TOTAL WAR: ROME II
Για όσους έχουν αποφασίσει συνειδητά να αποστρέφουν το βλέμμα τους από ότι γράφει strategy videogame την τελευταία δεκαπενταετία οφείλουμε να κάνουμε μία μικρή εισαγωγή. Η σειρά τίτλων στρατηγικής Total War βγήκε από το πουθενά το 2000 με το Shogun, όπου καλούμασταν να επικρατήσουμε στην φεουδαρχική Ιαπωνία. Η μίξη RPG στοιχείων στο πεδίο της διπλωματίας, ο turn-based χάρτης, στα πρότυπα του πασίγνωστου RISK, όπου μετακινούσαμε τα στρατεύματά μας σε περιοχές του, αλλά το κυριότερο, οι επικές real-time μάχες όπου χιλιάδες sprites μας απεικόνιζαν την έκταση του πολέμου, ήταν οι λόγοι που η σειρά Total War απέκτησε φανατικό κοινό και εδραιώθηκε σαν μία από τις πιο πετυχημένες σειρές στρατηγικής. Ακολούθησαν κάμποσες συνέχειες, με την καθεμία να εξετάζει συγκεκριμένες περιόδους της, ιδιαίτερα γεμάτης με πολέμους, ανθρώπινης ιστορίας. Οι τελευταίοι τίτλοι Total War (TW) ένα «ασφαλές στοίχημα» μιας και διαπραγματεύονται εποχές τις οποίες έχουμε ήδη δει στη σειρά (Μεσαίωνας, Ιαπωνία). Τελευταίο εγχείρημα: μεταγενέστερη ελληνιστική και ρωμαϊκή περίοδος στον αρχαίο κόσμο (όταν ακόμη έχτιζαν με μάρμαρα).
NEW! … BUT OLD…
Total War: Rome II λοιπόν ο καινούργιος τίτλος. Η εποχή λίγο-πολύ γνωστή: σε έναν καιρό πολύ παλιά πίσω, οι άνθρωποι πολεμούσαν για το ατσάλι, το σπαθί είχε μεγαλύτερη αξία από το χρυσάφι και το να σκοτώσεις… ήθελε πολλά κότσια, ελέω eye contact. Εντάξει, το χρυσάφι και οι δούλοι κόστιζαν αρκετά. Η βασική TW συνταγή δε λείπει στο Rome II: μεγάλης κλίμακας μάχες συνδυάζονται με turn-based διαχείριση της αυτοκρατορίας που θέλουμε να χτίσουμε. Σε παλαιότερο κείμενο είχα γράψει πώς πολύ δύσκολα θα υπάρξει κάποιος τίτλος στρατηγικής που θα φέρει κάτι το καινοτόμο στο είδος. Το Rome II, δεν ξεφεύγει ούτε και αυτό από το φαινόμενο της «ξαναζεσταμένης σούπας». Προφανώς η θεματολογία θα είναι η ίδια με το πρώτο Rome, που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2005 με τα «μπαχαρικά» να έχουν αλλάξει. Ποιες είναι επομένως οι αλλαγές που φέρνει ο καινούργιος «αυτοκράτωρ»;
Εάν θα μπορούσα με μία λέξη να περιγράψω τις αλλαγές που έχουν επιτελεστεί στο Rome II, χωρίς να φανώ απολύτως ισοπεδωτικός, θα ήταν ομογενοποίηση. Και αυτό διότι, δεν έχουν υπάρξει απλοποιήσεις στο gameplay με τον τρόπο που τις έχουμε συνηθίσει. Αντιθέτως, έχει υπάρξει μία ομαδοποίηση, ένα τακτοποίημα, όλων των στοιχείων σε ομάδες χωρίς εκπτώσεις σε gameplay, δηλαδή οι αλλαγές που έχουν γίνει στον τίτλο είναι μικρές αλλαγές «ποιότητας ζωής», ή όπως αρέσκονται να λένε και οι δηβέλομπερς: quality of life changes. Ας εξετάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα αυτές τις αλλαγές.
Η πιο καθοριστική αλλαγή που έχει γίνει στο Rome II, είναι αυτή στο campaign map. Ο turn-based χάρτης πλέον έχει σπαστεί σε επαρχίες (provinces). Κάθε επαρχία μπορεί να αποτελείται από δύο μέχρι και τέσσερις μικρότερες περιοχές, κάθε μία από τις οποίες έχει και μία πόλη. Μία από τις πόλεις αυτές είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας (ελληνιστί provincial capital). Ουσιαστικά, ο διαχωρισμός «μία πόλη ανά περιοχή» που υπάρχει στα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς εξακολουθεί να υφίσταται, αλλά εισάγεται η ομαδοποίησή τους που φέρνει πολλές ευκολίες στη διαχείριση της αυτοκρατορίας μας, όσον αφορά το micromanagement και ειδικότερα σε μεταγενέστερα στάδια όπου, κατά προτίμηση, θα έχουμε πολλά τετραγωνικά χιλιόμετρα εδάφους να διαχειριστούμε. Σε περίπτωση που είμαστε αρκετοί ικανοί (ή τυχεροί αναλόγως τις περιστάσεις) να ελέγχουμε όλες τις πόλεις μίας επαρχίας τότε μπορούμε να εκδώσουμε διατάγματα που δίνουν αρκετά bonus για το σύνολο της επαρχίας. Επίσης, τα κτίρια που εντοπίζονται σε μία περιοχή συνήθως δίνουν bonus σε όλη την επαρχία. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία σε ότι αφορά το στρατό στο χάρτη της campaign. Τέλος επιλέγοντας μία πόλη μας δείχνει όλες τις πόλεις της επαρχίας και αν είναι υπό την κατοχή μας, τα διαθέσιμα κτίρια, στοιχείο που μειώνει κατά πολύ το browsing μίας-μίας πόλης ξεχωριστά (κάτι που ήταν βάναυσο στο late-campaign των προηγούμενων τίτλων).
Η διαχείριση του στρατού κατά την campaign στο παιχνίδι έχει υποστεί τεράστια τροποποίηση. Πλέον μπορούμε να έχουμε μονάδες στρατού μόνο υπό την καθοδήγηση κάποιου στρατηγού. Ξεχάστε εποχές όπου η κύρια στρατηγική ήταν να φτιάχνουμε πολλούς μικρούς στρατούς απαρτιζόμενους από ένα με δύο τάγματα και να τους διασπείρουμε στο χάρτη παντού για να έχουμε τον έλεγχο. Επιπλέον μπορούμε να έχουμε μόνο συγκεκριμένο αριθμό στρατιών αναλόγως τον αριθμό των provinces που έχουμε στην κατοχή μας. Ο τρόπος με τον οποίο έχει δομηθεί το gameplay της campaign, ωθεί για λίγους αλλά μεγάλους στρατούς και αυτό είναι ιδιαίτερα ευχάριστο ειδικά όταν το βλέπεις και από μεριάς ΑΙ (άσχετα που… μπάζει σε άλλα πράγματα). Το κυριότερο στοιχείο, όμως που λύνει τα χέρια σχετικά με τους στρατούς είναι πώς μπορούμε να στρατολογήσουμε μονάδες από οποιοδήποτε σημείο του χάρτη που βρίσκεται υπό την κατοχή μας (και βρίσκεται στην ίδια επαρχία) μέσω της καρτέλας της στρατιάς που θέλουμε να ενισχύσουμε! Επεξηγηματικά, αυτό που συμβαίνει είναι αρκετά απλό: το κτίριο που μας επιτρέπει να εκπαιδεύσουμε Σπαρτιάτες οπλίτες βρίσκεται στη Σπάρτη. Ο στρατός μας εντοπίζεται στην περιοχή της Αθήνας, την οποία φυσικά έχουμε υπό την κατοχή μας. Τόσο η Αθήνα όσο και η Σπάρτη ανήκουν στην επαρχία της (χ)Ελλάδος (Hellas, διότι το έψιλον έπαιρνε δασεία). Επομένως, μπορούμε να εντάξουμε Σπαρτιάτες οπλίτες (με οποιεσδήποτε τυχούσες αναβαθμίσεις μπορεί να έχουν από κτίρια) σε εκείνο το σημείο που βρίσκεται ο στρατός μας επιτόπου (περιμένοντας φυσικά να περάσει ο απαραίτητος αριθμός γύρων). Η διαδικασία: «φτιάχνω στρατό στην πόλη, στέλνω ενισχύσεις προς το κύριο στρατό, φέρνω τον κύριο στρατό προς τα πίσω, συναντιούνται κάπου στη μέση, ξαναπάω το στρατό εκεί που ήθελα» έχει πλήρως εξαλειφθεί με τα πράγματα να επισπεύδονται ακόμη περισσότερο. Επίσης υπάρχει μεγαλύτερο εύρος επιλογών για τον τρόπο με τον οποίο θα μετακινείται, στήνει ενέδρες και γενικώς συμπεριφέρεται ο στρατός αλλά και ο στόλος στον campaign χάρτη, κάτι που μόνο καλοδεχούμενο μπορεί να είναι.
Η τελευταία βελτίωση που είναι σημαντική είναι πώς η κάθε στρατιά έχει πλέον τη δυνατότητα να κερδίσει μόνιμα bonus ως ιστορική εποποιία (legacy). Κατά αυτόν τον τρόπο, ακόμη και αν πεθάνει ο καλύτερος στρατηγός μας στα 44 του από φυσικά αίτια παρότι πασχίσαμε να τον κάνουμε στρατιωτική ιδιοφυΐα (στην αργκό «κτηνάρι»), τουλάχιστον μένει κάτι από τις νίκες του στον στρατό, και δε χρειάζεται να ξαναρχίσουμε να φτιάχνουμε εκ νέου στρατηγούς ώστε να έχουμε υπολογίσιμο στρατό. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω πώς σε αντίθεση με το Shogun 2, όπου τα technology trees τόσο των στρατηγών, όσο και των agents ήταν πολύ εύκολα διαθέσιμα, πλέον παρότι υπάρχουν το interface στην προσπάθεια μινιμαλισμού του δεν τα απεικονίζει. Έτσι για να είμαστε σίγουροι που οδηγούν οι επιλογές μας πρέπει να ανοίξουμε την ενσωματωμένη εγκυκλοπαίδεια ώστε να δούμε όλο το τεχνολογικό δέντρο από την αρχή μέχρι το τέλος. Σημαντικό, πλέον, είναι πώς ο στρατός δεν είναι το απόλυτο μέσο νίκης της campaign, αφού έχουν εισαχθεί άλλες δύο συνθήκες πέραν της στρατιωτικής κατά τις οποίες μπορούμε να κερδίσουμε (αναλόγως την παράταξη): με οικονομική ή πολιτισμική επικράτηση. Αυτό προσδίδει και ευελιξία στον παίκτη και αρκετή διάρκεια στον τίτλο.
Σχετικά με το πολιτικό σκηνικό, τη διπλωματία και τις εσωτερικές δολοπλοκίες το Rome II υπόσχεται πολλές βελτιώσεις. Τονίζουμε το υπόσχεται διότι εν τέλει δεν παρατηρήσαμε ιδιαίτερα μεγάλες διαφορές σε σχέση με το Shogun 2. Η ανώτερη εξουσία της εκάστοτε παράταξης (faction) που επιλέξαμε για να κατακτήσουμε τον κόσμο μας δίνει κάποιες αποστολές για να προχωράει το παιχνίδι προς μία κατεύθυνση. Η εσωτερική αναδιοργάνωση αλλά και το παιχνίδι που γίνεται με τις εκάστοτε οικογένειες (ειδικά αν παίζουμε Ρωμαίους ή Καρχιδόνιους) υπάρχει αλλά είναι το κερασάκι στην τούρτα. Δεν προσφέρει κάτι το ουσιώδες ακόμη και όταν καταφέρουμε να προκαλέσουμε εμφυλίους και να πάρουμε την εξουσία και τις αποφάσεις στα χέρια μας. Η διπλωματία εμφανίζεται αρκετά βελτιωμένη, με τους πάντες να θυμούνται τι κάναμε ή όχι, ενώ είναι αρκετά απλή στην κατανόησή της. Παρόλα αυτά πάσχει μοιραία από τους διάφορους λόξυγγες της ΑΙ που θα αναλυθούν παρακάτω. Οι agents που έχουμε στη διάθεσή μας είναι τριών τύπων: spy, dignitary, champion με τον καθένα να επιτελεί τους σκοπούς τους μέσω διαφορετικών οδών. Για παράδειγμα αν στείλουμε ένα spy να σκοτώσει μία μονάδα θα το κάνει μέσω δολοπλοκίας, δηλητηριάζοντας ή ενοχοποιώντας κάποιον τρίτο. Αντιθέτως ο champion μπορεί να χρησιμοποιήσει την πρόκληση σε μάχη σώμα-με-σώμα μέχρι θανάτου για να το πετύχει. Εδώ μπαίνουν και οι λίγες ενστάσεις μου σχετικά με το gameplay του παιχνίδιου και πώς έχει αντιμετωπιστεί η διαχείριση της εσωτερικής πολιτικής. Δε γίνεται σε παιχνίδι του 1991, όπως ήταν το Centurion: Defender of Rome, να είχες τη δυνατότητα micromanagement με άμεσα πολιτικά πλεονεκτήματα (διοργάνωση αγώνων τους οποίους μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε και χρηματοδοτήσουμε) και να μην έχεις την ίδια ικανοποίηση σε παιχνίδι όπως το Rome II. Η ίδια έλλειψη συναισθήματος από το λαό μου υπάρχει και όταν κατακτώ περιοχές. Στο δεύτερο playthrough που έκανα με τους Iceni (τους κέλτες της Βρετάνης) άρχισα να κατακτώ σιγά-σιγά περιοχές της Γαλατίας και της Γερμανίας, δύο αιώνες πριν φέρει ο Ομορφοθώραξ το τσάι στη χώρα, και παρότι ο ρυθμός του public order όφειλε να ανεβεί παρέμενε ο ίδιος.
Μικρές αλλαγές έχουν συμβεί και στη διαχείριση της αυτοκρατορίας, με κύριο παράδειγμα το public order, το οποίο πλέον έχει αποκτήσει την έννοια του ρυθμού. Σε κάθε γύρο το public order έχει μία δεδομένη τιμή η οποία όμως μεταβάλλεται γύρο με γύρο είτε αρνητικά είτε θετικά αναλόγως τα κτίρια, την ακολουθούμενη πολιτική, τους φόρους (φυσικά…) και την παρουσία στρατευμάτων. Πολύ αρνητικές τιμές στην δημόσια τάξη έχουν αποτέλεσμα εξεγέρσεις, ενώ μεγάλα θετικά πρόσημα για παρατεταμένες περιόδους φέρνουν βακχικά πάρτυ και αισθήματα υπέρμετρης αυταρέσκειας στον παίκτη. Στο επίπεδο των real-time μαχών λίγα πράγματα έχουν αλλάξει, με μοναδική εξαίρεση πώς πλέον υπάρχει η δυνατότητα ταυτόχρονης πολιορκίας – εισβολής σε μία πόλη τόσο από τη θάλασσα όσο και από την ξηρά. Οι πολιορκίες έχουν εμπλουτιστεί με victory points, τα οποία είναι στην ουσία domination κατά τα παλαιά FPS-πρότυπα. Αν κάποιος ελέγχει τα victory points, αρχίζει και μειώνεται ο χρόνος που έχει διαθέσιμο η αντίπαλη παράταξη να νικήσει. Κατά τα άλλα, έχουμε να κάνουμε με τρομερή απεικόνιση και εθιστικότατες μάχες, παρότι οι ναυμαχίες σε σύγκριση με το Shogun 2 είναι φτωχές κυρίως λόγω εποχής. Το line-of-sight κάθε μονάδας κατά τη διάρκεια της μάχης προσφέρει αρκετό ρεαλισμό, με τη δυνατότητα πολλαπλών ενεδρών. Όλα αυτά όμως έχουν και το αντίστοιχο κόστος.
Quintilius Varus, GIVE ME BACK MY PC!
Κάθομαι και διαβάζω ορισμένα μεγάλα shite του εξωτερικού, που συνηθίζουν να βγάζουν τους τυπικούς «δεκάλογους» ή/και «πεντάλογους» για κάθε τεράστια κυκλοφορία, κυρίως γιατί προκαλούν γέλωτα όταν βγαίνουν εντελώς λάθος στα φτηνά τρικ marketing. Η τελευταία περίπτωση σε αυτήν την παρωδία είναι όταν φαρδιά πλατιά διατυμπανιζόταν πώς το Rome II θα ήταν κατά πολύ ελαφρύτερο του Shogun 2, ώστε να μπορούν και μέτρια μηχανήματα να το παίζουν άνετα. Φευ!! Καταρχάς, το παιχνίδι απαιτεί 35 GB γεμάτα-γεμάτα από το σκληρό δίσκο για την εγκατάσταση. Οπτικώς τόσο στο χάρτη όσο και στο πεδίο της μάχης το παιχνίδι είναι εξαιρετικό… αρκεί κάποιος να έχει ένα θηρίο για να μπορέσει να το τρέξει. Το optimization του παιχνιδιού είναι ένα μαύρο χάλι. Ομολογουμένως αυτό διορθώθηκε σε αισθητά μεγάλο βαθμό 3 μέρες μετά την κυκλοφορία του παιχνιδιού, και η Creative Assembly έχει υποσχεθεί πώς τα μπαλώματα θα έρχονται με εβδομαδιαίο ρυθμό μιας και τώρα έχουν δυνατότητα να εξετάζουν σε μεγάλη κλίμακα τι τρέχει λόγω player base. Για ένα beta phase αυτό θα ήταν ιδανικό, για ένα ολοκληρωμένο τίτλο με σαφείς απαιτήσεις είναι τουλάχιστον ανεπαρκές. Δυστυχώς, (ευτυχώς για εμένα) δε συνάντησα τις τρομερές δυσκολίες ή αργοπορίες στο PC, σε σχέση με αυτά που αναγράφονται στα official fora και γενικότερα ως εντυπώσεις. Μοναδική εξαίρεση είναι οι μάχες με πάρα πολύ στρατό που ανέκαθεν έβρισκα ιδιαίτερα φορτικές για το PC, καθώς και όταν αποφάσισα πώς πρέπει να κάνω πολιορκία με τέσσερις χιλιάδες στρατό εναντίων τριών χιλιάδων του αντιπάλου, οπότε και κράσαρε πλήρως το παιχνίδι.
Τεράστια bugs εμφανίζει και η ΑΙ, τουλάχιστον το normal επίπεδο δυσκολίας. Παρότι στον πρόλογο η ΑΙ μου φάνηκε τρομερά ευέλικτη, προσαρμόζοντας το σχέδιό της αναλόγως τι έκανα με το βασικό στρατό μου, τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά στη βασική campaign. Πέραν των τραγελαφικών συμβάντων με το pathfinding των μονάδων καθώς και την ορισμένες φορές εξοργιστικά μηδαμινή ανταπόκρισή τους στις real-time μάχες, παρατηρούνται διάφορα συμβάντα όπου η ΑΙ κρίνεται ανεπαρκής. Παράδειγμα ήταν η έφοδος 26 (!) τοξοτών εχθρικής παράταξης στην νεοαποκτηθείσα πόλη μου, όπου υπήρχε παρατεταγμένος στρατός δύναμης περίπου 1500 ατόμων. Κατά τα άλλα μετά το patch υπήρξε και σε αυτόν τον τομέα σημαντική βελτίωση με την ΑΙ να οργανώνει τις στρατιές της κατά τέτοιον τρόπο ώστε να κάνει συντονισμένες επιθέσεις εναντίον μου.
ALEA IACTA EST
Το Rome II έχει όλα τα προηγούμενα στοιχεία των παιχνιδιών που έκριναν τη σειρά πετυχημένη, ενώ φέρνει ορισμένες αλλαγές στο gameplay που κάνουν τον τίτλο πιο προσιτό χωρίς να χάνει το βάθος του. Ο πρόλογος της campaign είναι αρκετά ενημερωτικός για αυτές τις αλλαγές αλλά κρίνεται ιδιαίτερα φτωχός γιατί δεν εμβαθύνει σε λεπτομέρειες. Συγκεκριμένα, μου πήρε περίπου 3 ώρες και την αλλαγή μίας παράταξης για να καταλάβω τι τρέχει με τις επαρχίες, γιατί δεν ήταν σαφές ούτε στον πρόλογο, ούτε στο manual.
Το multiplayer του παιχνιδιού περιλαμβάνει τις real-time μάχες (1v1 έως 4v4), ενώ περιέχει και τη δυνατότητα multiplayer campaign (1v1) ή co-op. Προσωπικά θεωρούσα ανέκαθεν τις multiplayer μάχες των TW ανισορροπημένες προς όφελος αυτών που είχαν τις περισσότερες πολιορκητικές μηχανές παρόλα αυτά διατηρούν το fun factor. Οι ιστορικές μάχες του Rome II είναι μόνο τέσσερις και είναι αρκετά scripted (σε σύγκριση με τις 10 συνολικά του πρώτου Rome): η μάχη του Τευτοβούργιου Δρυμού, η μάχη της Ραφίας, η μάχη του Νείλου και η πολιορκία της Καρχηδόνας. Αυτό το κομμάτι σε συνδυασμό με factions που μέχρι στιγμής δεν είναι ξεκλειδωμένα (πέραν από το Greek States Culture Pack DLC) είναι το τμήμα του Rome II, στο οποίο λογικά θα στοχεύσουν για την έκδοση DLC μέχρι το πρώτο αναμενόμενο expansion.
Συνοψίζοντας το μόνο σίγουρο είναι πώς μιλάμε για τον πιο πετυχημένο mainstream grand scale strategy τίτλο της χρονιάς (τονίζοντας το mainstream μιας και υπάρχει και το υποτιμημένο Europa Universalis IV), παρά τα όποια ελαττώματά του τα οποία κυρίως οφείλονται στη διανομέα SEGA παρά στους δημιουργούς της Creative Assembly. Το παιχνίδι έχει συνεχή στήριξη από τους δημιουργούς τους οι οποίοι αλληλεπιδρούν με την κοινότητα και εκδίδουν συνεχώς patch με μικροδιορθώσεις. Παρόλα αυτά δε θα περίμενα πώς το Rome II θα έπαιρνε τόσο «χαμηλή» βαθμολογία, δεδομένου ότι είχε λίγα πράγματα να κάνει λάθος μετά το εκπληκτικό κεφάλαιο της σειράς Total War από ακούει στο Shogun 2. Δυστυχώς παρότι το παιχνίδι είναι αρτιότατο σε όλους τους τομείς, δεν μπορεί να κερδίσει τους έξτρα βαθμούς που θα το ανακηρύξουν αναμφισβήτητο strategy τίτλο της χρονιάς. Και αυτό διότι ο τεχνικός του τομέας είναι τόσο βαρύς που ελάχιστοι θα είναι αυτοί που θα το χαρούν απρόσκοπτα. Εν αναμονή των patch λοιπόν!
Pros
- Το τρομερά βαθύ gameplay της σειράς εξακολουθεί να υπάρχει…
- … και είναι πιο εύκολο στο micromanagement.
- Οι πολιορκίες.
- Η αίσθηση όταν κερδίζεις μία μάχη παρότι έχεις όλα τα δεδομένα εναντίον σου.
- Χαρίζει άνετα τριψήφιο αριθμό ωρών για τους φίλους του είδους.
- Η χαμηλή τιμή της retail σε σχέση με την ψηφιακή διανομή.
Cons
- Το ελλιπές tutorial υπό τη μορφή προλόγου
- Το optimization του, που λυγίζει την πλειονότητα των μηχανημάτων.
- Η ΑΙ που άλλες φορές είναι ο Ιούλιος Καίσαρας, και άλλες… η Τούλα που μόλις έχασε τους φακούς της.
- Οι λίγες ιστορικές μάχες που προσφέρει.
- DLC με το καλημέρα (δώρο για το pre-order?). Νισάφι πια.
First poster:D
Εύγε για τo τελευταίο αρνητικό. Δυστυχώς, έχει κάνει και το modding πιο δύσκολο ( ευτυχώς όμως όχι αδύνατο) η μανία της SEGA με τα DLC.
Μπράβο για το review, ιδιαίτερα αναλυτικό. 😀
Το παιχνίδι μάλλον θα αργήσω αρκετά να το δω, έχω βυθιστεί στο Medieval 2, ε μετά όσο ‘να ναι όλο και κανα mod θα περάσω… 🙂
Mπράβο πολύ καλό review!
Κατατοπιστικότατη παρουσίαση Παύλο, ιδανική για τους παλιούς στα TW αλλα και για τους νέους που σκέφτονται να αρχίσουν, όπως την περίμενα δηλαδή απο εναν γνώστη του ατσαλιού 😉 Ειδικά η πρώτη παράγραφος στην εισαγωγή του κυρίως review είναι ενα mini-review απο μόνη της!
Διαβάζοντας διάφορα Ελληνικά site (γιατί στην Ελλάδα μόνο ενα είναι ΤΟ shite) κάνουν λόγο για απλοποίηση-casualοπίηση κτλ εδω καταλαβαίνω όμως οτι το παιχνίδι υπέστη κάποιες (ευσπρόδεκτες για εμένα) προσθήκες/βελτιώσεις για να γλυτώνει ο παίκτης χρόνο απο διαδικασίες που ποιο πολύ φέρναν σε αγγαρεία και χάσιμο χρόνου χωρίς να χάνει το βάθος του, βέβαια δεν μπορώ να το κρίνω πλήρως αντικειμενικά ακόμα γιατι δεν το εχω παίξει, θα το αγοράσω αργότερα οταν και θα εχει περαστεί και το τελευταίο patch και θα εχει βελτιωθεί στον μέγιστο βαθμό, επίσης βλέπω και οτι εχει πέσει και πολύ 6αρι στον τίτλο κάτι που μου φαίνεται παντελώς γελοίο, συμφωνώ οτι πρέπει να κοπούν βαθμοί για τον προβληματικό τεχνικό τομέα και τα φτηνά μάρκετινγκ τρυκ αλλα 6 σε αυτόν τον τίτλο μπορεις να το πάρεις σοβαρά οσο τα 0-1-2 στο metacritic, μου ηρθε να γράψω απο κάτω και αλλα τρία τα δικά μου 9!
Μπράβο, ωραίο μπλάμπλά, εσένα θέλουμε, μπλαμπλά,σάλτσες, κουλτούρες μπλάμπλά.
With that out of the way…
1. Είμαι και εγώ σαν τον φίλο Steel_Havoc. Θα περιμένω να βγούν όλα τα Patch…
2. Θεωρώ άθλιο το να κάνω εγώ (ο τελικός χρήστης) το beta testing.
3. Nα είσαι καλά που βγάζεις τα ματάκια σου για να έχουμε εμείς μια αντικειμενική εικόνα του παιχνιδιού.
4. Όντως, είναι ποζεράδικο το λατινικό στον πρόλογο… 😉
A ρε Grmadness πως φαίνεται ο βετεράνος adventurας! Tώρα googλαρα τα λατινικά στον τίτλο “ότι λέγεται στα λατινικά, φαίνεται/ακούγεται βαθυστόχαστο” στην αρχή συνιθισμένος απο σχεδόν ολα τα άλλα review νόμιζα θα είναι κανα κλισεδιάρικο ρωμαϊκό ρητό αλλα ο συντάκτης μου την έφερε! επίσης ο Quintilius Varus ηταν Ρωμέος Στρατηγός που έχασε 3 λεγεώνες και την ζωη του σε μάχη εναντίον των Γερμανών- απόλυτα ταιριαστός τίτλος για ενα παιχνίδι που το optimization του ηταν χάλι στην αρχή της κυκλοφορίας του, τέλος το ALEA IACTA EST σημαίνει “ο κύβος ερρίφθη” εντάξει δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση αυτό 🙂
Κρύβαν ολόκληρη Ιστορία οι τίτλοι απο πίσω τους τελικά 😀
Ευχαριστώ όλους για άλλη μία φορά για τα καλά λόγια. Αφήνω αυτό (”http://www.youtube.com/watch?v=0q9Vzjefnik”) εδώ πέρα μιας και κανείς δεν το βρήκε παρότι δεν ήταν τόσο καλά κρυμμένο.:p
Για να το παίξω εξυπνάκιας, το σωστό είναι Alea Jacta όχι Iacta!
Λολ, πολύ καλό άρθρο, με βρίσκει σύμφωνο 🙂
Στα κλασσικά Λατινικά δεν υπάρχει J, αυτό προστέθηκε αργότερα στον Μεσαίωνα, οπότε κατά την εν λόγω εποχή γραφόταν όντως Iacta. Αυτό το πράγμα το θυμάται και ο Indiana Jones σε μια από τις δοκιμασίες που πρέπει να περάσει στο τέλος της τρίτης ταινίας 😉
Ειλικρινά, φοβάμαι να ξεκινήσω αυτό ή το Europa Universalis IV. Η προϊστορία μου με τα προηγούμενα μέρη αυτών των σειρών δείχνει ότι θα πρέπει να αποχαιρετήσω την έννοια της “κανονικής ζωής” και αυτήν την εποχή δεν με παίρνει :p
Πολύ ωραίο review πάντως!
Ναι σωστός! Το έψαξα μετά και εγώ και έφαγα την γλώσσα μου!
Καλά το παιχνίδι είναι απίστευτο (μόνο θέμα τα τεχνικά προβλήματα..αλλά τα διορθώνουν σιγά σιγά..), έχω καεί όσο μπορώ..
Σοβαρα τα Bug με το τσουβάλι και τα λοβοτομιμένα AI περνει πανω απο 80 ΟΧΙ οτι ξερω καλιτερα απο εσας απλά λεω ^^
too many bugs!:)
Φίλε έκανα λογαριασμό στο σάιτ μόνο και μόνο για να σου πω ότι έχεις κάνει το καλύτερο review μακράν!
Ευχαριστώ θερμά για τα λόγια σου! Μιας και γράφτηκες στο site, stay a while and listen… we have cookies! 😉