(Τα έσχατα του κόσμου, έφτασα να συμφωνώ με τον Συνταγματάρχη Σαρμάκυθο.)
Πραγματικά, είναι θεσμική και πολιτισμική αλλαγή : παλαιότερα (και κατά την παιδική ηλικία, εφηβεία και πρώτη νιότη των περισσότερων εξ' ημών) τα νέα φίλμ, τα έβλεπες στο σινεμά. Δεν υπήρχαν εναλλακτικές. Ήσουν σινεφίλ; Γούσταρες τη φάση; Ήσουν Μαρβελάκιας; Κάθε εβδομάδα θα ήσουν στις αίθουσες για να δεις 'τα καινούρια'. Δημιουργείτο τριβή με τις υπόλοιπες 'φυλές' του σινεμά και αρκετές φορές είχαμε και μεταγραφές-εκπλήξεις, καθώς μέσα από τη μαγεία των 'ΠΡΟΣΕΧΩΣ' μπορεί να στάμπαρες κάτι που να σε ενδιέφερε κι ας ήταν έξω από τα συνηθισμένα θεάματά σου. Πόσες και πόσες κατηγορίες και σκηνοθέτες δεν ανακαλύψαμε έτσι; Διάβολε, ακόμα και τα ξεθωριασμένα πόστερ που κοσμούσαν τους τοίχους του εκάστοτε κινηματογράφου, έχτιζαν υποσυνείδητα pop μυθολογία στα κεφαλάκια μας.
Οι ωχαδερφιστές περιμένανε 3-4 χρόνια να έρθουν τα έργα στην τηλεόραση και οι χομπίστες τα τσιμπάγανε σε βιντεοκασέτες όταν σταμάταγαν να παίζουν στις αίθουσες. Για το γκίκ το σκληρό όμως, η αίθουσα ήταν μονόδρομος. Εκεί χτίστηκαν φυσικά πολύ όμορφες παραδόσεις και ανεπίσημα 'τυπικά'. Όπως όλοι οι σπουδαίοι, παρελθόντες θεσμοί της νιότης.
Πλέον; Ο καθένας βλέπει ό,τι γουστάρει σπίτι του. Όσο ακοινώνητα ή ψευδοκοινωνικά (όχι, τα livestreams, reactions και λοιπές μαλακίες ΔΕΝ αποτελούν υγιή κοινωνικότητα) το επιθυμεί. Η αίθουσα τείνει να γίνεται γραφική ή 'εξτρήμ' επιλογή, προκειμένου να μεγιστοποιηθεί το τζάτζαλο γύρω από 3-4 φιλμ το χρόνο. Σημείο των καιρών. Εμένα, σαν ρομαντικό παππού, με χαλάει, αλλά είναι μια προσωπική παραξενιά, δεν μπορώ να την επιβάλλω ως θέσφατη άποψη.
(*γκρεμίζεται φούρνος.gif*)