Lost Records- Bloom & Rage

[Borracho]

Ολοκληρώθηκε σήμερα.

Ανατρίχιασα, δάκρυσα, όλο το πακέτο εκεί.

Από τα πιο καλογραμμένα παιχνίδια των τελευταίων ετών, πιάνει επακριβώς πώς ήταν να μεγαλώνεις σα γκικάκι με τεράστια όνειρα στη μέση του πουθενά και σου ξεσκίζει την καρδιά. Δυσσάνε οι edgelords στα φόρα, αλλά ουσιαστικά, αν είσαι νορμάλ άνθρωπος και μεγάλωσες εκείνη την εποχή, είναι αδύνατο να μην σε διαλύσει.

Χαλαρά το δυνατότερο Life is Strange μετά το δεύτερο αν και άπτεται διαφορετικής θεματολογίας. Δεν έχω παίξει ακόμη το Double Exposure αλλά πολύ αμφιβάλλω αν θα το πλησιάζει έστω.

 

[vtheofilis]

Να μαντέψω, λυσσάνε γιατί έχει γυναίκες πρωταγωνιστές, και μια από αυτές ανήκει στην LGBTQ κοινότητα;

Προσωπικά, το θεωρώ εκνευριστικό σώνει και καλά να γίνεται το οτιδήποτε διαφήμιση της Benetton, απλά για να τικάρουμε ένα κουτάκι, αλλά αν η ιστορία αξίζει, δεν θα κάτσω να σκάσω γιατί ένας χαρακτήρας μαστιγώνει το δελφίνι ή τρίβει το πιπέρι.

 

[Borracho]

Eίναι μόνο κοπέλες, αλλά τα αρχέτυπα απηχούν μια χαρά και σε αγόρια, είναι γραμμένες πολύ ωραία και από τη στιγμή που πας με έναν υγιή ψυχισμό, ο μάγκας/ροκάς/επαναστάτης, το καλό νερντάκι, το ζόρικο απροσάρμοστο και η ψιλονορμάλ, τα βλέπεις σαν ιδιότητες, δεν ενοχλούν.

Προσπαθεί να σπρώξει το λεσβιακό ρομάντζο αλλά μπορείς πάντοτε απλά να του πεις ΟΧΙ και να αγωνιστείς να κάνεις την μικρή X-Fileού Swann straight. Γενικά, ευτυχώς, παρουσιάζει πραγματική ιστορία με τα γκομενικά να παίζουν τριτοτέταρτο ρόλο και να μην είναι σε καμία περίπτωση η ουσία του πράγματος. Παρουσιάζεται ένας ουσιαστικά αντρικός χαρακτήρας, με μια πολύ ενδιαφέρουσα ανατροπή στην αφηγηματική του τροχιά.

Έχει ψυχή. Το μάρκετινγκ του αναιμικό ως ανύπαρκτο κι είναι μεγάλο κρίμα. Ο κόσμος εστιάζει στα λάθος σημεία και θάβεται ο τίτλος.