REVIEWS

THE BRIDGE

Ο υπότιτλος του άρθρου αρχικώς λειτούργησε ως ένα καλά τοποθετημένο filter. Όσοι δεν ενθουσιάστηκαν με το indie που, κατά τη γνώμη του γράφοντος πάντα, έθεσε νέα στάνταρ στο τι μπορεί να κατορθώσει ένας ανεξάρτητος παραγωγός με μία πολύ καλή ιδέα, τότε έχουν άλλη μία ευκαιρία να σταματήσουν να διαβάζουν εδώ. Οι υπόλοιποι ας βουτήξουν μαζί μου στο indie puzzle πόνημα των Ty Taylor και Mario Castañeda.

ΚΑΠΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΠΙΝΑΚΑ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ

Το The Bridge με εξέπληξε ευχάριστα, διότι είχα ομολογήσει πώς μετά την εμπειρία που είχα με το Braid, δύσκολα θα έβρισκα παιχνίδι που να μου «μιλούσε» με τον ίδιο τρόπο. Όλο το παιχνίδι ξεκίνησε ως project για το Μaster του Ty Taylor. Από τότε μπήκε πολύ νερό στο αυλάκι και με τη συνεργασία του με τον Castañeda ως artist, ευτυχώς για εμάς, κατέληξε να είναι ένας υψηλότατης ποιότητας indie τίτλος. Οι συγκρίσεις με το Braid είναι αναπόφευκτες χωρίς όμως να αδικούν είτε το ένα είτε το άλλο παιχνίδι.

Η ιστορία του παιχνιδιού είναι απλή. Ο ήρωας μας είναι ένας ανθρωπάκος ο οποίος από την ένδυση (tweed σακάκι) και την κόμμωσή του (goatee της δεκαετίας του «όλοι-οι-ιντελεκτσουέλ-τύποι-έχουν-goatee») φαίνεται να είναι φυσικός.  Έπειτα από ένα απότομο ξύπνημα κάτω από την μηλιά (όλοι πιάσαμε το υπονοούμενο πιστεύω) και μετά το γρήγορο tutorial για το πώς θα χειριστούμε το παιχνίδι, μπαίνουμε στο σπίτι του, το οποίο ομολογουμένως κρύβει πολλές πόρτες, με κάθε μία από αυτές να κρύβει και ένα puzzle. Το παιχνίδι αποτελείται από 8 διακριτά κεφάλαια. Τα 4 πρώτα αντιστοιχούν στον «κανονικό» κόσμο. Πάνω που νομίζεις ότι τερματίζεις το παιχνίδι (και θεωρείς πώς ήταν και μικρό) ξεκινάς με τον «ανάστροφο» κόσμο. Κάθε puzzle που λύθηκε στον κανονικό αποκτά την ανάστροφη και τις περισσότερες φορές δυσκολότερη εκδοχή του. Συνολικά υπάρχουν 48 puzzles μέσα στο παιχνίδι, ενώ με τον τερματισμό και του ανάστροφου κόσμου ξεκλειδώνεται διαφορετικός τερματισμός. Γενικώς αυτό που προσπαθούμε να μάθουμε είναι η ιστορία του ίδιου του χαρακτήρα και η ευκαιρία μας δίνεται κάθε φορά που λύνουμε ένα κεφάλαιο.

Bridgesnap-3Κάθε πόρτα και ένα puzzle. Αν έχουμε λύσει επιτυχώς το κάθε επίπεδο μπορούμε να το επισκεφτούμε ξανά, ενώ οι πίνακες πάνω από κάθε πόρτα μας υπενθυμίζουν το γρίφο.

Σχετικά με το είδος των puzzles, ενώ στο Braid καλούμασταν να χειραγωγήσουμε προς όφελός μας το χρόνο, στο The Bridge καλούμαστε να εκμεταλλευτούμε τη βαρύτητα σε συνδυασμό με τα οπτικά παράδοξα του κάθε επιπέδου. Τη βαρύτητα την εκμεταλλευόμαστε επειδή κάθε επίπεδο είναι πλήρως περιστρεφόμενο! Επομένως το ίδιο το επίπεδο είναι το «interface» με το οποίο θα λειτουργήσουμε για να λύσουμε το puzzle. Παράλληλα όσο προχωράμε σε κεφάλαια, ξεκλειδώνονται καινούργιες μηχανικές του παιχνιδιού, όπως παράλληλες διαστάσεις, αναστροφές στο ίδιο το επίπεδο κ.ό.κ. Σκοπός του κάθε puzzle, είναι να βγεις από το δωμάτιο φτάνοντας την πόρτα που βρίσκεται σε κάποιο σημείο του. Αυτό φαντάζει εύκολο στην αρχή. Η δυσκολία των puzzles κυμαίνεται από τους ιδιαίτερα εύκολους μέχρι και αυτούς που χρειάζεται πολύ στύψιμο το μυαλό για να βρούμε λύση. Παρόλα αυτά κανένας δεν είναι παράλογος μιας και έχουμε να κάνουμε με απόλυτα λογικά puzzles. Γενικώς αυτό που παρατήρησα είναι πώς οι γρίφοι δεν είναι διαβαθμισμένης δυσκολίας. Μπορεί μετά από έναν αρκετά δύσκολο γρίφο, να βρεθείτε σε πόρτα με έναν ιδιαίτερα εύκολο. Αυτό πάλι μπορεί να είναι απλώς υποκειμενικό, και να έχει να κάνει με την αντίληψη χώρου του καθενός, αλλά προσωπικά το βρήκα «εγκεφαλοχαλαρωτικό» ώστε να προχωρήσω το παιχνίδι. Στην τελική έκδοση του παιχνιδιού έχει αφαιρεθεί και το σύστημα των hints το οποίο είχε. Αυτό είναι άκρως θετικό, δεδομένου ότι ήταν πολύ εύκολη η καταφυγή σε αυτά μετά από κάποιο κόλλημα σε κάποιο puzzle, αυξάνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τη διάρκεια του παιχνιδιού. Επιπλέον υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο ήρωας μπορεί να πεθάνει ή μετά από κάποιο χειρισμό μας το puzzle να καθίσταται άλυτο. Σε τέτοιες περιπτώσεις ειδοποιούμαστε από το παιχνίδι και έχουμε τη δυνατότητα να γυρίσουμε πίσω το χρόνο σε προηγούμενο σημείο μέσα στο επίπεδο, χωρίς να ξεκινήσουμε από την αρχή.

Σεναριακά, δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο κίνητρο στο να προχωρήσεις μπροστά στο παιχνίδι. Δεν υπάρχει κάτι που να μας ωθεί στο να εξερευνήσουμε παραπέρα, πέραν της περιέργειας αυτής καθεαυτής για τον επόμενο γρίφο και ενδεχομένως για τους διαφορετικό τερματισμό μιας και αυτός λύνει τις όποιες απορίες σχετικά με τον ήρωα (ή μήπως όχι;). Με το πέρας κάθε κεφαλαίου οδηγούμαστε σε έναν ανδριάντα όπου διαβάζουμε ένα εκτενές κείμενο, όπως με τα βιβλία στο Braid. Θα μπορούσα να ταυτίσω μερικά από αυτά τα κείμενα με τις ίδιες τις σκέψεις του δημιουργού, χωρίς να είναι απαραίτητα έτσι. Αυτό άλλωστε είναι και η μαγεία της επιτηδευμένης ασάφειας. Μπορεί σε μερικούς να φανεί ως υπερβολική, συναισθηματική αμπελοφιλοσοφία αλλά στο συγκεκριμένο παιχνίδι είναι κάτι που με άγγιξε.

Bridgesnap-2Το παιχνίδι κυριολεκτεί όταν λέει πώς κάθε τοίχος είναι πάτωμα!

Η διάρκεια των indie games όπως πχ. το Limbo ή το Dear Esther είναι ένα χαρακτηριστικό που απωθεί αρκετούς να αγοράσουν και να παίξουν τέτοια παιχνίδια, τουλάχιστον τη στιγμή της κυκλοφορίας τους. Το The Bridge δεδομένου ότι είναι και puzzle game, κάτι το οποίο de facto μειώνει το replayability του, προσπαθεί να βελτιωθεί σε αυτόν τον τομέα, μέσω κάποιων καλά κρυμμένων στοιχείων εντός του παιχνιδιού. Διάσπαρτα στο παιχνίδι βρίσκονται 7 wisps, τα οποία είναι αρκετά καλά κρυμμένα. Σίγουρα δεν είναι 15 καινούργια όπλα στο οπλοστάσιο, αλλά δίνει επιπλέον ώθηση για αυτούς που θέλουν να ολοκληρώσουν πλήρως το παιχνίδι.


Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ ΜΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΑ

Πηγή έμπνευσης της καλλιτεχνικής προσέγγισης ήταν οι πίνακες του M. C. Escher. Το όνομα μπορεί να μη σας λέει πολλά, αλλά σίγουρα θα έχετε δει τουλάχιστον έναν από τους πίνακές του με τα οπτικά παράδοξα. Κάθε επίπεδο του παιχνιδιού φαίνεται να είναι σχεδιασμένο στο χέρι προσομοιάζοντας λιθογραφίες του Ολλανδού καλλιτέχνη σε εξαιρετικό βαθμό, οδηγώντας κάποιον να το χαζεύει για αρκετή ώρα. Μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, πόσο μάλλον σε ένα τέτοιο παιχνίδι, οπότε θα σας παραπέμψω στο screenshot reel στο τέλος του review! Η μαυρόασπρη αισθητική του παιχνιδιού είναι μία ιδιοφυής προσέγγιση, κυρίως διότι δεν κουράζει τόσο στο μάτι. Ομολογουμένως, μετά από 1-2 ώρες ενασχόλησης με το παιχνίδι και έπειτα από μπόλικο “trial-and-error” όπου γύριζα πέρα-δώθε το κάθε επίπεδο, τα μάτια μου κουράζονταν αρκετά. Το μαυρόασπρο αναμφισβήτητα συνείσφερε στη μείωση αυτού το φαινομένου σε μεγάλο βαθμό.

Bridgesnap-1Βαρύτητα, ορμή, τρόπος περιστροφής… όλα παίζουν τεράστιο ρόλο για να λυθεί επιτυχώς το κάθε puzzle. Άλλες φορές πιο εύκολα, άλλες πιο δύσκολα!

Σε αντίθεση με το παραμυθένιο ρομαντισμό που είχε το Braid, το The Bridge διακατέχεται από μία αυστηρή σχεδόν ψυχρή μορφή που παραπέμπει στην επιστημονική ιδιοσυγκρασία. Σε αυτό βοηθάει και η μουσική η οποία είναι ιδιαίτερα μινιμαλιστική με ένα μοτίβο να επαναλαμβάνεται στο υπόβαθρο χωρίς να κουράζει, αλλά χωρίς να είναι και κάτι το εξαιρετικά ιδιαίτερο. Δεδομένου ότι ο ήρωάς μας είναι επιστήμονας αυτή η αίσθηση που προκαλείται είναι καλοδεχούμενη, αλλά ίσως απομακρύνει ορισμένους.

Το ζουμί της όλης υπόθεσης τελικά είναι ένα. Το παιχνίδι αξίζει τα χρήματά του; Τη στιγμή της κυκλοφορίας του παιχνιδιού και για όσους δεν πρόλαβαν την έκπτωση προ-αγοράς, το παιχνίδι θα κοστολογείται στα 14€. Ας απαντήσω με γλαφυρό τρόπο. Σε αρκετά χρόνια από τώρα το παιδί μου ενδεχομένως να με ρωτήσει: «Μπαμπά, πώς θα ήταν αν ένιωθες τα βασανιστήρια σε εκείνο το παιχνίδι που λεγόταν Dungeon Keeper?» (τέλεια γραμματική το καμάρι μου και απίστευτα ρετρολάγνο, πτου πτου πώς το μεγάλωσα). Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό θα ήταν το προφίλ του “Sephir” Δεμπεγιώτη που γράφει 6 ώρες παιχνιδιού για αυτό εδώ. Με βάση το παραπάνω σε συνδυασμό ότι έχω γράψει 5 ώρες με «βοήθεια» σε ορισμένα σημεία (σίγουρα χωρίς hints θα ήταν πολύ περισσότερο), το The Bridge είναι μία αγορά που οφείλουν να κάνουν όσοι πεθαίνουν για έξυπνα puzzle games, πανέμορφη καλλιτεχνική προσέγγιση, και εν τέλει ένα παιχνίδι που έχει ένα διαφορετικό, μη-mainstream αέρα που τονώνει την πνευματική οξύτητα. Πραγματικό κομψοτέχνημα και άξια ένας από τους indie τίτλους της χρονιάς!

Pros

  • Εξαιρετική καλλιτεχνική προσέγγιση
  • Έξυπνα puzzles
  • Απλός χειρισμός

Cons

  • Μινιμαλιστικό soundtrack
  • Σε ορισμένους μπορεί να φανεί κουραστικό

RATING - 88%

88%

Παύλος Γεράνιος

A native of Hyperborea, Pavlos has long since experienced interaction with the screen. The first games he remembers playing were Gran Prix, Test Drive, Digger and Flight for DOS at a time when most people now had Windows... This didn't deter him and he loved the Mother Platform from the very first moment. He also dabbled in the barren fringe of consoles (always at friends' houses, never his own), but it was the PC that kept him going. A lover of quality titles from all genres, he believes how the story and what the game as a medium wants to say is the main thing, not the label. There are always the exceptions of course...

7 Comments

  1. Γεράνιο…ΕΛΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ!

    ΠΙ ΕΣ Μπάνικο φαίνεται αυτό, αλλά θα κλαίω από τα νεύρα μου όταν το τουτόριαλ υπερβεί τις δυνάμεις του γουισκοποτισμένου μου μυαλού. Θα το χτυπήσω οπωσδήποτε σε έχπτωση όμως!

  2. Είναι στα αρνητικά διότι είναι ουσιαστικά ένα μοτίβο. Σε σχέση με αυτό που έδωσε το Braid, και με τις γενικές απαιτήσεις θεωρώ πώς για αρκετούς θα είναι στα πλην. 😉

  3. Ωραίο φαίνεται όντως αλλά ελπίζω να μην με μοιάζει τόσο με Braid. Ωραίο στην αρχή, σύντομα όμως γινόταν τόσο σαδιστικά δύσκολο που το άφησα. Will buy this though.

  4. 1)Πρώτο review του Shinobi/Stealth master του ragequit!!! 🙂
    Πολύ ωραίο κείμενο Πάυλο!
    Το παιχνίδι από αυτά που είδα, δεν μοιάζει με το Braid, οπότε δε με ψήνει για άμεση αγορά.

Leave a Reply

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
en_USEN