Το θέμα με τον Ρονάλντο (και τον Μέσσι, σε ελάχιστα μικρότερο βαθμό) είναι το "Σουπερσταριλίκι". Το ότι είναι ποδοσφαιριστής αλλά αντιμετωπίζεται και φέρεται σαν λαμπρός σταρ του Χόλιγουντ. Πλαστικές επεμβάσεις, πρωτοσέλιδα, γκόμενες, διακοπές στην Ίμπιζα, σολάριουμ, ποζεριλίκι, όλα αυτά τον κάνουν προσωποποίηση του "Modern Football" και τον απομακρύνουν από τις λαϊκές ρίζες του αθλήματος. Κάποιοι δεν δίνουν σημασία σε αυτό και εστιάζουν στο ότι είναι παικταράς, οκ. Αλλά δεν είναι μεμπτόν το να λαμβάνεται και αυτό υπ'όψιν.<br><br>Αν βλέπαμε πριν 15-20 χρόνια τον Ραούλ, τον Ζαμοράνο, τον Ιέρο, τον Κλάιφερτ, τον Ντελ Πιέρο και όλη αυτήν την συνομοταξία να φέρεται εντός κι εκτός γηπέδου όπως ο Ρονάλντο (αφήνοντας το αμιγώς παικτικό σκέλος στην άκρη), θα γελούσε και το παρδαλό κατσίκι. Πλέον δυστυχώς το θεωρούμε όλο αυτό "μέρος του πακέτου".<br><br>Για αυτό θεωρώ τον Ζλάταν τόσο τεράστιο παίκτη. Είναι και αυτός ποζεράς, αλλά με την "σωστή" έννοια για το ποδόσφαιρο, βγάζει έναν κωλοπαιδισμό που παραπέμπει ευθέως σε εποχές 80s και 90s.