Πες μας τι πίνεις...

[jimmy213]

What's the point?

 

[electroduck]

<blockquote><br>Lac Des Roches λευκό με τη γαριδομακαρονάδα. Χάλια το κρασί, άκυρο τρώει. Αντιθέτως, η γαριδομακαρονάδα μου είναι ΕΞΤΡΑ σπέσιαλ αλλά την κρατάμε για τους 1Κ+ backers <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" /><br></blockquote><br>Το έψαχνα το λακντερος στο σουπερμαρκετ και δε το είχαν, είχα δοκιμάσει παλιότερα κάτι ξεχασμένα παλιά και περιέργως ήταν ωραιότατα  <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" />

 

[Sugamoto Panagia]

αυτα τα φτυάρια του rq παίζει να είναι πολύ καλά. ξεθάβουν καλά τοπικ

 

[Adhan]

Τα τελευταία χρόνια είπα να δοκιμάσω μερικά από τα γνωστά whiskey (Chivas, Famous, Johnie κτλ.) μιας και ποτέ δεν ήμουν φαν αλλά διαπίστωσα ότι η πλειοψηφία τους έχει παρόμοια γεύση με τη βότκα. Δεν είναι και τόσο αρνητικό βέβαια (μου αρέσουν οι βότκες ειδικά με κανα φρουτάκι μέσα), αλλά ποιος ο λόγος να προτιμήσω κάτι που μοιάζει με κάτι άλλο;<br>Οπότε μπύρες και πάλι μπύρες που έχουν και καλύτερη και μοναδική γεύση.  <img src="/wink.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" />

 

[steel_havoc]

Mπύρα και Stolichnaya μόνο  :drinks:

 

[Borracho]

Είστε μικροί ακόμη. Και ιερόσυλοι.

 

[Bathory]

A wise man once said:<br>"The only thing to fear is running out of beer"

 

[Grotenfrod]

Βασικά το ουίσκι δεν πίνεται. Φέρνει μια ξένη γεύση από μιαν άλλη γη, την οποία δεν κατανοώ. Δηλαδή άμα είναι να πιω και σάκε να νιώθω σαμουράης. Τιμάω κόκκινο κρασί και τσίπουρο και φυσικά καμπόσα είδη μπύρας.

 

[Hellion]

Όπως είχε πει και ένας άλλος σοφός λαός: "What whiskey won&#039;t cure, there is no cure for".

 

[blender5d]

Από μπύρες, ότι πικρίζει είναι καλό. Ενίοτε και κάποιες θολές<br><br>Από "σκληρά" ποτά, μόνο Single Malt. Κατά προτίμηση Lagavulin (να έχει και κάτι καπνιστό στη γεύση).<br>Τα blended ουίσκι, μου θυμίζουν και εμένα vodka όπως και του φίλου Adhan και δεν τα προτιμώ (καθώς δεν μου αρέσει η vodka).<br><br>Πάνω απ&#039; όλα όμως, ένα καλό τσίπουρο, με καλό μεζέ!!!

 

[Adhan]

<blockquote><br>Βασικά το ουίσκι δεν πίνεται.</blockquote><br><br>Δε θα το πήγαινα τόσο μακριά, αλλά σε σχέση με μπύρα έχει φτωχή γεύση. Στο ένα καταλαβαίνω στο 90% των περιπτώσεων μόνο την πικρύτητα από το αλκοόλ, ενώ στο άλλο πικρύτητα από αλκοόλ, πικρύτητα από λυκίσκο, και συνήθως και την ελαφριά ξυνότητα από τη μαγιά. Είναι σαν να τρως μακαρόνια σκέτα από τη μία και καρμπονάρα από την άλλη. Δεν υπάρχει σύγκριση.  <img src="/bigsmile.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" />

 

[Tsok]

Βασικα θα συνεχισω να ακολουθω τις προτασεις του Παυλου. Το Ardbeg το βρηκα μεσω γνωστου σε καβα και θα μου το φερει πιο φτηνο. Μετα θα παω για Wild Turkey.<br><br>Τωρα εσεις τι λετε δε ξερω. Νομιζω οι απαντησεις των Borracho και Hellion αρκουν.

 

[Sugamoto Panagia]

ρε αλκοολ να ναι και οτι να ναι. και γεύση πετρέλαιο.

 

[lelos kounelos]

... σημερα διαβαζα οτι ισως να δωσουν πρασινο φως στο καναβατσο για ιατρικη χρηση. Αν συμβει αυτο, το θεμα θα γινει λιγο μονοτονο  P

 

[Northlander]

Σας καταλαβαίνω όσους επιμένετε στην μπύρα και μόνο ήμουν κι εγώ εκεί.<br>[hide login=1]<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="http://i.imgur.com/EnJMJhl.jpg" alt="EnJMJhl.jpg" class="bbcode_img" /></span>[/hide]

 

[Grotenfrod]

Παυλε δηλαδή σε έδαφος με πεχα 4,5 κυλιεσαι με τη μούρη στα χώματα;

 

[Northlander]

Έχω οργώσει χωράφια με αυτόν τον τρόπο, Σπύρε.

 

[Adhan]

<blockquote><br> ήμουν κι εγώ εκεί.</blockquote><br><br>Τώρα που είσαι; Στην trascendence του Πάβλικ;  <img src="/tongue.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" /><br><br><blockquote><br>Τωρα εσεις τι λετε δε ξερω. Νομιζω οι απαντησεις των Borracho και Hellion αρκουν.<br></blockquote><br><br>Ειδικά του Μποράτσου, ήταν καθηλωτικό counter arguement.<br>Τι θα λέγατε αντ&#039; αυτού να προτείνετε κάποιες μάρκες (πέρα από τα Lagavulin και Ardberg που αναφέρθηκαν και θα ήθελα να δοκιμάσω) που δεν έχουν γεύση οινοπνευματος εντριβών;

 

[Northlander]

Glen Garioch. Πολύ αξιοπρεπές ειδικά αν πάρεις την Reserve Edition (νομίζω είναι μισό/μισό sherry/bourbon βαρέλι στη διάρκεια της ωρίμανσης). Το ίδιο για το Acnoc και το Scapa. Γενικά με Single Malt από Highlands/Speyside δεν μπορείς να πέσεις έξω, διότι είναι αρκετά απαλά. Τα Lagavulin και Ardbeg είναι το ακριβώς αντίθετο.<br><br>Δεν είναι όλα τα ουίσκια σαν το Johnny Red/Black που είναι γυαλόχαρτο στον ουρανίσκο. Θέλει συνήθεια και εξοικείωση για να καταλάβεις διαφορές (δεν νομίζω όλοι εσείς που το παίζετε βαριά μέταλλα να ακούγατε Χατζηγιάννη και μία μέρα να αποφασίσατε ότι θα ακούσετε Satyricon).

 

[Borracho]

Για να επεκταθώ στον περί μουσικής παραλληλισμό του Συντρόφου Γεράνιου.<br><br>Η φυσική έφεση ενός μικρού παιδιού, ενός πολύ απλού ανθρώπου, είναι το εύκολο και το γλυκό. Όλα τα παιδιά αγαπάνε τις τηγανητές πατάτες και τις σοκολάτες. Το cheese-cake και τα coco-pops. Ποτάμια γλυκιάς coca-cola. Το παιδί γεννιέται στο χνούδι και τη γλύκα και η έφεσή του είναι να αναζητά την διαιώνιση της γλύκας αυτής. Η πρώτη μας γουλιά από σκέτο καφέ, μπύρα, κρασί ή ουίσκι, ήταν προφανώς, αηδιαστική. <br><br>Με θυμάμαι μαθητούδι να πίνω καφέ για να παραστήσω το μεγάλο και τον καμπόσο. Φυσικά δεν άντεχα την γεύση του ούτε κατά διάνοια και τον τίγκαρα στις κρέμες, ζάχαρες και καραμέλες. Προφανώς δεν ήταν καφές αυτό που έπινα. Το ίδιο και με το αλκοόλ. Μαυροδάφνη, ημίγλυκος ερυθρός και γλυκά λικέρ στην αρχή. "Αλητείες" ληστεύοντας το γονεϊκό σκρήνιο σε ολονυχτίες AD & D στο Λύκειο. Ούτε λόγος για τα "πικρά και αηδιαστικά". Ο ουρανίσκος ζητούσε κάτι γλυκό. <br><br>Σαν την ανέμελη πρώτη νιότη.<br><br>Έρχεται όμως μια μέρα, που ο έρωτας είναι μαχαίρι στην πλάτη και ο κόσμος έχει στηθεί ανάποδα. Μέρα που πολλοί φοβούνται, λένε ψέματα μια ζωή στον εαυτό τους για να μην αντικρίσουν ποτέ. Μέρα από τη σφαγή της οποίας, τρέχουν να γλιτώσουν σαν τους τελυταίους ποντικούς του Τιτανικού. <br><br>Μέρα που το φαγητό έχει γεύση στάχτης, που το μόνο που πηγαίνει κάτω είναι κάτι με γεύση το ίδιο φρικτή με τις σκέψεις και τα απόντα συναισθήματά σου.<br><br>Και σιγά σιγά, αρχίζεις να καταλαβαίνεις. Πως ελάχιστα πράγματα είναι αληθινά. Και ξεκλειδώνει το "φαρμάκι" και γεμίζει ο ουρανίσκος σου χρώματα και το σκοτάδι σου, φως. Και όσο εγκαταλείπεις κάθε ανθρώπινη ελπίδα και μαθαίνεις να στηρίζεσαι μονάχα σε ότι έχεις μέσα σου, τόσο αυτά τα φαρμάκια αποκαλύπτονται πολύτιμη συντροφιά και βάλσαμο στην μακριά σου εξορία.<br><br>Κεκτημένες γεύσεις. Όπως η αληθινή μουσική ή ο ποιοτικός κινηματογράφος, είναι δύσκολες. Θέλουν προσήλωση, φυσική κλίση, αναζήτηση, επιμονή. Καμία προσποίηση. Έχεις μέσα σου το διάβολο που σε κλωτσάει προς αυτές και πηγαίνεις. Το 95% του πληθυσμού ζει στο σκοτάδι της γλυκιάς Coca-Cola και των εύγεστων λικέρ. Μπορεί κάποιοι να είναι ευτυχείς εκεί. Να μην χρειάζονται κάτι άλλο. Ειλικρινά, τους φθονώ.<br><br>ΥΓ Αφού συνηθίσετε το Haig και το Teacher&#039;s ως καθημερινούς συντρόφους, περιπλανάσθε κατά βούλησιν στην μαγική χώρα των single malts, χάρτες και στεγανά, γιόκ.