Η Καρδιά Της Νοσταλγίας

[steel_havoc]

Αυτό το θρεντ για να ανοίξουμε την ψυχούλα μας το έφτιαξες η για να μαυρίσει και άλλο;

 

[Borracho]

Αναπληρώνω το τιτάνιο υπαρξιακό κενό που άφησε πίσω του ο Κοφρετίνος όταν μας απαρνήθηκε για χίπ κάρχιες. Σαν θα έρθουν τα παιδάκια και η Χαρχαλωμουρμούρα να του καταστρέψουν κι αυτού τη ζωοούλα τον ολοκληρώσουν ως προσωπικότητα θα επιστρέψει, αλλά ως τότε κρατάμε το στασιδάκι του ζεστό.

Και για να γυρίσουμε στο θεματάκι μας, θεωρώ πως όσο πιο αντικειμενικά εξετάζουμε τον τοίχο και το πρόβλημα, τόσο ισχυρότεροι απέναντί του γινόμαστε. Η κοινωνία δε συγχωρεί το γήρας. Όλο το μάρκετινγκ, το μπάζ, οι διαφημίσεις, οι μαλακίες και η 'ζωή' όπως κατασκευάζεται και πλασάρεται από τα ΜΜΕ αφορά το 16-35 δημογραφικό. Γιάνγκ, φαν εντ σίνγκλ αλλιώς σάλτα ψόφα, πάρε στεγαστικό, πλήρωνε και μη μας ζαλίζεις. Είναι χυδαία διαστροφή της ανθρώπινης φύσης αυτό το πράγμα και το μόνο οχυρό είναι η ειλικρινής επικοινωνία και επαφή με συμπάσχοντες. Γι'αυτό κάνουν εκδρομές τα παππούδια των ΚΑΠΗ. Ζμπούτσα τους η Αρχαία Ολυμπία. Αφορμή είναι τα μάρμαρα. Σ' εκείνα τα λεωφορεία είναι όλοι 15. Μέσα τους.

Κι έχουμε περισσότερα μέσα από ποτέ άλλοτε προκειμένου να γλεντήσουμε τη μέση ηλικία και το γήρας όσο καμιά άλλη γενιά, αλλά θέλει εγρήγορση και πλήρη αυτοσυνείδηση.

Α ρε αθάνατος Θανούλης και δεν εννοώ αυτόν της μάρβελ. Για πλάκα το πόσταρα και με πήρε από κάτω. Αιωνία η μνήμη του και τα αξέχαστο το λάιβ στο Κηποθέατρο που τραγουδούσε ξάπλα στο πάτωμα λιώμα με μία σακούλα μπανάνες που ποτέ δεν κατάλαβα πως βρέθηκε στα χέρια του. Ωραία χρόνια.

Αφού ρε δεν παθαίνεις κήρωση αν τρως κάλιο. Οι μπανάνες έχουν κάλιο. Πάρε ρε μαλάκα Παντελή μπανάνες να 'χουμε να φάμε με το κρασάκι. Μπανάνες. Κάλιο. Σκατά, βγαίνουμε.

 

[Grotenfrod]

Αφού το ξέρεις/ξέρετε πως πάντα λουρκάρω Μποράτσε. Έχω πολλές απόψεις επί του θέματος αν και πολλοί πριν από εμάς είχαν θίξει το ζήτημα της νοσταλγίας. Το κακό είναι πως ως γενιές έχουμε αρκετά εύκολη την τεκμηρίωση και μπορούμε με τρόπο κοζπλεικό να επιστρέφουμε σε τέτοια ιδεατά παρελθόντα της ρώμης μας.
Διαφοροποιούμαι λίγο ως προς την ανάλυση. Όντως για κάποια από εμάς ήταν χρόνια αμέριμνα (εγώ τον έπινα στον εργασιακό στίβο από νωρίς και πλήρωνα ΔΕΗ κι ας ήταν προ Στάση και ανάπτυξης. Κυρίως ήταν πως ο κόσμος ήταν καινούργιος και δεν είχαμε μέτρο σύγκρισης όπως λέει και ο Χέλιος. Ως αρχαιολόγος όμως κι αυτός ίσως να συμφωνήσει πως ακόμα και τα ίδια μας τα παρελθόντα, ακόμα κι αν τα έχουμε ζήσει, αποτελούν πλασματικούς, ιδεατούς κόσμους, προβολές και εξιδανικεύσεις.
Το να ζεις στο παρελθόν ή να θες να χρονοταξιδέψεις το περιγράφει τέλεια μια σκηνή του Better Call Saul, όπου ο Σαούλ πιάνει κουβέντα με τον Γουέλτερ και ρωτάει πότε θα ήθελε να γυρίσει στο παρελθόν να κάνει κάτι διαφορετικά. Ο άλλος του απάντησε πως αυτό δεν έχει να κάνει με ταξίδι στο παρελθόν αλλά με τις ενοχές σου και τα πράγματα για τα οποία έχεις μετανιώσει που δεν έκανες αλλιώς.
Αυτό που συνέβαινε στο περελθόν μας ήταν πως όλα ήταν ανοιχτά μπροστά μας, όλα τα quests περίμεναν με το θαυμαστικό από πάνω, το journal άγραφο, μπορεί να γινόμασταν τα πάντα. Τώρα έχει γραμμένη μπόλικη ιστορία μέσα. Ελπίζω να είναι καλώς γενόμενη για όλους και όλες ή όσο το δυνατόν περισσότερο.