Το αρχιτεκτονικό χάλι που επικρατεί σε όλες ανεξαιρέτως τις ελληνικές πόλεις, αποδεικνύει πως το θέμα δεν έχει καμία σχέση με την Αθήνα και τους Αθηναίους. Είναι άλλη μια ελληνική "ιδιαιτερότητα" που δεν απαντάται πουθενά αλλού στον δυτικό κόσμο όπου μισοανήκουμε/θέλουμε να μοιάσουμε αλλά μόνο να πιθηκίζουμε καταφέρνουμε.<br><br>Τα ελληνικά πανεπιστήμια ξεφουρνίζουν πλέον πάνω από 1.000 νέους, άρτια εκπαιδευμένους Αρχιτέκτονες Μηχανικούς το χρόνο. Η ελληνική κοινωνία δεν έχει τι να τους κάνει, οπότε και αυτοί όπως και πολλοί άλλοι την κάνουν για τα ξένα, και φταίει υποτίθεται η οικονομική κρίση. Όμως το μυστικό είναι άλλο σε αυτήν τουλάχιστον την περίπτωση: η ελληνική κοινωνία ποτέ δεν ήθελε τους αρχιτέκτονες μηχανικούς, σίγουρα όχι για να ασκήσουν πραγματικά την επιστήμη τους, ούτε όταν υπήρχαν δουλειές με το τσουβάλι, και μιλάμε για ένα διάστημα πενήντα χρόνων και βάλε, από το 1950 μέχρι περίπου το 2005. Γι' αυτό και δεν έγινε ποτέ σε αυτό το διάστημα υποχρεωτική η αρχιτεκτονική μελέτη για το χτίσιμο μιας ρημάδας πολυκατοικίας - θα πήγαινε το κόστος κατασκευής από τα 800,00 ευρώ το τετραγωνικό στα 800,50 και θα κατέρρεε η ελληνική οικονομία φαίνεται.<br><br>Και αν αφήσουμε τη μεμονωμένη πολυκατοικία και πάμε σε επίπεδο χωροταξικού σχεδιασμού, εκεί να δεις γέλια. Είπε ο Mogrey πως είναι λες και δεν είχαν σχέδιο και απλά έχτιζαν. Μα δεν είχαν σχέδιο και απλά έχτιζαν. Υπάρχουν εκατοντάδες σοβαρά σχέδια χωροταξικού σχεδιασμού για κάθε πόλη και χωριό της Ελλάδας, και όλα μαζεύουν σκόνη σε πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες. Αν βρεις κανένα σε <strike>Πολεοδομία</strike> Διεύθυνση Δόμησης, είναι από την εποχή του Όθωνα - αλλά και αν δεν είναι, δεν το κοιτάει κανείς υπεύθυνος έτσι κι αλλιώς, όχι επειδή είναι κακός και δεν τον νοιάζει, αλλά επειδή δεν έχει βγει η υπουργική απόφαση που το επικυρώνει/δεν έχει εκδικαστεί ακόμα η προσφυγή που έγινε στο Συμβούλιο της Επικρατείας το 1997/δεν είναι σίγουρο αν αρμόδιος φορέας είναι το Υπουργείο ή η Τοπική Αυτοδιοίκηση.