Γκού, μη έχοντας παίξει ποτέ το πρωτότυπο και προχωρόντας σε τούτο δω με ρυθμούς θανάσιμα πληγωμένης, σκατοκομούσας χελώνας, το χαίρομαι πολύ. Είναι ακριβώς αυτό που στήριξα στο Κικστάρτερ : ατμοσφαιρικό αφηγηματικό παιχνίδι που με κάμει να νιώθω μέγιστο τζιμάνι με το τίποτα. Μερικές φορές, είναι το μόνο που χρειάζομαι
Τέλεια! Νομίζω είναι σαφές πως το review είναι γραμμένο από τη σκοπιά του πάλιουρα της σειράς, που από τη μια είδε τις αλλαγές με μισό μάτι, από την άλλη γούσταρε με τις 50 ώρες και τις απαιτήσεις του Chapter One και αυτό συγκριτικά μοιάζει με νερωμένο σφηνάκι βίγκαν τεκίλας (τι θα πει τι είναι η βίγκαν τεκίλα; Χωρίς σκουλήκι, φυσικά!). Αλλά σίγουρα υπάρχουν οι παίκτες στους οποίους θα μιλήσει...
7ο κεφάλαιο, γυρίσαμε Λόντρα με το Γούοτσονα. Μ'αρέσει που έχουν κρατήσει και μια πισινή στην παρουσίαση των γεγονότων και αφήνουν και αρκετές αιχμές πως μπορεί η όλη Κουκουμούκου φάση να είναι στο πρεζοκέφαλο του Σέρλοκα. Είναι μερακλήδες οι Ουκράνοι. Μακάρι να ήταν έτσι όλα τα σφηνάκια.
Το τέλος δεν νομίζω ότι αφήνει πολλά περιθώρια για τέτοια ερμηνεία. Θα ήθελα να το κουβεντιάσουμε όταν τελειώσεις. Το 7ο κεφάλαιο είναι μακράν το συντομότερο.
Έχοντας ολοκληρωμένη εικόνα, τείνω να συμφωνήσω στα περισσότερα σημεία μαζί σου. Αν και ξεκινά υποσχόμενο κάτι πιο 'ζουμερό', όσο προχωράς, τόσο συντομεύουν τα κεφάλαια και οδηγείται σε μια συγκεκριμένη κατάληξη.
Νόμιζα πως το παιχνίδι θα είχε διαφορετικά φινάλε ανάλογα με τις απαντήσεις που θα επέλεγα στην τελική ανάμετρηση με το Rochester, αλλά στην ουσία σε ανάγκαζε να παραδεχτείς πως ήταν όλα αληθινά, διαφορετικά είχες άδοξο game over και έπρεπε να επαναλάβεις την απαράδεκτα ρετρό σεκάνς με τα κάτοπτρα.
Τίμια πρόταση πάντως, πολύ το χάρηκα και ελπίζω στο μέλλον να δούμε και ένα πλήρη τίτλο Σέρλοκα από τους Αδερφούς Βατράχους.