Στέφανε θλίβομαι που δεν θα είμαι στην κοπή της πίτας να πιάσουμε αυτό το 1% των διαφωνιών μας και μετά από 3 κανάτες να προσπαθώ να σε πείσω για το Gone Home και το Doki Doki.<br><br><img src="https://media.giphy.com/media/Gzv1DaCkLbl8A/giphy.gif" alt="giphy.gif" class="bbcode_img" /><br><br>Βάσσια ο λόγος που δεν μπορώ να το πάρω ως<br><span class="bbcode_spoiler">ρεαλιστική απεικόνιση ψυχικών διαταραχών, είναι γιατί μιλάμε (εντός παιχνιδιού) για έναν κατασκευασμένο κόσμο. Η Μόνικα λέει πχ πως δεν αντιστοιχεί σε κάποια υπαρκτή χώρα και ρωτάει τον ήρωα, δλδ εμάς πως δεν μας φάνηκε παράξενη η έλλειψη γονέων και άλλων χαρακτήρων. Ξαναλέω πως έτσι ακριβώς θα έλεγα πως κράζει τις εμπειρίες που είναι φτιαγμένες αποκλειστικά και μόνο για τον παίκτη. Φαντάσου στο μάτριξ τις μίνι εξομοιώσεις που έτρεχαν για εκπαίδευση όπως η σκηνή με την γυναίκα με το κόκκινο φόρεμα. Μένοντας στην αναλογία του μάτριξ, η Μόνικα είναι σαν τον κλειδαρά ή τον Μεροβίγγειο, προγράμματα που αντιλαμβάνονται την ύπαρξή τους εντός της εξομοίωσης. Έτσι καθιστά τις άλλες πιθανές συντροφιές του ήρωα, μη θελκτικές, με τον τρόπο που καταλαβαίνει.<br>Αυτό που μου άρεσε πολύ όμως είναι η σκιαγράφιση ενός άλλου κακού, πίσω από την Μόνικα και από τον κόσμο του παιχνιδιού. Οι ανατριχιαστικές αναφορές στο τρίτο μάτι μέσα από τα ποιήματα, τις ασυναρτησίες, το βιβλίο της Yuri και τα λεγόμενα της ίδιας της Μόνικα. Και μια ύπαρξη στο σκοτάδι, ή πίσω από την κουρτίνα είναι πάντα πιο τρομακτική από αυτό που βλέπεις κατ'ευθείαν. <br>Πάντως κι εγώ μέχρι το reboot της δεύτερης φοράς και τα glitches νόμιζα πως το twist και η θεματολογία του παιχνιδιού είναι οι ψυχικές διαταραχές και πόσο δύσκολο είναι να τις εντοπίσουμε ακόμα και όταν είναι πολύ κοντά μας.</span>