^Τι είναι αυτό; Text adventure;<br><span class="bbcode_spoiler">Και μένα ίδιο genre είναι, απλά είχα περισσότερο budget για writers και technicolor edition
</span><br><br><blockquote>Πάω να πιώ καφέ</blockquote><br><br>Θέλω κι εγώ από αυτή την κούπα που δεν τελειώνει.<br><br>Καλή πρωτοβουλία Χρόνο αλλά όπως και πέρυσι, βλέπω και φέτος 4-5 νοματαίοι να γράφουμε λίστες. Τουλάχιστον λειτουργούν ως headsup και για άλλους...<br><br>Ξεκινάμε λοιπόν, και συγχαρητήρια σε όποιον φτάσει μέχρι το τέλος <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="
" title="
" class="bbcode_smiley" /> :<br><br><br>20. In the Woods - Pure<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="http://www.angrymetalguy.com/wp-content/uploads/2016/09/In-the-Woods...-Pure.jpg" alt="In-the-Woods...-Pure.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>Εντάξει, μπορεί να μην είναι Omnio. Και είναι πιο βαρύ και λιγότερο ψυχεδελικό απ' όσο θα ήθελα (τα γυναικεία φωνητικά λάμπουν δια της απουσίας τους). Βασίζεται αρκετά στις κιθάρες, με highlight τις ήρεμες στιγμές και τη διάχυτη μελαγχολία. Παραμένει όμως αυθεντικό In the Woods.</span><br><br>19. Cultes des Ghoules - Coven, or Evil Ways Instead of Love<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="https://f4.bcbits.com/img/a3207533732_10.jpg" alt="a3207533732_10.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>Ή αλλιώς η Mother Trilogy του Argento συναντάει τη Μάγισσα του 2016 σε audio drama. Εδώ δε θα βρείτε ούτε μπλαστίδια, ούτε σκυλιάσματα και νοοτροπία "ooohh προσπαθώ τόσο να ακουστώ ΙΒΟΛ" . Ψίθυροι, απαγγελίες και σπαραγμοί σε ένα θέατρο τρόμου όπου οι χορδές του βιολιού, οι μεσαίες ταχύτητες και riffs με ακρίβεια μοιρογνωμόνιου διηγούνται ιστορίες αποπλάνησης νεαρών κορασίδων από τον Οξαποδώ. Η μπάλα του Black Metal παίζεται εδώ και καιρό (και) στην Πολωνία.</span><br><br>18. The Kyle Gass Band - Thundering Herd<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="http://img.over-blog-kiwi.com/0/64/23/38/20160810/ob_880fa8_kyle-gass-band-the-thundering-herd-300.jpg" alt="ob_880fa8_kyle-gass-band-the-thundering-herd-300.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>Εντάξει όποιος δεν αναγνώρισε το όνομα του οποίου έχει δοθεί στη μπάντα, ας περάσει τώρα έξω. Hard rock βάση με πολύ southern, blues και λίγο funk πασπάλισμα. Οι στίχοι είναι σε μεγάλο ποσοστό χαβαλετζίδικοι, αλλά τα κομάτια είναι πιο τραγουδιάρικα από αυτά των Tenacious D (if that makes any sense).</span><br><br>17. High Spirits - Motivator<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="https://f4.bcbits.com/img/a2399342271_10.jpg" alt="a2399342271_10.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>Απείρως ανεβαστικό, μελωδικό και πιασάρικο. Ο πολυπράγμων Chris Black, σταθερή αξία στο ροκ/μέταλ, παραδίδει δίσκο που ακούγεται ευχάριστα παντού και πάντα.</span><br><br>16. Sumerlands - S/t<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="https://f4.bcbits.com/img/a3138946671_10.jpg" alt="a3138946671_10.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>Heavy metal κυκλοφορία που μοιάζει να ξεπήδησε από τα 80's, ειδικά από τις δουλειές του Ozzy Osbourne, των Fates Warning, Savatage κ.α. εκείνη την περίοδο. Χωρίς φρου-φρου κι αρώματα, straight to the point και ιδανικό άκουσμα για όλους τους φαν του είδους.</span><br><br>15. Hail Spirit Noir - Mayhem In Blue<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="https://f4.bcbits.com/img/0008082921_10.jpg" alt="0008082921_10.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>Ψυχεδέλεια, black 'n roll, progressive. Από δίσκο σε δίσκο γίνονται όλο και πιο εντυπωσιακοί. Τόσο από άποψης τεχνικής όσο και από θεατρικότητας/παρουσίασης. Η ελληνική σκηνή ήταν πολύ δυνατή φέτος. Περισσότερα πιο κάτω...</span><br><br>14. Perturbator - The Uncanny Valley<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="https://f4.bcbits.com/img/a0505378315_16.jpg" alt="a0505378315_16.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>Μελλοντικές δυστοπίες, μοιραίες γυναίκες, υπόκοσμος, Τζόνυ Μνιμόνικ. Acid trip στιγμές συνυπάρχουν με Καρπεντερικό σασπένς, το τριπάρισμα του Βαγγέλης, το shredding 80's κιθάρων και πλήκτρων με τη Deus Ex ατμόσφαιρα και το ντισκοπάτωμα. Ο Περτουμπέιτο (sic) είναι με το σπαθί του μέσα στην αφρόκρεμα της syntwave/electronica μουσικής.</span><br><br>13. Poets of the Fall - Clearview<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="https://images.genius.com/36c9c0ce81022279de11298d714628e0.1000x1000x1.jpg" alt="36c9c0ce81022279de11298d714628e0.1000x1000x1.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>Σταθερή αξία οι Φινλανδοί από τα γεννοφάσκια τους. Μπορεί το Clearview να είναι ένα - δύο σκαλιά πιο κάτω από το Jealous Gods και να ποντάρει πολλά στην ατμόσφαιρα και τη μελαγχολία (σε σχέση με το Old Gods of Asgard/feel good/ροκαμπίλε συναίσθημα του προκατόχου του) αλλά όταν έχεις να κάνεις με τραγούδια όπως την αθωότητα του Child in Me, το sing along Shadow Play ή το ραγίζει-και-πέτρες Moonlight Kissed, έχεις ένα άλμπουμ που κολλάει στο μυαλό.</span><br><br>12. Schammasch - Triangle<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="https://f4.bcbits.com/img/a0568689905_10.jpg" alt="a0568689905_10.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>Κόνσεπτ τριπλό(!) άλμπουμ με μεταφυσικές (γκροτεφροϋδικές) θεωρήσεις για το θάνατο και το great beyond. Ξεκινάει ως Behemoth-ικό black metal με λίγες δυσαρμονίες, στη συνέχεια οι ταχύτητες πέφτουν λίγο και γίνεται διακριτικά πιο μελωδικό με ψαλμωδιακά φωνητικά να κάνουν την εμφάνιση τους και στο τελευταίο 1/3 μεταλλάσσεται σε κάτι εντελώς ambient/ritual/tribal/soundtrack-ική ωδή με αιθέρια φωνητικά, κλασικές κιθάρες, σαξόφωνο κτλ. Τολμηρό εγχείρημα με μεγάλη διάρκεια και avant garde διάθεση. Αξίζει.</span><br><br>11. Destroyer 666 - Wildfire<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="https://f4.bcbits.com/img/a2590077928_5.jpg" alt="a2590077928_5.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>Πιστοί στις ποιοτικές κυκλοφορίες οι Αυστραλοί. Μπορεί φέτος να βγήκαν πολλά πράγματα στο thrash (Exumer, Death Angel, Slayer, Testament, Sodom, Vektor κ.α.) αλλά το Wildfire ξεχωρίζει άνετα και συνιστάται για γερό κοπάνημα και stage diving στα σκουπίδια φορώντας μπουφάν φλάι και κονκάρδα μασούτης χουλς.</span> <br><br>10. Hexvessel - When We Are Death<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="http://www.angrymetalguy.com/wp-content/uploads/2016/01/Hexvessel_When-We-Are-Death.jpg" alt="Hexvessel_When-We-Are-Death.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>60's διάθεση, μετενσάρκωση, μανιτάρια, folk, και το φάντασμα του Τζιμάκου του Μόρισον. Ο McNerney (γνωστός στους μεταλάδες ως Kvohst) με την παρέα του σε μεγάλα κέφια, παρά τη θεματική του album. H ροκ κυκλοφορία της χρονιάς, εύκολα.</span><br><br>9. The Midnight - Endless Summer<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="https://f4.bcbits.com/img/a2817758500_10.jpg" alt="a2817758500_10.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>Το σαξόφωνο των Χαμένων Αγοριών. Ο Λαρούσο με το αίσθημα, σε άφτερ που dj παίζει τυπάς με κράνος Daft Punk. Το καλοκαίρι που δεν τελείωσε ποτέ.</span><br><br>8. Aenaon - Hypnosophy<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="http://www.aenaon-band.com/media/wysiwyg/hypnosophy.jpg" alt="hypnosophy.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>Λίγο μάταιο να προσπαθήσεις να εξηγήσεις το δημιουργικό χαμό εδώ μέσα. Aldrahn-ικά σε σημεία φωνητικά, θεατρινισμός, γαμάτα riffs και solo, πνευστά, αιθέρια γυναικεία φωνητικά. Οι Έλληνες Arcturus; Ο καιρός θα δείξει.</span><br><br>7. Striker - Stand In the Fire<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="http://www.worshipmetal.com/wp-content/uploads/2016/05/Striker-Stand-in-the-fire-2.jpg" alt="Striker-Stand-in-the-fire-2.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>Μπορεί η αναγέννηση του Heavy Metal να ήρθε από τη Σουηδία, αλλά ετούτοι εδώ από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού δεν αστειεύονται. Τέσσερα άλμπουμ κοσμήματα του είδους. Μπύρα, γυναίκες, ξεφάντωμα, φωνάρα, συνθέσεις που "μεγάλες" μπάντες θα ζήλευαν. Οι Metal Heroes της δεκαετίας που διανύουμε. Τέλος.</span><br><br>6. Agatus - The Eternalist<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="https://f4.bcbits.com/img/a1266351223_10.jpg" alt="a1266351223_10.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>Τα είπε ο Sephir, τα είπα κι εγώ. Το τρίτο άλμπουμ της ελληνικής σκηνής σε αυτή τη λίστα και το πιο άμεσο. Το black metal έχει υποχωρήσει αισθητά, και έχει δώσει τη θέση του σε ατσάλι και φωτιά. Όχι μόνο η κορυφαία κυκλοφορία της μπάντας αλλά και πόλος έλξης ατόμων με διαφορετικά ακούσματα. Διαμάντι.</span> <br><br>5. Hammers of Misfortune - Dead Revolution<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="https://f4.bcbits.com/img/a3004777321_10.jpg" alt="a3004777321_10.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>Άντε τώρα να προσπαθήσεις να περιγράψεις τι γίνεται εδώ. Ας πούμε ότι έχουν την αμεσότητα και την επικούρα των τιτάνων Slough Feg (λογικό αφού έχουν μέλη τους) μέσα από μια προοδευτική και ανήσυχη οπτική, τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά (γυναικεία backing vocals, 70's πλήκτρα, πνευστά κ.α.) Από τις τεράστιες μέταλ μπάντες των 00's και που η μουσική ιδιοφυΐα, μόνο με αντίστοιχες σχημάτων όπως οι Satan ή οι Skyclad μπορεί να συγκριθεί.</span><br><br>4. Borknagar - Winter Thrice<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="http://www.metalblast.net/wp-content/uploads/2016/01/borknagar_winter_thrice.jpg" alt="borknagar_winter_thrice.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>Από τις (μεγάλες) εκπλήξεις της χρονιάς. Progressive αναμειγνύεται με λίγο από την τραχύτητα των βίκινγκ και ζεστές fuzzy στιγμές (συνεισφέρει τα μέγιστα και το τρίο τραγουδιστών). Και δημιουργεί ένα άλμπουμ γαλήνιο, και όμορφο όπως το ιρίδισμα του φωτός μέσα από σταλακτίτες. Κερασάκι στην τούρτα η συμμετοχή σε 2 τραγούδια, της υπέρτατης φωνής του πλανήτη, Kristoffer Rygg. Σε κερδίζει από την πρώτη ακρόαση. Τόσο απλά.</span><br><br>3. Hyperion - Seraphical Euphony<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="http://www.angrymetalguy.com/wp-content/uploads/2016/02/Hyperion-Seraphical-Euphony.jpg" alt="Hyperion-Seraphical-Euphony.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>Από τα καλύτερα ντεμπούτα που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό. Λατρεύοντας Emperor και κυρίως, Dissection, οι Σουηδοί δείχνουν πόση μπάλα ξέρουν. Αρκετά ακουστικά περάσματα (μερικά παιγμένα σφήνα πάνω σε στα υπόλοιπα όργανα) συνυπάρχουν με μελωδία, ακραία ξεσπάσματα και εναλλαγές ρυθμών σε ανύποπτο χρόνο, χτίζοντας παιάνες ηρώων, θεών και τιτάνων, σε μια απολύτως "οργανική" παραγωγή.</span><br><br>2. Demon - Cemetery Junction<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="http://www.nuclearblast.de/static/articles/253/253867.jpg/1000x1000.jpg" alt="1000x1000.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>Το 2016 ήταν από τις χρονιές των comeback. Vicious Rumors, Helstar, Tygers of Pan Tang, Diamond Head, Metallica, Anvil κ.α. έβγαλαν δουλειές που κυμαίνονται από αξιοπρεπείς έως πολύ καλές. Καμία όμως δε με συγκλόνισε όπως αυτή. Πολλά χρόνια στο κουρμπέτι οι Βρετανοί, παίζουν ό,τι γουστάρουν, είτε λέγεται blues, είτε NWOBHM, είτε floyd-ικό τζέρτζελο. Που να σταθώ; Στην μπασογραμμή του Drive; Στο συγκινητικό Miracle; Στο BlueÖysterCult-ικό Turn on the magic; Ή μήπως στο σκερτσόζικο Queen of Holywood; Ανάλυση για κάθε τραγούδι δε θα κάνω. Κυκλοφορία-ορισμός κάτω από το ραντάρ. Μην κάνετε το ίδιο λάθος.</span> <br><br>1. Necromancing the Stone - Jewel of the Vile<br><span class="bbcode_spoiler"><img src="https://f4.bcbits.com/img/a1576425079_10.jpg" alt="a1576425079_10.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>Κυριολεκτικά από το πουθενά. Τι να προτείνω παρόμοιο αφού δεν έχω ακούσει κάτι σε αυτό το στυλ; Το συγκεκριμένο άλμπουμ ΕΙΝΑΙ το ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ της μέταλ μουσικής.Thrash-y riffs, υπεργαμάτα solo (που περικλείουν τόσο τη μελωδία από heavy/power ως και την τεχνική και την παράνοια του death), mercyful fate στιγμές, και γενικά ένα συγκερασμός από διαφορετικά παρακλάδια που ακούγεται σαν αδιαίρετη οντότητα. Τα πολλά λόγια είναι περιττά. Ακούστε το.</span>