Μακριά από προτζέκτορες.
Είχα πάρει έναν με επιδότηση για το γραφείο (γραφιστικά) που άνοιξα με έναν κολλητό απ' τη σχολή. Φάγαμε όλα τα γκαφρά σε pc, προτζέκτορες και ps, τα δικαιολογήσαμε ως "εξοπλισμό γραφείου", τα υπερτιμολογήσαμε κι ό,τι έμεινε εφυγαν σε ξίδια και χόρτο. Βάλαμε λουκέτο σε 11 μήνες. Για 1 χρόνο πλήρωνα δόσεις στο ΤΕΒΕ και τραβιόμουν στην ουρά καλοκαιριάτικα, καληώρα, σαν ταλαίπωρος, ενώ οι άλλοι κωλοπηδάγανε στα μπιτσόμπαρα.
Τέλοσπαντων, στο θέμα μας.
Τότε στο γραφείο θα 'μουν ήδη στον τέταρτο-πέμπτο μήνα που 'μουνα με την Μπέτυ (Βασιλική την λέγαν κανονικά.. κατάλαβες). Λοκά νιμού, αδερφή του Νικολάκη που τον ήξερα απ' το γυμνάσιο, οπότε δεν ήταν γουρούνι στο σακί και την κουβαλούσαμε μαζί και στα καψίματα που κάναμε στο γραφείο τα βράδια. Φουλ στο τζακ (άκου τζακ), μπάφους και aoe2. Χαΐλίκια σου λέει.
Μια Παρασκευή νύχτα που λες, θα' ταν 2μισι, είχαμε κατσικωθεί στο γραφείο πέντε μαντράχαλοι, η μπέτυ και 2 φίλες της. Χτικιάρες αλλά τις κουβαλούσε σχεδόν παντού μαζί η μπέτυ γιατί λέει ήταν "φίλες απ' το δημοτικό". Πίτα όλοι και για να μην τα πολυλογώ, κάτι η ζάλη, κάτι το age που με τέντωναν όλο το βράδυ, θόλωσα και κατέληξα στην τουαλέτα με μια απ' τις 2 χτικιάρες. Η μπέτυ με την άλλη την είχε κάνει ήδη τότε γιατί την άλλη μέρα το πρωί είχε να κανονίσει κάτι για ένα νεροχύτη στο πατρικό της (δεν είχα πολυκαταλάβει).
Ξυπνάω το Σάββατο σκατά, μισοθυμάμαι τι είχε παιχτεί.. Πρώτο πράμα τηλέφωνο στη χτικιάρα για να σιγουρευτώ. Δεν μπορώ να μην της το πω, λέει, είμαστε φίλες απ' το δημοτικό και άλλες τέτοιες παπαριές. Εντέλει της το 'πε και το σκατό που έφαγα ούτε στο στρατό.
Anyway ok, με σούταρε η μπέτυ, ξίνισα στην αρχή (έκλαψα και λίγο και δεν ντρέπομαι να το πω κουφάλες) αλλά στα παπάρια μου σκέφτηκα μετά, το πούλο μπέτυ, θα τσαρκάρω με τα παιδιά για ξεφτιλίκια, θα κροκοδειλιάσουμε στο γραφείο, κομπλέ θα 'μαι. Είχε και ευρωπαΐκό εκείνη την περίοδο και κάναμε καλές φάσεις, μαζεύαμε όλη τη γειτονιά, σκέψου 20-30 άτομα στο γραφειάκι-ντουλάπα και βλέπαμε μπαλίτσα.
Ε εκεί έγινε το κακό. Πέμπτη απόγευμα ήταν, και είχε μαζευτεί στο γραφείο κάθε ξελιγωμένος τσίπης που δεν έβρισκε Νova. Ολλανδία-Μεξικό, το θυμάμαι γιατί μου την είχε βαρέσει και είχα παίξει διπλό και όβερ ένα εικοσάρικο που 'χε μείνει με λίγα ακόμα απ' την επιδότηση. Προσφέρεται που λες ο Κοριός (τύπος απ' τη γειτονιά, τον λέγανε έτσι γιατί έστηνε αυτί και κουτσομπόλευε χειρότερα απ' τη χειρότερη θχεια), χαφιές της μπέτυς όπως αποδείχτηκε, να βάλει τον προτζέκτορα ν' αρχίσουν τα γούστα. Περίεργο μου φάνηκε τότε, γιατί αυτός και το βίδωμα προς τ' αριστερά το 'κανε, πού να συνδέσει ολόκληρο μηχάνημα; τελοσπάντων δεν έδωσα σημασία. Κακώς βέβαια, γιατί το πρώτο πράγμα που εμφανίστηκε στο πανί ήταν μια φωτό που χα στείλει στην μπέτυ στα ντουζένια μας με τον αντρίκο μου ολόρθο. Μην τα πολυλογώ, έφαγα τόσο άγρια ξεφτίλα που έκανα 2 μήνες να βγω απ' το σπίτι... συν ότι έχασε και το Μεξικό κι από τότε στη γειτονιά με φωνάζουν "καυλοκουβά".
Γι' αυτό σου λέω, μακριά από προτζέκτορες.
</span>
