Κρόνο, Μουστάκας-Ψάλτης έχουν τεράστια διαφορά και μάλιστα ποιοτική. Ο Μουστάκας ανέκαθεν έκανε πολύ πιο εγκεφαλικό χιούμορ, βασισμένος στην απόλυτα σοβαροφανή και "αξιοπρεπή" προσέγγισή του, ενώ ο Ψάλτης ζούσε για το κάργα-σπαστικό και υστερικό slapstick του. Προφανώς η ποιότητα των περισσότερων βιντεοκασετών της δεκαετίας του '80 τρύπαγε πάτωμα, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Οι ρετροσπεκτίβες που βλέπεις, ουσιαστικά αποτελούν την αναγνώριση του "τέλους εποχής" και των γοργά ερχόμενων γηρατειών αρκετών ανθρώπων που έζησαν τα πιο όμορφά τους χρόνια εκείνο τον καιρό.<br><br>Είναι οι pop στάμπες που σημάδεψαν τον καιρό που ακόμη ονειρεύονταν, γκομένιζαν, ήσαν ελεύθεροι από το θανάσιμο ζυγό του ΑΦΜ και των υποχρεώσων. Σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί και 'γω στην ηλικία σου δεν ασχολούμουν καθόλου, ζούσα την Έπικ Μέταλ περιπέτεια στο έπακρο και θαρρούσα πως είχα πεπρωμένο ξέχωρο. Με τα χρόνια όμως και το ξύλο, σπάζει η καμπούρα και ο ηρωϊσμός και καταλαβαίνεις πως δεν είσαι καθόλου μα καθόλου διαφορετικός από τον πατέρα σου και την ατελείωτη στρατιά των νεκρών πριν από σένα.Και όπως τώρα μελαγχολούν με τον Ψάλτη, θα μελαγχολείς κι εσύ όταν πεθάνει ο Dan Harmon πχ. Δεν σταματάει ποτέ.<br><br>ΥΓ Στη "Θεοδώρα" της Ντενίση έπαιζε ο Ψάλτης, το ρόλο του ζητιάνου/αφηγητή. Ο μόνος λόγος που παλευόταν η συγκεκριμένη παράσταση.