Σας νοιάζει το γράψιμο στα games;

[soad667]

 

[nitro912gr]

Θέλω να κάνω εδώ μια παρένθεση και να πω ότι προσωπικά με στεναχωρεί τα μάλα όταν δημιουργοί story-driven παιχνιδιών, στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν την επιλογή του μέσου, προσθέτουν gameplay που ξεκάθαρα δεν έχουν τις γνώσεις ή τα μέσα να εκτελέσουν σωστά. Πρόσφατα παραδείγματα είναι τα Vampyr, Sunless Sea και Where the Water Tastes Like Wine.

Προτιμώ χίλιες φορές να απλοποιούν το gameplay σε επίπεδο διεκπεραίωσης (βλ. Firewatch, Edith Finch, Oxenfree) παρά να χώνουν κακοσχεδιασμένο και τελικά απωθητικό gameplay που δεν ικανοποιεί κανέναν αλλά τους γλιτώνει από την ταμπέλα "walking simulator", "visual novel" κτλ.

α γειά σου, χίλιες φορές να είναι visual novel (το walking simulator νομίζω είναι όρος που χρησιμοποιούν κάτι ηλίθιοι που "α τι είναι αυτό δεν σκοτώνω άρα είναι για βλαμμένους" και το θεωρώ πολύ υποτιμητικό) παρά αυτό που λες.
Είναι αυτό που μου έκατσε περίεργα στο Dreamfall The Longest Journey, με τράβαγε η ιστορία αλλά το gameplay που προσπαθούσε να είναι λίγο adventrure, λίγο action, λίγο visual novel μου έσπαγε τα νεύρα. Αν ήταν μόνο visual novel θα το λάτρευα, αν ήταν μόνο adventure θα το έπιανα με την λύση ανά χειράς και θα το λάτρευα πάλι. Τώρα μου άρεσε αλλά είχε και την ξινάδα του.

 

[bald_killer]

Το stalker είναι fps. Παρόλαυτα έχει χαρακτήρες, πλοκή και ατμόσφαιρα που σε βάζουν μέσα στο παιχνίδι.
Σαφώς το gameplay παίζει για μένα μεγαλύτερο ρόλο σε fps action rpg αλλά όλα εκείνα που περιέγραψα για το stalker είναι στοιχεία που με βάζουν πραγματικά μέσα στον κόσμο τους και μου δίνουν και το έναυσμα για επιπλέον playthrough.

Edit: Επίσης το AC 1 μου άρεσε περισσότερο απο την τριλογία του Ezio. Ναι μεν το πρώτο είναι υποδιαιστερο σε gameplay από αυτά του Εζιο αλλά η βαρβατη ατμόσφαιρα των Ιερών Τόπων κατα την διάρκεια των Σταυροφοριών μαζί με το soundtrack είναι κάτι που θα μου μείνουν για χρόνια.

Τώρα θέλω πάλι να παραπονεθω για τη μάπα εξέλιξη του στορυ στο AC3 αλλά θα βγω off topic.

Οπότε ναι το σεναριο και η γραφή μπαίνουν σε πρώτο πλάνο για εμένα αλλά αμέσως μετά έρχεται η λειτουργικότητα του gameplay.
Το Blood Money ειχε καταφέρει να τα συνδέσει άψογα και τα δύο.

 

[Niris]

Πιστεύω ότι τα Games είναι ένα media διαφορετικό από τα άλλα και έχει πολλά ακόμα να δώσει.Τσακωνόμασταν με έναν φίλο, μου έλεγε ότι όλα τα games είναι φτιαγμένα με τον ίδιο τρόπο,προσπαθούν μέσα από την δράση και τις γρήγορες αλλαγές εικόνας να σε κάνουν να πάρεις έκρηξη ντοπαμίνης και γενικά είχε μία πολύ κακή άποψη για τα games σε σχέσει με τα υπόλοιπα μίντια.Συγκεκριμένα υποστήριζε ότι μόνο βιβλία έπρεπε να διαβάζουμε γιατί μόνο τα βιβλία κάνουν καλό στον εγκέφαλο μας και όλα τα άλλα μέσα ψυχαγωγίας μας του κάνουν κάποιο κακό.

Το πιστεύω ότι άμα κάποιος παίζει από μικρός όπως εγώ online competitive games θα έχει εγκεφαλικές ανωμαλίες μεγαλώνοντας.Προσωπικά έχω παρατηρήσει σε μένα ότι δεν μπορώ να μείνω συγκεντρωμένος σε αργά πράγματα όπως διάβασμα/ομιλίες γιαυτό το λέω.Πρέπει να γίνει σωστή έρευνα όμως για να κάνουμε τέτοιους ισχυρισμούς,αλλά ενστικτωδώς πιστεύω ότι όντως σε κάνουν να αναζητάς το γρήγορο,γιατί μαθαίνεις να τα κάνεις όλα όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Αλλά φυσικά υποστήριξα τα games στον άλλον τον μαλάκα γιατί δεν ήξερε για τι πράγμα μιλάει και του είπα άκουσε να δεις φιλαράκι.Η επαφή σου με τον κόσμο των games είναι μηδαμινή,τα έχεις δει μόνο στα νετ καφέ και αυτό απέξω.Εγώ έχω παίξει και πολλά παιχνίδια και έχω διαβάσει και 20 βιβλία,οπότε εγώ θα σου πω!Θα μπορούσε ένα βίντεο game να είναι μόνο ένα βιβλίο και να το διαβάζεις.Έχω παίξει παιχνίδια που βρίσκεις βιβλία μέσα στον εικονικό κόσμο και τα διαβάζεις.Έχω παίξει παιχνίδι που βασίζετε πάνω σε βιβλίο.

Τα παιχνίδια μπορούν να είναι όλα τα άλλα μίντια.Μπορούν να είναι επιτραπέζιο,ταινία,τραγούδι και βιβλίο μαζί.Ένα game είναι σαν το σκάκι,χωρίς σενάριο μόνο ικανότητες,αποφάσεις και σκέψη.Ένα άλλο game είναι σαν ταινία Avengers,με μπόλικη δράση ,χαλαρό σενάριο και εφέ.Ένα άλλο είναι μια ταινία που σε βάζει σε σκέψεις και σε δραματίζει ( Spec ops the line)..Ένα άλλο game είναι το Fallout New Vegas που πραγματικά έχει το καλύτερο γράψιμο σε παιχνίδι μέχρι τώρα(το λέω εγώ άρα είναι αλήθεια) και σε κάνει να σκεφτείς,υπάρχει σωστή απόφαση για το πώς πρέπει να ηγούμαστε του λαού ή όλα έχουν τα καλά και τα κακά τους..Τι είναι καλύτερο αυτό ή το άλλο?

Γενικά τα Games μπορούν να έχουν καλό γράψιμο και μπορούν και να μην έχουν.Το ένα δεν το κάνει καλύτερο από το άλλο.Το κακό game είναι αυτό που κάνει κακά αυτά που θα έπρεπε να κάνει για το είδος του.Και πιστεύω πολύ ότι όσο περνούν τα χρόνια και υπάρχουν περισσότεροι gamers μεγαλύτερης ηλικίας θα δούμε πολλά γαμάτα βιντεοπαιχνίδια που να απευθύνονται σε πιο ώριμο κοινό..Τώρα έχουμε μπλέξει σε μια εποχή που η πλειοψηφία του αγοραστικού κοινού είναι παιδάκια,πάντα θα υπάρχουν παιχνίδια για παιδάκια και πάντα θα πουλάνε καλά αυτά τα παιχνίδια.Αλλά κάτι αντίστοιχο με τον κινηματογράφο που έχεις τα Avengers αλλά έχεις και το Τζόκερ.

Αυτή βέβαια είναι η οπτιμιστική μου βλέψη,ο πεσιμισμός μέσα μου λέει ότι όλα θα γίνουν μασημένη τροφή για ηλίθιους έτσι ώστε να ήμαστε και εμείς όλοι ζώα ηλίθια,κάτι σαν επεισόδιο από Black Mirror δλδ.

 

[nitro912gr]

Μεγάλη αλήθεια

Τα παιχνίδια μπορούν να είναι όλα τα άλλα μίντια.Μπορούν να είναι επιτραπέζιο,ταινία,τραγούδι και βιβλίο μαζί.Ένα game είναι σαν το σκάκι,χωρίς σενάριο μόνο ικανότητες,αποφάσεις και σκέψη.

Για αυτό υπάρχει και αποδοχή για παιχνίδια σαν το Dear Esther κτλ, δεν είναι μεν παιχνίδια με την έννοια που ξέρει ο καθένας, αλλά είναι. Και την ίδια στιγμή είναι ένα διήγημα που προσωπικά το θεωρώ την εξέλιξη των ταινιών, που με την σειρά τους είναι η εξέλιξη των βιβλίων.
Δηλαδή για πρώτη φορά έχουμε την δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε όλες μας τις αισθήσεις για να ζήσουμε ένα βιβλίο ζωντανά, εμείς οι ίδιοι. Να μπούμε στην ιστορία του, να την επηρεάσουμε ή απλά να αλληλεπιδράσουμε με αυτή και να δούμε με τα μάτια μας τον κόσμο του βιβλίου.

 

[kara]

Με αφορμή το Alpha Protocol σκεφτόμουν την απάντηση που είχα δώσει μια σελίδα πίσω

Gameplay

{μπλα μπλα μπλα]

Για μένα δεν τίθεται θέμα "προτεραιότητας" αφού το gameplay είναι αυτό που κάνει ένα παιχνίδι, παιχνίδι. Αν δεν καλύπτει τα βασικά τότε είναι unplayable για όλους ό,τι γραφή κι αν έχει. Μια καλή ιστορία και ένας καλό κόσμος σαφέστατα μπορεί να κάνει τη διαφορά, όμως εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πως έχει υλοποιηθεί/παρουσιαστεί στον παίκτη.

Το Alpha Protocol λοιπόν είναι ιδιαίτερο παιχνίδι από πολλές απόψεις. Ξεχωρίζει για την ιστορία/χαρακτήρες/επιλογές που προσφέρει. Το σκέφτηκα να το ξαναπαίξω και να γνωρίσω NPC που δεν συνάντησα καν στο Playthrough που είχα, όμως το gameplay με αποτρέπει.

Μερικά Παραδείγματα
Κάθε φορά που πατούσα δεξιά/αριστερά ο χαρακτήρας έκανε υπερβολικά απότομη κίνηση και με εκνεύριζε, κάθε φορά που ήμουν σε cover κι έβγαζε το "space" αντί να πάει στην άλλη γωνία ή στην άλλη πλευρά έκανε κωλοτούμπα κι παρέμενε σε σημείο εκτεθειμένος από παντού. Πυροβολούσα κάποιος από το μισό μέτρο στο κεφάλι και δεν έκανα καν damage, επειδή δεν περίμενα 5 δεύτερα, ακίνητη να κλείσει ο στόχος. Από το αρχικό ανάπειρο σύστημα shooting με ποντάκια στο pistols, έφτασα στο άλλο άκρο να στέκομαι στη μέση του δωματίου, να παγώνω τον χρόνο και να φεύγουν πέντε μεμιάς. Το boss να έχει sniper/rocket launcher κι εγώ να το σκοτώνω με pistol. Να μπαίνω στον χάρτη με το (Μ) και για να βγω να θέλει mouse click, μεταφορά σε άλλη οθόνη και Tab. Ξόδεψα ένα σωρό ability points σε ένα skill tree (που δεν με ενδιέφερε) για να κάνω το hacking υποφερτό.

Για όλους τους παραπάνω λόγους (και άλλους που δεν ανέφερα) δεν ψήνομαι να το ξαναπαίξω για να δω όλα τα υπόλοιπα που έχασα (που είναι αρκετά).

Από την άλλη σκέφτομαι το Marvel's Avengers. Αν αφήσεις την campaign (που είναι πολύ καλή) και πας στο Endgame η ιστορία του είναι εντελώς προσχηματική και δεν εκμεταλεύεται (ακόμα) ούτε το 5% του κόσμου της Marvel. Έχω ήδη γράψει 3πλάσιες ώρες από το AP και συνεχίζω γιατί μου αρέσει να χειρίζομαι τους ήρωες και γιατί το σύστημα μάχης έχει νόημα και challenge.

Οπότε ναι, εύκολα gameplay για μένα.

 

[Adhan]

Άνιση σύγκριση θεωρώ, καθώς από τη μία είναι ένα SP παιχνίδι κι από την άλλη ένα GAAS με υποτίθεται μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής και σχεδόν αναμενόμενο μεγαλύτερο replay value (δηλαδή και 2ο play να έριχνες στο AP, χλωμό να ξεπερνούσε σε ώρες το Avengers, όσο του ρίχνουν updates).
Btw κάποια από τα παράπονα σου για το παιχνίδι έχουν να κάνουν με το ότι μηχανικά και κατά βάση είναι rpg (και ίσως περίμενες κάτι διαφορετικό, δεν ξέρω) οπότε φαίνεται π.χ. παράλογο το να μην πεθαίνει κάποιος με 1-2 σφαίρες κτλ.

Πρόσθεσα ένα σχετικό poll για το τζέρτζελο. Αν έχετε να προτείνετε καμία άλλη επιλογή, πείτε το.

 

[kara]

Btw κάποια από τα παράπονα σου για το παιχνίδι έχουν να κάνουν με το ότι μηχανικά και κατά βάση είναι rpg (και ίσως περίμενες κάτι διαφορετικό, δεν ξέρω) οπότε φαίνεται π.χ. παράλογο το να μην πεθαίνει κάποιος με 1-2 σφαίρες κτλ.

Στο σενάριο που έγραψα δεν έκανα καν damage, στο μισό μέτρο πετυχαίνοντας κεφάλι. Αν περίμενα να μικρύνει ο στόχος τότε ήταν οκ. Δεν περίμενα πως θα έπαιζα shooter (το είχα ψάξει αρκετά προτού παίξω), όμως ο συγκεγκριμένος μηχανισμός είναι άσχημος κατ'εμέ. Τουλάχιστον το UI θα έπρεπε να το δείχνει. Tα παράπονά μου είναι καθολικά στο animation, στο cover system, στα inputs, στην AI κ.α.
Όσο όμορφη και ιντριγκαδόρικη είναι η ιστορία και ο πρωτοποριακός τρόπος που εξελίσσεται (ανάλογα τις επιλογές μας) για μένα το gameplay είναι τόσο κακό που αντέχω μία φορά να το παίξω. Οπότε όπως λέει ο τίτλος ναι με νοιάζει να έχει ιστορία ο τίτλος αλλά αν gameplay-wise το παιχνίδι με εκνευρίζει τότε η ιστορία πάει περίπατο.

 

[mits@kos]

Επέλεξα ναι, αν και η Κάρα με κάλυψε 200%, γιατί απλά τα παιχνίδια που παίζω τείνουν να είναι RPG (παλαιότερα και adventures), στα οποία το γράψιμο είναι εξίσου σημαντικό. Σε αυτά τα παιχνίδια, οι μηχανισμοί δεν έχουν καμία αξία, ασχέτως ποιότητας υλοποίησης, αν δεν εξυπηρετούν την εκτύλιξη μια καλογραμμένης ιστορίας.

 

[Crusader]

Όπως τα λέει ο mits@kos, ο στόχος είναι να απολαύσεις το στόρι, τον κόσμο, τους χαρακτήρες και τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους, καθώς και την εξέλιξή τους. Κάθε παιχνίδι είναι μια ιστορία, οι μηχανισμοί, τα mechanics, τα γραφικά και το animation, όλα αυτά είναι το μέσο αφήγησης. Έχουν αξία, αλλά δευτερεύουσα.

 

[Adhan]

Επέλεξα ναι, αν και η Κάρα με κάλυψε 200%

Πως σε κάλυψε αφού ουσιαστικά λέει gameplay uber alles, ενώ εσύ το ακριβώς αντίθετο;

 

[Dim Gian Bot]

Πως σε κάλυψε αφού ουσιαστικά λέει gameplay uber alles, ενώ εσύ το ακριβώς αντίθετο;

Ε μα έτσι είναι καλυμμένος από παντού... :Ρ

Spoiler

Σόρρυ γκάιζ, με έχει πιάσει η μ@λ@κία σήμερα...

 

[Arwindan]

Εγώ επέλεξα εξαρτάται από το είδος. Οκ αν παίζω RPG λογικό είναι να με ενδιαφέρει το γράψιμο. Αν όμως παίζω κάνα Just Cause ξέρω γω ε οκ δεν με ενδιαφέρει το σενάριο και η ιστορία. Πάντως από τα 2 πρώτα Just Cause που έπαιξα δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα από το στορυ.

 

[mits@kos]

Πως σε κάλυψε αφού ουσιαστικά λέει gameplay uber alles, ενώ εσύ το ακριβώς αντίθετο;

Ως προς την αξία του gameplay και του 3C concept.

...στα οποία το γράψιμο είναι εξίσου σημαντικό

Δε λέω το αντίθετο, το οποίο θα ήταν πως το gameplay δεν έχει καμία σημασία. Λέω πως στα RPGs είναι -τουλάχιστον- ισοβαρή. Η λέξη κλειδί είναι το "εξίσου".

...οι μηχανισμοί δεν έχουν καμία αξία (...) αν δεν εξυπηρετούν (...)

Ποσώς σε ενδιαφέρει ένα σπορ αυτοκίνητο, αν δεν υπάρχει δρόμος.

 

[bald_killer]

Το πιο τρανό παράδειγμα για μένα, το Dragon Age: Origins, που παρότι είχα ξετρελαθει στο ξεκίνημα με elven mage, δεν μπόρεσα στο normal να συνεχίσω μ' αυτό το gameplay. Κάποια στιγμή θα το ξαναδώ στο easy.

Πρώτο σφάλμα. Ξεκίνησες με elve.

Δεύτερον, δεν γνώρισες την Leliana.