Ωστόσο θεωρώ ότι η δημοσιοποίηση των περιστατικών και η τιμωρία των ενόχων λειτουργεί ως ένα βαθμό αποτρεπτικά. Η γλίτσα που θα θελήσει να εκμεταλλευτεί ηθοποιούς με αντάλλαγμα ανέλιξη δεν λειτουργεί το ίδιο άνετα προ Weinstein και μετά Weinstein.
τις πρωτες μερες με το "ελληνικο metoo" διαβασα, ακουσα, ειδα, παρατηρησα με σπουδη μ αλλα λογια, πως παει το πραγμα κι οταν ειδα οτι στην εξαιρετα λογικη ερωτηση: "ναι βρε, μαζισου, αλλά γιατι τωρα, μετα απο 25 χρονια?", η απαντηση που αναπαραχθηκε σε καθε μεσον και σε καθε ποστ και σε καθε διαδικτυακο σπαραγμα των ημερων, ηταν: "οποιος το ρωταει αυτο, ειναι μερος του προβληματος", ετσι, ψυχρα, σκετα, χωρις καμμια αλλη διευκρινηση, αποφασισα να μην συμμετεχω, κρατωντας την ευαλωτη ψυχικη μου ηρεμια προστατευμενη.
απλα θελω να πω στον αδμιραλ, οτι οχι, η δημοσιοποίηση των περιστατικών μετα απο 25 χρονια, δεν λειτουργει αποτρεπτικα. το ακριβως αντιθετο ομως. αν δω οτι θα κανω κατι τωρα και θα την πληρωσω στα 70 μου, παιζει να προχωρησω στα σχεδια μου απτοητος.
αν δω ομως οτι θα τιμωρηθω και θα παω ΤΩΡΑ φυλακη, τοτε πιστεψε με, θα κοτεψω και θα κατσω στην γωνιτσα μου.
εχω πολυ εντονα συναισθηματα, και οχι με την θετικη εννοια, απεναντι στην κυρια μπεκατωρου, που στην πρωτη και στην δευτερη συνεντευξη της σε μεσο (μετα αλλαξε καπως την ιστορια) ειπε ξεκαθαρα οτι προτιμησε την καριερα της και την ολυμπιακη διακριση απ την ψυχικη της ηρεμια και την τιμωρια του ενοχου. και για μενα πηρε και την ευθυνη την ιδια στιγμη για οσες αλλες καταστροφες προξενησε αυτος ο κυριος (που καμμια αμφιβολια δεν εχω οτι ειναι ενοχος) σε αλλα κοριτσια τα 25 χρονια που το σκεφτοταν και το μηρυκαζε η κυρια μπεκατωρου.
ακριβως αναλογικα, αυτο που λεει ο μπορατσος. αν η καθε σταρλετ για να παρει τον ρολο που θεωρει οτι θα την κανει μεγκασταρ για οσκαρ, πεσει σε 10, 20, η 30 καναπεδες, κρεβατια, νεροχυτες, πάσα κουζινας (οκ, σταματω εδω) και τελικα μεινει για παντα κομπαρσος, δεν της φταιει κανεις. βεβαια στο μυαλο της μετα αντιστρεφει την ιστορια και λεει: δεν επεσα σε αλλα κρεβατια γι αυτο δεν εγινα μερυλ στρηπ.
αν αξιζεις, θα προχωρησεις ετσι η αλλιως. εχει ακουστει ποτέ κατι παρομοιο για την στρηπ, για την χεπμπουρν, για την μπλανσετ?
και επιτηδες μιλαω για πολυ ωραιες γυναικες τωρα. οχι, γιατι δεν το χρειαστηκε καμμια τους. οποτε τους ζηταγαν κατι τετοιο, εκλειναν την πορτα και χτυπαγαν αλλη. μεχρι την καταξιωση. αρκει να εχεις και να πιστευεις στο ταλεντο σου κι οχι στα μαρμαρινα κωλομεργια σου.
ασταδιαλα, μεσημεριατικα, με συγχυσατε παλι, καναγιες.