Borracho
Ancient Red Dragon
- Joined
- Nov 26, 2012
- Messages
- 12,554
Εδώ στα ΚΑΠΗ, έχουμε άφθονο χρόνο για δύο πράγματα :
Πέταγμα φελλού στο βαρέλι (ξέρω τί διάβασες αρχικά και μ'αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι,αλλά ΟΧΙ) και λυσσασμένα αυτάρεσκη ενδοσκόπηση.
Σκεφτόμουν λοιπόν πόσο μεγάλο αντίκτυπο έχει στην μετέπειτα πολιτιστική μας ανάπτυξη το πρώτο φίλμ που μας εντυπωσιάζει, που αντιλαμβανόμαστε βαθιά και προσωπικά. Σε οποιαδήποτε ηλικία κι αν συμβεί αυτό. Και για να το κάνουμε πιο ευχάριστο, δύο κανόνες : ο καθένας μπορεί να αναφέρει μία μονάχα ταινία και έχει μια-δυο παραγράφους να περιγράψει γιατί τον εντυπωσίασε και ποιά στοιχεία του έμειναν ως και τα σήμερα.
Είναι κάτι μεταξύ νοσταλγικού 'Ο Παππούς Θυμάται' ντοκιμαντέρ και αδιέξοδης μαλθακής αυτοψυχανάλυσης. Το καλυτερότερο δηλαδή.
Για μένα ήταν οι 7 Σαμουράι ( Die sieben Samurai (1954) - IMDb).
Μέναμε ένα καλοκαίρι σε ένα φιλικό σπίτι, πρέπει να ήμουν τεσσάρων χρονών. Έπαιζε μια μεγάλη στίβα με βιντεοκασέτες 'για τα παιδιά'. Την πρώτη φορά που το είδα, μαγεύτηκα. Μου φαινόταν τεράστιο, εξωγήινο, ανυπέρβλητα επικό. Ρώταγα τη μάνα μου να μου εξηγεί τα πάντα. Ποιός ήταν ο καλός, ποιός ο κακός, γιατί το 'να, γιατί τ' άλλο. Εκείνο το καλοκαίρι πρέπει να το βλέπαμε κάθε μέρα με τον αδερφό μου. Είχαμε μάθει τις χορογραφίες των μαχών απέξω. Χαρά στο κουράγιο της.
Τί είχε μέσα το κοκτέηλ : μια βασική και αρχέγονη διαμάχη μεταξύ δικαίου και άδικου, αρκετά απλή ώστε να την καταλάβουν και τετράχρονα πιτσιρίκια. Μια παρδαλή συμμορία απρόθυμων σωτήρων, συσπειρωμένων κάτω από μια αόριστη αλλά πανίσχυρη ηθική επιταγή. Με άλλοθι κιόλας. Το κάναν για τα λεφτά. Τάχα μου. Πλούσια δράση με εκρηκτική χορογραφία. Τοπία και φωτογραφίες που θα μπορούσαν να είναι και στον Άρη. Όλα στον πυρήνα τους, τόσο κοντινά και ανθρώπινα, που θα μπορούσαν να συμβαίνουν και στο χωριό.
Όλα τα παραπάνω, εξακολουθούν να με συγκινούν και σήμερα. Η ψυχή δεν αλλάζει.
Πέταγμα φελλού στο βαρέλι (ξέρω τί διάβασες αρχικά και μ'αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι,αλλά ΟΧΙ) και λυσσασμένα αυτάρεσκη ενδοσκόπηση.
Σκεφτόμουν λοιπόν πόσο μεγάλο αντίκτυπο έχει στην μετέπειτα πολιτιστική μας ανάπτυξη το πρώτο φίλμ που μας εντυπωσιάζει, που αντιλαμβανόμαστε βαθιά και προσωπικά. Σε οποιαδήποτε ηλικία κι αν συμβεί αυτό. Και για να το κάνουμε πιο ευχάριστο, δύο κανόνες : ο καθένας μπορεί να αναφέρει μία μονάχα ταινία και έχει μια-δυο παραγράφους να περιγράψει γιατί τον εντυπωσίασε και ποιά στοιχεία του έμειναν ως και τα σήμερα.
Είναι κάτι μεταξύ νοσταλγικού 'Ο Παππούς Θυμάται' ντοκιμαντέρ και αδιέξοδης μαλθακής αυτοψυχανάλυσης. Το καλυτερότερο δηλαδή.
Για μένα ήταν οι 7 Σαμουράι ( Die sieben Samurai (1954) - IMDb).
Μέναμε ένα καλοκαίρι σε ένα φιλικό σπίτι, πρέπει να ήμουν τεσσάρων χρονών. Έπαιζε μια μεγάλη στίβα με βιντεοκασέτες 'για τα παιδιά'. Την πρώτη φορά που το είδα, μαγεύτηκα. Μου φαινόταν τεράστιο, εξωγήινο, ανυπέρβλητα επικό. Ρώταγα τη μάνα μου να μου εξηγεί τα πάντα. Ποιός ήταν ο καλός, ποιός ο κακός, γιατί το 'να, γιατί τ' άλλο. Εκείνο το καλοκαίρι πρέπει να το βλέπαμε κάθε μέρα με τον αδερφό μου. Είχαμε μάθει τις χορογραφίες των μαχών απέξω. Χαρά στο κουράγιο της.
Τί είχε μέσα το κοκτέηλ : μια βασική και αρχέγονη διαμάχη μεταξύ δικαίου και άδικου, αρκετά απλή ώστε να την καταλάβουν και τετράχρονα πιτσιρίκια. Μια παρδαλή συμμορία απρόθυμων σωτήρων, συσπειρωμένων κάτω από μια αόριστη αλλά πανίσχυρη ηθική επιταγή. Με άλλοθι κιόλας. Το κάναν για τα λεφτά. Τάχα μου. Πλούσια δράση με εκρηκτική χορογραφία. Τοπία και φωτογραφίες που θα μπορούσαν να είναι και στον Άρη. Όλα στον πυρήνα τους, τόσο κοντινά και ανθρώπινα, που θα μπορούσαν να συμβαίνουν και στο χωριό.
Όλα τα παραπάνω, εξακολουθούν να με συγκινούν και σήμερα. Η ψυχή δεν αλλάζει.
Last edited: