PAPERS,PLEASE!
Λεβεντιές αδράχτε γουίσκι γιατί αυτό θα είναι καλό.
Το Papers, Please! αποτελεί δημιουργία του Lucas Pope και είναι το απόλυτο gaming ισοδύναμο του να βιώνεις ένα πρώτης τάξεως πολιτικό θρίλερ της δεκαετίας του ’70, μείον το Robert Redford λόγω περιορισμένου budget. Η αλήθεια είναι πως όταν πρωτοάκουσα για τον τίτλο, στράβωσα άσχημα τα μούτρα μου. Ένας εξομοιωτής…γραφειοκρατίας; Οι πρώτες πληροφορίες έκαναν λόγο για ένα παιχνίδι όπου θα χειριζόμασταν έναν συνοριοφύλακα κάποιας μυθικής χώρας του πρώην Ανατολικού μπλόκ και σκοπός μας θα ήταν να ελέγχουμε τα χαρτιά όλων όσων επιθυμούσαν να εισέλθουν στην ένδοξη πατρίδα μας, Αρστότσκα.
Το μόνο χειρότερο ή πιο βαρετό, θα ήταν αν μπορούσαμε να καλέσουμε και διμοιρίες των ΜΑΤ ή άγρια σκυλιά για να προγκήξουμε περαιτέρω τους δυστυχισμένους ανθρώπους που περίμεναν στα σύνορά μας. Η ιδέα και μόνο, με απωθούσε. Και μετά ήρθε ο review κώδικας. Και τις τελευταίες δυο ημέρες δεν μπορώ πραγματικά να σκεφτώ ο,τιδήποτε άλλο. Το Papers, Please είναι μεγαλοφυές, ρηξικέλευθο και το καλύτερα απ’όλα, ένα διαβολεμένα εθιστικό παιχνίδι.
Τα γραφικά του θυμίζουν αρκετά τίτλο δημιουργημένο με την AGS μηχανή αλλά το Papers, Please χρησιμοποιεί τη σαφώς πιο ευέλικτη Haxe/NME, κάτι που επιτρέπει στον χειρισμό να είναι ιδιαίτερα απλός και αυτοεπεξηγηματικός. Ουσιαστικά ελέγχουμε ολόκληρο το παιχνίδι με το mouse και μόνο και όλες μας οι ενέργειες εκτελούνται μέσω λίγων κλίκς ή drag & drop κινήσεων. Είναι ευχής έργον που ο χειρισμός είναι τόσο απλός, γιατί όπως θα διαπιστώσετε σε λιγάκι, το ίδιο το gameplay είναι περίπλοκο στα όρια σκληρού puzzle game.
Η κυρίως οθόνη δράσης χωρίζεται σε τρία κομμάτια. Πάνω πάνω βλέπουμε μια αναπαράσταση του φυλακίου μας, φούλ κομπλέ με ένοπλους φρουρούς και την τεράστια και ατελείωτη ουρά ανθρώπων που θέλουν να εισέλθουν στη χώρα μας. Κάτω και αριστερά έχουμε το γκισέ μας όπου εμφανίζεται ο εκάστοτε πολίτης μαζί με κάποια βασικά στοιχεία, όπως και το inventory μας για την εκάστοτε ημέρα και στα δεξιά είναι ο “χώρος εργασίας” μας όπου μπορούμε να ελέγχουμε τα επιμέρους στοιχεία που χρειαζόμαστε.
Ξεκινάμε το παιχνίδι λοιπόν έχοντας κληρωθεί στο επάγγελμα του συνοριοφύλακα, με ελάχιστα χρήματα και μια μεγάλη οικογένεια πίσω μας, σε μια άθλια εργατική κατοικία. Η ημέρα μας ξεκινά με το φύλλο της τοπικής εφημερίδας να μας ανακοινώνει τις σημαντικότερες ειδήσεις και την Ημερήσια Διαταγή από τα κεντρικά η οποία ουσιαστικά καθορίζει τις παραμέτρους του gameplay για εκείνη την ημέρα.
Το παιχνίδι ξεκινά αρκετά απλά, με πολύ χαλαρά μέτρα ασφαλείας και ένα μίνιμουμ ελέγχου να απαιτείται στα διαβατήρια. Έρχεται δηλαδή κάποιος στο γκισέ, δίνει το διαβατήριό του, ελέγχουμε πως όλα τα στοιχεία του ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και εγκρίνουμε ή αρνούμαστε την είσοδό του στη χώρα. Ακούγεται απλό έτσι; Οριακά βαρετό; Σε φάση “Μποράτσο αγόρι μου τί κάπνιζες και έβαλες τέτοιο βάθμο;”. Πραγματικά, αν κάποιος έκρινε το παιχνίδι από τα πέντε πρώτα λεπτά του, αυτή την εντύπωση θα σχημάτιζε, Τακτικέ Αναγνώστη.
Όταν γινόμαστε μάρτυρες της πρώτης τρομοκρατικής επίθεσης στα σύνορα, εντελώς ανήμποροι να αντιδράσουμε (είμαστε εξάλλου ένας άμοιρος χαρτογιακάς σ’ένα φυλάκιο, μην ξεχνάτε) και την επόμενη κιόλας μέρα τα μέτρα ασφαλείας αναθεωρούνται ριζικά ενώ παράλληλα η οικογένειά μας κρυώνει και πεινά γιατί τα γιωτιλίκια που κάναμε την πρώτη μέρα μας επέφεραν πρόστιμα (Αφού το διαβατήριο έγραφε 56 κιλά και τον είδες τον Πίοτρ για 120 ρε αγόρι μου, τί την έβαλες τη τζίφρα;) αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε πως έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ ξεχωριστό είδος παιχνιδιού.
Τη δεύτερη λοιπόν μέρα, η Ημερήσια Διαταγή προβλέπει πως εκτός από διαβατήριο, οι ξένοι πρέπει να έχουν και μια προεγκριμένη βίζα εισόδου. Ακόμη περισσότερες παράμετροι για έλεγχο. Είναι παντού ίδιος ο αριθμός του διαβατηρίου; Μήπως ένας άντρας αναγράφεται ως γυναίκα; Μήπως κάποιος προσπαθεί να περάσει λαθραία είδη στη χώρα; Το παιχνίδι κυλά σε μια σπηνταρισμένη βερζιόν χρόνου (όχι τόσο ανελέητη όσο εκείνη του Cart Life, αλλά και πάλι δεν αφήνει περιθώρια για ύπνους και γιωτιλίκια) και επειδή ακριβώς πληρωνόμαστε με το “κομμάτι” πρέπει να μάθουμε να κάνουμε τη δουλειά όχι μόνο γρήγορα αλλά και σωστά.
Και ενώ τις πρώτες ημέρες χαιρόμαστε που μάθαμε επιτέλους να καταλαβαίνουμε τις “δύσκολες” απάτες με το ύψος ή το βάρος κάποιου και ενδεχομένως μαζεύουμε κάποια χρήματα, πολύ σύντομα έρχεται ο ανθρώπινος παράγοντας για να περιπλέξει τραγικά τα πράγματα. Ένας άντρας θα περάσει τα σύνορα με όλα τα χαρτιά του εντάξει και θα σας ικετέψει να περάσετε και τη γυναίκα του που είναι πίσω του στην ουρά κι ας μην έχει χαρτιά. Η επιλογή είναι δική σας. Μπορείτε να της αρνηθείτε την είσοδο και να ρισκάρετε την οργή του συζύγου της. Μπορείτε να τη βάλετε μέσα με προσωπικό κόστος σε χρήμα και υπόληψη στην Υπηρεσία αλλά να κερδίσετε την ευγνωμοσύνη του ζεύγους. Ένας λαθρέμπορος θα σας διαβεβαιώσει πως τα ναρκωτικά που βάζει στη χώρα είναι “φάρμακα” και θα σας προσφέρει ένα καλό ποσοστό. Ο γιός σας είναι άρρωστος, το σπίτι δεν έχει θέρμανση και οι οικονομίες σας είναι ανύπαρκτες. Πώς το κόβετε; Θα αρνηθείτε;
Ανέφερα μερικά από τα πιο ήπια και “ρηχά” σενάρια με τα οποία σας φέρνει αντιμέτωπους το Papers, Please. To παιχνίδι διακρίνεται πραγματικά από ασύλληπτο βάθος, τόσο σε επίπεδο σεναρίου, όσο και gameplay. Καθώς επιβιώνετε όπως όπως, τη μια μέρα μετά την άλλη, θα βρεθείτε δυνητικά μπλεγμένος σε μια τεράστια σκευωρία η οποία αποσκοπεί να γονατίσει την Ένδοξη Αρστότσκα. Αν θα συμμετάσχετε ή αν θα δώσετε τους επαναστάτες στις αρχές, επισύροντας την μήνι τους, είναι απόφαση καθαρά δική σας και οδηγεί σε ένα από τα 20 (!) διαφορετικά φινάλε της περιπέτειας.
Ανάμεσα στην κάθε μέρα, επιστρέφετε στο σπίτι, όπου εκτός από το νοίκι που πρέπει να πληρώστε γιατί αλλιώς βρίσκεστε στο δρόμο (το πιο άδοξο φινάλε απ’όλα) διαλέγετε εσείς που θα ξοδέψετε το μεροκάματό σας. Μπορείτε ακόμα και να βάλετε διάφορα upgrades στο φυλάκιό σας ώστε να εξυπηρετείτε περισσότερο κόσμο σε λιγότερο χρόνο και να έχετε έτσι μεγαλύτερα κέρδη. Αν τα πάτε πραγματικά καλά, ίσως μπορέσετε να αγοράσετε και ένα καλύτερο σπίτι για εσάς και τους δικούς σας. Βέβαια αν τα χρήματα προέρχονται από δωροδοκίες, να είστε σίγουροι πως το Υπουργείο Εσωτερικών θα σας εντοπίσει και θα πράξει τα δέοντα πολύ σύντομα.
Το Papers, Please είναι ένα μνημειώδες παιχνίδι, που παρά την ταπεινή και indie βιτρίνα του, προτείνει ένα υπέροχα καινοτόμο gameplay, διαθέτει γράψιμο και σασπένς εφάμιλλο των καλύτερων φίλμ του Λιούμετ και εκμεταλλεύεται στο έπακρο τη δύναμη του μέσου των video-games, να αφήνει δηλαδή όλες τις επιλογές στα χέρια μας, όπως και τις συνέπειές τους.
Μια beta έκδοση του τίτλου διατίθεται εντελώς δωρεάν οπότε πραγματικά δεν υπάρχει καμία δικαιολογία ώστε να μη δοκιμάσει έστω κάποιος, αυτό το δυστοπικό εφιάλτη.
Όσο για μένα, γράφω αυτές τις γραμμές στον τοίχο του κελλιού μου ενώ η κάφτρα από το τελευταίο μου τσιγάρο έχει αρχίσει να μου καίει τα δάχτυλα. Ήξερα πως οι EZIC έκαναν επανάσταση με στόκο και κόλλα, αλλά δεν μπορούσα να μείνω απ’έξω. Κάποιος έπρεπε να κάνει κάτι. Τώρα οι δικοί μου είναι νεκροί και ‘γω θα τραγουδήσω μπροστά στο απόσπασμα, αύριο χαράματα. Ίσως εσύ να…
Pros
- Εκπληκτικά κινηματογραφική ατμόσφαιρα δυστοπικού εφιάλτη
- Βαθύτατο gameplay και πολύ μεγάλη διάρκεια στο χρόνο αν κάποιος επιθυμεί να ανακαλύψει όλα τα διαφορετικά φινάλε
- Ρηξικέλευθο, καινοτόμο και διαβολεμένα διασκεδαστικό
- Σε ξαφνιάζει διαρκώς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο
- Εξαιρετικά απλός και φιλικός προς το χρήστη χειρισμός
Cons
- Κάποιες φορές, η προφανής σεναριακή επιλογή απουσιάζει εντελώς
- Τα πρωτόγονα γραφικά σίγουρα θα απομακρύνουν ένα μέρος του κοινού
- Ο ηχητικός τομέας είναι φτωχικός έως ανύπαρκτος
- Σχεδόν ολοκληρωτική έλλειψη tutorial. Το παιχνίδι σε ρίχνει κατευθείαν στα βαθιά. Προσωπικά δεν το χρεώνω στα αρνητικά, αλλά αντικειμενικά ένας πιο “mainstream” παίκτης, οφείλει να το γνωρίζει.
Πιο μπορατσοπαίχνιδο πεθαίνεις….
Άξουαλι, προ(σ)καλώ οποιονδήποτε να το δοκιμάσει (η μπέτα είναι τσάμπα εξάλλου) και να μην κολλήσει ΑΣΧΗΜΑ. Το βασικό gameplay στήνεται πάνω σε μια επιθυμία έμφυτη σχεδόν σε κάθε ανθρώπινο όν. Από σκρίνσοτς και ‘γω ξενέρωνα άγρια, αλλά μετά το πρώτο πεντάλεπτο είχα γίνει πιστός 🙂
Εντάξει τα κατάφερες! με έψησες να το δω και αυτό.. 😛
Είναι αμοιβαίο! Σου χρωστάω εντυπώσεις για Fez και Remember Me 😀
Πωω παιχνιδάρα! Μπράβο Στέφανε για το review!
Κατά σατανική σύμπτωση, επέστρεψα πρόσφατα από πρώην σοβιετική “””δημοκρατία””” όπου για να μπεις πρέπει να δηλώσεις τα κέρατά σου, οπότε το διασκεδάζω ακόμα περισσότερο! Θα πάρω το αίμα μου πίσω σαμποτάροντας το καθεστώς!
Καταπληκτικό το game.Έχω φτάσει στην 23η μέρα (κάπου εκεί τέλος πάντων) και ευτυχώς τα τίναξε μόνο ο μπάρμπας.Εκπληκτικό game και απίστευτη ιδέα.Μπορεί να γίνει πολύ δύσκολο πάντως.Ειδικά στην αρχή,λόγω και της έλλειψης tutorial.Όταν αρχίσουν να έρχονται χρήματα από δωροδοκίες την παλεύεις εύκολα ή δύσκολα.
Πόσους νοματαίους προλαβαίνετε να τσεκάρετε ανά μέσο όρο κάθε μέρα ρε παιδιά? Προς το παρόν πλησιάζω Day 10 και βγάζω 9-10 την ημέρα αλλά τα χρήματα δεν φτάνουν ούτε για πλάκα, τη μία μέρα δεν πληρώνω φαΐ και την άλλη μου κόβουν αναγκαστικά τη θέρμανση, δεν είναι κατάσταση αυτή :p
Ε,λίγο πολύ έτσι θα πάει.Αν ελέγχεις καμιά ντουζίνα και δεν έχεις πρόστιμα θα αρχίσει να βγαίνει κάπως.Αλλά πάρα πολλές φορές θα χρειαστεί να διαλέξεις μεταξύ φαγητού και θέρμανσης (το νοίκι όμως,νοίκι ε!).Αν δε σου έχει πεθάνει κανείς ακόμη όμως είσαι ήρωας.
Παίζε μέρα παρά μέρα φαϊ-θέρμανση, δέξου όλες τις δωροδοκίες εκτός της EZIC (οδηγεί σε πρόωρο και άδοξο γκέημ όβερ) και επένδυσε σε όλα τα booth upgrades ώστε να δουλεύεις κήμπορντ shortcuts. Θα βγάζεις 15-20 άτομα την ημέρα, οπότε χωρίς πρόστιμα θα είσαι ζάχαρη!
Borracho,ακόμη κι αν δεχτείς τη δωροδοκία αυτή υπάρχει τρόπος να αποφύγεις το game over,με αντίτιμο μια μικρή επίπληξη.
Πρέπει όμως φαντάζομαι να ‘χεις ελάχιστα citations από πριν; Δώσε σπόιλερς στο λαό! Εμένα μου κατάσχεσαν τα πάντα, με ερεύνησαν, με βρήκαν λειψό και καραγιωτά και από ‘δω παν κι οι άλλοι!
Kαι με τα Citations τι φάση παίζει ακριβώς βασικά? Στην αρχή της 9ης ή της 10ης μέρας ήρθε ένας τυπάς ιθύνων νους και μου λέει “έχεις μόνο 5 citations, πάρε μια τιμητική πλάκα για να σε εμπνέει” και τώρα έχω κρεμάσει μια πλάκα στον τοίχο του Booth μου 😀
Εγώ που είχα 15 citations, αναγνωρίστηκα για “sufficiency” και μετά οι δυσσαδεροί πελάτες που έδιωχνα μου τη λέγαν κι από πάνω, ότι είμαι άχρηστος και καλώς μ’έχουν ποσταρισμένο στον κώλο του Θεού. Σε εξτρά διάκοσμο, υπάρχει ένα χουλιγκάνι Αρτσοκανός που δεν έχει ταυτότητα κι αν τον αφήσεις να μπει, σου δίνει το κασκόλ της ομάδας και κρεμάς στο γκισέ. Τρελά γλέντια.
Νομίζω πως αν παίξεις με ελάχιστα-καθόλου citations, οδηγείσαι σε ένα ακόμη από τα πάμπολλα φινάλε του παιχνιδιού.
Πωπω τι λες τώρα χαχαχαχ! Διαμαντάρα με τα όλα της το game, μου φαίνεται θα το φορτώσω σε κάνα λάπτοπ να το λιώνω στα διαλείμματα της ανασκαφής.
Βασικά εγώ πήγα στην 32η μέρα και με έβγαλε στο κεντρικό menu απευθείας χωρίς να μου δείξει κανένα φινάλε.:p
Τι παίζει με αυτό;Βέβαια είχα δει μερικά gameovers πριν,αλλά ξαναέπαιζα τις μέρες και προχωρούσα μέχρι να φτάσω στο τέλος,αλλά περίμενα να μου δείξει κάτι.
Εγώ δεν πρόσεξα αυτά που λέτε με τα citations.Ερχόταν ένας παπάρας και ανάλογα με τα citations που είχα μου έδινε μια πλακέτα.Στην αρχή μια χρυσή και μετά μια ασημένια.Δεν είδα αντίκτυπο στο gameplay.
Όσον αφορά την EZIC,απλά έρχεται ένας τυπάς και σου λέει να αφήσεις έναν άλλον τυπά να περάσει για να διευθετήσει το θέμα.Τον αφήνεις (προφανώς δεν το δικαιούται),τρως την επίπληξη και αυτό ήταν (τα λεφτά βέβαια πάνε,αλλά τουλάχιστον τη γλιτώνεις).
Καλά σοβαρά ημίθεε Ράζ; Έφτασες ΜΕΡΑ 32;;; Και δεν είχε τερματισμό; Ούτε τρομοκράτες και κόκκινα κουμπιά και κάτι τρελά που διαβάζω στο Στημοφόρουμ;
Κοίτα,εγώ μετά τη φάση με τη δωροδοκία δε συνέχισα με την EZIC γιατί φοβήθηκα μη μου έρθει κανά game over 5-6 μέρες αργότερα και το ξαναπαίξω από εκεί (από δεύτερο playthrough αυτά).Κατά τα άλλα,ναι,έφτασα μέρα 32,μικρό είναι εξάλλου,4 ωρίτσες,2 χθες,2 σήμερα,στα διαλείμματα από το γαμημένο διάβασμα.Αλλά το replayability είναι απίστευτο.Χαλαρά κάνεις 4-5 playthrough.Βέβαια είχε πεθάνει ο μπάρμπας,αλλά τι να κάνεις,δεν μπορείς να τα έχεις όλα σε αυτήν τη ζωή.Και φτάνω που λες και με πετάει κατευθείαν αρχικό menu.Να είναι κανά bug;Ξενέρα λίγο.
Ναι ρε συ, δεν παίζει, αφού ΠΑΝΤΑ έχει κάποιο τερματισμό. Ψήνομαι άγρια να το λιώσω σε πολλαπλά playthroughs για να μαζώξω όλα τα κουλά ατσίβμεντς. Είναι φοβερό πώς σκέφτομαι διαρκώς το παιχνίδι και πώς οι παραπλανητικά απλοί μηχανισμοί του δε μ’αφήνουν να ασχοληθώ με οποιοδήποτε άλλο!
Τελικά βρήκα τι παίζει με το bug.Όταν βοηθήσεις ακριβώς έναν πράκτορα της EZIC,τότε συμβαίνει αυτό το bug.
Ωραίος. Έχω ξεκινήσει πετσάκικο καρατσάτσικο πλέιθρου, που τα κάνω όλα τίγκα προβλεπέ, είμαι Day 16-17, ελπίζω να δω φινάλε.
ΥΓ Πάντως είναι τεράστια παράλειψη που δεν μπορείς να κερδίσεις βοηθώντας την EZIC γαμώτο…εμείς οι αντικαθεστωτικοί δηλαδή τί θα κάνουμε; 😀
Επανέρχομαι μετά από τρελό λιώσιμο σε όλα τα πιθανά σενάρια για να πω ότι το παιχνίδι είναι πραγματικά εκπληκτικό και προσφέρει τρία πιθανά “κανονικά” φινάλε, αναλόγως των δράσεών μας. Δυσκολότερο όλων, εκείνο που η EZIC επικρατεί. Είναι το αποψινό μου project 🙂
Μα καμία αναφορά στον Jorji Costava; 🙂
Είχα ακούσει από αρκετό κόσμο για το πόσο καλό παιχνίδι είναι ώστε να είμαι τόσο hype-ιασμένος ώστε να το ξεκινήσω με το που το αγόρασα.
Ο λιγότερος χαρακτηρισμός για το concept είναι “ευρηματικό”… Και όντως καταφέρνει να σε βάλει στο πετσί του ρόλου και να το κάνει να φαντάζει ενδιαφέρον. Μάλιστα είναι και έτσι στημένο ώστε να μην γίνεται κουραστικό, από ένα σημείο και μετά δηλαδή κάποια πράγματα μπορείς να τα αφήσεις στην τύχη και στο 95% των περιπτώσεων δεν θα έχεις πρόβλημα. Προσωπικά όμως δεν θα ψηνόμουν να μπω στη διαδικασία για πολλαπλά playthroughs γιατί νομίζω ότι το βασικό feeling το παίρνεις μόνο στο πρώτο πέρασμα και από εκεί και πέρα για τα διαφορετικά τέλη, έχω την αίσθηση ότι η “δουλειά” που πρέπει να επαναλάβεις είναι δυνασανάλογα περισσότερη σε σχέση με αυτά που θα “πάρεις” από τις υπόλοιπες δυνατές επιλογές.
Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να είχε υλοποιηθεί καλύτερα αλλά θα του αναγνωρίσω πλήρως ότι πετυχαίνει να σου δίνει μία αίσθηση ελευθερίας (που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει γιατί το game over καραδοκεί) και να σε γεμίζει με τύψεις που αναγκάζεσαι να μην δείχνεις ελεημοσύνη. Ειδικά οι 2-3 πρώτες ώρες που σε έχει εντελώς στην τσίτα για να μπορέσεις να επιβιώσεις είναι από μόνες τους ικανές να δικαιολογήσουν αγορά.