THE SILENT AGE
Τελικά είναι σπουδαίο πράγμα να κουβαλάς γνήσια Ευρωπαϊκή μαυρίλα στο DNA σου.
Όπως απέδειξαν περίτρανα τα πολύ αξιόλογα A New Beginning and The Samaritan Paradox, μικρές ομάδες με περιορισμένους πόρους αλλά ξεκάθαρο καλλιτεχνικό όραμα και ικανότητα, είναι σε θέση να μας δώσουν ιδιαίτερα ολοκληρωμένες περιπέτειες, οι οποίες απέχουν παρασάγγας από την σχετική αφέλεια που μαστίζει τις περισσότερες “μεγάλες” παραγωγές του χώρου.
Ενώ η αρχική του κυκλοφορία ήταν αποκλειστική για mobile συσκευές (σχεδόν πάντοτε κακό σημάδι αναφορικά με την περιπλοκότητα και την ποιότητα ενός τίτλου), το The Silent Age της Δανέζικης House on Fire, πρόσφατα εμφανίστηκε στο κατάστημα του Steam και τράβηξε το καρακαξένιο μάτι μου με την έξοχη 70’s αισθητική του, καθώς και τον ημι-απρόσωπο μυστακοφόρο ήρωά του.
Η αυλαία ανοίγει στο μαγικό 1972. O πόλεμος στο Βιετνάμ βρίσκεται ίσως στην χειρότερη περίοδό του, ο “Νονός” του Francis Ford Coppolla έχει μόλις κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους και ο πρωταγωνιστής μας, Joe, ζει μια ήσυχη, ληθαργική σχεδόν καθημερινότητα, δουλεύοντας ως επιστάτης στα γραφεία της Archon, ενός εξοπλιστικού κολοσσού. Μεταξύ σφουγγαρίσματος και αγγαρειών, ο Joe είναι ικανοποιημένος. Δεν δείχνει να έχει ιδιαίτερες φιλοδοξίες πέρα από το να απολαμβάνει καμιά μπύρα με τον συνάδελφό του Frank, όταν δεν τους τρέχουν υπερβολικά οι από πάνω.
Όταν λοιπόν ένα πρωϊ ο Joe καλείται αναπάντεχα στο γραφείο του προϊσταμένου του, ο οποίος του ανακοινώνει πως “προήχθη”, αναλαμβάνοντας και τα καθήκοντα του Frank, ο οποίος “επέλεξε να ακολουθήσει διαφορετική σταδιοδρομία”, ο ήρωάς μας λογικά θορυβείται. Ακόμη χειρότερα, η πρώτη του “εξόρμηση” στην περιοχή του Frank, τον φέρνει αντιμέτωπο με έναν αιμόφυρτο, γερασμένο άνδρα, ο οποίος του εξηγεί απνευστί πως μπορεί να είναι ένας τρισάθλιος αγγαρειομάχος, αλλά είναι ταυτόχρονα η μοναδική ελπίδα της ανθρωπότητας για την αποτροπή μιας καταστροφής κατακλυσμικών διαστάσεων. Λίγο πριν ξεψυχήσει, δίνει στον ήρωά μας μια παράξενη συσκευή, η οποία διατείνεται πως έχει την ικανότητα να τον ταξιδεύει στο χρόνο.
Και ενώ προσπαθούμε να χωνέψουμε όλα αυτά τα σουρεαλιστικά (αν έχεις τύχη, ακόμη και ένα σφουγγάρισμα ρουτίνας, γίνεται περιπέτεια), μας συλλαμβάνουν και για το φόνο του άνδρα και πολύ σύντομα βρισκόμαστε στο ανακριτήριο, αντιμέτωποι με δυο όχι και τόσο…επικοινωνιακούς εκπροσώπους του νόμου και της τάξης. Η απόδρασή μας καθώς και η απίστευτη χωροχρονική περιπέτεια που αυτή πυροδοτεί, αποτελούν και τον κορμό της δράσης του The Silent Age.
Ομολογώ πως πραγματικά με εξέπληξε ευχάριστα το ποιοτικό στάνταρ του τίτλου. Πολλές και όμορφα σχεδιασμένες τοποθεσίες (η retro-μινιμαλιστική προσέγγιση στην απείκονιση διακοσμητικών στοιχείων της δεκαετίας του ’70 είναι πραγματικά απολαυστική), καλές επιλογές των ηθοποιών που υποδύονται τους χαρακτήρες και το κυριότερο, σκηνοθετική ευφυϊα, η οποία δεν επιτρέπει στον τίτλο να κάνει την παραμικρή “κοιλιά”, στις τρεις περίπου ώρες που διαρκεί.
Το επίπεδο δυσκολίας είναι μάλλον χαμηλό, αλλά στην περίπτωση του The Silent Age, κρίνω πως λειτουργεί θετικά για τον τίτλο. Αφ’ενός καθιστά το παιχνίδι εφαλτήριο για περαιτέρω ενασχόληση με τον μαγικό κόσμο των adventure games και αφ’ετέρου, οι γρίφοι που περιλαμβάνονται, είναι απόλυτα ενταγμένοι στην λογική του κόσμου του παιχνιδιού. Γίνεται πολύ έντονη χρήση της time-shift μηχανικής, όπου χάρη στην ικανότητά μας να μεταπηδάμε κατά βούληση μεταξύ χρονικών περιόδων, ουσιαστικά βλέπουμε δυο εκδοχές σχεδόν κάθε τοποθεσίας του παιχνιδιού. Οι περισσότεροι γρίφοι, στηρίζονται στην έξυπνη αλληλεπίδρασή μας με αντικείμενα στις παράλληλες χρονικές ακολουθίες του σεναρίου. Ενώ σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί μια πρωτότυπη μηχανική, ο τρόπος που υλοποιείται, όχι μόνο ουσιαστικά “διπλασιάζει” τις τοποθεσίες που επισκεπτόμαστε, αλλά “πουλάει” εξαιρετικά το βασικό concept του The Silent Age και σύντομα απορροφά ολοκληρωτικά τον παίκτη στο μυστήριό του.
Ευχάριστη έκπληξη αποτελεί η κορύφωση και το φινάλε της περιπέτειας, το οποίο, σε πείσμα των καιρών, είναι ιδιαίτερα ολοκληρωμένο και δεν καταφεύγει σε “φτηνά” τεχνάσματα προκειμένου να εξασφαλίσει την χρηματοδότηση για κάποια συνέχεια ή μελλοντικό “επεισόδιο” του τίτλου. Ουσιαστικά το The Silent Age είναι ένα καλογραμμένο θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, γεμάτο οικεία νήματα, τα οποία οδηγούν σε αναπάντεχες καταστάσεις. Προβληματίζει και ψυχαγωγεί και αποτελεί ιδανική συντροφιά για βραδινή ενδοσκόπηση, συνοδεία ουισκάρας και γλυκιάς απομόνωσης.
Pros
- Καλογραμμένο και πειστικό σενάριο
- Έξυπνοι αν και χαμηλής δυσκολίας γρίφοι, απόλυτα όμως εναρμονισμένοι με το κλίμα και το περιβάλλον του παιχνιδιού
- Σωστή χρήση των σκηνοθετικών ευρημάτων, προκειμένου να διατηρείται αμείωτο το ενδιαφέρον του παίκτη
- Η άρτια υλοποίηση της μηχανικής της εναλλαγής χρονικών περιόδων
- Παρά την σύντομή του διάρκεια, ολοκληρώνει εξαιρετικά την ιστορία που αφηγείται, αφήνοντάς μας με μια αίσθηση έντονου προβληματισμού αναφορικά με τα όσα βιώσαμε στην περιπέτειά μας.
- Επιτυχημένη επιλογή voice actors
Cons
- Μονάχα οι διάλογοι μεταξύ των χαρακτήρων είναι ηχογραφημένοι, όχι όμως οι σκέψεις και τα σχόλια του πρωταγωνιστή για το περιβάλλον και τα αντικείμενα
- Ιδιαίτερα σύντομη διάρκεια
- Ο χαμηλός βαθμός δυσκολίας ίσως απομακρύνει κάπιους πιουρίστες
You had me at “Ευρωπαϊκή μαυρίλα”. Πολύ ενδιαφέρον φαίνεται!
Η πλάκα είναι ότι δεν με είχαν ενθουσιάσει καθόλου τα γραφικά και το αγνοούσα επιδεικτικά.
Μετά διάβασα το review. Πως καταφέρνεις και με ψήνεις κάθε φορά;;;;
mporatsopaixnido to the bone
Ύπουλες τεχνικές μάρκετινγκ, πιάνουν κάθε φορά. Από την άλλη, μπορεί απλώς να σε ιντριγκάρει το θέμα 🙂
Στα 2,5 €, καλή περίπτωση. (”http://www.gamersgate.com/DD-SILENTAGE/the-silent-age”) 🙂