Για να επεκταθώ στον περί μουσικής παραλληλισμό του Συντρόφου Γεράνιου.<br><br>Η φυσική έφεση ενός μικρού παιδιού, ενός πολύ απλού ανθρώπου, είναι το εύκολο και το γλυκό. Όλα τα παιδιά αγαπάνε τις τηγανητές πατάτες και τις σοκολάτες. Το cheese-cake και τα coco-pops. Ποτάμια γλυκιάς coca-cola. Το παιδί γεννιέται στο χνούδι και τη γλύκα και η έφεσή του είναι να αναζητά την διαιώνιση της γλύκας αυτής. Η πρώτη μας γουλιά από σκέτο καφέ, μπύρα, κρασί ή ουίσκι, ήταν προφανώς, αηδιαστική. <br><br>Με θυμάμαι μαθητούδι να πίνω καφέ για να παραστήσω το μεγάλο και τον καμπόσο. Φυσικά δεν άντεχα την γεύση του ούτε κατά διάνοια και τον τίγκαρα στις κρέμες, ζάχαρες και καραμέλες. Προφανώς δεν ήταν καφές αυτό που έπινα. Το ίδιο και με το αλκοόλ. Μαυροδάφνη, ημίγλυκος ερυθρός και γλυκά λικέρ στην αρχή. "Αλητείες" ληστεύοντας το γονεϊκό σκρήνιο σε ολονυχτίες AD & D στο Λύκειο. Ούτε λόγος για τα "πικρά και αηδιαστικά". Ο ουρανίσκος ζητούσε κάτι γλυκό. <br><br>Σαν την ανέμελη πρώτη νιότη.<br><br>Έρχεται όμως μια μέρα, που ο έρωτας είναι μαχαίρι στην πλάτη και ο κόσμος έχει στηθεί ανάποδα. Μέρα που πολλοί φοβούνται, λένε ψέματα μια ζωή στον εαυτό τους για να μην αντικρίσουν ποτέ. Μέρα από τη σφαγή της οποίας, τρέχουν να γλιτώσουν σαν τους τελυταίους ποντικούς του Τιτανικού. <br><br>Μέρα που το φαγητό έχει γεύση στάχτης, που το μόνο που πηγαίνει κάτω είναι κάτι με γεύση το ίδιο φρικτή με τις σκέψεις και τα απόντα συναισθήματά σου.<br><br>Και σιγά σιγά, αρχίζεις να καταλαβαίνεις. Πως ελάχιστα πράγματα είναι αληθινά. Και ξεκλειδώνει το "φαρμάκι" και γεμίζει ο ουρανίσκος σου χρώματα και το σκοτάδι σου, φως. Και όσο εγκαταλείπεις κάθε ανθρώπινη ελπίδα και μαθαίνεις να στηρίζεσαι μονάχα σε ότι έχεις μέσα σου, τόσο αυτά τα φαρμάκια αποκαλύπτονται πολύτιμη συντροφιά και βάλσαμο στην μακριά σου εξορία.<br><br>Κεκτημένες γεύσεις. Όπως η αληθινή μουσική ή ο ποιοτικός κινηματογράφος, είναι δύσκολες. Θέλουν προσήλωση, φυσική κλίση, αναζήτηση, επιμονή. Καμία προσποίηση. Έχεις μέσα σου το διάβολο που σε κλωτσάει προς αυτές και πηγαίνεις. Το 95% του πληθυσμού ζει στο σκοτάδι της γλυκιάς Coca-Cola και των εύγεστων λικέρ. Μπορεί κάποιοι να είναι ευτυχείς εκεί. Να μην χρειάζονται κάτι άλλο. Ειλικρινά, τους φθονώ.<br><br>ΥΓ Αφού συνηθίσετε το Haig και το Teacher's ως καθημερινούς συντρόφους, περιπλανάσθε κατά βούλησιν στην μαγική χώρα των single malts, χάρτες και στεγανά, γιόκ.