Για μένα, τρία πράγματα κάνουν ένα survival horror παιχνίδι πετυχημένο:
1. Όταν ιδρώνουν τα χέρια μου κρατώντας το gamepad.
2. Η αίσθηση ότι δεν θα τα καταφέρω, καθώς, στην επόμενη γωνία, δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μεταλλαγμένο ον, που πετάγεται με μανία από την γωνία.
3. Η αίσθηση ότι δεν θέλω να ασχοληθώ μαζί του και το αναβάλλω. Είτε γιατί το boss είναι δύσκολο, είτε γιατί δεν αισθάνομαι καθόλου άνετα με το περιβάλλον του παιχνιδιού.
Το The Callisto Protocol έχει όλα τα παραπάνω και δεν το κάνει θέμα.
Με έναν περίεργο τρόπο, καταφέρνει να σαμποτάρει την αίσθηση του επικίνδυνου, καθώς σου κλείνει το μάτι να ασχοληθείς μαζί του, (εξάλλου, είσαι ασφαλής, έμπροσθεν της οθόνης), ασχέτως, εάν εσύ, δεν καταλαβαίνεις ότι σε παρασέρνει στο αβυσσαλέο ασυνείδητο μεταλλαγμένων, γνωστικών και ασυνείδητων τρελών.
Ανατροπές, δράση, ξύλο, gory απόλαυση, γραφικά, ήχος, χάος, μεγαλύτερο χάος, ακόμα μεγαλύτερη αναμπουμπούλα, κραυγές, τέρατα, περισσότερα τέρατα, μυστικά περάσματα, μικρούλια bugs, τα οποία, δεν χαλούν επ' ουδενί λόγω το νόημα της ψηφιακής γραφής, κάθοδος στην κόλαση με οδηγό την πίστη και την ελπίδα για το καλύτερο. Ακόμα κι αν αυτό το καλύτερο είναι μάταιο και ακούγεται οξύμωρο.
Θεωρώ ότι είναι καλύτερο και από τα δύο Dead Space (δεν το γράφω για flame συζήτηση· είναι η άποψή μου, let's move on), ενώ, μετά το πέρας του παιχνιδιού, βγαίνω καλύτερος και ευτυχέστερος, καθώς βλέπω, ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω, που παρά την παρακμή που βιώνει ο πλανήτης, εξακολουθούν να δημιουργούν, να χαμογελούν και να προσφέρουν χαρά σε όλους εμάς, που κατακλυζόμαστε από το άσχημο της ασημαντότητάς μας.
8/10