Τις τελευταίες 10 ημέρες ασχολήθηκα επισταμένα με το Shadow Gambit.
Αν ήταν το πρώτο παιχνίδι της Mimimi και όχι το τρίτο (και φαρμακερό) και αν το συγκεκριμένο είδος δεν αποτελούσε το αγαπημένο μου, με το οποίο έχω συνδέσει μερικές από τις ωραιότερες gaming και όχι μόνο εμπειρίες μου, τότε θα έλεγα ότι είναι ένα αξιοπρεπές παιχνίδι. Επίσης, στη γενική μου αποτίμηση συμπεριλαμβάνω και όλα τα ντεσού πριν και μετά την κυκλοφορία του παιχνιδιού, δηλαδή το ότι ήταν το πρώτο παιχνίδι που θα έβγαζε και ως Publisher η Mimimi, τις δηλώσεις για νέο ορισμό και επαναπροσδιορισμό του genre, για άνοιγμα σε μεγαλύτερο αγοραστικό κοινό και τελικά το λουκέτο της εταιρείας μόλις μία εβδομάδα μετά την κυκλοφορία του παιχνιδιού.
Ας υποθέσουμε ότι ο μαστρο Νικόλας έχει ένα μικρό μαγειρίο και φτιάχνει γίδα βραστή. Μάλιστα, όχι μόνο φτιάχνει γίδα βραστή, αλλά είναι εξαιρετική και είναι ο μοναδικός στην πόλη που τη μαγειρεύει. Βέβαια, δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τα γυράδικα, πιτσαρίες, κρεπερί, μπεργκεράδικα κλπ, αλλά και πάλι έχει ένα σχετικά μικρό, αλλά πολύ πιστό κοινό. Από την άλλη τα έξοδα πολλά, οι πελάτες όχι και τόσοι πολλοί και τον έχει πιάσει και το γαμώτο τον μαστρο Νικόλα γιατί σού λέει εγώ φτιάχνω εξαιρετικό φαγητό και οι άλλοι με τα ετοιματζίδικα είναι γεμάτοι, κάτι πρέπει να κάνω. Οπότε, αρχικά αποφασίζει ότι το φαγητό του δε θα λέγεται πια γίδα βραστή, αλλά fusion έθνικ ζωμός αίγας. Στην απλή επιτυχημένη απλή συνταγή που τα προηγούμενα χρόνια όλο και τη βελτίωνε, αρχίζει να προσθέτει κουρκουμά, γάλα καρύδας, εστραγκόν, φύτρα και διάφορα τέτοια εξωτικά. Διαφημίζει, ότι πια το πιάτο του δε θα είναι για λίγους παρωχημένους περίεργους, αλλά για όλα τα κουλ τυπάκια εκεί έξω που κυκλοφορούν με τη Lifo στην κωλοτσέπη. Αποτέλεσμα, μια εβδομάδα μετά το νέο πιάτο, ο Μαστρονικόλας κατέβασε ρολά και πάει το μαγαζάκι, πάει και η γίδα του και μείναμε όλοι εμείς ρέστοι. Γιατί έκλεισε; Γιατί και οι παλιοι πιστοί πελάτες δεν αρέστηκαν με την καινοτομία, και τα κουλ τυπάκια δε ήρθαν οπως ήλπιζε ο μαστρο Νικόλας, γιατί βρίσκουν αυτό που ψάχνουν στο μπραντσάδικο της Λορελάι με το βίγκαν κις λορέν από λειχήνες των Ιμαλαϊων και όχι στη μεταμοντέρνα γίδα βράστη του μαστρο Νικόλα που όπως και να την ονομάσεις, στο τέλος της ημέρας θα είναι πάντα γίδα και πάντα βραστή.
Κάπως έτσι έγινε και με το παιχνίδι. Μεταμοντέρνα γίδα βραστή, αλλά στο τέλος όλοι χαλαστήκαμε και ήρθε και το λουκέτο.
Ας ξεκινήσω από την ιστορία. Θα μου πεις τι να την κάνω την ιστορία σε commando clone; Και όμως η ιστορία σε αυτά τα παιχνίδια είναι πολύ σημαντική. Γιατί μπορεί να μην έχει καμιά ιδιαίτερη πρωτοτυπία, ούτε να διεκδικεί όσκαρ σεναρίου, αλλά σε όλα τα αυτά τα παιχνίδια είχε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ήταν απλή, λιτή, απέριττη, τοποθετημένη σε κάποιο ιστορικό πλαίσιο και με έναν αρχετυπικό κακό στο επίκεντρο. Θες ο Β Παγκόσμιος και οι Ναζί, θες η Ιαπωνία της εποχής του Edo και ο προδότης αδερφός, θες η άγρια Δύση και ο El diablo η ο Frank, θες η Μεσαιωνική Αγγλία και ο σερίφης τους Σεργουντ, όλα αυτά ήταν κοινά χαρακτηριστικά που δημιουργούσαν το κατάλληλο υποστηρικτικό πλαίσιο στο παιχνίδι και κυρίως φτιάχναν μία ατμόσφαιρα για τον παίκτη που τοποθετούσε τον εαυτό του σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο όπου υπάρχει κάτι κακό, μια απειλή, ένας σκοπός και άρα εγώ κάτι κάνω εδώ πέρα και δεν κρύβομαι απλά στους θάμνους. Αντ'αυτόυ στο Shadow Gambit φτιάξανε μία μεταφυσική αρλούμπα όπου μπλέκει φαντάσματα πειρατές, μία σουρεάλ εκδοχή της Ιεράς Εξέτασης και ένα ακατανόητο σενάριο με κάτι θησαυρούς, μαύρα μαργαριτάρια που κρύβανε ψυχές και κάτι τέτοια κουλά. Πραγματικά, αν και πέρασα αρκετές ώρες με το παιχνίδι δεν κατάλαβα τίποτα από την ιστορία και δεν μπορώ και να την περιγράψω. Επιπρόσθετα, στα πλαίσια των προθέσεων της εταιρείας για μία ανάλαφρη ατμόσφαρα, η όλη ιστορία είναι μια γελοία μπαλαφάρα που μπροστά της ο Σεφερλής είναι Monty Python. Και ναι ρε άνθρωποι της Mimimi κάνετε την ιστορία πειρατική, τη θέλετε και πιο ανάλαφρη. Δηλαδή από όλες τις ιστορίες των πειρατών, από όλο το ιστορικό πλαίσιο με τους πειρατές, τους κουρσάρους, το κυνηγητό από την Αγγλία που θα έδινε ένα ιστορικό στίγμα, διαλέξατε αυτά τα γελοία φαντασματάκια; Επίσης, άλλο ανάλαφρο και άλλο γελοίο. Ανάλαφρο ήταν το ύφος σπαγκέτι γουέστερν που είχαν τα desperados, στο shadow gambit πολύ απλά ήταν παιδαριώδες, κακόγουστο και γελοίο. Αυτό είχε ως συνέπεια ποτέ μα ποτέ να μη δεθώ με την ιστορία του παιχνιδιού και να μην έχω ένα σκοπό για ποιο λόγο πρέπει να βγάλω την κάθε πίστα , Από εκεί που ακόμα και τώρα ακούω τη φωνή από τον συναγερμό στα Commandos και με πιάνει ρίγος, από εκεί που ακόμα θυμάμαι εκείνη τη διαολεμένη πίστα στο Desperados με τη σπηλιά που σερνόμουν βήμα βήμα ή την ατμόσφαιρα που κουβαλούσα μέσα στα χιόνια τον γιο του προδότη και δολοφόνο για να τον πάω στον Σογκούν, από εκεί που στα άλλα παιχνίδια θυμάμαι ακόμα τις ιστορίες, τις πίστες , που δεν έχανα διάλογο μεταξύ των χαρακτήρων, εδώ πέρα δεν κατάλαβα τίποτα, και πατούσα το skip σε κάθε διάλογο και κάθε cutscene.
Πάμε τώρα στους χαρακτήρες. Είναι 8 βασικοί χαρακτήρες με "αρχηγό" την Afia και οι οποίοι αντιστοιχούν σε κάποια άπο τα πρότυπα χαρακτήρων των commando clones, δηλαδή ο κατάσκοπος, το ντούκι, ο sniper κλπ. Τα dlcs του παιχνιδιού εισάγουν και δύο πρόσθετους χαρακτήρες, τη γνωστή Yuki από το Shadow Tactics και έναν αποστάτη ιερέα της Ιεράς Εξέτασης. Όλοι οι χαρακτήρες είναι φαντάσματα και σκελετοί. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τις προσωπικές τους ιστορίες που ήταν στο ίδιο μεταφυσικό χαζοχαρούμενο πλαισιο της κεντρικής ιστορίας με έκανε να μη δεθώ με κανέναν και να μη με αφορά κανένας. Αλλο μεγάλο φάουλ ήταν ότι η Mimimi για κάποιον ακατανόητό λόγο (τελειώσαν τα λεφτά, τελειώσαν οι ιδέες ) επέλεξε την τακτική "άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τη βράκα του αλλιώς". Γιατί δεν το βρίσκω καθόλου καινοτόμο το να μου παίρνεις τον Hayato από το Shadow Tactics και τη μάγισσα από το desperados να μου τους αλλάζεις ονόματα, να μου τους κάνεις σκελετούς και να με το ίδιο voice over να μου τους παρουσιάζεις ως καινούριους χαρακτήρες. Το ίδιο και το να παίρνεις αυτούσια τη Yuki που απλώς τη σκότωσες και την έκανες φάντασμα. Επίσης, οι ικανότητες των χαρακτήρων ήταν αρκετά ως πολύ άνισα καταμενημένες με συνέπεια άλλοι να είναι overpowered και άλλοι αδύναμοι. Το παιχνίδι παρουσιάζει και έναν υποτυπώδη rpg μηχανισμό να μπορείς μαζεύοντας soul energy κατά τη διάρκεια συγκεκριμένων αποστολών να αναπτύσσεις κάποιες ικανότητες στους χαρακτήρες σου. Αλλά είναι τόσο υποτυπώδης ο μηχανισμός και τόσο χαώδης η ποιοτική διαφορά μερικών χαρακτήρων που για μένα ο μηχανισμός ήταν ανούσιος.
Σε ό,τι αφορά τον κόσμο του παιχνιδιού είναι ένας τελείως generic κόσμος που υποτίθεται ότι τοποθετείται ότι προσπαθει να αναπαραστήσει την αποικιακή Καραϊβική με τους πειρατές, τους Ισπανούς και όλα αυτα. Αλλά πού η Νορβηγία, πού η Βόρεια Αφρική, πού η Ευρώπη στα Commandos, πού τα ορεινά περάσματα, οι παγόδες και οι πόλεις της Ιαπωνίας στο Shadow Tactics, πού τα φαράγγια, τα σαλούν, η Άγρια Δύση, η Νέα Ορλεάνη στα Desperados και πού οι generic ζούγκλες με τα ντεμεκ αποικιακα κτίσματα και τα ψαροκέφαλα στην παραλία του Shadow Gambit.
Οι πίστες του παιχνιδιού είναι νησιά. Υποθετικά το παιχνίδι έχει αρκετές αποστολές. Είναι οι αποστολές του main story, των δυο dlcs και οι προσωπικές αποστολές των 8 χαρακτήρων σχετιζόμενες με έναν μαγικό καθρέφτη που αντιστοιχούν 2-3 σε κάθε χαρακτήρα. Καταχρηστικά, ας βάλουμε και τις ιστορίες των χαρακτήρων που ολοκληρώνονται πάνω στο καράβι. Βάση μας στο παιχνίδι είναι το καράβι μας η Marley που κάποτε είχε καπετάνιο τον Mordecai και που κι αυτό είναι -ω τι πρωτότυπο- ένα φάντασμα. Από το καράβι αυτό διαλέγουμε τι αποστολές θα κάνουμε, βλέπουμε αν μπορούμε να κάνουμε κάποια αναβάθμιση στους παίχτες μας και μπορούμε να παίξουμε αυτές τις προσωπικές ιστορίες των χαρακτήρων. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η Mimimi ξόδεψε χρόνο και χρήμα γι'αυτές τις προσωπικές ιστορίες. Υποτίθεται θα γνωρίζαμε καλύτερα και σε βάθος τους χαρακτήρες αλλά καταλήξαμε σε διαγωνισμό γελοιότητας όπως το να κάνουμε βραδιά ποίησης για έναν λυπημένο σκελετό ή να φτιάχνουμε απορρυπαντικό για να καθαρίσουμε έναν λεκέ από το πλοίο. Ήταν τόσο ανούσιες και γελοίες που τις έκανα με αλύπητο skip μόνο και μόνι για ν'αυξήσω το completion του παιχνιδιού. Οι υπόλοιπες αποστολές που είναι πάνω από 30 διαδραματίζονται όλες μα όλες σε 8 νησιά. Υποτίθεται ότι ο σκόπελος του περιορισμένου αριθμού των νησιών ξεπερνιόταν από το ότι τα νησιά είναι μεγάλα και σε κάθε αποστολή μπορούσες να επιλέξεις διαφορετικό σημείο αποβίβασης και διαφορετική τριάδα χαρακτήρων. Όμως ούτε τα νησιά ήταν τόσο μεγάλα για να πεις ότι κάθε φορά παίζω μία υποπίστα σε μία μεγαλύτερη πίστα που αντιπροσωπεύει το εκάστοτε νησί, αλλά και σε κάθε αποστολή στο ίδιο νησί η διάταξη των εχθρών παρέμενε κατά 99% η ίδια και απλώς άλλαζαν τα tasks. Οι διαφορετικές τριάδες μέχρι ένα σημείο δίναν μία ποικιλία, αλλά αυτό άλλαζε απλώς την προσέγγιση στο να σκοτώσεις τους ίδιους εχθρους και ήταν μία τεχνητή δυσκολία από τη μεριά του παιχνιδιού γιατί για να αλλάξει κάτι έπρεπε να πάρεις τους πιο αδύναμους χαρακτήρες από μία επιτούτου άνιση ομάδα χαρακτήρων. Αυτό οδηγούσε μάλιστα και σε ανούσια αδιέξοδα όπου συγκεκριμένο κομμάτι αποστολής δεν έβγαινε χωρίς συναγερμό, γιατί 2 από τους 3 χαρακτήρες που είχα επιλέξει δεν κολυμπούσαν. Άντε λες λίγα τα νησιά , πολλές όμως οι αποστολές και η δυσκολία θα αποτελεί πρόκληση. Αμ δε! Ακόμα και στο δυσκολότερο επίπεδο δυσκολίας, εγώ ο παίχτης του αυστηρώς normal, βρήκα το παιχνίδι επιεικώς εύκολο, πολύ ευκολότερο από τα προηγούμενα παιχνίδια της Mimimi. Καλά δεν πάω καν στη σύγκριση με τα Commandos γιατί θα μας πάρουν τα γέλια και τα κλάματα. Και πώς να μην είναι εύκολο το παιχνίδι όταν γίνεται της τηλεμεταφοράς το κάγκελο, όταν συγκεκριμένος χαρακτήρας έχει την ικανότητα να βγάζει κατά το δοκούν θάμνο απόκρυψης ή όταν είναι τέτοια η διαφορά στους χαρακτήρες που 2-3 είναι overkill. Ο δε συναγερμός ήταν μια καρικατούρα. Εκει που στα άλλα παιχνίδια αν γινόταν συναγερμός σού κατσικωνόταν ένα περίπολο, εδώ βγαίνανε για 30 δευτερόλεπτα και μπαίναν πάλι μέσα. Οπότε, το ίδιο το παιχνίδι σε ωθούσε να παίζεις άγαρμπα και να προκαλείς συναγερμούς αφού στο τέλος δε σε τιμωρούσε και άρα ήταν ο εύκολος τρόπος να παίξεις.
Βρέθηκα, λοιπόν, να ζω τη μέρα της μαρμότας όπου πχ αναγκάστηκα να παίξω για 3 διαφορετικές αποστολές το ίδιο νησί. Κατέληξα, επειδή ήξερα ότι στην επόμενη αποστολή θα πρέπει να κάνω ακριβώς τα ίδια, να μπαίνω στο πλησιέστερο στο task μου σημείο αποβίβασης, να κάνω τα απολύτως απαραίτητα χωρίς να ασχολούμαι με το υπόλοιπο νησί και να φεύγω. Πού η χαρά να πάω σε όλη την πίστα και πού η πρόκληση να στήσω έτσι τους χαρακτήρες μου για να μην αφήσουμε ούτε ρουθούνι Αγαρηνών όπως γινόταν στα άλλα commando clones.
Οπότε η προσέγγιση ήταν σαν συζυγικό σεξ μετά από 20 χρόνια γάμου: been there, done that, ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Γιατί να κάτσω να ασχοληθώ με μια ιστορία που δε με ενδιαφέρει, με χαρακτήρες που δε με αφορούν, σε εναν κόσμο αδιάφορο, με μια πρόκληση δυσκολίας αρκετά χαμηλή και όταν ξέρω ότι τελειώνοντας την πίστα θα βρεθώ πάλι στην ίδια. Οπότε, ούτε διαφορετικές τριάδες ούτε τίποτα. Πάντα με τη μάγισσα, με τη Υuki και με τον σκελετό του Hayato (εκτός από τις αποστολές που υπήρχε υποχρεωτική συμμετοχή ή ήταν solo) που θερίζαν σαν κομπίνες και από δω πάνε και οι άλλοι. Ακόμα και η τελευταία αποστολή που στα άλλα παιχνίδια έλεγες ναι φτάνω στο τέλος κι έφτυνες αίμα να τη βγάλεις, εδώ ήταν τόσο διεκπεραιωτική και τόσο αδιάφορο το confrontation με την κακιά του παιχνιδιού ονόματι Ignacia που συνέτεινε ακόμα περισσότερο στο γενικότερο ξενερωμα με το παιχνίδι.
Τα θερμά μου συγχαρητήρια Mimimi. Αντί να μείνεις στη γνωστή σου συνταγή και να την εμπλουτίσεις κάνοντας την πιο νόστιμη, εσύ έκανες έναν αχταρμά και χαιρέτησες. Βέβαια ειμαι άδικος με το παιχνίδι. Αν δεν ήξερα τίποτα από Comando clones και αν δεν είχα προηγούμενα δείγματα γραφής από τη Mimimi θα έγραφα ότι ασχολήθηκα αρκετές ώρες και πέρασα ευχάριστα με το παιχνίδι. Αλλά τώρα όχι. Θέλω πίσω τη γίδα βραστή του μαστρο Νικόλα.
