Από την άλλη, υπάρχουν φονικά όπλα σε κάθε σπίτι (π.χ. μαχαίρια, κυνηγετικές καραμπίνες κλπ) αλλά δεν σημαίνει πως είμαστε όλοι δολοφόνοι. Το θέμα είναι ποιος χειρίζεται το εκάστοτε όπλο, όχι το όπλο αυτό καθ'αυτό. Και στο στρατό είχαμε όπλα με live ammo, και πολύ εκνευρισμό, και πολύ πίεση, αλλά κανείς μας δεν πυροβόλησε τον εκάστοτε συνάνθρωπο που του έκανε τη ζωή μάυρη.
Και η οπλοφορία να μην επιτρεπόταν, στην Αμερική πάλι τα ίδια θα είχαν. Το μόνο που θα γλύτωναν θα ήταν οι τραυματισμοί/θάνατοι από ατυχήματα όπως τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις κλπ.
Και σήμερα χρειάζεσαι τη βία για να φας και να φυλάξεις το σπίτι σου, απλά δεν την χρησιμοποιείς. Ανέχεσαι π.χ. τους έχοντες την εξουσία να σε καταπιέζουν με κάθε δυνατό τρόπο, νομίζοντας πως το να εξεγερθείς βίαια είναι βάρβαρο και πρωτόγονο. Ίσως τελικά η έλλειψη βίας να είναι αυτή που μας κρατάει πίσω.
Note: Δεν εννοώ πως πρέπει να γίνουμε οι κλασικοί Ελληναράδες που πλακώνονται στο ξύλο για ανούσιους λόγους. Η βία όπως την εννοώ είναι χρήσιμη, αρκεί να γίνεται χρήση της μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο. Γενικώς το όλο θέμα μου θυμίζει αρκετά τη λεπτή ισορροπία μεταξύ σοβαρότητας και σοβαροφάνειας.