πρώτη φάση, το FBW επιχειρεί να χαμηλώσει ελαφρά τους τόνους του “εύρους” του σεναρίου. Σε αντίθεση με το SoT που κατέληγε να περιλαμβάνει εξωγήινες απειλές, κυβερνητικές συνομωσίες, ταξίδια στον “οκτάμπιτο” Καναδά και γενικά αντλούσε έμπνευση από τις πιο “grand” περιπέτειες των επεισοδίων της σειράς, αυτή τη φορά η πλοκή εστιάζει σαφώς περισσότερο στα ίδια τα παιδιά και τις δράσεις τους στην μικρή ορεινή πόλη του Colorado. Κατά την εισαγωγή του game, ο υπερήρωας γνωστός ως The Coon (η αληθινή ταυτότητα του οποίου είναι αντικείμενο σπέκουλας, αν και σύμφωνα με έρευνες του διαβόητου Professor Chaos οι 3 κυριότεροι “ύποπτοι” είναι οι Eric Cartman, Bruce Vilanch και Harvey Fierstein) μονολογεί εκφράζοντας την αγανάκτησή του για την αυξημένη εγκληματικότητα που πλήττει το South Park, την οποία αποφασίζει να καταπολεμήσει ενεργοποιώντας ξανά την ομάδα των Coon And Friends (με απώτερο, σαφώς λιγότερο αλτρουιστικό αλλά εξίσου μεγαλεπίβολο στόχο, την εγκαθίδρυση ενός επικερδούς Coon and Friends cinematic universe αντίστοιχου με αυτό της Marvel). Αυτή η απόφαση σηματοδοτεί και την μετάβαση από το Fantasy Role-Playing session του SoT στο νέο περιβάλλον του υπερηρωϊκού Role-Play, όπως το γνωρίσαμε στα αντίστοιχα επεισόδια της σειράς.
Η μετάβαση στο νέο Role-Play αφήνει κάπως ξεκρέμαστο τον χαρακτήρα μας, το New Kid (που φέρει πλέον τον τίτλο του “Βασιλιά Douchebag” μετά τα επικά γεγονότα στο φινάλε του SoT), μιας και δεν έχει υιοθετήσει ακόμα κάποια υπερηρωϊκή περσόνα. Με τη βοήθεια του Coon θέτονται οι βάσεις για τη δημιουργία του λαμπρού υπερήρωα ButtLord, ο οποίος μέσα από την τραγική “origins story” του (που, σύμφωνα με τον Coon, συνοψίζεται στο ότι μια τραυματική νύχτα πιάσαμε τον πατέρα μας να κάνει σεξ με τη μητέρα μας, γεγονός που μας σημάδεψε βαθύτατα και ξύπνησε μέσα μας τις υπερδυνάμεις) καταλήγει να αποκτάει την υπερδύναμη των… Time Farts, που είναι ικανές να μεταβάλουν τη ροή του χωροχρόνου!
Ως ButtLord λοιπόν θα κληθούμε να αποδείξουμε στους Coon and Friends πως αξίζουμε να στεκόμαστε ως “αυτόνομος” υπερήρωας στο Superhero Franchise τους, να εμποδίσουμε την ανάπτυξη του Franchise των “αντίπαλων” Freedom Pals (για το πώς επήλθε το σχίσμα ανάμεσα στους Coon and Friends και στους Freedom Pals, παρακολουθήστε το πρόσφατο επεισόδιο της σειράς με τίτλο “Franchise Prequel” το οποίο αποτελεί ουσιαστικά τον “πρόλογο” των γεγονότων του FBW), να συναντήσουμε παλιούς φίλους αλλά και εχθρούς, και στο τέλος να ανατρέψουμε τα σχέδια του “σκιερού ηγέτη” που τροφοδοτεί το κύμα εγκληματικότητας για τους… διεστραμμένους σκοπούς του.
Όπως προείπα, η πλοκή είναι σαφώς πιο στρωτή και “προσγειωμένη” (όσο “προσγειωμένο” μπορεί να είναι ένα επεισόδιο South Park) σε σχέση με το SoT, και αφήνεται η εντύπωση πως κύρια επιδίωξη των δημιουργών ήταν να παρουσιάσουν περισσότερο ένα τυπικό επεισόδιο της σειράς όπως έχει διαμορφωθεί αυτή μετά τις τελευταίες 1-2 σεζόν της. Αυτό το “στρώσιμο” βέβαια έχει παράλληλα ως αποτέλεσμα να απουσιάζει οποιαδήποτε υπόνοια επιλογών πάνω στο σενάριο, με την πορεία προς το φινάλε της περπέτειας να είναι ξεκάθαρα γραμμική και με την πλειοψηφία των quests να έχουν μία και μοναδική έκβαση (όχι πως ήταν και πολύ διαφορετικά τα πράγματα και στο SoT προφανώς). Έτσι, το όποιο replayability διαθέτει ο τίτλος συγκεντρώνεται αποκλειστικά γύρω από το ριζικά αναβαθμισμένο σύστημα μαχών, σε συνδυασμό με το εμπλουτισμένο σύστημα ανάπτυξης χαρακτήρα.
Οι μάχες ειδικά είναι η μεγαλύτερη ίσως καινοτομία που εισάγει το FBW. Σε αντίθεση με το SoT, όπου οι μάχες ήταν ξεκάθαρα εμπνευσμένες από το Paper Mario, εν προκειμένω υιοθετείται ένα πλήρες grid στο οποίο μπορούν να δρουν οι εμπλεκόμενοι όποτε είναι η σειρά τους, να μετακινούνται ανάλογα με τα movement points τους και να εξαπολύουν επιθέσεις προς όποιον αντίπαλο βρίσκεται στο βεληνεκές των ξεχωριστών Skills τους. Τα οποία Skills με τη σειρά τους επηρεάζονται από την ξεχωριστή υπερηρωική character class του κάθε μαχητή, μπορούν να είναι είτε επιθετικά είτε αμυντικά, και διαθέτουν ξεχωριστό μέγιστο πεδίο δράσης μερικών τετραγώνων (οπότε πχ αν κάποιο skill έχει πεδίο δράσης τα 3 τετράγωνα μπροστά από τον χαρακτήρα μας, πρέπει να τον μετακινήσουμε προς το κατάλληλο τετράγωνο του grid για να μπορέσουμε να πλήξουμε κάποιον συγκεκριμένο αντίπαλο). Καθίσταται σαφές πως το νέο περιβάλλον μαχών προσφέρει το κατάλληλο σκηνικό για σαφώς υψηλότερης τακτικής turn-based μάχες σε σχέση με το SoT, ενώ προφανώς δεν απουσιάζουν και οι ιδιαίτερες Boss Fights οι οποίες προσφέρουν μια έξτρα πρόκληση σε σχέση με τις τυπικές μάχες απέναντι στα απλά mobs που συναντάμε στον χάρτη.
Όσον αφορά την ανάπτυξη του χαρακτήρα μας, αλλάζει και εμπλουτίζεται ριζικά το σύστημα του SoT όπου ξεκλειδώναμε αναβαθμίσεις για τα Abilities μας κατά το levelάρισμα και επιλέγαμε Passive Perks, ενώ και ο ίδιος ο οπλισμός μάς προσέφερε διαφόρων ειδών Bonuses. Πλέον το σύστημα προσαρμόζεται στο “υπερηρωϊκό” υπόβαθρο (άρα όπως είναι προφανές δεν κουβαλάμε όπλα), ο όποιος ρουχισμός και οι στολές που βρίσκουμε είναι καθαρά διακοσμητικά, και τα 4 Abilities που έχουμε στη διάθεσή μας για τις μάχες (3 τυπικά skills συν ένα “Ultimate”, που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μόλις γεμίσει ο αντίστοιχος μετρητής όσο η ομάδα μας δέχεται χτυπήματα στις μάχες) είναι ξεχωριστά ανάλογα με την Character Class που έχουμε επιλέξει στα πρώτα στάδια του παιχνιδιού (στην πορεία του σεναρίου βέβαια μας επιτρέπεται να κάνουμε “multi-classing” και να επιλέγουμε παραπάνω classes, με αποτέλεσμα να μπορούμε να έχουμε ανά πάσα στιγμή ενεργά ανάμεικτα skills από πολλές διαφορετικές classes).
Επιπλέον υπάρχουν 5 διαφορετικά stats, τα οποία καθορίζουν την απόδοσή μας στις μάχες και την ισχύ των εκάστοτε Skills μας (Brawn, Brains, Spunk, Health, Move) και τα οποία με τη σειρά τους καθορίζονται από τα εξοπλισμένα Artifacts, ειδικά αντικείμενα-τρόπαια που αποκτάμε στην πορεία της περιπέτειάς μας. Όσο levelάρουμε ξεκλειδώνουμε όλο και περισσότερα artifact slots, με αποτέλεσμα να γίνεται ολοένα και πιο αισθητή η σταδιακή ενδυνάμωση του χαρακτήρα μας.
Πέραν των παραπάνω διαφοροποιήσεων, η πλειοψηφία της δράσης παρουσίαζεται με τρόπο ως επί το πλείστον όμοιο με ότι συνέβαινε στο Stick of Truth – πράγμα αρκετά αναμενόμενο προφανώς, μιας και εκείνο βάσιζε λογικότατα την παρουσίασή του στα επεισόδια της σειράς. Περιφερόμαστε στην πόλη του South Park ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως στο Stick of Truth, αλληλεπιδρούμε με τα ανά τον κόσμο αντικείμενα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αναλαμβάνουμε και επιλύουμε quests ομοίως, κτλ. Μικρές προσθήκες/διαφοροποιήσεις σε αυτόν τον τομέα είναι η υλοποίηση συνδυαστικών puzzles που απαιτούν σύμπραξη με κάποιον άλλο υπερήρωα (και επίτευξη κάποιου ήπιου Quick-Time-Event) για να επιλυθούν, η παρουσία υποτυπώδους λειτουργίας crafting που μας επιτρέπει να χρησιμοποιούμε μέχρι πρότινος άχρηστα items για να craftάρουμε artifacts, consumables ή και μερικά αντικείμενα χρήσιμα για την εξέλιξη της πλοκής, αλλά και το γεγονός ότι έχουμε την δυνατότητα να τραβάμε ανά πάσα στιγμή selfies και να τις ανεβάζουμε στο… Coonstagram, λειτουργία η οποία έχει αντικαταστήσει τα αιτήματα φιλίας στο Facebook που συναντούσαμε στο Stick of Truth (μιας και, όπως βλέπουμε στο πρόσφατο επεισόδιο που λίνκαρα και παραπάνω, o Mark Zuckerberg έχει καταλήξει να “απενεργοποιεί” πλήρως το Facebook τη στιγμή που τελειώνει το επεισόδιο και ξεκινάει το Fractured But Whole).
Με βάση όσα έχω γράψει, θα μπορούσε άνετα να συμπεράνει κάποιος πως το Fractured But Whole είναι μια καθ’όλα βελτιωμένη εκδοχή του Stick of Truth απλά σε υπερηρωϊκό setting… όμως αυτό δεν είναι απόλυτα ακριβές. Κυρίως γιατί απουσιάζει ένα από τα στοιχεία που χαρακτήρισαν το Stick of Truth, και που χαρακτήριζαν απόλυτα και την τηλεοπτική σειρά στις “παλιές καλές” εποχές της όταν ακόμα επιχειρούσε να ταρακουνήσει οτιδήποτε θεωρείται ταμπού στην τηλεόραση: το προκλητικό και/ή ακραίο χιούμορ.
Μπορεί να περιέχει 2-3 “ψιλοακραία” σκηνικά, όμως δεν θα δείτε στο Fractured But Whole τον συρρικνωμένο New Kid να κυνηγάει τους Underpants Gnomes ενώ οι γονείς του κάνουν σεξ στο background, δεν θα περιηγηθείτε στο… παχύ έντερο του Mr Slave για την απενεργοποίηση μιας “Snuke”, δεν θα κληθείτε να εξολοθρεύσετε ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΑ ΝΑΖΙ ΖΟΜΠΙ ΕΜΒΡΥΑ τα οποία μπουσουλάνε μέσα στην τοπική κλινική εκτρώσεων πετώντας ατάκες από αληθινές ομιλίες του Χίτλερ. Η δράση είναι σαφώς περισσότερο streamlined και “πολιτικά ορθή”, ίσως γιατί έτσι κατέληξε να βγάζει περισσότερο νόημα η ιστορία που ήθελαν να πουν οι δημιουργοί, ίσως για μεγαλύτερο εμπορικό appeal, ίσως απλά επειδή το παιχνίδι αναγκάζεται να αντλήσει υλικό ως επί το πλείστον από τις πιο πρόσφατες (και, κατ’εμέ, μετριότερες συνολικά) σεζόν της σειράς, χωρίς να έχει την “άπλα” που είχε το Stick of Truth το οποίο μπορούσε να ασχοληθεί άνετα με οτιδήποτε καλό έχει προσφέρει το South Park από την πρώτη του σεζόν.
Όπως αναφέρω και στον πρόλογο, το Fractured But Whole βρίσκεται στην απόλυτα δύσκολη θέση να κυκλοφορεί δεύτερο μετά από ένα game το οποίο κατάφερε να μετουσιώσει το 95% όσων ήταν καλά, άρτια και παραβατικά στην τηλεοπτική σειρά, και αναπόφευκτα στην τελική σύγκριση κρίνεται αρκετά πιο “underwhelming” που λέμε και στο χωριό μου. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως είναι “κακό” game ή κάτι τέτοιο – απεναντίας. Η αντιζηλία ανάμεσα στους Coon and Friends και στους Freedom Pals (και τα τρελά σχέδια για τα Cinematic Universes τους, με ταινίες, sequels, prequels, origin stories, Netflix series, Crossovers και δεν συμμαζεύεται) γελοιοποιεί αριστοτεχνικά τους αντίστοιχους χειρισμούς από πλευράς Marvel και DC, οι μηχανισμοί μαχών είναι σαφώς αρτιότεροι, και η συνολική διάρκεια είναι ελαφρώς αυξημένη κατά λίγες ώρες σε σχέση με το Stick of Truth (δεδομένου ότι εκείνο μπορούσε να ολοκληρωθεί σε 10-15 ώρες, ανάλογα με το επίπεδο δυσκολίας και το κατά πόσο κάποιος επιδιώκει να ολοκληρώσει όλα τα quests το Fractured But Whole μπορεί να φτάσει τις 15-20 ώρες). Όσο κι αν δεν καταφέρνει το “κάτι παραπάνω” που ενδεχομένως να περιμέναμε (ειδικά με βάση τις απανωτές καθυστερήσεις στην κυκλοφορία, κιόλας), εξακολουθεί να παραμένει μια εξαιρετικά υλοποιημένη επιστροφή στην μικρή ορεινή πόλη του Colorado και θα ικανοποιήσει απόλυτα τους φανς της σειράς. I am seriously.
Το παιχνίδι εισάγεται στην Ελλάδα από την CD Media, την οποία και ευχαριστούμε για την διάθεση του review κώδικα του παιχνιδιού.
Pros
- Σταθερά άξια μεταφορά ενός τηλεοπτικού επεισοδίου South Park στο PC.
- Αρτιότερη υλοποίηση των turn-based μαχών σε σχέση με το Stick of Truth.
- Αρκετά βολικότερο Interface.
- Ξεκαρδιστικό σε σημεία…
Cons
- …χωρίς όμως να καταφέρει να ξεπεράσει σε καμία περίπτωση το ακραίο, “παραβατικό” χιούμορ του Stick of Truth.
- Τα απανωτά, επαναλαμβανόμενα συνδυαστικά Puzzles σε συγκεκριμένα σημεία τείνουν να κουράζουν ελαφρώς.
- Περιστασιακά bugs ήδη από την εκκίνηση του game, που σε κάνουν να απορείς τί ακριβώς έκαναν οι δημιουργοί στον 1 χρόνο καθυστέρησης της κυκλοφορίας του game.
Προφανώς και θα τιμηθεί στο μέλλον αλλά μετά την φουλ-κομπλέ εμπειρία του Στίκ οφ Τρούθ και της γενικότερης “κοιλιάς” του SouthPark στις τελευταίες του σαιζόν, δεν προέχει σε καμία περίπτωση η αγορά.
Ετερματίσθη προ ημερών και θα αντηχήσω τις εντυπώσεις του Συντρόφου Γκουνελιόν.
Ευχάριστο, σε κρατά να παίζεις με ένα γιγάντιο χαμόγελο (ειδικά η σεκάνς στο Happy Hippo, με διαφορά η κορυφαία του παιχνιδιού) αλλά στην ουσία πρόκειται για “μια από τα ίδια” για οπαδούς και γνώστες της σειράς.
Σε έκπτωση λουκουμάκι, διαφορετικά δύσκολα.