Και μπαίνω λοιπόν να παίξω solo μια αποστολή στο Challenging επίπεδο για το Daily quest. Hudson Yards Refugees ή κάπως έτσι.<br><br>Το πολεμάω βήμα-βήμα, death-respawn, headshot, κωλόφαρδο critical, τσεκουροφόροι Cleaners από το πουθενά, τηλεκατευθυνόμενα με εκρηκτικά να σκάνε εδώ κι εκεί...<br><br>Μετά από μια ώρα παιχνιδιού, φτάνω στο τελικό boss: ένας Engineer πλαισιωμένος από 2 ντούκια cleaners που δεν πέφτουν με τίποτα. Παράλληλα κάθε 1-2 λεπτά σκάνε και 4-8 τσεκουροφόροι από το πουθενά και σου ορμάνε ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ.<br><br>Πολεμάω για καμιά ώρα, μετά από 7-8-20 θανάτους βρίσκω μια στρατηγική που μου επιτρέπει να τρώω τον Engineer αμέσως και μετά απλά να πάω γύρω-γύρω την πίστα και να snipeάρω.<br><br>Ρίχνω τον Engineer, τρώω το πρώτο κύμα τσεκουριών, φεύγω, signature skill, αρχίζω να snipeάρω το ένα μπουρί, πέφτει, 2ο κύμα από τσεκούρια, πάνε άκλαυτοι.<br><br>Αρχίζω να snipeάρω το τελευταίο boss. "ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Ο ΑΓΩΝ" σκέφτομαι, "ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΦΟΒΑΣΤΕ ΑΔΕΡΦΙΑ, ΝΙΚΑΜΕ" ενώ στο μυαλό μου παίζει ένας αχταρμάς από προεκλογική ομιλία Trump, soundtrack του Παπαφλέσσα και Charge of the Rohirrim.<br><br>Tρώω όλο το Armor του Boss. Η μπάρα ενέργειάς του πέφτει. ΕΙΜΑΙ ΚΟΝΤΑ.<br><br><br><br><br>Και τότε αποφασίζει να μου στείλει μήνυμα στο Viber η μάνα μου. "Τι κάνεις?".<br><br>Το pc με στέλνει αυτόματα στο desktop, μες στην ταραχή κάνω Alt-Tab μπας και επανέλθω, το Division κολλάει, το σύστημα παύει να ανταποκρίνεται.<br><br>Reset.<br><br>Τρέξιμο ξανά το game.<br><br>Με βγάζει στην πύλη του Hudson Yards. Το progress του challenging mission μηδενισμένο.<br><br>"Τι κάνεις?"<br>Έχω υπάρξει και καλύτερα μάνα, η αλήθεια είναι.