maladroid
Mind-flayer
- Joined
- Nov 27, 2012
- Messages
- 2,165
Μετά το -συμπαθέστατο- Poor Things, έχουμε πιάσει με τον ΠΕ όλη τη φιλμογραφία του Λάνθιμου κι όπου μας βγάλει (όχι, βιντεοκλίπ Σάκη δεν βάλαμε). Συνολικά είδαμε σε ενάμιση περίπου μήνα πέντε ταινίες του Γιώργαρου, με την καλύτερη να είναι Ο Αστακός και τη χειρότερη οι Άλπεις. Γενικά ένα καλό που έχει είναι ότι αφενός δεν βαριέσαι, γιατί όλες διαθέτουν μια ενδιαφέρουσα διαστροφή ή/και πρωτοτυπία που σε κρατάει, αφετέρου βγάζουν συχνά γέλιο, είτε εσκεμμένα είτε άθελά τους.
Επόμενη στη λίστα Η Θυσία του Ιερού Ελαφιού και κάποια στιγμή θα δούμε και το ολόφρεσκο Kinds of Kindness για να κλείσουμε το κεφάλαιο Λάνθιμος.
Παράλληλα τρέχουμε έναν μαραθώνιο στα Kung Fu Panda γιατί καλός ο Λάνθι αλλά θέλει και κάτι έτσι πιο αλέγκρο για να σπάσει. Η αρχή έγινε με το χαριτωμένο αλλά μέτριο KFP 4 και από εκεί τα πιάσαμε πάλι από την αρχή. Νομίζω μαζί με τα Toy Story παραμένει το αγαπημένο μου animated franchise, χάρη και στον λατρεία Jack Black φυσικά.
Μιλώντας για animation, είδαμε στο ενδιάμεσο και το κάργα Ιρλανδικό Song of the Sea, από το στούντιο που έφτιαξε επίσης τα Wolfwalkers και The Secret of Kells, τα οποία θα δούμε με την πρώτη ευκαιρία. Οι τύποι, εκτός από ωραίο ιρλανδικό φολκλόρ, γεμίζουν την οθόνη με πανέμορφα σχέδια, φοβερές μελωδίες, αξιαγάπητους χαρακτήρες και φυσικά πολύ καλές ερμηνείες. Από τις λίγες ποιοτικές εναλλακτικές στο δυτικό μονοπώλιο της Disney.
Και για να κλείσω με κάτι λιγότερο wtf, τρέχω ακόμα το quest "παλιές κλασικές ή/και καλτ ταινίες που μου ξέφυγαν στην εποχή τους". Τελευταίες που διαγράφτηκαν από τη λίστα είναι το They Live του Κάρπεντερ και το κλασικό νουάρ The Third Man. Αξιόλογα και τα δύο, το πρώτο για το εύστοχο κοινωνικοπολιτικό του σχόλιο και τον υπνωτιστικό ρυθμό και soundtrack, το δεύτερο για το ατμοσφαιρικό cinematography και το ωραίο twist λίγο πριν το τέλος. Αυτές μάλιστα, δικαιώνουν πλήρως το status τους.
Επόμενη στη λίστα Η Θυσία του Ιερού Ελαφιού και κάποια στιγμή θα δούμε και το ολόφρεσκο Kinds of Kindness για να κλείσουμε το κεφάλαιο Λάνθιμος.
Παράλληλα τρέχουμε έναν μαραθώνιο στα Kung Fu Panda γιατί καλός ο Λάνθι αλλά θέλει και κάτι έτσι πιο αλέγκρο για να σπάσει. Η αρχή έγινε με το χαριτωμένο αλλά μέτριο KFP 4 και από εκεί τα πιάσαμε πάλι από την αρχή. Νομίζω μαζί με τα Toy Story παραμένει το αγαπημένο μου animated franchise, χάρη και στον λατρεία Jack Black φυσικά.
Μιλώντας για animation, είδαμε στο ενδιάμεσο και το κάργα Ιρλανδικό Song of the Sea, από το στούντιο που έφτιαξε επίσης τα Wolfwalkers και The Secret of Kells, τα οποία θα δούμε με την πρώτη ευκαιρία. Οι τύποι, εκτός από ωραίο ιρλανδικό φολκλόρ, γεμίζουν την οθόνη με πανέμορφα σχέδια, φοβερές μελωδίες, αξιαγάπητους χαρακτήρες και φυσικά πολύ καλές ερμηνείες. Από τις λίγες ποιοτικές εναλλακτικές στο δυτικό μονοπώλιο της Disney.
Και για να κλείσω με κάτι λιγότερο wtf, τρέχω ακόμα το quest "παλιές κλασικές ή/και καλτ ταινίες που μου ξέφυγαν στην εποχή τους". Τελευταίες που διαγράφτηκαν από τη λίστα είναι το They Live του Κάρπεντερ και το κλασικό νουάρ The Third Man. Αξιόλογα και τα δύο, το πρώτο για το εύστοχο κοινωνικοπολιτικό του σχόλιο και τον υπνωτιστικό ρυθμό και soundtrack, το δεύτερο για το ατμοσφαιρικό cinematography και το ωραίο twist λίγο πριν το τέλος. Αυτές μάλιστα, δικαιώνουν πλήρως το status τους.