Ron Gilbert/Terrible Toybox : Ιδιοφυής Adventuroπατέρας ή Περασμένα Πιθηκομεγαλεία;

[Borracho]

Με αφορμή μια παρένθεση μεταξύ Μαλαντρουά και του υποφαινόμενου, ο γέρος έξω μου (πλέον ο νέος κρύβεται μέσα #ΕκείΚαταντήσαμε #ΓήραςΟυΓαρΈρχεταιΜόνον) είπε να δώσει όφωνο στο κοινό.

Θεωρώ τα Thimbleweed Park και Return to Monkey Island κορυφαίες σύγχρονες adventure game δημιουργίες, που όχι μόνο εκφράζουν στο ακέραιο το πνεύμα των 'Ορθόδοξων' adventures που μας μεγάλωσαν, αλλά δείχνουν ταυτόχρονα και το μέλλον του είδους. Είμαι πραγματικά περίεργος να ακούσω τις απόψεις όσων τα έχουν παίξει. Και όχι το 'Λελ, ζωγραφίσαν τη μύτη του Γκάιπρας σαν πατάτα, κεκ' δεν πιάνεται ως σοβαρό επιχείρημα.

 

[Sephir]

Εξακολουθώ να τον θεωρώ πολύ καλό δημιουργό. Απλά, λόγω ηλικίας/καταστάσεων κλπ, προφανώς δεν μπορεί να συναγωνιστεί τα παλιά του μεγαλεία. Αλλά αλήθεια, ποιος μπορεί να είναι συνέχεια στο peak του;

Το Thimbleweed Park ήταν πολύ κοντά σε αυτό που ξέραμε γι' αυτόν, απλά στο φινάλε τα έκανε λίγο μούσκεμα (όπως κάνει συνήθως δηλαδή). Το Return to Monkey Island το αγάπησα, αλλά σίγουρα όχι όπως τα δύο πρώτα. Ωστόσο, σε αυτό οφείλονται ξανά παράγοντες όπως η ηλικία που τα έπαιξα (12-13 χρονών) και η περιέργεια της εξερεύνησης ενός καινούριου (για εμένα) κόσμου, σαν αυτόν των adventures.

Σε κάθε περίπτωση, αν μάθαινα ότι έβγαζε καινούριο adventure, θα παρακολουθούσα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον την εξέλιξη του.

 

[Borracho]

Εγώ πάλι λάτρεψα ολόκληρο το Thimbleweed Park, με το φινάλε να μου ανατινάζει τον εγκέφαλο με το πόσο meta και ειρωνικό ήταν. ΟΚ, πέστο προσωπική προτίμηση, αλλά το χάρηκα και μου έχει μείνει όσο ελάχιστα φινάλε πρόσφατων παιχνιδιών.

Το δε Return of the Monkey Island για εμένα συνέχισε κι έκλεισε πανάξια μια ιστορία που ξεκίνησε όταν ήμουν παιδάκι ακόμα. Το γράμμα στο τέλος ήταν ισοπεδωτικό γαμώτο.

 

[Sephir]

Το δε Return of the Monkey Island για εμένα συνέχισε κι έκλεισε πανάξια μια ιστορία που ξεκίνησε όταν ήμουν παιδάκι ακόμα. Το γράμμα στο τέλος ήταν ισοπεδωτικό γαμώτο.

"Ναι αλλά πώς τον έκαναν έτσι τον Γκάιμπρας..."

 

[maladroid]

Εντάξει, όλοι ξέρουμε πώς θα καταλήξει το συγκεκριμένο ντιμπέι, με μένα να γκρινιάζω στο υπερπέραν και τον Μπό να αραδιάζει γλαφυρά εγκωμιαστικά σχόλια για τον Ron Gilbert, τον τελευταίο αληθινό αρτίστα της point & click σκηνής. Εξάλλου ήδη παίζουμε με τους δικούς του όρους, το art style απαγορεύται να αναφερθεί ως "σοβαρό επιχείρημα" γιατί δικό του είναι το ποστ και αν δεν γουστάρεις φέρε δική σου μπάλα, νιανιανιανια.

Να πω, πάντως, ότι το Thimbleweed δεν το βάζω στη ζυγαριά γιατί πολύ απλά δεν κατάφερα ακόμα να το παίξω. Το έχω ξεκινήσει τρεις φορές, ποτέ δεν έχω περάσει τα 45 λεπτά πριν αλλάξω game ή πλευρό. Σίγουρα δεν είναι καλή ένδειξη, αλλά ο χρόνος ενασχόλησης παραμένει πολύ μικρός για να έχω άποψη.

Για το Return to Monkey Island τα έχω ξαναγράψει, όποιος βαριέται να ψάχνει στο forum ή θέλει κάτι πιο αλέγκρο και οπτικοακουστικό από τη δική μου γραπτή μίρλα, βλέπει το βίντεο του Yahtzee (που επίσης έχω ξαναλινκάρει, νομίζω) και καθαρίζει.

Τα λέμε στο επόμενο ποστ με τίτλο "Tim Schafer: Ξεπεσμένος Πρίγκιψ ή Διαχρονικός Απατεώνας;".

 

[Northlander]

Περί ορέξεως το art, για μένα το Return to Monkey Island ήταν ισοπεδωτικό για πολλούς λόγους, ο κυριότερος εκ των οποίων ήταν σαν να ένιωσα ότι έζησα βίους παράλληλους με τον Guybrush. Με ταξίδεψε, το art έχω μάθει να το εκτιμώ είτε είναι πίνακας του Ρενουάρ είτε μισή πράσινη χλαπάτσα του γιού μου που μου λέει ότι είναι 15 διαφορετικά πράγματα. Το ζήτημα είναι ότι η ιστορία μίλησε μέσα από μία σειρά, όπως και για άλλους τους χαζορομαντικούς που έβλεπαν το Toy Story ως το next-best thing καινοτομίας όταν βγήκε στον καιρό του και "αποχαιρετούσε" μετά από 15 ακριβώς χρόνια με τον καλύτερο δυνατό τρόπο (προτού τον πιάσουν οι Τσέο...).

Υπό αυτήν την έννοια ο Gilbert (ο Ron, όχι ο άλλος που τον μπερδεύω συνέχεια) πέτυχε το στόχο του. Ρισκάρει πλέον; Όχι, αλλά πολύ λίγοι δημιουργοί το κάνουν όσο μεγαλώνουν. Χάνεται η οξύτητα στις γωνίες της προσωπικότητας του ανθρώπου, χωρίς απαραίτητα να χάνει την οπτική του.

Ακόμη και τον Tim, πάντως δεν μπορώ να τον δω αντικειμενικά. Ο άνθρωπος είναι μάλλον χάλια project manager, αλλά κάθε κόσμος που έχει παραδώσει βρίθει world building λεπτομέρειας (από το Stacking μέχρι Psychonauts).

 

[Borracho]

H μόνη φορά που στραβοπάτησε ο Σάφερ, ήταν το Broken Age. Ήταν δυνατό κάζο, καθώς ουσιαστικά μπήκε μπροστάρης στην βραχύβια 'Γεροντοάνοιξη του Κικστάρτερ'. Υποσχέθηκε υπερβολικά πολλά και εν τέλει παρέδωσε ένα φλου-αδιάφορο point and click που αν είχε κυκλοφορήσει ως ταπεινό ίντι πρότζεκτ άνευ τυμπανκρουσιών, ίσως να είχε τύχει πιο φιλεύσπλαχνης κρίσης και αποδοχής. Ρέφαρε με το υπέροχο Psychonauts 2 κι αν δεις το λόγο ποιότητας/πατάτας του έργου του, η πλάστιγγα γέρνει ξεκάθαρα υπέρ της ποιότητας.

Λογικό ήταν να χάσει αξιοπιστία μετά το Broken Age (το οποίο προαγοράσαμε πολλοί παππούδες με κλειστά, δακρυσμένα μάτια) αλλά πήρε τη ρεβάνς με το Psychonauts 2.

Μαλαντρουά υποπτεύομαι είσαι μέγιστος πρωτοδισκάκιας. Στάνταρ είχες εικονοστάσι στο Parachutes των Coldplay και μέχρι να βγει το Viva La Vida τους αποκήρυσες ως πνευματικές και καλλιτεχνικές χρεωκοπίες. Έτσι για να κάμωμε πως σε παίρνουμε σοβαρά εδώ στην 'Όμορφη Ελίτ', τον ποιοτικότερο καφενέ για πικρόχολα παππούδια, πες ποιό θεωρείς ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ σύγχρονου adventure game. Έχω αληθινή περιέργεια.

YΓ Πάβελ, να ζήσει ο γιός ρε, έχεις κι εσύ σετάκι τώρα; Υποφέρεις Ντόλμπι Σαράουντ; ΕΛΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ, ΚΑΜΙΑ ΑΛΕΣΙΑ.

 

[Northlander]

YΓ Πάβελ, να ζήσει ο γιός ρε, έχεις κι εσύ σετάκι τώρα; Υποφέρεις Ντόλμπι Σαράουντ; ΕΛΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ, ΚΑΜΙΑ ΑΛΕΣΙΑ.

Τι να ζήσει; Άλλο ένα χρόνο και θα με δέρνει το κοβιδόπαιδο.

 

[Borracho]

Αρκετά μεγάλος για να μπει οικότροφος σε Στρατιωτική Σχολή, όμορφα, τακτικά, μεθοδικά.