Ένα φοβερό πράγμα ρε γαμώτο.
Δεν έχω δει σε καμία δουλειά, πουθενά, ταλαντούχους ανθρώπους να απολύονται ή να μένουν στην απέξω επειδή 'ενοχλεί το μπλε μαλλί ή το σπάσιμο του καρπού τους'. Από τενεκέδες και φελλούς βέβαια που ψάχνονται μέσα στον υλικό τους υπερκορεσμό να φορέσουν την ταμπέλα του θύματος, προκειμένου να δοξαστούν στα social media, χορτάσαμε. Αν ο λήντ άρτιστ σου κάνει παπάδες, δεν σ'ενδιαφέρει αν έρχεται γυμνός και αλειμμένος με φυστικοβούτυρο στη δουλειά. Μερικοί από τους πλέον ταλαντούχους ανθρώπους που έχω γνωρίσει επαγγελματικά, ήταν Μικρό-Μου-Πόνυ-Αλίκη-στη-Χώρα-των-Θαυμάτων. Κάνανε τόσο γαμάτη δουλειά που τους έβγαζες το καπέλο και τους είχες πρώτες μούρες σε κάθε σοβαρό μήτινγκ.
Εκεί παίζεται όλη η φάση. Είσαι καλός; Βρίσκεις τρόπους και διαβαίνεις. Θες να κάθεσαι στο θρόνο σου και να γκρινιάζεις επειδή δεν έχεις αρκετούς φόλλουερς; Κάνεις τέτοια τσαλιμάκια.
Τώρα η Riot, λόγω αυξημένης ορατότητας, αναγκαστικά παριστάνει το μαλωμένο, άτακτο παιδί και προβαίνει σε τέτοια καραγκιοζιλίκια. Εσωτερικά, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε, γιατί η 'τοξική κουλτούρα' της κάνει το ταμείο. Φέρνει το κασέρι. Και εκεί είναι η καρδιά κάθε εταιρείας. Αντί να έρθει να σου πει μετά αρχιδάτα 'Πίνω αίμα και έχω την ελεύθερη αγορά τατού στην καρδιά' σου ξηγιέται πίπες περί πολυπολιτισμικότητας και αγάπης προς το διαφορετικό και την όποια εξαίσια υποκριτική 'εταιρική κουλτούρα' υιοθετεί το HR εκείνο το δεκαήμερο. Θλίψη και θυμηδία προκαλούν τέτοιες 'ειδήσεις'.
