Η Frictional Games έγραψε την σύγχρονη ιστορία των horror games, αρχικά με το gothic Amnesia: The Dark Descent και μετά με το sci-fi SOMA. Φέτος η εταιρία επιστρέφει με το πολυαναμενόμενο “επίσημο” sequel του Dark Descent (μια που το A Machine for Pigs ήταν από διαφορετικό studio) και η ερώτηση στο στόμα όλων είναι η προφανής: Μπορούν οι developers να καταπλήξουν για ακόμα μία φορά;
Ακόμα και οι πιο γαλήνιες εικόνες κρύβουν πίσω τους ανατριχιαστικά μυστικά.
Όχι. Συγγνώμη για την ανώμαλη προσγείωση αλλά η διαχείριση των προσδοκιών είναι απαραίτητη για να μιλήσουμε για το Rebirth σε...
Εντάξει, το όλο σενάριο και οι ανατροπές, μέχρι και στο τέλος-τέλος, που γίνονται στο SOMA, είναι δύσκολο να ξεπεραστούν από κάποιο άλλο horror game αλλά και από horror ταινίες. Είναι να απορείς ποιός σκέφτηκε αυτό το σενάριο! Ανατροπές επιπέδου "Get Out", αλλά και "Don't Breathe". Προσωπικά τουλάχιστον, σε games δεν ξέρω κάτι ανατρεπτικότερο.
Εντάξει, το όλο σενάριο και οι ανατροπές, μέχρι και στο τέλος-τέλος, που γίνονται στο SOMA, είναι δύσκολο να ξεπεραστούν από κάποιο άλλο horror game αλλά και από horror ταινίες. Είναι να απορείς ποιός σκέφτηκε αυτό το σενάριο! Ανατροπές επιπέδου "Get Out", αλλά και "Don't Breathe". Προσωπικά τουλάχιστον, σε games δεν ξέρω κάτι ανατρεπτικότερο.
Πράγματι, πιστεύω ότι μπορούμε πια να θεωρούμε ότι η Frictional είναι για τα horror games ό,τι και οι CDPR και Larian για τα RPG, ή η Codemasters, παλιότερα, για τα rally.
Ισχύει, αν και η Blooper μπήκε κι αυτή καλά στο χώρο (να δούμε τι θα λέει και το The Medium που φαίνεται αρκετά φιλόδοξο).
Το SOMA πάντως, ναι το θα έλεγα και ευχάριστη έκπληξη, με βάση τι περίμενα.
Καλή χρονιά! Τελείωσα το παιχνίδι έπος! Για εμένα είναι στο ίδιο ύψος με το SOMA και τα θεωρώ τα καλύτερα στο είδος τους και μέτρο σύγκρισης για κάθε τίτλο. Μου άρεσε περισσότερο κι από το Dark Descent! Ανυπομονούσα να τελειώσει ο εφιάλτης! Με τσίτωσε περισσότερο, συναισθηματικά το βρήκα πιο δυνατό, τεχνικός τομέας πολύ καλός, το level design με εντυπωσίασε χρησιμοποιώντας κάποια ωραία immersive tricks στο gameplay
(τo focus στον γιατρό τη στιγμή της γέννας)
Το setting επίσης είναι από τα αγαπημένα μου, οπότε μέτρησε κι αυτό. Πάντα με εξιτάρουν τα expeditions. Σε αυτό τον τίτλο μάλιστα το cosmic horror στοιχείο ήταν από τα πιο δυνατά σημεία, πραγματικά η απελπισία και το σκοτάδι κυριαρχούσαν. Με ελάχιστα jumpscares ο τρόμος ήταν πάντα εκεί. Ατελείωτος εφιάλτης. Δεν ξέρω, προσωπικά με συνεπήρε ο κόσμος του παιχνιδιού.
Βρήκα επίσης μια αυξημένη τάση προς τους γρίφους (ή δεν θυμάμαι καλά τα άλλα παιχνίδια). Με ταλαιπώρησαν λίγο παραπάνω γιατί δεν παρατήρησα καλά κάποια σημεία κι έτσι το παιχνίδι μου πήρε κάτι παραπάνω από 11 ώρες. Μου θύμισε Myst η φάση πάντως, με το μοτίβο "κατάλαβε τον χώρο γύρο σου - δώσε του ενέργεια - λειτούργησε το " να επαναλαμβάνεται συχνά. Για θετικό το λέω, άλλον μπορεί να τον χαλάσει.
Πάντα επικροτώ τακτικές όπου αφού τον πιεις μια και δυο φορές σε τέτοια παιχνίδια, σε αφήνει να περάσεις μετά. Δεν παίζουμε Dark Souls, την ιστορία θέλουμε να δούμε.
Το μόνο "αρνητικό" που με ξένισε ότι δεν μπορείς να έχεις πάνω από 10 σπίρτα!
Και μια αλληγορία που μου άρεσε:
Σε κάποια φάση η Tasi, αφού έχει βιώσει την φρίκη για το πως γίνεται η απόσταξη vitae, λέει "Όλο αυτό για να κρατήσουμε απλά τα φώτα ανοιχτά;"
Για την ιστορία είδα το φινάλε που
η Τίσα περνάει την κόκκινη ουσία στα συστήματα ενέργειας και καταστρέφει τον άλλο κόσμο και την θεότητα, πεθαίνοντας μαζί με την κόρη της.
Το Dark Descent το έπαιξα 2-3 χρόνια πριν και δεν θυμάμαι πολλά να πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι δηλαδή καν τι έγινε σεναριακά, αλλά το Rebirth δεν νομίζω να το ξεχάσω και άνετα θα το ξαναέπαιζα σε 2-3 χρόνια.
Καλή χρονιά! Τελείωσα το παιχνίδι έπος! Για εμένα είναι στο ίδιο ύψος με το SOMA και τα θεωρώ τα καλύτερα στο είδος τους και μέτρο σύγκρισης για κάθε τίτλο. Μου άρεσε περισσότερο κι από το Dark Descent! Ανυπομονούσα να τελειώσει ο εφιάλτης! Με τσίτωσε περισσότερο, συναισθηματικά το βρήκα πιο δυνατό, τεχνικός τομέας πολύ καλός, το level design με εντυπωσίασε χρησιμοποιώντας κάποια ωραία immersive tricks στο gameplay
(τo focus στον γιατρό τη στιγμή της γέννας)
Το setting επίσης είναι από τα αγαπημένα μου, οπότε μέτρησε κι αυτό. Πάντα με εξιτάρουν τα expeditions. Σε αυτό τον τίτλο μάλιστα το cosmic horror στοιχείο ήταν από τα πιο δυνατά σημεία, πραγματικά η απελπισία και το σκοτάδι κυριαρχούσαν. Με ελάχιστα jumpscares ο τρόμος ήταν πάντα εκεί. Ατελείωτος εφιάλτης. Δεν ξέρω, προσωπικά με συνεπήρε ο κόσμος του παιχνιδιού.
Βρήκα επίσης μια αυξημένη τάση προς τους γρίφους (ή δεν θυμάμαι καλά τα άλλα παιχνίδια). Με ταλαιπώρησαν λίγο παραπάνω γιατί δεν παρατήρησα καλά κάποια σημεία κι έτσι το παιχνίδι μου πήρε κάτι παραπάνω από 11 ώρες. Μου θύμισε Myst η φάση πάντως, με το μοτίβο "κατάλαβε τον χώρο γύρο σου - δώσε του ενέργεια - λειτούργησε το " να επαναλαμβάνεται συχνά. Για θετικό το λέω, άλλον μπορεί να τον χαλάσει.
Πάντα επικροτώ τακτικές όπου αφού τον πιεις μια και δυο φορές σε τέτοια παιχνίδια, σε αφήνει να περάσεις μετά. Δεν παίζουμε Dark Souls, την ιστορία θέλουμε να δούμε.
Το μόνο "αρνητικό" που με ξένισε ότι δεν μπορείς να έχεις πάνω από 10 σπίρτα!
Και μια αλληγορία που μου άρεσε:
Σε κάποια φάση η Tasi, αφού έχει βιώσει την φρίκη για το πως γίνεται η απόσταξη vitae, λέει "Όλο αυτό για να κρατήσουμε απλά τα φώτα ανοιχτά;"
Για την ιστορία είδα το φινάλε που
η Τίσα περνάει την κόκκινη ουσία στα συστήματα ενέργειας και καταστρέφει τον άλλο κόσμο και την θεότητα, πεθαίνοντας μαζί με την κόρη της.
Το Dark Descent το έπαιξα 2-3 χρόνια πριν και δεν θυμάμαι πολλά να πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι δηλαδή καν τι έγινε σεναριακά, αλλά το Rebirth δεν νομίζω να το ξεχάσω και άνετα θα το ξαναέπαιζα σε 2-3 χρόνια.
Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε τόσο! H Frictional πρέπει να μπει στην συζήτηση για τα all-time great studios, δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμα όχι κακό, ούτε καν μέτριο παιχνίδι.