Λέλο θίγεις μεγάλο και ενδιαφέρον θέμα.
Καταλαβαίνω τί ακριβώς λες, γιατί έχω μπει πολλές φορές στον πειρασμό να σκεφτώ αντίστοιχα. Μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον μάλιστα μια μελέτη, η οποία εξηγούσε πως οι άνθρωποι, σαν φυλή, σαν ράτσα, έχουμε την τάση να εξηγούμε και να αναπλάθουμε την πραγματικότητα στον ίδιο μας τον εαυτό. Να ταϊζουμε 'σενάριο' αν θέλεις, το μυαλό μας. Εξ'ου και τα γνωστά 'όποιος ψάχνει σημάδια και συμπτώσεις, τα βλέπει παντού' και 'το είχα προαισθανθεί' και σούξου μούξου.
Η τάση να μυθολογούμε εαυτόν, είναι έμφυτη θαρρώ. Και κατόπιν εορτής, μπορούμε να απλώσουμε ένα πανέμορφο αφήγημα πάνω απ' όλα. Παίζει να είναι και αλήθεια. Να υπάρχει μοίρα και να είμαστε ούλοι NPC's στην μεγάλη καμμένη ισομετρικίλα κάποιου διαστρικού Πάθορι.
Προς χάριν της συζήτησης όμως, θα κάνω λίγο το δικηγόρο του διαβόλου :
-Οι εμπειρίες και τα βιώματά σου, σε έφεραν σε μια θέση να εκτιμάς συγκεκριμένες καταστάσεις, να ζυγίζεις αναλογίες κέρδους/ρίσκου και να πράττεις με τρόπο διαφορετικό από το 98% των φοβισμένων και πράων συμπολιτών μας.
-Οι ίδιες αυτές εμπειρίες σε ώθησαν (όπως ήταν και φυσικό) σε συναναστροφή με ανθρώπους στο ίδιο μήκος κύματος. Σίγουρα δεν θα καθόσουν σε κάποιο καφενείο να γκρινιάζεις, ενώ με το άλλο χέρι γράφεις ευχαριστήρια για τις τρεις κι εξήντα του δημοσιουπαλληλικού μισθού προς κάθε κατουρημένη ποδιά που άφησες να διαφεντέψει την ενήλικη ζωή σου.
Ως εκ τούτου, σε βάθος χρόνου, έχεις γράψει εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα περιπέτειας, όταν το 98% της άβουλης μάζας έχει μείνει να βελάζει φοβισμένο, λίγο δίπλα από το μαντρί του. Είναι πολύ μεγάλος ο πειρασμός να προσδώσεις έναν υπερφυσικό αέρα σε αυτό το πράγμα και ίσως, ίσως να ισχύει. Κάποια πράγματα, με τα δεδομένα και τα μέσα μας, πράγματι, δεν μπορώ να τα εξηγήσω ούτε εγώ.
Οπότε βλέπω το Μάτριξ σου και σε ανεβάζω μια...εύθυμη αποδοχή αυτού του μαγικού ρεαλισμού, αυτής της καπριτσιόζας 'Χείρας του Πεπρωμένου' που μας σηκώνει από τις μικρές κι ασήμαντες γωνιές μας και μας πετάει στις ασήμαντες γωνιές της αντίπερα όχθης, με νέφτι στον κώλο και ένα κεφάλι γιομάτο όνειρα.
Από που ξεκινάει όμως όλο αυτό; (Εμφανείς οι επιροές του homie So-crates -φουλ προφορά Keanu από το Bill & Ted's για να υπογραμμίσουμε το καγκούρικα ανιστόρητο της φάσης) Από υπερφυσικό θάρρος ή υπέρμετρο φόβο; Φοβόμαστε τόσο πολύ να μείνουμε και να 'γίνουμε κανονικοί' που σπρώχνουμε εαυτούς πιο μακριά από παντού ή ορμάμε ωσάν ατρόμητοι θαλασσοπόροι μπροστά;
Το νόμισμα ακόμη γυρίζει πάνω στο τραπέζι, κάθε απάντηση είναι καθαρά υποθετική.